یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانههای مشابه، حرام است
Saturday, April 30, 2005
حیف
امروز یکی از سخنرانان تند راست در دانشگاه تورنتو جلسه دارد و من نمی توانم آنجا باشم! اگر هم برسم، کمی دیر خواهد بود. علیرضا پناهیان که مدرس حوزه و دانشگاه هم هست از آن آدم‌های جالبی است که هرگاه روی صفحه تلویزیون می دیدمش، هوس تماشای فیلم‌های سیاه به سرم می زد(فیلم نُوار)...
به چند دلیل از اینکه جلسه را از دست می دهم ناراحتم. مهم ترینش ارتباط نزدیک او با آقای مصباح یزدی. من ۱۳-۱۴ ماه بعد از ماجرای "استاد تمساح" نامه‌ای به ایشان نوشتم و توضیح دادم که سو تفاهم پیش آمده ناشی از سهل انگاری من، موجب ناراحتی او و طرفدارانش شده است. از بابت آن سو تفاهم هم عذر‌خواهی کرده بودم. آقای مصباح هم در پاسخی خیلی خوب، برایم دعای خیر هم کرده بود...آن دعا با احضاریه‌ای که چند روز بعدش دریافت کردم اجابت شد!
بعدا به من و گروهی از دوستان ثابت شد که ماجرا فقط بر سرهمان کاریکاتور نبوده است، با اینکه تنها مورد مطبوعاتی سال‌های اخیر محسوب می‌شود که به تحصنی چند روزه و تعطیلی حوزه انجامید.
دلم می خواست از پناهیان بپرسم که وقتی شعار می‌داد و اعدام مرا طلب می‌کرد، اصلا خود کاریکاتور را دیده بود؟ دلم می خواست بدانم چند در صد متحصنین کاریکاتور مربوطه را مشاهده عینی کرده بودند؟ بنا به گزارش غیر رسمی یکی از مراکز اطلاعاتی، ۹۵% متقاضیان اعدام من در آن روزها، اصلا نمی دانسته‌اند ماجرا چیست! و از آن بدتر، کاریکاتوری که در روزنامه‌ای با تیراژ ۴۰-۵۰ هزار چاپ شده بود،در بیش از میلیون نسخه-فتوکپی- در سطح کشور انتشار یافت، آنهم با تفسیر خاص آن روزها.
یکی از روحانیون برجسته چناح راست به من پیشنهاد کرد که ناراحتی پیش آمده را از دل آقای مصباح در آورم. من هم مانده بودم که اگر به دفتر ایشان سر بزنم، زنده خارج نخواهم شد! در فروردین سال ۸۰ در مسافرتی زمینی که قم نیز در مسیرمان بود، خواستم بدانم که محل مدرسه آقای مصباح کجاست؟ شاید اگر خودم را فرد دیگری معرفی می کردم یا یک نفر پارتی با خودم می‌بردم، اتفاقی نمی‌افتاد.از عابری که قیافه اش خیلی هم به جماعت انصار حزب‌الله می زد، نشانی را پرسیدم... در جواب گفت، مدرسه"استاد تمساح " را می‌گویی؟ فهمیدم چه گند عظمایی زده ام!
به مجرد بازگشت به تهران، نامه را فرستادم و شک داشتم که جواب مثبتی بگیرم.
چند دقیقه بعد، جواب نمابر من آمد، و تلفنی هم با مسوول دفتر ایشان صحبت کردم...
الآن کل ماجرا به تاریخ پیوسته، ولی در بازجویی‌ها هنوز پیگیر ماجرا هستند که آیا اسرائیلی‌ها این سوژه را داده اند یا آمریکایی‌ها؟
خلاصه حیف که جلسه امروز را از دست می دهم...
به چند دلیل از اینکه جلسه را از دست می دهم ناراحتم. مهم ترینش ارتباط نزدیک او با آقای مصباح یزدی. من ۱۳-۱۴ ماه بعد از ماجرای "استاد تمساح" نامه‌ای به ایشان نوشتم و توضیح دادم که سو تفاهم پیش آمده ناشی از سهل انگاری من، موجب ناراحتی او و طرفدارانش شده است. از بابت آن سو تفاهم هم عذر‌خواهی کرده بودم. آقای مصباح هم در پاسخی خیلی خوب، برایم دعای خیر هم کرده بود...آن دعا با احضاریه‌ای که چند روز بعدش دریافت کردم اجابت شد!
