چون علاقه زیادی به اذیت کردن رجبعلی مزروعی دارم، به موضوع عدم کارایی انجمن صنفی در باره روزنامهنگارانی که امنیت شغلی ندارند و نخواهند داشت می پردازم!
کارایی انجمن در سالهای اخیر در بیانیه دادن و تعاونی بازی و ...خلاصه شده. گرجه کمک بزرگ انجمن به روزنامهنگاران زندانی ومحاکمه شده قابل چشمپوشی نیست، ولی فکر می کنم باید انتظار بیشتری داشت.
وقتی اعضای هیات مدیره خودشان بنا به هر دلیلی مشکل اشتغال ندارند، درک درد بچههای ایلنا راحت نخواهد بود. سالهاست که گفته میشود اعضای انجمن باید واقعا روزنامهنگار باشند، نه اینکه کسر کوچکی از درآمدشان حاصل قلمزنی باشد. حالا ببینید تصمیمگیرندگان ، برای امورصنفی روزنامهنگاران که تصادفا منتخب خودشان هم هستند، چقدر دغدغه نان شب دارند؟
البته اگر کسانی سر کار بودند که ۱۰% درصد درآمدشان حاصل کار رسانهای بود ولی می توانستند درست فکر کنند و می دانستند مسوولیت هم دارند، و کاری از آنها بر میآمد...
این انجمنی که من میبینم، فاقد هسته است...!