سريال ۲۴ را ديده​ايد؟ آنچنان شکنجه مظنونين را برای دفاع از امنيت ملی آمريکايی​ها قابل توجيه کرده که آمريکايی​ها می دانند اگر "جک بائر" کار خشنی می کند، برای خوبی خودشان است.

شکنجه بد است، حالا توسط هر کس و تحت هر نامی که می​خواهد باشد. شکنجه روانی و جسمی. هر نوع بازجویی که در آن تهدیدت کنند و تحت فشارت بگذارند شکنجه است.

وقتی آثار شکنجه فیزیکی را روی بدن شرفی می بینی، می​دانی که او قربانی شده است. حالا جماعت اپوزیسیونی می گویند چون مامور بوده باید مجازات شود. آقاجان، هزاران نفر باید مجازات شوند، ولی بعد از محاکمه! آنهم نه مثل محاکمات اول انقلاب که احتمالا اگر دکتر یزدی هنوز شرفی داشته باشد، باید لا اقل بگوید چه خطاهایی کرده.

تنها مشکل کار دولت ایران در محکومیت شکنجه شرفی، وجود قربانیان زیادی است که خود برجای گذاشته است. آدم​های زیادی را دیده​ام، در همین کانادا. در ۲۰۹، در خیابان​های تهران. هنرمند مورد علاقه ام که هنوز آثار کابل بر کف پایش است. فعلا سیاسی دیابتی که زخم​هایش خوب نمی​شد و ماه​ها خونریزی می​کرد.

شکنجه بد است و دفاع از شکنجه گر، بدتر. هنوز نمی​توان گفت چه کسی عامل شکنجه شرفی است، ولی می​شود حدس زد که آمریکایی​ها سوار بر کار بوده​اند. می​شود پیشبینی کرد که ۵ نفی که الان گروگان آمریکایی​ها هستند، حتی اگر افسران نیروی قدس هم باشند، روزهای خوبی را سپری نکرده اند.

اگر دولت می​خواهد شکنجه را نفی کند، و محکوم، باید در همه ابعاد محکوم کند. می​دانم حسن آقا! می​گویی این جماعت را نشناخته ​ام...نخیر! خیلی هم خوب می​شناسم. ولی وقتی از مظلومیت یک نفر استفاده می​کنند، مظلومیت الباقی را نباید از یاد ببرند.

Labels: پراکنده