خدا آن روز را نياورد كه آقا نيكان ما بخواهد كسي را بچلاند... كسي نمي‌داند كه او پيش از وبلاگ‌نويسي و حتي پيش از ورود به وادي كاريكاتور، فعال عرصه مشت و مال بوده است. نيكان را تا پيش از آن كه در مشاركت و نوروز با او همكار شوم، از كاريكاتورهايش در نيم‌صفحه آخر مرحوم «هفته‌نامه مهر» مي‌شناختم.
بايد اعتراف كنم كه هنوز هم كاريكاتورهايش را بسيار بيش از نوشته‌هايش دوست دارم. اشتباه نكنيد! نه اينكه او خوب نمي‌نويسد، يعني اينكه بسيار خوبتر مي‌كشد.
در برخورد با نيكان بايد مراقب باشي كه وقتي عصباني است، چه در فضاي حقيقي و چه در فضاي مجازي دور و برش نَپِلِكي.
مدتي است كه بنده هم از مغضوبين ايشان هستم و مرا از فهرست دعاگويان و ملتزمان درگاهشان حذف كرده‌اند.
به هر حال نيكان جان!
«5هزار پُستِگي»‌ات مبارك! خدا روزي را نياورد كه 5هزار ساله شوي!
پناه فرهاد بهمن

بسم الله . کاریکاتوریست خارج نشین دنیای وبلاگستان فارسی ، از من چند خط مطلب خواسته . هرچه می پرسم ، نه موضوع می دهد و نه محور . چه کنم . سرآخر به این رسیدم که بگویم : نیک آهنگ فکر می کند که بدون ایدئولوژی زندگی کردن ، بهتر است. اما نمی داند که این ، خود یک ایدئولوژی است. و دوم اینکه بگویم : درد جامعه امروز جهانی ، دوری از صداقت است. و عدالت در سایه صداقت محقق می شود. ظهور است که سایه ای بر سر انسان برای ظهور عدالت در دنیای ظلم زده می شود. اللهم عجل لولیک الفرج امضاء : ابوذر منتظرالقائم - یک مهندس عاشق سپاه پاسداران

نوشتن قدرت عجیبی دارد. با نوشتن خیلی چیزهای ما رو می شود ، انگار نیمه عریان می شویم در برابر همدیگر.19
سالگی سن شور است و من همان موقع سر کلاس های تو می آمدم. تو جسور بودی و من گیج و خام. قهرمان بودی در نظرم.
الان چند سالی هست که وبلاگ می خوانم و دو سه تایی شان را هم خودم دارم. تو هم مثل خیلی ها در لیست گوگل ریدرم هستی. امروز می شناسمت. 29 سالمه ام و ده سال از آن روزهای جوانی و گیجی من گذشته. امروز می دانم که از همین نوشته هایت ، از خلال همه ی غرغرهای وبلاگی ات و دعواها و جفتک پرانی هایت ، شناخته امت. اگر نخوانده بودم ، اگر بزرگ نشده بودم امروز این حس دوستانه را به تو نداشتم. تو امروز آن موجود هیجان انگیز 19 سالگی ام نیستی ، نیک آهنگ کوثری هستی که گاهی خیلی از دستت حرص می خورم و گاهی پست هایت را نمی خوانم و ردشان می کنم. بعضی وقت ها هم کاریکاتورهایت را نقد می کنم وغر می زنم. گاهی هم نوشته ای در وبلاگت را چند بار خوانده ام و کاریکاتورهایت کلی هیجان زده ام کرده.
امروز خوشحالم که تو و همه ی دیگران و خودم می توانیم بنویسیم. نوشتن کار بسیار مهمی است هر چند درباره ی عادی ترین چیزها.

آذر
آذرستان

برای پست پنج هزارم نیک آهنگ

اردوان روزبه

ساعت از نیمه شب گذشته است. هوای نمدار شبانه، این بار تنگ آب یزرگی می نماید که گاهی در آن اکسیژن یافت می شود. پیاده راه گز می کنم. نمی خواهم با راننده تاکسی بر سر زدن تاکسی متر چانه بزنم. انگار ته مانده انرژی ام را برای همین کار مهم لازم دارم: قدم زدن در تب پر شرج بعد از نیمه شب. یاد داستان یک شهر احمد محمود می افتم. یاد زنی فربه و هوس انگیز که روزگار در بندری تف دیده جنوب می گذراند در شهر تبعید.

خیابان ها را گز می کنم. دلم را به صدای موسیقی ام پی تری ام خوش می کنم، اما چند دقیقه نمی کشد. صفحه نمایش می نویسد: Low Battery این یعنی چه آخر؟ آنهم در این اوضاع. ساعت به دو بعد از نیمه شب نزدیک شده. یعنی چند قدمی بیشتر راه ندارد. دخترک سر پیچ پاپیم می شود. نرخ را پایین می آورد. دامنش را بالاتر می زند. رد یک زخم بلند روی رانش حالم را می گیرد. بنا نبود امشب این حال باشم. گرمم می شود، در تنگ ماهی نفس کشیدن سخت تر می شود. قدم هایم را سریعتر بر می دارم. صدایی که از بیچ کلاب بیرون می زند گنگ تر از آن است که بفهمم چیست. اگرچه که من اساسن آهنگ ها را چندان هم خوب نمی شناسم. اما این یکی انگار از پشت دیوار شنیده می شود که بعضی فرکانس هایش به گوشت می رسد و بعضی نه و این جوری می شود که تو خمیره ای از صداهای بی ربط را می شنوی که بیشتر خرابت می کند.

از تبعید چه می دانی؟ ازهویت؟ از این که نمی فهمی داری تبدیل به چه می شوی. انگار شده ای یک موجود با پاهای بلند و پرهای کوتاه، با پوستی به زمختی خزنده و چشم هایی به درشتی جغد. با ولع می خواهی توک بزنی. برای خوردن یک تکه گوشت سفت، اما یادت می آید که مگر با توک هم می شود گوشت خورد آنهم توک یه پرنده کوچک. پس این پاهای زمخت چیست؟ انگاری هیچ چیزت بهم نمی آید.

آقا استیک من را کمی آبدار تر بیاورید... خانه استیک جای خوبی است. مثل خیلی جاهای دیگر. مثل محله فاحشه خانه ها. مثل کینک برگر و کی اف سی و هزار و یک جای دیگر برای غرق شدن. ساعت حالا هق هق دارد می کند. نه! این ساعت نیست این مال من است. او تیک تاک هم نمی کند، چون ساعت پشت دستم کامپیوتری است. دیگر از تیک تاک هم خبری نیست.

غربتی، پاپتی، عوضی، خارجی هر کوفت دیگری که می خواهی بگویی بگو...

اردوان روزبه