بحث در باره حوزه خصوصی و عمومی فقط مربوط به دعواهای عادی نیست. به قول ملا​حسنی مقيم کانادا، اگر کاری هر چند خصوصی. منافع جمعی را به خطر اندازد، ماجرا ديگر عمومی است:

"...صحبت من کلی است و کسی را هدف نگرفته ام ولی بنظر من یکی از راههای سالم سازی اجتماع شفاف سازی در مورد کسانی است که بنحوی ادعای جلوداری گروهی دارند میباشد.اگر ادعا مسولیت آفرین است و کسی که ادعای چنین و چنان می​کند خودش را زیر ذره بین افکار عمومی قرار میدهد..."

ماجراهای خصوصی زيادی وجود دارد که منافع گروهی را مورد تهديد قرار داده است که از چشم و گوش مردم پنهان مانده. به عنوان مثال زد و بند​های سياسی بعضی افراد متنفذ در مطبوعات که منجر به حذف برخی همکاران شده است سابقه​ای طولانی دارد. می​توان گفت که به کسی مربوط نيست که فلان روزنامه​نگار قابل خريداری شدن به خاطر ارتباط با فلان آدم حزبی يا سياسی و پس از معامله​ای اندک يا بعضا چشمگير، سبب​ساز بيرون راندن فردی شده که اربابان نامرئی از او بدشان می​آمده است. يا فرضا دم انتخابات به خاطر مواضع روزنامه​نگار مذکور که نمی​خواسته رسانه​اش تبليغاتچی سياسی باشد، عليه او توطئه کرده​اند تا از دايره بيرون شود. از اين نمونه​ها فراوان بوده است. سوال اينجاست، آيا اينگونه معاملات که باعث حذف جريان نسبتا سالم خبری است، خصوصی تلقی می​شود يا نه؟ اگر کسی از اين ماجراها بنا به هر علتی خبردار شد، بايد ساکت بماند؟

فرض کنيد من نوعی رسانه​ای دارم و دارم عليه فلان خودروساز می​نويسم. اگر خودروساز مذکور مرا با رشوه​ای عملا خريداری کرد، و کسی در اين ميان خبردار شد، بايد به خاطر خصوصی بودن ماجرا سکوت کرد؟ لطفا تحقیق کنید تعداد خدمات خودروسازان به بعضی منتقدین و سردبیران مطبوعاتی ایران چقدر است! نقش مسوولان آگهی روزنامه​ها را به عنوان دلال فراموش نکنید!

فرض کنيد من روزنامه​نگار در جلسه​ای غير رسمی از فردی پولی بابت تخريب چهره​ای گرفته باشم. اگر شاهدی حقيقت ماجرا را افشا کند، ماجرايی خصوصی عيان شده؟

فلان جلسه سران بعضی احزاب در ويلايی در لواسانات تشکيل شده. ماجرا معامله​ای بسيار ساده و چند ميلياردی بر سر سهم احزاب از فلان قرارداد در پارس جنوبی است. اگر کسی از اين ماجرا بويی برد، بايد ساکت بماند يا منافع عمومی را نجات دهد؟
...
از اين نمونه​ها در تاريخ ايران بسيار داشته​ايم.