جایتان خالی، امشب رفتم به کنسرت فرامرز اصلانی، همراه بابک امینی(و گروهش)
جسارت نزد عاشقان شجریان نباشد، ولی به همان اندازه که از کنسرت ۴ سال پیش حضرت استاد در تورنتو بدم آمد، کنسرت امشب اصلانی و بابک امینی و یاران، دلم را شاد کرد.
این مثال بدان جهت آوردم که ۴ سال پیش در همین محل کنسرت شجریان برگزار شده بود! وگرنه حضرت استاد که حضرت استاد است و نمیشود درباره کارهای ایشان جسارت نویسی کرد!
بخش اول برنامه دست بابک امینی بود. حال کردم با آن نوازندگیاش.
وقتی فرامرز اصلانی آمد، یادم آمد به آن روزگار پیش از انقلاب و اندکی هم بعد از انقلاب.
اما اصلانی خودش راهی سفری شد که زپیش ما بیخبر رفت و دیگر در ایران نبود.
برای من که شبی فراموش نشدنی بود. صدایش، در کنار کار بابک امینی، آنقدر چسبید که خاطره بد ۴ سال پیش را حسابی زدود.
Labels: اصلانی