در طول یک سال و نیم گذشته، از فضای ساده و راحت وبلاگ لذت بردهام، تا حدی که تنبلی را کنار گذاشتم وجزو پرکارترین مشنگهای وبلاگ فارسی شدهام.
شناخت این فضا بدون فعالیتهای خوب حسین درخشان میسر نمیشده است. این حرف به مفهوم عقب نشینی ام از
سرگرمی تازهام در اذیت کردن حسین نیست، بلکه به معنای تفکیک جایگاه فعالانه محشر او در عالم اینترنت با دیدگاههای هستهای اوست.
حسین در چند روز آینده باید به تونس برود، و شاید آنجا با احمدینژاد هم روبرو شود. برایش در این سفر که در ادامه حرکت خوبش در عالم وبلاگ است، آرزوی بیشترین موفقیتها را دارم.
از سوی دیگر، دلم برای تحلیلهایش تنگ شده چون قرار گداشتهام هر هفته بر پایه نظریههای شاهکارش، وبلاگ جدید را کاملتر و کاملتر کنم. پس بر وجود حسین دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب! دستت درد نکنه حاج حسن آقا!