یاددآشت ابطحی واکنش های نبوی و بقیه را در پی داشت.
جالبتر آنانی بودند که درد نکشیده طلبکار «پشیمان» ها شدند.
انگار بازی وبلاگ و سیاست، یک جور شبیه سازی کامپیوتری از واقعیت است و تنها هزینه اش هم برد و باخت پای مانیتور.
من هیچوقت نمیتوانم شرایط الآن را با سالهای ۶۰ مقایسه کنم.
جماعت روزنامهنگار ، هوادارهای بی تجربه آن سالها نبودند.
قصدشان و آرزویشان هم براندازی نبود.
اکثرشان بیشتر عمرشان را در این ۲۵ سال طی کرده بودند.
روزنامهنگارها فعال سیاسی نبودند، ولی بازیچه شدند.
عاشق میهن بودند، ولی به جاسوسی و گرفتن پول از بیگانگان متهمشان کردند.
هیچوقت یادم نمیرود آن روزی که طوس را بستند و چند نفر را دستگیر کردند.
آنروز یادمان رفته بود که روزنامهنگاریم!
از خبرنگاری وارد عرصه خبرسازی شدیم.
میخواستیم رهبری جامعه را بر عهده گیریم، و تند هم رفتیم.
امروز، داریم چوب آن روزها را میخوریم
ادامه دارد