پریروز این خبرنگار رادیو کانادا نگذاشت درست بخوابم. یکی از نکاتی که در آن مصاحبه بحث شد، ماجرای حقوق بشر و سازمان ملل بود. گفتم این بازیها تا زمانی که در ایران نفت وجود دارد، بیفایده است.
تا وقتی که دولت نیازمند ملت نیست و از پول نفت که همیشه مشتری خارجی دارد ارتزاق می کند، چه اهمیتی می تواند به رعایا بدهد؟ ملت تا آن زمان باید منت کشی دولت وقت را بکنند.
الان قطعنامهای فاقد ضمانت اجرایی در سازمان ملل تصویب میشود که پیشنهاد دهندهاش هم کانادا است. گیرم صد تا هم از این قطعنامهها تصویب شود. چه فایده؟ اگر ایران چند روز، فقط چند روز شیر لولههای نفت را بنندد، فکر می کنید قیمت نفت در بازارهای جهانی چقدر خواهد شد؟ از آن بدتر، مصرفکنندهها آمریکای شمالی بنزین را چقدر خواهند خرید؟
هر وقت هم قطعنامهای صادر شود، سخنگوی وزارت خارجه ما با لحنی دیپلماتیک شیشکی میبندد.
این بازیها تاکنون نفعی به حال مردم ما نرسانده است.
از طلا گشتن پشیمان گشتهایم، مرحمت فرموده ما را «ول» کنید!