اگر طرفدار حقوق زنان باشيد، وبلاگی است که گرومبی می​زند توی سر مردان و فاعليت زنانه را فرياد می​زند، حتی اگر دروغين باشد.

اگر طرفدار هايدگر باشيد، وبلاگی است طرفدار نوعی اقتدار گرايی توجيهی دردناک. مرکز پرگار عالم وجود است و کسی درکش نمی​کند.

اگر طرفدار معامله با حکومت هستيد، وبلاگی است که يکی به نعل بزند و يکی به ميخ، در نهايت هم منفعت حرف اول را می​زند.
اگر طرفدار ماست بودن هستيد، وبلاگی که آسه بياید آسه برود و گربه شاخش نزند!

اگر طرفدار خاتمی و اصلاحات هستيد، و در عين حال می​خواهيد گی هم باشيد، وبلاگی که بگوید خاتمی خيلی خوبه، ولی ننوشته باشد که خاتمی در هاروارد در باره حکم همجنس​بازی يا همجنس​خواهی چی گفته است!

اگر طرفدار رضا پهلوی و بوش هستيد، وبلاگی که ظاهرا حرف از دموکراسی بزند و منادی نفی خشونت... ولی طرفدار بمباران ایران و اعدام همه آخوندها باشد!

اگر نیک​آهنگ هستید، وبلاگی که انگشت توی چشم و ... ملت بکند، خدمت همه برسد، بزند توی سر مشارکت، آبروی فمینست​های افراطی را ببرد، زمین و زمان را زیر سوال ببرد و ...! ادای فیلسوف​ها را در نیاورد و زرتی هم ریدمان کند به هر چه روشنفکر نما! روزی ۱۰ تا مطلب پست کند و الخ.
....
اگر نظر مرا می​پرسید، وبلاگ خوب وبلاگی است که بودنش از نبودنش بهتر است، وبلاگی که خواننده با آن ارتباط برقرار کند.
مصور باشد، از تغییر فرم برای ارائه محتوا بهره بگیرد، مبتکرانه باشد، با وبلاگ​های دیگر فرق کند...

تعریف هرکدام ما از وبلاگ شخصی است، باید هم باشد. هر کدام ما وبلاگی را می​پسندیم که منطبق بر انگاره​های ذهنی​مان باشد. متنوع باشد، خالقش پرتوان باشد و به خاطر عدم توانایی غر نزند که دیگر وبلاگ​ها به درد نمی​خورند.

من روزی ۲۰-۳۰ وبلاگ را مرور می​کنم. از بی​خاصیت​ترین وبلاگ​هایی که متعلق به دوستانم هستند، تا کرمکی​ترین​های​شان را. البته گاهی این رقم به ۱۰۰ تا هم رسیده. بستگی به انگیزه داشته و وقت.

از میان وبلاگ​های جدید، حاجی​واشنگتن را می​پسندم. کاملا خبری است و تحلیلی، پرکار و بی​ادعا. از وبلاگ ایمان امروز که دارد داد می​زند بابا ما هم هستیم خیلی خوشم می​آید! نوشته​های حامد قدوسی را هم دوست دارم که زور می​زند اقتصاد را ساده​تر به من بی​سواد حالی کند ولی یادش می​رود که گاه نفس کمال​گرایش را باید مهار بزند!!!! عاشق فتوبلاگ سام جوان​روح هستم! چقدر زنده و فعال! کسوف و کورش عليانی را هم دوست دارم. وبلاگ مهدی زارع زلزله شناس را هم هکذا! الپر را هم که خیلی!

یادم رفت تملق بگویم! ملکوتیان را هم ...! دنیایی که به امید رسیدن به ملکوت نباشد که دنیا نیست! منتهی یکی​شان به یادت می​آورد که آدم ملکوت را به سیبی فروخت! البته آن هم به خاطر اینکه حوا رویش اثر فاعلانه فمینیستی گذاشت!

از وبلاگ​هایی که منت سر آدم می​گذارند تا بعد از ۴-۵ روز چیزی پست کنند هم دل خوشی ندارم.

در ضمن مگر ممکن است وبلاگ سردبیر خودم را نخوانم؟

وبلاگ​های فمینیست​های بی​عمل را هم می​خوانم. کسانی معتقد به ازدواج سنتی نیستند و ادعای​شان آسمان را فراخ کرده، ولی به خاطر آمدن به این طرف دنیا ازدواج کرده​اند را حتما! هه هه هه...

زن نوشت را قدیم بیشتر می​خواندم، همینطور وبلاگ مصطفی قاجار را. آرش غفوری و ... جماعت تنبل هم نشده باشند، فاقد خصیتین​اند!

از وبلاگی که دچار یبوست مزمن است و طرف زور می​زند روزی ۳ خط از وجودش خارج کند هم هیچی. البته منظورم اهالی ادمونتون نیست​ها!

از وبلاگی که نویسنده​اش خودش را چیزی نشان دهد که نیست، اصلا! ولی می​خوانمش برای وقت مبادا که بخواهم حال طرف را جا بیاورم.

وبلاگ​​هایی هم هستند که دیر به دیر "آپ" می​شوند، ولی دوستشان دارم! ف.م.سخن و محمد درویش و نقطه ته خط از آن جمله​اند.
تازگی هم مشتری وبلاگ گوشزد شده​ام.

***

بگذریم، همه داستان بر سر این است که هر کدام ما وبلاگی را دوست داريم که با روحیه​مان سازگار باشد.