راستش کامنت​های پست قبلی را که خواندم، متوجه تفاوت شرايط کاربران در مناطق مختلف و همچنين اختلاف ديدگاه​ها شدم. اختلافی که بسيار هم طبيعی است.

وقتی اصلاح​طلبان رسانه ای رسمی ندارند، بايد به فکر ورود به عالم مجازی باشند. عده​ای می​گويند که سال​هاست اين جماعت سعی کرده​اند کاری بکنند و نتوانسته​اند.

خيلا نکنيد اين ناکارآمدی خاص ايران است. نه، در همين کانادا و آمريکا هم بسياری نامزدها نتوانسته اند از اينترنت بهره لازم را ببرند. شايد علت موفقيت اوباما جمع کردن گروهی آدم باهوش بوده، که برخلاف مشاوران خاتمی باشعور محسوب می​شوند.

مهم اين است که با توجه به امکانات موجود، راه​های ارتباطی بيشتری امتحان شود.

خيال می کنيد جمهوری خواهان نمی​دانستند اينترنت و تلفن موبايل چه هستند و چه کاربردی می​توانند داشته باشند؟ تيم اوباما بواسطه استفاده بهينه از پيام​های تلفنی کتبی يا همان اس.ام.اس. موفق شد ارتباطش را با گروه بزرگی از رای دهندگان نگاه دارد و حتی به آنها يادآوری کند که به موقع رای بدهند.

به عقيده من، مشکل بزرگ جناح چپ، فقدان استعداد برای بهره​گيری از امکانات نويين است. اينان نياز به ايجاد پل ارتباطی با رای دهندگان دارند. انداختن تقصير صرفا به گردن محدوديت​های حکومتی درست نيست.

خاتمی اگر واقعا می​خواهد کانديدا شود، بايد یک سايت چند رسانه​ای را فعال کند. هم برنامه​های ويديويی و هم پيام​های صوتی. گيرم در ايران نتوانند به طور کامل فايل​های صوتی و ويديويی را دانلود کنند، اما همين پيام​ها، مرجعی برای استفاده رسانه​های فارسی زبان خارج از کشور خواهند شد. فکر می کنيد راديو​های فارسی زبان از سر اين برنامه​ها به راحتی خواهند گذشت؟

---

اشتباه نکنيد. من کماکان منتقد خاتمی هستم و هرگز به او رای نخواهم داد. بحث بر سر اين است که جوان​ترهای پرشور اگر می​خواهند تکانی به پيرمردهای تار عنکبوت گرفته بدهند، بهتر از اندکی روی مخ اين گروه کار کنند.

Labels: YouTube