یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانه​های مشابه، حرام است
Tuesday, July 29, 2008
چرا عکس​های ممنوعه معمولی را دوست دارم؟
در فضای احمقانه بسته ايران، در فضايی که مجله​های سياسی معمولی را با ماژيک و چسب سانسور می​کنند، خيلی از مسائل خارج از عرف بنظر می​رسد. ما عادت کرده​ايم آنچه را برای​مان اخلاقی جلوه داده​اند ببينيم و هر چيز ديگری خارج از عرف است.

ما ايرانی​های کارج از ايران، از تريق وبلاگ​های​مان فضای اين سمت را می​توانيم نشان دهيم. ممکن است خجالت هم بکشيم. اما گاهی هوس می​کنيم خطوط قرمز داخلی را که اصلا قبول​شان نداريم، قطع کنيم.

اينجا در روزی که همجنس​گرايان برهنه و نيمه برهنه راهپيمايی می​کنند، آب از آب تکان نمی​خورد. به هزار و يک دليل. قبح خيلی از چيزها شکسته.

در تهران، ببينيد جوانان غيور ما از روی انحنا مانتوها چطور حالی به حالی می​شوند. شده ايم يک ملت حشری...از بس نديده​ايم.

اما باز هم خيلی از همين تصاوير غربی برای من تازگی دارد. اينکه روی چمن جلوی چشم هزاران بازديد کنند، خيلی راحت با هم لاس بزنند و کسی محلشان هم نگذارد. چرا برای من عجيب است و برای آنان نيست؟

من هم نديد بديدم! پس برای خروج خودم و خوانندگان از اين نديد بديدی مفرط، چه کاری بهتر از انعکاس چيزی که می​بينم؟

Labels:

نوشته شده در 5:48 AM توسط نیک آهنگ Balatarin
|