بعدا به من و گروهی از دوستان ثابت شد که ماجرا فقط بر سرهمان کاریکاتور نبوده است، با اینکه تنها مورد مطبوعاتی سال‌های اخیر محسوب می‌شود که به تحصنی چند روزه و تعطیلی حوزه انجامید.
دلم می خواست از پناهیان بپرسم که وقتی شعار می‌داد و اعدام مرا طلب می‌کرد، اصلا خود کاریکاتور را دیده بود؟ دلم می خواست بدانم چند در صد متحصنین کاریکاتور مربوطه را مشاهده عینی کرده بودند؟ بنا به گزارش غیر رسمی یکی از مراکز اطلاعاتی، ۹۵% متقاضیان اعدام من در آن روزها، اصلا نمی دانسته‌اند ماجرا چیست! و از آن بدتر، کاریکاتوری که در روزنامه‌ای با تیراژ ۴۰-۵۰ هزار چاپ شده بود،در بیش از میلیون نسخه-فتوکپی- در سطح کشور انتشار یافت، آنهم با تفسیر خاص آن روزها.
یکی از روحانیون برجسته چناح راست به من پیشنهاد کرد که ناراحتی پیش آمده را از دل آقای مصباح در آورم. من هم مانده بودم که اگر به دفتر ایشان سر بزنم، زنده خارج نخواهم شد! در فروردین سال ۸۰ در مسافرتی زمینی که قم نیز در مسیرمان بود، خواستم بدانم که محل مدرسه آقای مصباح کجاست؟ شاید اگر خودم را فرد دیگری معرفی می کردم یا یک نفر پارتی با خودم می‌بردم، اتفاقی نمی‌افتاد.از عابری که قیافه اش خیلی هم به جماعت انصار حزب‌الله می زد، نشانی را پرسیدم... در جواب گفت، مدرسه"استاد تمساح " را می‌گویی؟ فهمیدم چه گند عظمایی زده ام!
به مجرد بازگشت به تهران، نامه را فرستادم و شک داشتم که جواب مثبتی بگیرم.
چند دقیقه بعد، جواب نمابر من آمد، و تلفنی هم با مسوول دفتر ایشان صحبت کردم...
الآن کل ماجرا به تاریخ پیوسته، ولی در بازجویی‌ها هنوز پیگیر ماجرا هستند که آیا اسرائیلی‌ها این سوژه را داده اند یا آمریکایی‌ها؟
خلاصه حیف که جلسه امروز را از دست می دهم...
زمانی برای مستی طرفداران کاندیداها
خصلت انتخابات و مبارزت انتخاباتی همین است که از چند ماه مانده به روز رای گیری، کاندیداها و طرفدارانشان دور هم جمع می‌شوند و جلسات مختلفی برگزار می کنند و از هر دری سخنی می گویند...همه در جستجوی فردی صالح هستند تا فشار روزگار را از دوششان بردارد و فردایی روشن نویدشان دهد...
آه او چقدر هوشمند است...آه چقدر مشاورینش عاقل و بالغ هستند...چقدر پاکی از سر و رویش می بارد...اگر او رئیس جمهوری نشود، پس چه کسی بشود؟
در بهترین حالت، از منتقد خوششان نمی آید، ولی تظاهر به جدی گرفتن حرف ناقدان می‌تواند طرفداران جوان‌تر کاندیداها را مجاب کند که با این گروه، رسیدن به سعادت ممکن می شود. اگر او نیاید دنیا از هم خواهد پاشید و ...
چرا فکر نمی کنیم که کاندیداها و تیم‌های فکری‌شان این همه سال کجا بوده‌اند؟ چرا بعدازاین همه سال، تازه به فکر توجیه عملکرد حزب و گروه خود افتاده‌اند؟ چرا نمی‌اندیشند علت دیرباوری بخش بزرگی از جامعه، تقصیر منتقدان نیست!
