وبلاگ نویسی برای من راهی بوده است تا خودم باشم. حرف هایی را بزنم که نمی توانستم در کاریکاتورهایم بیاورم. دفترچه خاطرات روزانه ام بوده است که همه از آن سر در بیاورند، و اگر احساس تنهایی کنم، با نظراتی که برایم می گذارند، دلگرم شوم.
در وبلاگم تجربه ها و خطاهای قدیم و جدید را می آورم، گویی روز یکشنبه است و نزد کشیش دارم اعتراف می کنم، نتیجه اش هم احساس راحتی و سبکی بعد از اعتراف است!
زبان وبلاگ بی تکلف است، و هر چه دل تنگت می خواهد، می گوید.
وبلاگ محل فرار از خود حقوقی و رسیدن به خود حقیقی است.
اگر دکارت زنده بود، شعارش این می شد:
وبلاگ می نویسم، پس هستم!