دیروز سخنرانی دکتر محمد رضا باطنی، زبان شناس معروف ایرانی در باره نسبیت در زبانشناسی بود. خودم را با دوچرخه و قطار به تورنتو رساندم. وقتی رسیدم، همینطور داشتم عرق میریختم. حالا مگر قطع میشد؟
وقتی یکی از دوستان، دستمالی به من تعارف کرد، انگار دنیا را به من داده بودند. گمان نکنم سپاس گفتن آنجا کفایت میکرد!
گاهی وقتها حتی یک چیز کوچک خیلی با ارزشتر از چیزهای بزرگ است.
Labels: دوچرخه