خدمت داريوش ملکوتی عزيز،

راستی چرا من اينقدر می​نويسم؟ همه دلايلی که گفتی سر جايش، لذت بردن را هم اضافه کن. من کلا آدم کم حرفی نيستم، ولی وقتی می​توانم حرف​هايم را در نوشتار خلاصه​تر کنم، برايم جذاب می​شود. و در ضمن به جای وقت زیادی که پای چت و تلفن حرام می​کردم، حالا می​نویسم.

نکته دیگر این است که من روزانه چیزی در حدود ۱۳ ساعت کار می​کنم. در این میان اوقات کوتاهی برای استراحت می​ماند، و به جای تماشای تلویزیون، وبگردی می​کنم، مجله و کتاب می​خوانم و نهایتا می​نویسم. در ضمن چون نمی​دانم چشمانت شور است یا نه، ماشالله بگو و "وان​یکاد" بخوان!

من در ایران هم روزانه چیزی در این حدود کار می​کردم، سه تا کاریکاتور می​کشیدم و کارهای ثابت هم در کنارش بود. البته به هیچ وجه نکته​ای منفی یا مثبت نیست. همه آدم​ها مثل هم نیستند.

گمانم همه ما کاری می​کنیم تا به آرامش برسیم، و احتمالا مدت زمانی است که در این فن شریف به آن رسیده​ام. از سویی تعارفم را با خودم کمتر کرده​ام، و از طرفی دارم نقدپذیری را تجربه می​کنم. بسیاری از انتقادات خوانندگان به جاست، و حداقل باعث شده در باره بعضی روش​ها و کارهایم بیشتر بیاندیشم.

من آدم سخت​گیری هستم، خود محور، ايرادگير، بی​ملاحظه، گاه عصبی و گاه پرخاشگر، ولی بعضی وقت​ها که به یاد نقد بعضی از دوستان از جمله سلیمان، ندا دهقانی، سید​آبادی، شاخساری و... می​افتم، تمرکز بیشتری می​کنم.

داریوش عزیز، همه ما مثل سنگ​های نخراشیده و نتراشیده​ای هستیم که مجسمه ساز باید از دل سنگ چیزی درست و حسابی در آورد. فکر می​کنم وبلاگ رسانه و وسیله بدی برای این منظور نباشد.

اگر چیز دیگری به ذهنم رسید، خواهم نوشت. انشالله