یکی از مسائلی که در اینجا شاهدش بودهام، شجاعت بعضیها در عنوان کردن گرایش جنسیشان است. یعنی علنا می گویند که همجنس گرا هستند، پلیگامیست هستند، یا حتی دوجنسگرا...
این شجاعت البته به واسطه قوانینی است که از حقوق حقه آنها دفاع می کند. ولی وقتی با تابعیت دوگانه ای که دارند وارد ایران میشوند، بنا به هزار و یک دلیل منکر گرایشات علنی خود میشوند.
یکی از همجنسگراهای معروف ایرانی مقیم تورنتو میگفت که به خاطر مادربزرگش و خانوادهاش نمیخواهد کسی چیزی بفهمد. کاملا میتوانم درکش کنم، ولی برایم همیشه این سوال وجود داشته است که کدام موقعیت را انتخاب کرده؟ همجنسگرا بودن علنی در کانادا، یا بچه پیغمبر بودن نزد خانواده و موقع سفر به ایران؟ در فضای اینترنتی کنونی که ماه پشت ابر نمیماند، وقتی نکتهای چنان علنی است که همه شاهدش هستند، چرا کتمانش می کنند؟
یا به قول دوستی اگر کسی پلیگامیست است، رسما بگوید که هست، نه اینکه این مساله را پنهان کند. هنوز برایم جای سوال فراوانی وجود دارد که علت این دوگانگی چیست؟ اگر بطور علنی کاری میکنیم که همه شاهدش هستند، چرا خصوصیاش میپنداریم؟