الان مطلب حامد قدوسی را می​خواندم.ديدم بنده خدا راست می​گويد. خيلی​ها از دل و دماغ افتاده​اند. يعنی شايد فکر می​کردند قرار است با يک وبلاگ اتفاقی به همين زودی​ها بيافتد.آن يکی که کارش کاسبی وبلاگی است، خودش حال نوشتن ندارد، ديگری از ترس مردن تب کرده و نمی​نويسد، بعضی​ها هم انگيزه​ای برای​شان نمانده.

شايد من يک کمی مشنگ باشم که با شور و حرارت به اين کار ابلهانه ادامه می​دهم! با اين حال، وبلاگ يک رسانه است، نه بيشتر و نه کمتر. منتهی رسانه​ای شخصی که کسی بالای سرت نيست و فرديت خود را در آن جستجو می​کنی. نمی​توان انتظار داشت همه با يک هدف و نگاه وبلاگ​شان را به روز کنند، ولی می​توان ديد که خيلی​ها دنبال وسيله بهتری برای بروز فرديت خود هستند، و گمان کنم در اين وانفسا، از اين يکی بهتر پيدا نمی​شود.

البته اگر نظر مرا می​خواهيد، که احتمالا نخواهيد خواست، يک قسمتش به رفتار پيغمبر وبلاگ به زبان فارسی بر می​گردد. گمانم اشتباه ماست اگر خواسته باشيم او را الگو قرار دهيم. او تنها ابزاری را به ما معرفی کرده، ولی بايد آنقدر مصمم باشيم تا راه​های بهتر استفاده کردن از اين رسانه را بيابيم، مگر آنکه حرفی برای گفتن نباشد، که شک دارم.

شايد مشکل بزرگ بسياری از ما اين باشد که نمی​دانيم در يادداشت​های روزانه​مان چه بنويسيم! اينجا ست که مشکل جدی می​شود! اگر مبنای کار ما تعداد بيننده باشد و خواسته باشيم فقط بر اين معيار بنويسيم، کارمان زار است. انگار می​خواهيم همه​اش بنويسيم و ببينيم چقدر از وبلاگ رفيقمان يا رقيبمان بيشتر طرفدار داريم؟ يا اينکه چند نفر به ما لينک داده اند؟ واويلا!

خيلی از همان وبلاگ​هايی که لينک داده​اند الان اصلا فعال نيستند!

برای من وبلاگ از حد تفريح گذشته است، جايی است که دارم از آن ياد می​گيرم، از ديگران و گاهی از خودم! در ضمن دلم غش می​رود برای درگيری! مرض دارم ديگر!

خلاصه کلام حامد جان، من به کسانی که لينک داده​ام دارم گير می​دهم، اگر ننويسند، کچل​شان می​کنم، بپا کچل نشی داش!