در حالی که حدود سه ماه به انتخابات ریاست جمهوری مانده است، برخی از چهره های اصلاح طلبان حکومتی ، به ویژه آقای تاجزاده، به شدت در تقلای به میدان آوردن مردم هستند. آنها به خوبی دریافته اند که با توجه به عدم استقبال مردم از جناح راست، به میدان آمدن مردم و شرکت آنان در انتخابات ریاست جمهوری برابر است با پیروزی کاندیدای اصلاح طلبان.
اصولا سیاست ورزان در جامعه ایران بایستی به این نکته توجه کنند که مردم ایران، حتی عامه مردم که اهل فلسفه پردازی هم نیستند، رفتار گذشته گروه های مختلف سیاسی را به خاطر می سپارند و اگر حتی جزئیات عملکرد آنها را به خاطر نداشته باشند، کلیاتی از عملکرد هر گروه را در ضمیر ناخودآگاه خود دارند.
اصلاح طلبان حکومتی یک باربا آن همه شعار از مردم رای گرفتند و مردم انتظار داشتند که اگر نه همه شعارها بلکه لااقل درصدی از شعار های آنها را در عمل مشاهده کنند. همه مردم انتظار نداشتند که جناب خاتمی مقابل رهبر و گروه عظیمی از محافظه کاران پشت پرده که رهبر را هدایت می کنند بایستد و در نهایت هم پیروز از میدان بدر آید، که این امری محال بود، اما انتظار این را داشتند که آقای خاتمی با آنها صادق باشد و به هر دلیل درست یا نادرست پشت پرده زد و بند نکند و از حقوق مردم نگذرد، ولی این انتظارشان برآورده نشد.
مردم انتظار داشتند که نمایندگانشان در مجلس بیشتر از هر چیزی به فکر حقوق آنها باشند تا به فکر ماندن در پست و مقامشان، ولی آنها نشان دادند که تنها زمانی دست به عمل می زنند که موقعیت خودشان به خطر افتد.
جناب آقای تاجزاده که اینهمه از مردم التماس شرکت در انتخابات می کند باید نشان دهد که اگر در این انتخابات نامزد حتی یک گروه رد صلاحیت شد، گروهش انتخابات را تحریم کند و تابع نظر جمیع مردم باشد نه آن که اگر تنها نامزد گروه خودشان رد صلاحیت شد زمزمه تحریم سر دهد.

بسیاری از صاحبنظران عقیده دارند که در این انتخابات مردم بایستی رویه ای متفاوت از گذشته پیش گیرند چرا که آزموده را آزمودن خطاست.
اگر صرف تحریم انتخابات و شرکت نکردن در آن یا شرکت در انتخابات و رای دادن به یکی ازکاندیداها، حتی کاندیدای اصلاح طلب، نتیجه داشت قطعا تا به حال جواب داده بود.
آلترناتیو دیگری که پیش روست این است که اگر طبق روال گذشته برخی از نامزد های ریاست جمهوری رد صلاحیت شدند، که قطعا چنین خواهد بود، همه مردم بصورت فراگیر درروز انتخابات از خانه ها بیرون بیایند و در انتخابات شرکت کنند و روی برگه های رای بنویسند «جمهوری اسلامی نه» و پس از آن هم بصورت آرام در خیابان ها تجمع کنند.
اگر واقعا حتی 50% از واجدین شرایط رای دادن که حدود 25 میلیون نفر هستند چنین کنند، تصور اینکه چه افتضاحی برای حاکمان جمهوری اسلامی به بار آید برای مردم ایران که به دنبال حقوق از دست رفته خویش هستند لذتبخش خواهد بود و می تواند نقطه شروعی برای یک انقلاب آرام باشد.

محمد باقر رهنما