وقتی مطلب علویتبار را خواندم، اندکی خندهام گرفت.
بايد پذيرفث که روند تغيير از خودکامگی تا دموکراسی در ايران طولانی است. ولی وقتی علویتبار به عنوان يکی از معدود متفکرين اصلاحطلب، چنين برداشتی دارد که نهايت ظرفيت فعلي، رسيدن به شبه دموکراسی است، نشان میدهد.
به عبارتي، تلاش طالبان دموکراسی را بايد شبهدموکراسیخواهی خواند.
بايد ديد که با اعتقاد و التزام عملی اصلاحطلبان به ولايت فقيه، و پذيرش حکم حکومتی میتوان وضع موجود را بهتر کرد؟
گرچه دوستان اصلاحطلب مايل به پاسخگويی نيستند، اما بد نيست اين مساله را اندکی بگشايند.
شک دارم الباقی اصلاحطلبان با علویتبار همداستان نباشند.
حالا بايد ديد گير افتادن در دور تسلسل فعلی میتواند وضع را بهتر کند؟
آيا بحران مشروعيت می تواند باعث توجه مقامهای نظام به اصلاح قانون اساسی شود؟
Labels: شبه دموکراسي