چند وقت پیش که حضرت فانوس از من در باب رسانه ملی سوال کرد و مرا به نوشتن واداشت، بر آن شدم که بعد از نگاشتن چند خطی، چند هفته‌ای را به وبگردی و بازدید رسانه‌های فارسی غیر خودی سپری کنم.

مساله جالب این بود که بعضی رسانه‌ها عملا نارسانا شده بودند.

از بعضی عناصر مربوط به خبر که بگذریم، می‌بینیم که بعضی از سایت‌ها و رسانه‌ها در انتشار خبر یک مساله را فراموش می‌کنند، و آنهم زمان است.

- از رسانه‌ای شروع کنم که با عضوش هستم. روزآنلاین، با اسم خود، انتظاری خاص بودجود می‌آورد: "آنلاین" است. اما با توجه به نحوه انتشارش، عملا آفلاین است.

روز می‌‌توانست هر روز در نوبت‌های مختلفی "به روز" شود، اما چنین نشده. یک وقت نهایی انتشار دارد و خلاص.

- رادیو بی‌بی‌سی با آن ید و بیضا و غیره، یکی از کندترین رسانه‌های پرمخاطب است. درست است که باید صحت خبر را جویا شد و بعد منتشرش کرد، اما به نظر من شدیدا جا مانده است.

- صدای آمریکا فقط تماشای برنامه‌های تلوزیونی‌اش جذاب است. سایتش به نظر من اصلا جذابیتی ندارد. چه فرمی و چه محتوایی.

- با سایت رادیو فردا بیشتر حال می‌کنم. اما آن وسط‌ها سر درگم است.

- رادیو زمانه، بخش خبری‌اش منفک از بخش تحلیلی و محتوایی شده که خوب است.

- ...

اما مساله من فقط سرعت و انتقال نیست. چقدر می‌توانند مخاطب را جذب کنند؟

الان سه سال از فعالیت بالاترین گذشته، اما به نظر من با وجود بهره‌گیری‌اش از لینک‌های متفاوت، با وجود همه باند بازی‌ها و حال‌گیری‌ها و ... بهتر می‌تواند مخاطب جمع کند تا بسیاری از سایت‌های خبری فارسی زبان خارج از کشور.

هر کسی می‌تواند دلایل خودش را داشته ابشد، اما من معتقدم که رسانه ملی بدون ملتش، ملی نیست. در بالاترین، این مردم هستند که بعد از علاقه‌مند شدن به موضوع، در ارزش‌گذاری به خبرها یا لینک‌ها مشارکت هم می‌کنند.

کدام رسانه‌ها مشارکت پذیر‌ترند؟

ببینید گاه سرعت بالا آمدن یک خبر بر اساس انتخاب تقریبا طبیعی اعضا شبکه بالاترین چقدر است؟

حالا می‌توان مولفه‌های مختلفی را بر شمرد، از جذابیت خبر گرفته، تا سلیقه مخاطب، تا ... باحال بودن مخاطبان و حال دادن به کسی که خبر را گذاشته و می‌خواهد امتیاز بیشتری کسب کند.

اما هرچه هست، می‌توان مشارکت را به خوبی شاهد بود.

رسانه ملی، به نظر من جدا از اصولی که از آن تابعیت می‌کند، بدون مشارکت می‌شود چیزی در همین چیزهایی که در گذشته دیده‌ایم و شنیده‌ایم.

سرگرمی در رسانه ملی حتما اهمیت خودش را دارد، اما با چه دیدی می‌خواهیم مخاطب را سرگرم کنیم؟ نکند همان اشتباه ایدئولوژیک صدا و سیما را تکرار کنیم که در سال‌های جنگ مرتکبش می‌شد...انقلابی بازی ابلهانه...

رسانه ملی کارش فقط خبر رسانی نیست، آموزش هم هست. نشان دادن راه و چاه مشارکت در کار این رسانه هم هست. چرا یک نفر نباید بتواند با گوشی موبایلش برنامه درست کند؟ بعضی از گوشی‌های تلفن، ضبط صوت هم دارند. چرا نباید با همان پادکست ساخت؟

رسانه ملی چرا مردم را با سلیقه‌های بهتر آشنا نسازد؟ خیال می‌کنید برنامه رسانه ملی نباید به آشپزی بپردازد؟ چر یاد ندهد که غذای سالم خوردن یک ارزش است؟ چرا هیکل‌های به هم ریخته بعضی از ما را نشان ندهد تا مایه عبرت شویم؟ مثلا یک روز با خوراک خوردن و کار کردن آقای فلانی. طرف صبحانه‌اش را نمی‌خورد، می‌رود سر کار، یک ساندویچ و قهوه، ظهر هم ناهاری مزخرف، شام هم زیاده‌روی، چند تا لیوان چایی مخصوص تریاکی‌ها، شیرینی... و حالا اگر این طرفی هم شده باشد، یحتمل آبجو.

رسانه ملی باید «پل» باشد. یک پل ارتباطی.

Labels: رسانه ملی