وقتی به رای آدم احتیاج دارند، چنان دوست داشتنی می شوند که نگو و نپرس...و ما آدم‌های درد کشیده تحقیر شده، نیازمند محبت هستیم...آه که چقدر مهربان می‌شوند...آه که چقدر آدم از وجودشان لذت می‌برد...نه، این دفعه دروغ نیست! خودشان گفتتند بعد از انتخابات به خواسته‌های شما توجه می‌کنیم...الآن در مقطع حساسی هستیم و نباید با صندوق رای خداحافظی کرد، اول، پای صندوق حاضر شوید و بعد اسم کاندیدایی که می‌دانید چقدر دوستتان دارد را درون سوراخ صندوق فرو کنید...
آه که چقدر این مستی لذتبخش است...باید مست بود تا نفهمی زیر پایت دره است...کاش بهمن قبادی فیلم جدیدی می ساخت.
آه او چقدر هوشمند است...آه چقدر مشاورینش عاقل و بالغ هستند...چقدر پاکی از سر و رویش می بارد...اگر او رئیس جمهوری نشود، پس چه کسی بشود؟
در بهترین حالت، از منتقد خوششان نمی آید، ولی تظاهر به جدی گرفتن حرف ناقدان می‌تواند طرفداران جوان‌تر کاندیداها را مجاب کند که با این گروه، رسیدن به سعادت ممکن می شود. اگر او نیاید دنیا از هم خواهد پاشید و ...
چرا فکر نمی کنیم که کاندیداها و تیم‌های فکری‌شان این همه سال کجا بوده‌اند؟ چرا بعدازاین همه سال، تازه به فکر توجیه عملکرد حزب و گروه خود افتاده‌اند؟ چرا نمی‌اندیشند علت دیرباوری بخش بزرگی از جامعه، تقصیر منتقدان نیست!
وقتی به رای آدم احتیاج دارند، چنان دوست داشتنی می شوند که نگو و نپرس...و ما آدم‌های درد کشیده تحقیر شده، نیازمند محبت هستیم...آه که چقدر مهربان می‌شوند...آه که چقدر آدم از وجودشان لذت می‌برد...نه، این دفعه دروغ نیست! خودشان گفتتند بعد از انتخابات به خواسته‌های شما توجه می‌کنیم...الآن در مقطع حساسی هستیم و نباید با صندوق رای خداحافظی کرد، اول، پای صندوق حاضر شوید و بعد اسم کاندیدایی که می‌دانید چقدر دوستتان دارد را درون سوراخ صندوق فرو کنید...
آه که چقدر این مستی لذتبخش است...باید مست بود تا نفهمی زیر پایت دره است...کاش بهمن قبادی فیلم جدیدی می ساخت.
دغدغه‌های یک تبعیدی
دلم می‌خواهد هر از گاهی بنالم، ولی فایده‌ای ندارد. همه‌اش چند بیت اول مثنوی را زمزمه می کنم...از نیستان تا مرا ببریده اند...گاهی دردت می‌گیرد، گاهی نیاز به یک همدرد و همدل داری، یک دوست که فقط یک دوست باشد، نه بیشتر و نه کمتر...با چراغ گرد شهر می‌گردی و ...
نمی‌دانم، آیا روزی خاتمی خواهد فهمید چه باید می کرد، و کجا باید می ایستاد؟ دور و بری های قدرت طلب او می‌دانستند کوتاه آمدن رئیس جمهوری چه نتایجی به بار می‌آورد؟ آیا فرار کنندگان از سوال‌های بیشمار، طعم تلخ دور افتاده‌گی را می‌دانند؟ آیا طعم تلخ در سلول ماندن اکبر را حس کرده‌اند؟ این هرم لعنتی قدرت چیست که همه را دچار آلزایمر زودرس کرده؟
بی‌صبرانه منتظر پایان رسیدن دوره خاتمی هستم، چه شنیده‌ام که می خواهد گفتگوی میان تمدن‌ها را گسترش دهد...از او خواهم پرسید که تا وقتی نمی‌توان درون تمدن خودمان حرفی زد، گفتگو کننده با تمدن‌های غریب نماینده کدام بخش از ماست؟ از او خواهم پرسید که نماینده مردم بود یا نماینده نظام؟ جلوی نظام نایستاد، جلوی مردم چه؟ از او خواهم پرسید....
