دو سال پیش سر وقتی در کنفرانس سراسری کارتونیست‌های کانادایی، نماینده وقت مجلس و معاون حزب محافظه‌کار که امروز وزیر خارجه کانادا است سر میزمان نشسته بود، به نکته بامزه‌ای اشاره کرد.

پیتر مک‌کی گفت که اگر روزنامه‌نگاران ضعف‌های ما را نشان ندهند، هیچ‌کس جلودارمان نیست و کارتون و نقد شوخ‌طبعانه ما را سربه‌زیر و افتاده نگه می‌دارد. مک‌کی گفت که ما ممکن است از اینکه مسخره‌مان کنند خوشمان نیاید، ولی تاثیر مثبت این کار در دراز مدت معلوم می‌شود.

الان داشتم به یک نکته فکر می‌کردم. اگر بیایم و فقط یک طرف را نشانه بروم، این طرفی‌ها خوششان می‌آید، ولی اگر شخصیتی از این طرف را دست بیاندازم، کارم غیر اخلاقی، تخریبی و ...خواهد بود.

اگر فقط کاریکاتور احمدی‌نژاد و لاریجانی و جماعت راست را بکشی، کارت حرف ندارد، اگر هم تکراری شود، کسی به رویت نخواهد آورد. ولی اگر تصادفا جناح نزدیک به خاتمی کاری کردند که واقعا باید یک جایت خل باشد که از کنارش بگذری، و بعد کاریکاتورش می‌کنی یا درباره‌اش چیزی می‌نویسی، می‌شوی تخریب‌چی!

اِ! یعنی تا حال ما تخریب‌چی آن طرف بودیم و خودمان خبر نداشتیم؟ اگر به رضا پهلوی تیکه‌ای بیاندازی، خدا رحمتت کند. به روی ساگزار بیاوری تکذیبیه دو سال پیشش را و تکرار کنی نقد رفتار "احمد چلبی"گونه‌ش را، بیا و ببین چه خبر خواهد شد. اگر دروغ‌گویی ابطحی و ماست‌مالی جماعت را به رخ‌شان بکشی، باید منتظر هزار و یک کامنت و بد وبیره یک‌طرفه بمانی.

با عرض شرمنده‌گی، همانطور که گفتم، طرفین ماجرا برای من فرقی نمی‌کنند. به من هم ربطی ندارد که در اقلیت هستند یا اکثریت. حرف مفت بزنند یا کاری کنند که جان بدهد برای پرداختن، باید قلقلک‌شان کرد. مخالفید؟

Labels: حرف مفت