راستش، سال ها قبل که مطالب تند مهرانگیز کار را در مجله زنان می خواندم، ترس برم می داشت! انگار می خواهد دمار از روزگار جنس مرد در آورد! گاهی هم که حرف های حقوق دانان زن جوان تر را می شنیدم که راه "کار" را دنبال می کردند، ترسم دو چندان می شد. شادی صدر که سال های سال در روزنامه های مختلف همکارم بوده است، یکی از آن موجودات ترسناک است! خدا به همسرش حسین نیلچیان رحم کناد!
از موضوع دور نشوم...من و امثال من نه زن ذلیل هستیم و نه کاملا ضد فمینیسم، موضوع اینجاست که تعادل و تعامل را بهتر از تقابل این جماعت می دانیم. اینکه به بهانه دفاع از حقوق زن می خواهند خیلی از معادله هارا به کل حذف کنند، چندان عاقلانه نیست. نمی توانم بپذیرم که زن جای مرد را بگیرد و مرد جای زن، ولی اگرهر دو به هم فرصت تجربه و حتی موفق شدن در حوزه هایی مشترک را بدهند چیز بدی است؟ آیا می توان نقاطی مشترک را برای هر دو تعریف کرد که امکان مانور در آن نقاط را بیابند؟
اینکه جلوی همدیگر کم بیاوریم و ازترس برتری طرف مقابل، او را سرکوب کنیم، چیزی نصیب ما نخواهد شد. مهم این است که نسل های آینده را چگونه برای تعامل و نه تقابل ویا تحمل کورکورانه آماده کنیم؟