سال پیش وقتی درگیر درس و مشق بودم، دو تا از استادان به نکتهای اشاره کردند که برایم آموزنده بود.
Communicate, don't Impress
میگفتند استفاده از ادبیات و فخرفروشی به خواننده، سطح کار را به جای آنکه بالا ببرد، محدود و در نهایت پایین خواهد آورد، چون رسانه، هدفش ارتباط و گسترده با مخاطب است. منت گذاشتن سر مخاطبان، نشان از ضعف ارتباط دارد.
ماجرا ساده است. در رسانههای نوین، راه تاثیرگذاری، برقراری ارتباط است نه مدهوش کردن مخاطب با فخرفروشی.
وبلاگ به عنوان یک پدیده جدید، راهی برای ارتباط بیشتر پیدا کرده است. خودت باش.
ممکن است من و شما به این و آن گیر بدهیم که چرا چنین هستند و چنان، اما بزرگترین بهرهای که از وبلاگهایشان بردهایم این است که داریم با "خود واقعی"شان ارتباط برقرار میکنیم.
حتی وقتی کسی یا کسانی، وبلاگ و وبلاگنویسی را وسیله مناسبی برای فریب مخاطبان مورد استفاده قرار دادهاند و میدهند، دارند به نحوی "خود واقعی"شان را نمایان میکنند، اما تشخیصش اندکی سخت میشود. مگر آنکه به خوبی خط و ربطشان را دنبال کرده باشیم.
شاید قشنگی خیلی از پستهای وبلاگی، به عدم تلکف باشد. آنکه تکلف توی خونش است، وبلاگ را وسیلهای میبیند برای تکرار و نمایاندن تکلف.
همه ما مشکلات شخصیتی خودمان را داریم. هیچ کسی نمیتواند ۱۰۰ در صد خالی از تکلف باشد، و هرکدام در جایی این گیر شخصی را لو دادهایم. اما آیا میتوان راحت و آسوده نوشت، بی تکلف؟ گمانم ذات وبلاگنویسی همین باشد.
Labels: وبلاگ