دیروز با يکی از دوستان بلاگر گپ می​زدم و بحث به تعداد وبلاگ​های فارسی زبان رسيد. نمی​دانم چرا اصرار داريم آمار وبلاگستان را بيش از حد بزرگ جلوه دهيم و سر خودمان را شيره بماليم که چنين است و چنان.

باور کنیم که وبلاگ​های زنده آنچنان فراوان نیستند، ولی بد نیست مشوقان نیم​زنده​ها باشیم، شاید فعال​تر شوند...

وبلاگ​های ما به نحوی آيينه رفتاری و فکری ما هستند، تند​خو يا نرمخو، رنگارنگ يا سياه و سفيد...هر چه باشد، نتوانسته​ايم از حدی جلوتر برويم و اگر ادعا کنيم که بيش از هفت ميليون کاربر اينترنتی فارسی زبان وجود دارد، پس نتوانسته​ايم متاع خود را به آنان بفروشيم. عيب از آنها نيست، خود ما هستيم که معيوبيم.

وقتی پريروز خبر مجله اينترنتی هفت​سنگ را خواندم اولش خوشحال شدم، ولی بعدش حالم گرفته شد. مگر ما چه کرده​ايم؟ حد اقل خود من چه کرده​ام؟ نان به هم قرض ندهيم! همديگر را ياری کنيم. آن هم با نقد! به قول ناصر خالدیان من نوعی باید از فردا مواظب کارهایم باشم، راست می​گوید!

اولش هم گفته باشم که هيچ کس از نقد خوشش نمی​آيد، ولی مگر بی​نقد هم می​شود بهتر شد؟ وبلاگستان بی​نقد، مردابی است عفن، که رشد نخواهد کرد و طرفداران رشد را مسموم. بايد بتوانيم خودمان را نقد کنيم و بعد هم ديگران را، حتی نقد غير منصفانه وجودش از بی​نقدی بهتر است! کمی آدم را به هوش می​آورد! اگر طرف بی​ربط هم گفته باشد جوابش را می​دهی و احیانا حالش را می​گیری!

تعداد اندکی از بلاگرها روزنامه​نگارند. ولی در فضای وبلاگستان همه ما يکسانيم، و اگر روزی روزگاری دماغ​مان را بالا می​گرفتيم و به کسی محل نمی​گذاشتيم، امروز چنين نيست. از هم می​آموزيم و از نوشته​های يکديگر لذت می بريم...

اين برابری آنقدر لذت​بخش است که حد ندارد! حد اقل برای خيلی از ما باعث شده متوازن​تر حرکت کنيم...