یکی از مشکلات بزرگ مادر عرصه مطبوعات، گم کردن جایگاه خودمان است. نمی دانیم باید به سیاست‌مداران خدمت کنیم یا مردم؟ درست است که احزاب و صاحبان قدرت حامیان مالی روزنامه‌ها برای تبلیغ افکارشان هستند، ولی بر اساس سابقه طولانی کاریکاتور مطبوعاتی(کارتون ادیتوریآل) کارهآی ماندگار بوده که دست سیاست‌بازان را رو کرده.

اگر کاریکاتوریست، بر مبنای تملق و ایجاد فضایی غیرواقعی بخواهد سیاست‌مداری را مثبت جلوه دهد، از اصل دور شده است. اگر هم بخواهد تبلیغ موثری کند، شاید بهترین راه ایجاد فضایی کمیک برای مقام مورد نظر است. فضایی که خطای کوچک سیاستمدار را به خواننده و بیننده نشان دهد، و مخاطب خودش قضاوت کند که طرف چه جور انسانی است...

همیشه در هنگامه انتخابات، فرصت مناسبی برای رشد و جلو رفتن کاریکاتوریست‌ها بوجود می آید که بررسی آماری تولید در این دوره‌ها نشان از فعال شدن خوی نقد کاریکاتوریست ها دارد. کاریکاتوریست‌ها با نقد سخنان کاندیداهای مختلف، به خواننده روزنامه امکان تامل و تفکر بیشتری می دهند. تمرکز کاریکاتوریست‌ها روی نکات و حرف‌های خاصی که شاید کمتر مورد توجه عام باشد، فضای دلهره آوری برای نامزدها و اطرافیانشان بوجود می‌آورد.

با آنکه کاریکاتور مطبوعاتی تاریخ مصرف دارد و زود کهنه می شود، ولی کارهای به یاد ماندنی از میان آنها تا مدت‌ها و شاید سال‌ها در اذهان باقی بماند. کاریکاتورهای انتخاباتی سال ۲۰۰۰ آمریکا، کاریکاتورهای دوران واترگیت، کاریکاتورهای دومیه در قرن نوزدهم و آثار تماس ناست آمریکایی که ترکیب سیاسی قدرت را در آمریکای اواخر قرن نوزدهم آمریکا شکل داد، از این جمله است.

انتخابات خرداد ماه آینده شاید از این نظر که کاندیداهای مهمی در آن رقابت می کنند، برای کاریکاتوریست‌ها فرصتی تاریخی باشد. کاریکاتوریست‌های ساکن داخل البته امکان نقد تصویری چند نامزد روحانی را نخواهند داشت،ولی شاید بتوانند سخنانشان را قالب تصویری-کلامی نقد کنند.

ادامه دارد