این روزها بسیاری از تیمهای حرفه ای ورزشی یک روانشناس در کنار خود دارند. اینان تدریجا میفهمند چگونه باید آمادگی روانی ورزشکاران را بالا نگه دارند و نگذارند به دلایل مختلف افت کنند.
کمتر دیدهام یک مربی به ایران بیاید و بر استخدام یک روانشناس یا گروه روانشناسی تاکید کند. روانشناس ورزشی میداند کدام بازیکنان آمادگی بیشتری برای بازی ها دارند و باید روی ذهن چه کسانی برای رساندن به شرایط مسابقه بیشتر کار کرد.
مساله مهم، نبود فرهنگ "بهرهوری" نزد ماست. ما نمیتوانیم از فرصتها بهترین نتیجه ممکن را ببریم چون از قبل برایشان برنامهای نداشتهایم.
مساله دیگر به خود ما ایرانیها بر میگردد! چند در صد ما حاضریم در موقعیتهای بد روحی به سراغ روانکاو یا تراپیست برویم؟ انگار میترسیم طرف به ما بگوید چه مرضی داریم!
فکر نمیکنم تیمی که درون خود اینهمه تنش داشته و به گفته بعضی از کارشناسان همدلی در اردو واژهای بیربط بوده پتانسیل بالا آمدن از گروه را از نظر روانی داشته باشد.
حالا باید دید آیا از بایکنان ایرانی تستهای روانشناسی گرفته اند؟ اصلا میدانند این تستها چیست؟ و ...
به قول معروف، همه چیزما باید به همه چیزمان بیاید...سیاست ما عین دیانت ماست، دیانت ما هم دست کمی از فوتبالمان ندارد!