اينجانب آسد نيک​آهنگ کوثر، برای بار هزار و شونصدم، عرض می​کنم که روشنفکر نبوده، نيستم و نخواهم بود. لا اقل با تعريف رايج روشنفکری ايرانی!

در باب مسائل اخیر، عرض می​کنم که معتقد به تعامل و مدارا با کسانی هستم که روش زندگی​شان مثل من نیست. به عنوان مثال، اگر در ایران هم بودم، و می​دانستم همسایه​ام همجنس​خواه یا همجنس​گراست، تا وقتی آزارش متوجه کسی نشده باشد، از تمامی حقوقش دفاع می​کردم. اگر همکاری داشتم که همجنس​گرا بود(که داشتم) تمام تلاشم را برای حفظ او در مجموعه کاری بدون اینکه کسی مزاحم فعالیتش بشود می​کردم(که کردم).

اما این دلیل نمی​شود که از اظهار نظر آزاد در باره مساله​ای که مورد بحث است کوتاه بیایم! من قصد ندارم کسی را تشویق به این کار کنم یا بازدارم! مساله من با کسانی است که می​خواهند آنرا به نحوی جا بیاندازند و توجیه کنند. تا وقتی فرم و محتوای بیانشان دچار نقاط ضعف فراوانی است، سعی خواهم کرد با روش خودم دوستان را بنوازم.

از طرف دیگر به طرفین بحث هم لینک خواهم داد.

مساله​ای که برای من وجود دارد این است که آیا طرفداران این مقوله، و یا فمینیست​های نسبتا افراطی و ...با این روش می​توانند ذهن عقب​مانده من و امثال من را به مسیری درست ببرند؟

اگر مبنای فمینیسم برابری حقوق زن و مرد باشد، نه تنها غمی نیست، که در مقابل چنین حقی سر خم می​کنم، آنهم با عنایت به تفاوت​های زن و مرد.

در موارد متعددی دیده​ام که بعضی از فمینیست​ها در راه دفاع از حقوق زنان، آن ط​رف بام افتاده​اند عملا ضد مرد شده​اند. اگر قصدشان در عمل ایجاد همدلی و همراهی است، که دارند اختلاف​ها را زیاد می​کنند. اگر احقاق حق است، که هزینه را بالا برده​اند. نمی​گویم سکوت چاره است. هرگز! بلکه فکر می​کنم راه را دارند به خطا می​روند.

برخلاف خیلی​ها معتقدم که ما مردها به زنان خیلی ظلم کرده​ایم، ولی آیا انتخاب روش​های اینچنینی بوسیله بعضی فمینیست​ها، ظلم مضاعف زنان به خودشان نیست؟