دو سال پیش در همین روزها همراه دوستان خبرنگارم به عسلوویه در استان بوشهر رفتم.
صرف نظر از پذیرایی محشر شرکت نفتیها، و برخوردهای عجیب و غریب حراستیها، دیدن این همه رشد صنعتی و کار کردن ۲۴ ساعته همه برایم بسیار جالب بود.
ولی نکته دردناکی که اذیتم می کرد، آلودهگی شدید محیط زیست منطقه بود، منطقهای که نام پتروپارس بر آن سنگینی میکرد.
ساحل کثیف، هوای بویناک و سنگین ظاهرا به هیچ وجه مورد توجه جماعت نبود. سوختن گازهای زائد را میشد دید،... دود آرام آران جزو فرهنگ مردم آنجا میشد....
امروز در جایی خواندم که دکتر نجم الدین مشکاتی، استاد دانشگاه کالیفورنیای جنوبی و گفته است که درحال حاضرمسائل ایمنی مختلفی درتاسیسات عظیم پتروشیمی پتروپارس در
پارس جنوبی وجود دارد که احتمال بروز حادثهای نظیر
بوپال هند را افزایش میدهد که باعث نگرانی است. او همچنین ایمنی نیروگاه اتمی بوشهر را، فارغ از ملاحظات سیاسی، نگران کننده خواند.
اگر این گفته درست باشد، باید نگران بود.
بوپال هند را یادتان میآید؟ هزاران نفر به خاطر انتشار گازهای سمی در دم کشته شدند.
ای وای بر اصلاحطلبانی که در پروژه پتروپارس دست داشتهاند!