یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانه​های مشابه، حرام است
Sunday, November 07, 2004
روز دوم کنفرانس زنان
امروز کلی خندیدم، جایتان خالی بود. وقتی برای چیستا یثربی ماجرای کاریکاتور علی جهانشاهی در سال ۷۲ را تعریف کردم، و اینکه ما سر آن ماجرا به او می خندیدیم، او هم گفت که آن سال همیشه به ما اخم می کرده و نمی دانسته چرا ما همیشه به او می خندیم!
دخترش هم که هشت ساله است کلی دوست میان آدم بزرگ ها پیدا کرده بود.
یکی از گاف های بامزه هم هنگام میز گرد صبح خانم های ناشر و نویسنده بود. مجری برنامه آنها را وسط بحث، پرفروش ترین خانم های ایران خواند، من هم با بد ذاتی همیشگی رو به چند نفر از اطرافیان کردم و همگی زیر لبی خندیدیم! تازه گوینده فهمید که باید می گفته این خانم ها نویسنده پرفروش ترین کتاب ها هستند، و حرف قبلی می تواند برای اذهان آادم های مریضی مثل من معنای بدی هم داشته باشد!!!
سخنرانی لیلی فرهاد پور به دور از هرگونه بحث احساسی بود و خیلی خوب به معرفی آماری وضعیت روزنامه نگاران زن ایران و در صد های رشد و حضور آنها در عرصه های مختلف کاری پرداخت.
یکی از مشکلات بزرگ امروز، سوال های بی ربط به هنگام پرسش و پاسخ بود.
نمی دانم ما ایرانی های نسبتا محترم کی یاد می گیریم فرق سوال و اظهار نظر چیست؟

نوشته شده در 10:57 PM توسط نیک آهنگ Balatarin
|