اولا، آزادی بدون مسوليت نيست، حتی در آزادترين جوامع. وقتی عمل آزادانه شما سبب نقض حقوق ديگران شود، اسمش طبيعيتا آزادی مثبت نخواهد بود. با اين حال، هر کشور و جامعه متمدني، قوانينی دارد و بر پايه آن قوانين و منافع ملي، با کارهايی که سبب​ساز آسيب رساندن به امنيت جامعه، روابط بين المللی و ... شود، برخورد می​کنند، منتهی ميزان برخورد هم نسبی است!

اگر نظر مرا می​خواهيد، به هيچ عنوان راضی نيستم که کاريکاتوريست​های بنده خدا را يک لحظه هم اذيت کنند. دقيقا هم می​دانم که الان در چه موقعيت ترسناکی قرار گرفته​اند. از طرف ديگر، چون عضو هيات مديره انجمن بین​المللی حمايت از حقوق کاريکاتوريست​ها هستم( به درد پز دادن هم نمی​خورد!) در هفته آينده بايد با ديگر مديران منطقه​ای وارد گفتگو برای حمايت از طراحان دانمارکی شوم.
دیدگاه من هر چه باشد، برای خود من است، و دیدگاه کاریکاتوریست​های دانمارکی هم مال خودشان، ولی حق زندگی آزاد و بدون ترس برای همه انسان​ها محترم است.

از نگاه من آزادی بیان نسبی است. میزان آزادی بیان در دوره​های زمانی ، در جوامع ، حتی در زمان حکومت احزاب مختلف، متغیر است. اگر آزادی بیان بدون حد بود، سانسور معنی پیدا نمی​کرد!

مساله دیگر، همه کسانی که با نام، یا بدون نام واقعی برای فراتر راندن مرزهای آزادی بیان تلاش می​کنند، برایم محترم هستند. ولی کسانی که با نام و هویت واقعی جلو می​آیند را ستایش می​کنم.

قهرمان من برای مبارزه در راه آزادی بیان، اکبر گنجی است. با این همه اکبری که الان من می​شناسم، برای اعتقادات همه احترام قائل است و توهین نمی​کند.

در مورد بقیه افرادی که فرمودید، در مورد همکارانم در روز- بنا به توافقی جمعی-از توضیح اضافه معذورم، اما در باب مهاجرانی! او هم مسوولیت اجرایی داشته و هم مسوولیت فرهنگی و اجتماعی. معتقدم با عنایت به همان حرف​های شیرینی که در باب سهله سمحه می​زد، بسیار بهتر می​توانست عمل کند، و با در نظر گرفتن رسالتی که بر عهده داشت، باید مراقب هر قدمش می​بود. هر عمل خطای مهاجرانی، به ضرر کسانی شد که برای پیش بردن شعار​های او لطمه خورده بودند. کسی که مدعی تساهل بود، به مدیر مسوول نشریه​ای زنگ زد و از او خواست سردبیرش را بردارد.