یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانه​های مشابه، حرام است
Friday, February 27, 2009
وقتی دلم برای میکی رورک سوخت
امسال در مراسم اسکار، حس کردم جایزه شان پن چندان حقش نبود. خودش هم گویی تعجب کرده بود.

میکی رورک اما در نقشی ظاهر شده بود که هیچکس به این خوبی نمی‌توانست نمایشش دهد.

امروز با یکی از همکاران ربع ساعت راجع به فیلم کشتی‌گیر، میکی رورک و ماریسا تومئی گپ زدیم. تومئی که ۱۴-۱۵ سال پیش برای فیلم پسر خاله من وینی برنده اسکار شده بود، الان سن و سالی دارد، اما برای نقش یک رقاصه شاید اندکی مسن شده باشد، ولی چقدر خوب از پس نقشش بر آمد.
امشب با خیال راحت دوباره کشتی‌گیر را دیدم. البته سعی کردم قسمتی که با پرچم ایران اندکی شوخی می‌کند را نادیده بگیرم.

واقعا تنهایی و بیچاره بودن یک مردم تنها را به خوبی نشان می‌دهد و چه کسی بهتر از میکی رورک می‌توانست این نقش را بازی کند.

گمان نکنم او شانس دیگری برای رقابت در این سطح پیدا کند، اما این نقشش هیچگاه فراموش نخواهد شد.

---

گمانم اولین بار او را در فیلم ارکیده وحشی دیدم. بعدش در نه و نیم هفته و دو جین فیلم دیگر. قیافه آن روزهایش را نگاه کن و امروزش. ای لعنت بر جراحی پلاستیک اینجوری!

خلاصه بوکسور و هنرپیشه خوشتیپ سابق به چه موجودی تبدیل شده. اما هر چه باشد، ظاهرا بهترین گزینه برای بازی در نقش یک کشتی‌گیر بازنشسته بوده.

Labels:

نوشته شده در 11:32 PM توسط نیک آهنگ Balatarin
|