ابطحی از اينکه ميرحسين موسوی نمی​خواهد وارد بازی شود و به قول او ظرفيت​هايش استفاده نمی​کند، انتقاد کرده است. ۱۱ سال پيش وقتی گروهی به ميرحسين پيشنهاد کردند که نامزد انتخابات رياست جمهوری شود و بعد بادامچيان و الباقی جماعت راست سنتی برايش خط و نشان کشيدند، کنار کشيد. می​گفتند پاشنه آشيلش، عکس​های دوران شاه همسرش زهرا رهنورد است.

چند مساله وجود دارد. اگر ميرحسين اهل مبارزه و درگيری بود، همان موقع کنار نمی​کشيد. خيلی راحت همان حرفی را که می​گفتند در خفا گفته مطرح می​کرد و در باب اثرات تائب شدن همسرش و مورد تاييد امام بودنش هم می​توانست چيز بگويد. ولی اختلافات ميرحسين در زمان نخست​وزيری​اش با رئيس جمهور وقت که الان رهبر کشور است، نمای مناسبی در اختيار موسوی قرار نداد که بتواند وارد معرکه بشود.

نکته ديگر اين است که بعضی​ها چون ميرحسين، تصميم گرفته​اند از مشارکت در بسياری از خطاهای سياسی که به آنها تحميل هم می​شود، دور بمانند. موسوی کسی نيست که اگر چيزی به او تحميل شود مثل خاتمی ساکت بماند. لااقل آن ميرحسينی که از طريق دوستان و نزديکانش شناخته​ام. بچه​های سال​های اول روزنامه جمهوري، و بچه​های نخست​وزيری.

سال ۸۱ از دو طريق می​خواستم بروم سراغش تا برای حيات نو با او گفتگو کنم. هم از طريق زهرا رهنورد و هم از طريق دوست نزديکش که هفته​ای يک بار او را می​ديد. زورم نرسيد. باورم شد که واقعا نمی​خواهد آلوده اين بازی شود.

وقتی ابطحی از ميرحسين انتقاد می​کند، به نحوی می​خواهد توپ را به زمين او بياندازد و ضعف​های کل جماعت اصلاح​طلب را هم اندکی ماست​مالی کند. ابطحی خواسته يا ناخواسته ماله​کش خاتمی است، پس هرکاری می​کند تا مسووليت رئيس سابق را به نحوی کم کند.

خاتمی تصميم گرفته در انتخابات مجلس وارد گود نشود، چون می​داند که برای ورود به عرصه رياست جمهوری در سال بعدش، نگاه​ها به او خواد بود و در مجلس هم نمی​تواند خيلی دست بالا را بگيرد. خاتمی عملا رهبر اقليت يا اکثريت نمی​تواند باشد، چون خصلت​ها و برش​های يک رهبر سياسی را نيز فاقد است. اين به مفهوم رد کرد توانايی​های فرهنگی و زير سوال بردن شخصيت او نيست، فقط، طرف اينکاره نيست! نهايت اثرش هم نااميد کردن مردم خواهد بود، و اين بار رای کمتری خواهد آورد.

Labels: سياست