راستش را بخواهيد فشار کار اين چند وقت اخير از حد توانايی من يکی بيشتر بوده. اينقدر زياد بود که دیروز وقتی از سر کار آمدم خانه، نای ايستادن يا حتی دراز کشيدن جلوی تلويزيون را هم نداشتم. تمام کارهايم را به لطف لپ​تاپ وايرلس مخصوص تنبل​ها از همان تخت انجام دادم.

در کانادا، شرکت​هايی که سهام​شان در بورس معامله می​شود بايد تا ۱۵ اوت اطلاعات سود فصلی​شان را ثبت کنند، در نتيجه هر چه به اين بن​بست نزديک می​شديم، فشار کار ما هم بيشتر بود با کار روی اخبار عجيب و غريب بازار.

هفته پيش آنقدر کار سنگين بود که یک شب ۴ نفر از بچه​های شيفت روز همراه نايب رئيس خبرگزاری تا صبح ماندند و وقتی ماجرای دستگيری​های مظنونين انگليسی پيش آمد، نايب رئيس تا ساعت ۹ صبح ماندنی شد، يعنی ۲۴ ساعت از جايش تکان نخورده بود.

برای کسانی که با اين کار آشنايی ندارند ممکن است سوال پيش بيايد که مگر ما چه می​کنيم؟ شاخ غول را می​شکنيم يا ؟
روزانه صدها خبر رسمی به ما می​رسد که بايد بعد از ويرايش، پيرايش و دوباره سازی به شکلی که از رسانه​های بورس و اقتصادی دیگر قابل انتشار باشد، آپلودشان کنيم. وقتی يک خبر در فرمت پی​دی​اف به ما می​رسد، در هنگام تبديلش به "ورد" ممکن است بعضی از علائم غيب​شان بزند، يک منفی مثبت شود، و اگر خبری ۵۰ صفحه​ای همراه با کلی جدول باشد، در نظر بگيريد چه مراقبت​های خاصی لازم است. و اگر خبر را اشتباه روی خط بفرستی، روزگارت سیاه است.

حالا در نظر بگیرید که در این دو شب اخیر چه دهان مبارکی از من سرویس شده است.

شیفت شب از آن شیفت​هایی است که فکر می​کنم کمتر کسی حاضر شود زیر بارش برود، و جالب اینکه من در این شیفت راحت هستم، ولی وقتی فشار کار از حد توان آدم ناتوانی مثل من بالاتر رود، هم اوضاع و احوالاتم به هم می​ریزد، و وبلاگ نویسی و کاریکاتور کشیدن و کار و همه از حالت منظم خود خارج می​شوند.

برای دوستان عزیز که خیال می​کنند ما در این طرف دنیا نشسته​ایم و کاری نداریم و داریم تفریح می​کنیم عرض شود که زندگی و کار در این سر دنیا به آن راحتی که خیال می​کنند نیست. داستان شعرباف یزدی و سعدی شیرازی است، حالا من شیرازی در موقعیت شعرباف یزدی​ام که ختاب به شیخ اجل می​گوید: