گوشزد عزيز سوالی کرده بود، که ذهن مرا هم مشغول کرده بود. اينکه سريع واکنش نشان بدهم و خودم را عاشق و دلباخته که عوام​فريبی است. عوام​فريبی هم به دل نمی​نشيند! و اما آيا دفاع از وطن را واجب می دانم؟ بله! منتهی هرکسی قدر وسع خودش!
آيا به خاطر سياست​های هسته​ای جماعت بايد کشور را در معرض خطر ببينيم؟ آيا جماعت نمی​توانند کياست را با سياست مخلوط کنند؟ آيا باز حاکميت نگاه تک​بعدی دارد دهان کشور را سرويس می​کند؟ و ...

سال​ها بايد بگذرد تا بفهميم می​شد در همان سال ۱۳۶۱ جنگ را پايان داد. سال​ها بايد بگذرد تا متولدين دهه ۶۰ هضم کنند ماجرا چه بوده؟ تا ابد بچه​های اسير بازی​های سياسی که فرق حزب​بازی و روزنامه​نگاری را نمی​دانند، بايد توجيه کنند که چرا زير دست آدم​های مسوول تمام بلاهای سال​های ۶۰ کار کرده​اند و همچنان کار می​کنند.

اگر جنگی بشود که می​شد جلويش را گرفت، و منافع و يا اعتقادات اقليتي، بر منافع و زيست اکثريت به خاطر داشتن قدرت، برتری پيدا کند، بايد چه کسانی را شماتت کرد؟ من توجيه کنندگان قدرت را مسوول می​دانم. کسانی که می​توانستند قدرت را نقد کنند و به چالش بکشند، ولی الان در حال اطاعت و توجیه کورکورانه اند و فردا می​فهمی که چه منافعی در پس این توجیه داشته​اند.

دوستی از ثروت​اندوزی سران موتلفه و نزديکان​شان گروهی از بازاری​ها و تجار در دهه شصت می​گفت. یکی از نزدیکان را به خاطر آوردم که در همان سال​ها قایق تندرو وارد کرده بود و ثروتی بهم زده بود از این معاملات در راه میهن. میلیاردر شد و احتمالا الان هم حامی مالی فرزندانش در خارج از کشور... یادم می​آید وقتی فامیلی دیگر او را با منشی​اش در فشم گیر انداخته بود و برایش در جا "عارف​نامه" ایرج میرزا را خوانده بود، طرف داشت سکته می کرد.

دوستان پاک​باخته ام که در جنگ به سوی معبود رفتند را فراموش نمی کنم، و پدر و مادر داغدارشان را که هنوز حکومت را نفرین می​کنند بابت فریب فرزندشان قابل چشم پوشی نیستند. یادم نمی​رود آن مادری را که آهنگران را نفرین می کرد...چند نفر از مسوولان ستاد تبلیغات جنگ ۸ ساله الان حاضرند فرزندانشان را به جبهه​ها بفرستند؟ دوست دارم خرازی و رئیسش پاسخگو باشند.

من دلم برای ده​نمکی و امثال او می​سوزد! برای کسانی که سال​ها با اعتقاد فرياد زدند و بعد ديدند چقدر اسير توهم بوده​اند.

نه، من برای نرفتن به جنگ درس خواندم، به خاطر قبول شدن در دانشگاه آن هم تکضرب، دانش​آموز تنبل دبيرستان با دعا و توسل و اندکی درس خواندن خودش را به دانشگاه تهران رساند، و برای نرفتن به سربازي، همان فرد در امتحان فوق ليسانس شاگرد اول کنکور دولتی در گرايش مورد نظرش شد. وقتی هم اعلام کردند سربازی را می​فروشند، انصراف داد و خدمت مقدس را خريد. من حق ندارم فراتر از وجود خودم ادعايی بکنم.

Labels: جنگ