خوشحالام که محمدمسيح باب گفتوگو و سخن گفتن از دغدغههايی را که ميان بسياری از ما مشترک است، باز کرده است. اول قدم پيمودن راه معرفت، باز گذاشتن پنجرههای گفتوگوست و اين نخستين چيزی است که گوينده را از اهل خشونتِ کور متمايز میکند. در گفتوگو هميشه میتوان با سخن بسياری از اختلافنظرها را بدون فرياد کشيدن حل کرد. محمدمسيح مرا در مقام استاد معرفی میکند که البته نيستم. نه من با اين بضاعت مزجات داعيهدار دانش هستم و نه او که پخته مینويسد و شور و سودايی دارد، شاگرد. پس موضوع را به سياق گفتوگو و درد دل ادامه ه میدهم.