مصاحبه اخیر هاشمی و روزنامه شرق بسیار خواندنی است. موضع عطریانفر برایم بسیار جالب است. یادم می‌آید در سال‌های ۷۲-۷۵ نگاهش چقدر متفاوت و تا حدی ضد هاشمی بود...خدا پدر سیاست را بسوزاند که کارگزاران راه افتاد و محمد عطریانفر دیروز را به آقای عطریانفر نرم و لطیفی تبدیل کرده که امروز با هاشمی چنین ملاحضه کارانه مصاحبه می‌کند. موضع محمد قوچانی اما برایم عجیب نیست.قوچانی چهار پنج سال پیش با قوچانی "شرقی" امروز بسیار متفاوت است. روند تکاملی او نمونه‌ای از تغییرتدریجی بسیاری از روزنامه‌نگاران جوان مخالف هاشمی دیروز و همکار تیم هاشمی در سال آینده است.

بررسی چند باره مصاحبه و مقدمه قوچانی نوعی ملاحضه کاری را در سبک جدید محمد عیان می‌کند. او به نحوی باید جوابگوی تندی‌هیش در انتخابات مجلس ششم باشد، و در عین حال بخشندگی سردار سازندگی را هم به نمایش بگذارد. به عبارتی، ای جوانان ساده دلی که دل به مشارکتی‌ها و سازمان مجاهدین انقلاب بسته بودید و پنج سال پیش بر هاشمی تاختید، بدانید که که می‌توانید به دامان او بیایید و بخشیده شوید...

برخورد احتیاط آمیز عطریانفر و قوچانی با هاشمی در عین پرسیدن سوال‌هایی که شاید به نظر ما خیلی هم تند باشد، ولی مطمئنا قبل از جلسه بارها و بارها به دفتر حاج‌آقا فکس و بررسی شده بسیار جلب نظر می‌کند. عطریانفر که سال‌ها مورد اعتماد طرفداران آیت‌الله منتظری بود و در سال ۶۷ به طور ناگهانی اعتماد ری‌شهری را جلب کرد، شخصیت پیچیده‌ای دارد. داماد عماد باقی هم که ارادت پدر زنش به آقای منتظری معروف عام و خاص است، بعد از سه سال همکاری مشترک با محمد عطریان( در همشهری جهان و شرق) دریچه جدیدی را می‌گشایند؛ هاشمی مخالفان قدیم را می‌پذیرد.


سه سال پیش یکی از فرزندان هاشمی در مورد محمد قوچانی تحقیق می‌کرد...انگارمحمد باید نویسنده تاریخ جدیدی به روایت هاشمی می‌شد... قرار بود روی روزنامه‌ای هم سرمایه گذاری کنند، روزنامه‌ای که سر بزنگاه انتخابات ریاست‌جمهوری طرف هاشمی را می‌گرفت. امروز می‌توان معنای آن دوراندیشی‌ها را فهمید. تا این لحظه باد موافق وزیده...روزنامه‌نگاران منتقد یکی یکی دارند جذب اتاق فکر می‌شوند و همه یادشان رفته که آن همه تلاش برای آزادی مطبوعات و آزادی بیان برای آن بود که نسل‌های آینده هوای تازه‌ای استشمام کنند و ارزش‌هایمان از اقتصاد صرف به سوی فرهنگ و آزادگی و دموکراسی همراه با رفاه عمومی تغییر جهت دهد.

امروز با یکی از همکاران قدیمی گفتگویی اینترنتی می کردم. می‌گفت بسیاری از آزادگان دیروز مطبوعات امروز غم نان دارند. این غم واقعی است. فراد که هاشمی به قدرت برسد، آیا کسانی که بر سر حرف و پیمان خود مانده‌اند، بختی برای خوشبختی خواهند داشت؟ یا فضای آلوده ناشی از کاسه لیسی و تملق که طلیعه‌اش را الآن داریم می‌بینیم پاکدامنان قلم بدست را از عرصه پاک خواهد کرد؟

فردا که بارگاه حقیقت شود پدید، شرمنده رهرویی که نظر بر مجاز کرد