شیخ مهدی کروبی فرصت چندانی ندارد. مگر تا قبر چند انگشت فاصله هست؟ آ، آ، آ، آ !
بازی سیاست دو بار او را پس زده است. هر دو باری که از انتخابات مجلس رای نیاورد و جزو ۳۰ نفر دوم بود.
نهایت تلاش کروبی که دو بار در انتخابات مجلس شکست خورده در چند ماه آینده میدان جالبی برای بررسی فراهم خواهد کرد.
کروبی قائل به مدیریت سامان یافته و سیستماتیک نیست، و همه چیز را هیاتی می‌خواهد.
تکنوکرات‌ها را دوست دارد، ولی نمی‌داند کارکردشان چیست.
در دورانی که مدیریت بنیاد شهید با او بود، بسیاری از خانواده‌های شهدا روز و شب دعایش می‌کردند، آنهم چه دعاهایی( ادعیه‌ای که از صد نفرین و بلا بدتر بود!).
کسی نمی‌تواند به پاکی او با یقین قسم بخورد، و وقتی در ماجرای شهرام جزایری نامش بر سر زبان‌ها افتاد، خیلی‌ها تعجب نکردند.
کروبی آدم باهوشی است، ولی شاید منطق ناطق نوری را نداشته باشد.
کروبی آدم رابطه بازی است و از این طریق توانست هر از گاهی فشار را از روی یاران سیاسی‌اش بردارد، هنری که خاتمی فاقد آنست.
در بازار انتخاب میان بد و بدتر، خیلی‌ها او را مد نظر دارند.
آیا او واقعا اصلاح‌طلب است؟
آیا می‌تواند در بازی‌های جهانی نقش یک رهبر سیاسی را برای کشور بازی کند؟
آیا توان پیشبرد همین دستاوردهای نازل دوره اصلاحات را دارد؟
معیار رای دادن به او چیست؟ همراهانش؟ همان چند نفری از مجمع روحانیون که رسما او را پشتیبانی می‌کنند؟
آیا موسوی خوئینی‌ها جوابگوی زحماتش بوده است؟ بخصوص صدماتی که کشور بابت اشغال سفارت آمریکا و گروگان‌گیری کشیده است؟
یا محتشمی‌پور تندرو دهه شصت؟
یا منتجب نیا که دوره ای نماینده شیراز بود و باید از مردم شیراز خاطراتشان را از او پرسید؟
یا مجید انصاری؟ که هنوز بسیاری به او مشکوک هستند و نمی‌توانند به او اعتماد کنند؟

همیشه کروبی را در قامت یک موج‌سوار دیده‌ام ولا غیر. بقیه زحمت بکشند، ابر و باد و مه و خورشید و فلک هم در کار باشند که بهره‌اش را او ببرد.

آنانکه اعتقاد به گزینش یکی از میان هاشمی و کروبی دارند، می‌توانند دلایل برتری او را برشمارند؟
در اینکه خاکی تر است، شکی ندارم، ولی خاک بازی سیاسی معیار خوبی برای انتخاب نیست.

در هر حال، این یکی به دل ما نمی‌چسبد!