صدای جوی آب شمیران را می شنوم. بوی نان سنگک، عطر بهار نارنج شیراز، بوی خاک...همه را در خواب می بینم و حس می‌کنم...هزاران چیز، هزاران دغدغه...هزاران فکر و خیال...
از بس خودم را سرزنش کرده‌ام، خسته شده ام...نه! من جانی نبودم، دزدی نکردم، فقط تند رفتم...آخر دراتوبان که باسرعت ۱۰ کیلومتر در ساعت حرکت نمی کنند که!
آقای خاتمی، هیچ وقت به تبعید نخواهی آمد...خمیره‌ات با قدرت عجین شده...سبک‌بال نیستی...نخواهی دانست چه بر بسیاری گذشته است...شاید بقیه نخواهند دردهایشان را بگویند، ولی من خود سانسوری بلد نیستم. به تو خواهم گفت...به تو و بادمجان دور قاب چین‌هایت نشان می‌دهم که طعم تلخ دورچیست...
از تو و کسانی که به جای گفتگوی تمدن، گفتگوی‌شان سراسر تملق است دل‌چرکینم، ولی متنفر نیستم...روزی روزگاری شاید در جایی بنشینیم و گپ بزنیم، نگران نباش، قهوه‌ات را من حساب می کنم...مهمان من باش...ولی می خواهم تلخ ترین قهوه دنیا را بچشی...قهوه‌ای که در مقابل بسیاری از تلخی‌ها شیرین‌تر از شهد است.
منتظر آن روز می‌مانم
نمی‌دانم، آیا روزی خاتمی خواهد فهمید چه باید می کرد، و کجا باید می ایستاد؟ دور و بری های قدرت طلب او می‌دانستند کوتاه آمدن رئیس جمهوری چه نتایجی به بار می‌آورد؟ آیا فرار کنندگان از سوال‌های بیشمار، طعم تلخ دور افتاده‌گی را می‌دانند؟ آیا طعم تلخ در سلول ماندن اکبر را حس کرده‌اند؟ این هرم لعنتی قدرت چیست که همه را دچار آلزایمر زودرس کرده؟
بی‌صبرانه منتظر پایان رسیدن دوره خاتمی هستم، چه شنیده‌ام که می خواهد گفتگوی میان تمدن‌ها را گسترش دهد...از او خواهم پرسید که تا وقتی نمی‌توان درون تمدن خودمان حرفی زد، گفتگو کننده با تمدن‌های غریب نماینده کدام بخش از ماست؟ از او خواهم پرسید که نماینده مردم بود یا نماینده نظام؟ جلوی نظام نایستاد، جلوی مردم چه؟ از او خواهم پرسید....
صدای جوی آب شمیران را می شنوم. بوی نان سنگک، عطر بهار نارنج شیراز، بوی خاک...همه را در خواب می بینم و حس می‌کنم...هزاران چیز، هزاران دغدغه...هزاران فکر و خیال...
از بس خودم را سرزنش کرده‌ام، خسته شده ام...نه! من جانی نبودم، دزدی نکردم، فقط تند رفتم...آخر دراتوبان که باسرعت ۱۰ کیلومتر در ساعت حرکت نمی کنند که!
آقای خاتمی، هیچ وقت به تبعید نخواهی آمد...خمیره‌ات با قدرت عجین شده...سبک‌بال نیستی...نخواهی دانست چه بر بسیاری گذشته است...شاید بقیه نخواهند دردهایشان را بگویند، ولی من خود سانسوری بلد نیستم. به تو خواهم گفت...به تو و بادمجان دور قاب چین‌هایت نشان می‌دهم که طعم تلخ دورچیست...
