پل کنراد، کاریکاتوریست(کارتونیست) چند دهه لسآنجلس تایمز، برنده سه جایزه پولیتزر و از جمله دشمنان جمهوریخواهان:
«یک کاریکاتور مطبوعاتی، ۹۰ درصدش فکر است، بقیهاش اجرای هنری. هیچگاه ندیدهام یک اجرای بد، فکر خوبی را نابود کند، از طرف دیگر ندیدهام یک اجرای خوب،ایده بدی را نجات دهد... ماجرا اینچنین آغاز میشود که باید فکری به سرت بزند، آنوقت سعی کنی آنرا نقاشی کنی و به نتیجه برسانی...»
کاریکاتوریستها همیشه آدمهای دوست داشتنیای نبوده اند! حتی سردبیران هم گاهی از تحمل این موجودات لجوج جان به لب شدهاند! سیاستمداران هم همیشه مانده اند با این قوم چگونه برخورد کنند. ممکن است حتی با این جماعت سر یک میز بنشینند و غذا بخورند، ولی کاریکاتوریست لعنتی نمکگیر نمیشود که نمی شود!
کرکی ترینیداد سخن جالبی دارد:
«تا کنون کاریکاتوریست بزرگی ندیدهام که سعی کرده باشد محبت هر دو طرف دعوا را جلب کند!»
آن تلنز یکی از معدود زنان برنده پولیتزر:
«اگر سردبیران بیشتری به کاریکاتوریستها به عنوان نویسندگان ستونهای ثابت انتقادی نگاه می کردند، که به جای نوشتههای طولانی، از تصویر بهره می گرفتند، صفحات خبری و ادیتوریال بسیار جذابتر و دینامیک تر برای خوانندگان از آب در می آمد. ممکن است خواننده بسیاری از مطالب روزنامه را نخواند، ولی بعید است به یک کاریکاتور خوب در روزنامه بی توجه بماند و واکنش نشان ندهد.»