کسی يادش میآيد آن سالها را که پرسپوليس يکهو خورد به تور "وحدت" و تيم "ابطحی" پيش از بازی بزرگ با استقلال. قرمزها را شکست داد؟
آن سالها تيم قرمز وقتی میباخت، به اين راحتیها حالش سرجايش نمیآمد. انگار بعد از باخت به پاس، همان وضعيت تکرار شده، اما با چند اختلاف. آنموقع، اين علی پروين بود که تيم را میچرخاند. مزاحم نداشت. شايد مشکل بزرگش تقسيم بازی ميان وحيد قليچ و بهروز سلطانی بود و ...
امروز، اگر تيم دارد بهتر میشود و آدمی احساسی مثل نيکبخت موفقيت تيم را به حميد استيلی نسبت میدهد، نشان میدهد که کار از جايی ديگر میلنگد. من نمیدانم روانشناسان ورزشی اين جور مواقع به کار تيم میخورند يا نه، ولی کرم ريختنهای گروه استيلی دارد بدجوری اعصاب بقيه پرسپوليس میرود، و اگر استقلال حرف از جذب نيکبخت زده، معنیاش جز اين نيست که فضا بدجوری خراب شده.
شد يک مربی با خيالی آسوده کارش را با تيم قرمز به نقطهای که میخواهد برساند بدون اينکه ترتيبش داده شود؟
Labels: پرسپوليس