از تو و کسانی که به جای گفتگوی تمدن، گفتگوی‌شان سراسر تملق است دل‌چرکینم، ولی متنفر نیستم...روزی روزگاری شاید در جایی بنشینیم و گپ بزنیم، نگران نباش، قهوه‌ات را من حساب می کنم...مهمان من باش...ولی می خواهم تلخ ترین قهوه دنیا را بچشی...قهوه‌ای که در مقابل بسیاری از تلخی‌ها شیرین‌تر از شهد است.
منتظر آن روز می‌مانم
یک تلفن باور نکردنی
بعد از ظهر رفته بودم دوچرخه سواری، که وسط خیابان این موبایل-به قول اینجایی‌ها "سل فون" زنگ زد...پیرمردی آن طرف خط بود...جری رابینسون...کارتونیست ۸۳ ساله آمریکایی، خالق شخصیت "جوکر" و "رابین" در کمیک "بت‌من". او سالها طراح اصلی بت‌من هم بود. رابینسون سالها جزو برترین کارتونیست‌های مطبوعاتی آمریکا و جهان نیز بوده است.
جری در سال ۱۹۷۸ سندیکای" کارتونیست‌ها و نویسندگان" را بنیان گذاشت، که من از سال ۲۰۰۱ عضوش بوده‌ام. سندیکا الآن با سندیکای "نیویورک تایمز" شریک شده است.
او چند روزی در تورنتو خواهد بود، و قرار است در مراسمی رسمی، جایزه‌ای به یکی از خالقان "سوپرمن" اعطا کند.
فردا مهمان او هستم...انشالله اتفاق بدی مثل زلزله و طوفان هم برنامه را به هم نمی زند...در ضمن چند تا از کاریکاتوریست‌های گردن کلفت کانادایی هم می‌آیند. برایان گیبل، پتریک کوریگان و ...
جری در سال ۱۹۷۸ سندیکای" کارتونیست‌ها و نویسندگان" را بنیان گذاشت، که من از سال ۲۰۰۱ عضوش بوده‌ام. سندیکا الآن با سندیکای "نیویورک تایمز" شریک شده است.
او چند روزی در تورنتو خواهد بود، و قرار است در مراسمی رسمی، جایزه‌ای به یکی از خالقان "سوپرمن" اعطا کند.
فردا مهمان او هستم...انشالله اتفاق بدی مثل زلزله و طوفان هم برنامه را به هم نمی زند...در ضمن چند تا از کاریکاتوریست‌های گردن کلفت کانادایی هم می‌آیند. برایان گیبل، پتریک کوریگان و ...
و اما گزارش تصویری میزگرد مستطیلی بلاگرهای تورنتو
اولا، دیروز بعد از ظهر، در قهوه خانه امپریالیستی "ستارباکس" معاشرت فرمودیم، ثانیا، جهت اطلاع دشمنان، عرض شود که در قهوه‌های آن هم هیچ گونه اثری از الکل یافت نشد!
و این هم عکس‌های دوربین بهمن کلباسی:
من، بهزد بلور، مهدی جامی
احتمالا من در حال خالی کردن عقده‌های خود کم حرف زدن بینی
بهزاد، بهداد کاموری، فرید سی بی سی و دست ملکوتی سیبستان!
مهدی جامی و دستش! صابره محمد کاشی هم قرار است بلاگر شود!
بهزاد و سیبیل طلا
سلیمان و بهرنگ فروغی
سلمان و بهمن کلباسی
و این هم عکس‌های دوربین بهمن کلباسی:
من، بهزد بلور، مهدی جامی
احتمالا من در حال خالی کردن عقده‌های خود کم حرف زدن بینی
بهزاد، بهداد کاموری، فرید سی بی سی و دست ملکوتی سیبستان!
مهدی جامی و دستش! صابره محمد کاشی هم قرار است بلاگر شود!
بهزاد و سیبیل طلا
سلیمان و بهرنگ فروغی
سلمان و بهمن کلباسی
Friday, April 29, 2005
عکس‌های کاندیداها
اگر وقت اضافی دارید، سری به آلبوم تصاویر کاندیداها بزنید:
مثلا قالیباف، آدم خوش‌خنده، ناز، با تیپ خلبانی و ...
