اضافه کاری

امروز صبح چند نفر از همکاران يا سرما خورده بودند و يا به مرخصی رفته بودند و من و دو تا همکار ديگر شيفت شب مجبور شديم دو ساعتی اضافه بمانيم. جان مبارکم به طور کامل در رفت. شانس آورده بودم برنامه راديو را نوشته بودم، وگرنه اگر می​خواستم بعد از رسدين به خانه بنويسمش، سرويس می​شدم.

بعد از ضبط و اديت، گرفتم کاريکاتور روز را کشيدم و حدود ساعت يک بعد از ظهر بيهوش شدم، ولی از آن بيهوشی​هايی که هنوز خستگی​اش در تنم باقی مانده.

زمستان امسال اندکی زودتر از سال​های ديگر آغاز شده و بروبچه​ها هم خيلی زود سرما می خورند.

خريدهای شانسکی

يک بازارچه(مال) در غرب تورنتو هست که معمولا شرکت​ها، اضافه توليدشان را آنجا آب می​کنند. شنبه صبح با دوست خوبمان مرتضی رفته بوديم آنجا، از شانسم دو جفت کفش اندازه پايم پيدا شد که ديدم قيمت​شان بدک نيست. يکی آديداس ساق​دار چرمي، که پارسال می کواستم بخرم ولی زورم آمده بود، و يک جفت نايکی. ديدم در حراج گذاشته​اند به قيمت هر جفت ۳۹ دلار. وقتی رفتم کنار صندوق، تازه فهميدم يک تخفيف ديگر هم خورده​اند و آديداس مربوطه پايم در آمد ۱۴ دلار و خرده​ای.چيزی در حدود يک دهم قيمت پارسال!نايکی هم شد ۲۴ دلار و خرده​ای! يعنی يک چهارم قيمت پارسال. خدا شانس بدهد!

مرحوم لپ​تاپ

به خاطر برنامه کاری​ام، نمی​توانم روزها به سراغ نمايندگی ملعون سونی بروم! فونت فارسی را هم روی همان لپ​تاپ کذايی ريخته​ام و دلم برای فينگليش نوشتن روی آن تنگ شده! بعضی از برو بچه​ها معترض بودند که چرا نمی​نويسم و يا کاريکاتور نمی​گذرم در وبلاگ. بابا به خدا به خاطر افسردگی ناشی از سکته ناقص لپ​تاپ عزيزم است!

روزنامه​نگاران مهاجر

ديشب با يکی از همکاران قديمم که از ايران خارج شده حرف می​زدم. دلم گرفت. چرا باید وضع طوری باشد که یک روزنامه​نگار برجسته رفتن را به هر قیمتی به جان بخرد؟

Labels: پراکنده​نويسی