یکی از دوستان اظهار نظرهایی کرده بود که حیفم آمد بی پاسخ بگذارم، در ضمن از اینکه وقت گذاشتهاند و نظرشان را نگاشتهاند، صمیمانه سپاسگذارم:
جنابعالی اگه خیلی مرد بودی وای میستادی توی کشور خودت و از عقایدت دفاع میکردی نه اینکه راه به راه هی به این و اون دری وری بگی .میدونی رفتار شما ها حالمو از هر چی سیاست و این جور چیزا مثل این شبکه های فارسی زبان اونجا که تا موضوع کم میارن میزنن به بحث سیاسی. راستش وقتی ایران بودی ازت خوشم میومد اما حالا نمیدونم جو سیاسی وافکار شبکه های اونجا روت تاثیرگذاشته یا.........؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!به هر حال ایشالله موفق باشی ...
ایشان البته در ادامه نظرشان اندکی پس از خواندن چند مطلب عوض شده است و با خط پینگلیش نوشتهاند ....که جای خوشوقتی است.
جواب: اولا من روزنامهنگارم، نه فعال سیاسی.
حاضر نیستم برای دفاع از عقیدهام خودم را به کشتن بدهم. زمانی کوتاه به هزینه دفاع از کارهایم نمیاندیشیدم، ولی تجارب سالهای اخیرکه اندکی تلختر از تلخ بوده، مانع آن است که مانند عاشقی که جانش را برای معشوق میدهد عمل کنم.
ثانیا من منتقدم، نه فعال سیاسی: انتقاد میکنم پس هستم، چه اشتباه، چه درست، و تا وقتی به من ثابت نشود که نظرم غلط بوده، بر آن اصرار مى ورزم، و اگر به درستی آن شک کنم، میگویم که ممکن است خطا کرده باشم.
ثالثا من کاریکاتوریستم، نه فعال سیاسی! دوست دارم چیزها را از زاویهای ببینم که بقیه کمتر دیدهاند. یا اگر دیدهاند، کمتر به آن پرداختهاند. کاریکاتور به من آموخته که برخورد شوخطبعانه با مسائل، راحتتر نقاط ضعف آنها را میگشاید، حتی اگر با نگاه کاریکاتوری بنویسم.
رابعا، فعال اجتماعی بودهام، و دیگر نیستم، به انتخابات شوراها هم از این منظر نگریستم و راه اندازی ائتلاف سبز با نگاه زیست محیطی به همین واسطه بود، که پیشبینیهایم غلط از آب درآمد.
در مورد شبکههای ایرانی خارج از کشور، باید بگویم که حالم از همهشان به هم میخورد و وقتم را با آنها تلف نمیکنم. منطقی را که در شبکههای حرفهای خبری شاهدم و دوست دارم، مانع تماشای شبکههای بی منطق فارسی زبان میشود.
در مورد علت اقامت موقتم در کانادا،مدارک پزشکیام را روی سایت نخواهم گذاشت!
زیاده عرضی نیست