مروت مثل مدیریت میماند. چیزی است که ما در ایرابن تقریبا نداریم. از من گرفته تا شما، معمولا دوستی را با قایم کردم یک خنجر برای مواقع خاص آغاز میکنیم.
این روزها وقتی خبرهای مختلف را از وبلاگستان میخوانم، میبینم که این عیب، همگانی است. به مطالب خودم که نگاه میکنم، دود از کلهام میپرد.
ماجرا اصلا پیچیده نیست. نوشتن خالی از عقده چندان راحت نیست. عقده با عصبانیت فرق میکند.
وقتی طرف تلاش کرده یک جا استخدامش کند و بعد فهمیدهاند منابع برادر محترم مشکوک است و در آن واحد ... خب احتمالا خنجر را در موقع لزوم بیرون خواهد آورد، اما نه بر اساس مروت.
البته ظلم و بیمحلی در همه حالات دردناک است. بهتر است با مردم مهربانتر باشیم. مهربانی معمولا مانع برخوردهای خالی از مروت آینده است. البته اگر بیمروتی ژنتیکی نباشد!
خلاصه، گمان کنم همه درجهای از بیمروتی را در داریم. از صفر تا صد.
Labels: مروت