آن هفته وقتی وارد بازی وبلاگی وطن شدم، نمی​دانستم چقدر از اينکه محل تولدم در اختيار کسانی است که چنين راحت ملتی را مسخره می​کنند و در آوردگاه بين​المللی مسخره می​شوند، احساس حقارت می​کنم.

اشتباه نکنيد! احمدی​نژاد فرد نيست! نماد گروهی است که سال​ها در انتظار قدرت بوده​اند. کسانی که به قول ذوالقدر در معادلاتی پيچيده کرسی​های حساس را بدست آورده​اند.

سفسطه و مغلطه احمدی​نژاد/احمدی​نژادها منجی وطن نخواهد شد. بازی با کلمات، دادن شعارهايی که مصرفش برای جماعت احساسی خاور ميانه و آمريکای لاتين است، ما را به ناکجا آباد خواهد برد.

سخنان طولانی وی در سازمان ملل چيز جديدی نداشت.

در ماورای این ماجرا، من برخورد رئیس دانشگاه کلمبیا را هم دوست نداشتم. انگار مجبور بود برای راضی نگه داشتن جماعت متنفذ شهر از احمدی​نژاد یک مظلوم بسازد، و تا آن لحظه که احمدی​نژاد آن پاسخ در باب همجنس​گراها/همجنس​بازها نداده بود، می​شد بازی را به ضرر طرف آمريکايی چرخاند.

اما کار کسانی که با ناديده گرفتن تمامی گاف​ها، در جهت حمايت بی چون و چرا از محمود احمدی​نژاد برآمده​اند، برای من نوعی ايجاد سوال کرده​ که چرا؟ نمی​خواهم نيت سنجی کنم، ولی آيا منفعت​طلبی سنتی ما ايرانی​ها نيست که اين جور مواقع می​زند بالا؟

بوش نيز در ذهن من موجودی يک دنده و اصول​گراست! موجودی که نماينده بچه حزب​اللهی​های جمهوری خواه است. کسی که ابزار ديگران است. بسياری از آمريکايی​ها از داشتن چنين رئيس جمهوری​ای احساس شرم می​کنند. کسی به خاطر اعتقادات خشک واقعيت​ها را ناديده می​گيرد. يک جورهايی انگار روح احمدی​نژاد و بوش يکی است. يک روح در دو بدن.

***