لاریجانی، دارد به چهره‌های ماندگار یا الباقی جایزه می دهد و منت سرشان می‌گذارد
عکس های کروبی که دیگر حرف ندارد! پشت مانیتور کامپیوتر که نشسته، معلوم است اینترنت خانه او فایر وال و فیلتر ندارد!!!
مهر علیزاده هم قیافه بازاریانی را دارد که وارد عرصه حکومتی شده‌اند:
معین هم که عکس‌هایش جان می‌دهد برای کار ما!
آلبوم عکس محسن رضایی در سایت او خراب است! این هم از فواید مدیریت خوب! کسی که نتواند یک سایت را مدیریت کند، وای به حال کشور! یک کمی هم به کاپیتان هادوک شبیه است!
عکس‌های توکلی مثل خودش محدود است!
احمدی‌نژاد، زیبای خفته جناح راست آنچنان جذاب است که نیاز به تعریف و جلب مشتری ندارد!عکس‌هایش را بزرگ‌تر گذاشتم تا به حمایت از او متهم شوم!!! در ضمن بخش تصاویر سایتش اندکی ناقص است!
آلبوم عکس دکتر ولایتی را فراموش نکنید!
مثلا قالیباف، آدم خوش‌خنده، ناز، با تیپ خلبانی و ...
لاریجانی، دارد به چهره‌های ماندگار یا الباقی جایزه می دهد و منت سرشان می‌گذارد
عکس های کروبی که دیگر حرف ندارد! پشت مانیتور کامپیوتر که نشسته، معلوم است اینترنت خانه او فایر وال و فیلتر ندارد!!!
مهر علیزاده هم قیافه بازاریانی را دارد که وارد عرصه حکومتی شده‌اند:
معین هم که عکس‌هایش جان می‌دهد برای کار ما!
آلبوم عکس محسن رضایی در سایت او خراب است! این هم از فواید مدیریت خوب! کسی که نتواند یک سایت را مدیریت کند، وای به حال کشور! یک کمی هم به کاپیتان هادوک شبیه است!
عکس‌های توکلی مثل خودش محدود است!
احمدی‌نژاد، زیبای خفته جناح راست آنچنان جذاب است که نیاز به تعریف و جلب مشتری ندارد!عکس‌هایش را بزرگ‌تر گذاشتم تا به حمایت از او متهم شوم!!! در ضمن بخش تصاویر سایتش اندکی ناقص است!
آلبوم عکس دکتر ولایتی را فراموش نکنید!
نقد کاندیداها
به نظر من هیچ چیز به اندازه ایجاد فضای نقد نمی‌تواند به مردم در انتخاب یا عدم انتخاب کاندیداها کمک کند.معمولا اطرافیان نامزدها رابطه خوبی با منتقدین ندارند و سعی می‌کنند از طریق واسطه‌هایی، این جماعت مزاحم را خاموش کنند. بازی انتخابات در کشور ما ایرادهای فراوانی دارد. از جمله کوتاه بودن مدت مبارزات که وقت محدودی به نامزدها برای تبلیغ و منتقدین برای سوال کردن از آنها می‌دهد. بحث من اصلا مربوط به تخریب چهره‌ها نیست، پرسیدن سوال‌هایی است تا بدانیم آیا کاندیداها هنوز بر همان طبل قدیمی می‌کوبند یا با گذر زمان راه‌های جدیدتری یافته‌اند؟
در سه ماه گذشته منتقدین با پیام‌های"فعلا دندون رو جیگر بذار"، "حالا مگه حرف تو چه تاثیری داره"،"اگه این نیاد کی بیاد"،"از شما دعوت کردن بیای توی ستادشون"و ...به کرات روبرو شده‌اند.چرا؟
چرا؟ انگار روش ساکت کردن یا خریدن آدم‌ها بهترین راه رای جمع کردن است. الحمد‌الله بعضی از منتقدین منتظر چنین روزهایی بوده‌اند!
