جامعه ایرانی به ارزش‌هایی بند است...کدام ارزش‌ها؟ راستش دیگر نمی‌دانم! فکر می‌کنم ناراستی، دورویی، تقّلب،از پشت خنجر زدن الآن جزو معیارهای موفقیّت باشد. اینکه از موقعیّت‌ها استفاده ببریم تا جیب مبارکمان را پر کنیم. آنکه تا به چیزی دست یافتیم، بزنیم زیر ماتحت مبارک عشق و علاقه و محبّت و عاطفه و ....

از خانواده شروع کنم بهتر است. برای یک خانواده کوچک، اصل نظام خانوادگی و عاطفه میان اعضا و احترام متقابل مهم‌تر است یا متراژ خانه، مرغوبیّت محل خانه و مدل ماشین؟ در ایران امروزی که من می‌بینم، گزینه های دوّم! راست گویی ارزش است یا دروغ گفتن؟ حقیقت اصلح است یا مصلحت؟

به جامعه فرهنگی خودمان بروم. اگرامکانی فراهم شد تا عده بسیاری از کنارش مشغول کار شوند و کاری در خور انجام دهند که خیرش به مردم ایران برسد، فکر می‌کنید این کار به چه نحوی پیش خواهد رفت؟ مطمئن باشید ظرف مدتی کوتاه نقشه‌ای طرح خواهد شد و کار به مرحله اجرایی خواهد رسید، بعد از دو سال دست‌اندرکاران ماجرا را ببینید، چند نفر به نحو جالبی سود بیشتری برده اند، و بقیه می‌گویند ای کاش می شد از اول شروع کرد.

هر چه پیرتر می‌شویم، یادمان می‌رود آن دعاهای زیبا و روح‌نوازی که پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ ها برایمان می‌خواندند، چه بوده، و خودمان می‌خواستیم چه باشیم. مایی که می‌خواستیم با قلم خود جامعه را تکان دهیم، و زیبایی را برای مخاطبان خود به ارمغان آوریم، مخاطبانمان را به این باور برسانیم که که می‌توان خوب بود و خوب زیست. می‌توان بدی‌ها را زدود. از تاریخ عبرت گرفت و...

ما مُشتی عالِم بی عَمَلیم. دروغ‌گویانی که اگر دستمان برسد، وطنمان را هم می‌فروشیم. امروز به این باور رسیده‌ام که ارزش به تنهایی مفهومی ندارد. باید دید عامل به آن ارزش، ارزشَش را دارد؟ نسل‌های بعدی به ما نگاه می‌کنند. اگر ما الگوی آنان باشیم، وای بر آینده قوم ایرانی!