من با همکارانم در راديو فردا و بی بی​سی در باره علل سکوت​شان که مورد اعتراض دوستان حسين است حرف زده​ام.

علاوه بر عدم اعتمادشان به حسين و دوستانش، تا زمانی که اعضای خانواده حسين رسما با آنها گفتگو نکنند، و يا وکيل او حرفی نزند، بر اساس محدوديت​های اساسنامه​ای سکوت خواهند کرد.

در مورد عدم اعتماد اصلا قضاوت نمی​کنم. اما مساله من اين است که از يک سو، حس می​کنم اعضای خانواده درخشان مايل به انتشار خبر هستند، اما با رسانه​ها هم گفتگو نمی​کنند. انتشار اخبار غير مستقيم در حال حاضر کمکی به اين خلا خبری نمی​کند.

گرچه وضعيت خانواده درخشان را درک می​کنم، اما به نظر من بهترين راه، خروج از اين وضعيت است. انتقال اخبار به طور غير مستقيم، تا اين لحظه کمکی نکرده است. از شنيده​ها بر می​آيد که دو هفته است تماس تلفنی​شان با حسين قطع شده. اينکه من و شما با خانواده درخشان تماس تلفنی و ايميلی و چتی داريم اما امکان انتشارش از ما سلب شده باشد، فقط تعداد علامت​های سوال را افزايش می​دهد.

به نظر می​رسد تلاش برای حل مشکل از طریق روابط پشت پرده هم تا این لحظه کمکی به حل معما نکرده است.

برهان خلف

البته اين رسانه​های باهوش می​توانند از طرق ديگر جويای واقعيت شوند! چرا سعی نمی​کنند به شماره تلفن خانه او زنگ بزنند و خواستار گفتگو با حسين شود؟ صدا را هم می​شود ضبط کرد. چرا به او ايميل نمی​زنند و علت نبودنش را سوال نمی​کنند؟ خب اگر جواب نداد حتما دليلی بايد باشد. چرا کامنت نمی​گذارند و نمی​پرسند چرا مدتی است کامنت​ها را منتشر نکرده؟ چرا نمی​پرسند علت به روز نشدن وبلاگش چيست؟

امروز صبح یکی از تهیه کنندگان کانادایی علل شک و تردید خیلی​ها در باره ماجرا را جویا می​شد. یکی دیگر از کانادایی​ها می​گفت روش من بمیرم، تو بمیری غیر مستقیم در دراز مدت بی فایده است، می​تواند به مقام​های ایرانی فشار بیاورد، اما خانواده درخشان باید خودشان بیایند وسط و حرف بزنند.

به هر صورت، چه دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم، محدودیت بعضی از رسانه​ها که قبلا هم ممکن است خلاف روال فعلی رفتار کرده باشند، قابل درک است، اما چندان قابل قبول نیست.

Labels: Hoder