خوشبختانه نه فعال سیاسی هستم، نه عضو حزب و گروه و دسته. در نتیجه لزومی به ارائه طرح و مانیفست نمی بینم. اما، در بازیهای اخیر وبلاگستان یک نکته برایم جذاب بوده.
بعضی از طرفداران اصلاحطلبان حاکم در سالهای ۷۶ تا ۸۴، بالا بردن سطح انتظارات را از خاتمی و اطرافیانش بر نمیتابند. پرسیدن ازآین گروه را در زمان حال، بر ضد مصلحت میدانند و نهایتا مایلند در فضای فعلی، تنها حمایت یک جانبه از کاندیدای خود را شاهد باشند.
ایرادی هم البته ندارد. اما در فضای فعلی، بدون چالش برنامهها نمیتوان چیزی را پذیرفت.
خاتمی چند روز پیش برای آمدن شرط و شروطی گذاشت. البته به قول اکبر منتجبی، شرط و شروطی برای نیامدن بود.
ارائه کردن برنامه یکی از جذابیتهای انتخابات در این طرف دنیاست. رقبا برنامههای مالیاتی، سیاستخارجه، محیط زیستی و ... را ارائه میکنند و مردم هم قضاوت. رقبا به برنامههای هم میتازند و گاهی به هم حملهور میشوند.
بگذریم.
اگر حد نهایی اصلاحطلبی مورد نظر دوستان، همانی باشد که در گذشته دیده ایم، آیا باید در این محدوده ماند؟
این سوال است، و دوست دارم بدانم نظر طرفداران مصلحت اندیش چیست.
Labels: عبور