راستش برانکو ايوانکوويچ برای تيم ما در حد خودش خيلی تلاش کرده. يادمان باشد تيم قوی و پرامید ايران نتوانست در سال ۲۰۰۲ به بازی​های جام جهانی برسد. برانکو تيم ايران را در بازی​های آسيايی ۲۰۰۲ متحول کرد و جوانانی را به ما شناساند که بعضی جزو بهترين​های ايران هستند.

با اين همه فکر می​کنم بزرگ​ترين مشکل ما سازمان ورزش ماست! فدراسيون ماست، منطق ماست، پايه سست فوتبال ماست...
در چند سال اخير بسياری از تيم​های سرشناس شهرستانی امکان بهره​گيری از مربيان خارجی-اکثرا کرووات- را پيدا کرده​اند. می توان درک کرد که به خاطر هزينه کمتر استخدام مربيان اروپای شرقي، حالا​حالا​ها مجبوريم بسازيم و بسوزيم! خوبی اين واردات از کروواسی بيکار نماندن آقا رضای مترجم است!

البته تيم پاس با آوردن مربی ترک در دوسال گذشته کاری کرد که به نظر من بدهم نبود.

سازمان تيم​های ملی ما در رده​های مختلف مشکلات بزرگی دارد. عدم همکاری و همراهی مربيان باشگاه​ها با سرمربی تيم ملی نکته کمی نيست! به عبارت ديگر وقتی تيم ملی ما که بايد چکيده فوتبالمان باشد، اينقدر ناهماهنگ است، همه​اش به خاطر وجود يک فرد نيست. به گل​هايی که خورده​ايم بيشتر توجه کنيد. به عنوان مثال گل آنگولا به ايران. فاصله زياد مدافعين از هم را به خوبی می​شد ديد. کعبی کسی نبود که روی سر بازيکن آنگولا هد بزند. دفاع​های سرزن ما کجا بودند؟ آيا تيم​های مقابل ايران اين ضعف را می​شناختند؟ فاصله بعضا زياد خط دفاع با خط ميانه در زمان ضد حمله​های حريف تا کی قرار است بلای جان ما باشد؟ عدم ارتباط زنجيره​ای خط ميانه و مهاجمين ما در بسياری از لحظه​ها مشهود نبود؟

قدرت بدنی تيم ما برای آسيا بد نيست. ولی در ميدانی جهانی نشان داديم که بعد از دقيقه هفتاد نمی​توانيم به راحتی کار کنيم. هر وقت ياد بازی ۱۲۰ دقيقه​ای برزيل و فرانسه سال ۱۹۸۶ می​افتم، تنم می​لرزد! تيم برزيل شايد از نظر تکنيک نفرات برتر از فرانسوی​ها بود، ولی آن نسل بازيکنان فرانسوی هم تاکتيک سرشان می​شد و هم قدرت خوبی داشتند. اینان ۱۲۰ دقیقه دویدند و برزیل را که یکی از امیدهای قهرمانی بود ناکام کردند. نسلی که خيلی​هايشان در جام ۱۹۷۸ آرژانتين درخشيدند و در جام ۱۹۸۲ اسپانيا چهارم شدند. همان​هايی که در ۱۹۸۴ قهرمان اروپا بودند. سال​ها طول کشيد تا جمعی مثل تيم ۱۹۹۸ گرد هم آيند...