جای شما خالی بعد از عمری رفتیم سینما. فیلم هم از آن فیلمهای صرف کننده اعصاب! فیلم "بچههای کوچک" اصلا بچهگانه نبود. ولی نشان میداد که این بزرگسالان چنان در خم بازیهای زندگی کودکانه رفتار میکنند که هم دهان خودشان سرویش میشود و هم دهان کودکانشان.
داستان محورهای مختلفی دارد. از یک مجرم بچهباز که به تازگی آزاد شده و تمامی همسایهها از حضورش زجر میکشند، تا پدران و مادران بچهها که وارد روابط اجتماعی خاصی برای حفظت از کودکانشان میشوند. مراقبتهایی که گاه به از بین رفتن خانواده هم میانجامد. تضاد میان نوگرایی و پایبندی به اصول و تلاش برای ایجاد تعادل در خانوادههای مختلفی که در یک محله زندگی می کنند قربانیان زیادی میگیرد.
گرچه نمیتوان امید چندانی داشت که این فیلم که نامزد سه جایزه اسکار شده نتیجهای هم بگیرد، ولی بازی درخشان جک ارل هیلی در نقش بچهباز روانی آزاد شده از زندان تا مدتها بیننده را در فکر فرو میبرد، که چگونه انتخابی بچهگانه برای پذیرفته شدن در جامعه دور و بر انتخاب میکند.
بازی کیت وینسلت هم البته آره و اینا! به قول رفقا احتمالا به خاطر صحنههای بالای ۱۸ سال نامزدش کردهاند وگرنه به نظر من این بهترین بازی او نبوده است.
به هر حال انگار این روزها فیلمهایی که تضاد را بهتر نشان میدهند بخت بیشتری برای بردن جایزه دارند!
Labels: فیلم