الان فرصت بسیار جالبی پیش رو است. بعضی نقدها و یا حمله ها را باید ثبت کرد و بعد از پایان رای شماری، به بررسی آنها پرداخت. دلم می خواهد این بازار نقد در تمام چهار سال بعد گرم بماند....
در سه ماه گذشته منتقدین با پیام‌های"فعلا دندون رو جیگر بذار"، "حالا مگه حرف تو چه تاثیری داره"،"اگه این نیاد کی بیاد"،"از شما دعوت کردن بیای توی ستادشون"و ...به کرات روبرو شده‌اند.چرا؟
چرا؟ انگار روش ساکت کردن یا خریدن آدم‌ها بهترین راه رای جمع کردن است. الحمد‌الله بعضی از منتقدین منتظر چنین روزهایی بوده‌اند!
الان فرصت بسیار جالبی پیش رو است. بعضی نقدها و یا حمله ها را باید ثبت کرد و بعد از پایان رای شماری، به بررسی آنها پرداخت. دلم می خواهد این بازار نقد در تمام چهار سال بعد گرم بماند....
شایعات باحال
الآن که به خانه رسیدم، آفلاین‌هایم را چک کردم...مطلبم در مورد کروبی خیلی صدایش را درآورده! همچنین چند تا از مطالب قبلی در مورد اصلاح‌طلبان و خاتمی، اندکی اخوی ایشان را ناراحت کرده است...عده‌ای هم که می‌گفتند نیک‌آهنگ از طرف هاشمی، مامور خراب کردن اینطرفی‌هااست، بعد از کاریکاتور فائزه هاشمی، فعلا چیزی نگفته‌اند! یکی از بچه‌های حاضر در جلسه ستاد معین با روزنامه‌نگاران هم سخنان با مزه‌ای برایم تعریف کرد...
خلاصه، بازار شایعه داغ است...
سلام ما را به آقای کروبی برسانید و بگویید:
روندگان طریقت ره بلا سپرند- رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز
تفسیر:
آدم حسابی! تو که تحمل انتقاد و شوخی نداری، چرا وارد گود می‌شوی؟ و کسی که عاشق پست و مقام در دوران جدید است، شکر خورده اگر با یک کاریکاتور یا حرف اضافی از کوره در برود!
خلاصه، بازار شایعه داغ است...
سلام ما را به آقای کروبی برسانید و بگویید:
روندگان طریقت ره بلا سپرند- رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز
تفسیر:
آدم حسابی! تو که تحمل انتقاد و شوخی نداری، چرا وارد گود می‌شوی؟ و کسی که عاشق پست و مقام در دوران جدید است، شکر خورده اگر با یک کاریکاتور یا حرف اضافی از کوره در برود!
جای شما خالی بود
امشب با بهزاد بلور و مهدی جامی که از لندن آمده اند تا گزارشی در بارهُ ایرانیان مهاجر تهیه کنند، و گروهی از بر و بچه‌های بلاگر تورنتو میز گرد بامزه‌ای داشتیم. مهدی جامی از آن آدم‌های محترمی است که دلت بدجوری می‌خواهد سر به سرش بگذاری، و با اندکی بحث از پوسته محافظه‌کارانه‌اش خارج می شود...می‌دانستم در مواردی منتقد من است، و البته با توجه به نگاه خاص‌اش، غیر طبیعی نیست. ولی در میزگرد اصلا به اختلافات نپرداخت. بچه‌های بلاگر اینجا هم صحبت‌های خوبی می‌کردند. جای حسین درخشان خالی بود...
عکس های این جلسه که دستم بیاید، بیشتر برایتان خواهم نوشت...انشالله...
عکس های این جلسه که دستم بیاید، بیشتر برایتان خواهم نوشت...انشالله...
یکی به این دکتر معین رسوم نامزد بازی را بیاموزد
من مانده‌ام که این دکتر معین اصلا می‌داند دارد چه کار می‌کند ؟
وبلاگش را دیده اید؟ انگار سالها چیزی در دلش مانده و می‌خواهد طبیعت ملوس و ماه‌اش را به رخ همه بکشد که چقدر ناز است، و با آن وبلاگش را پر کند، ولی نمی‌داند انتخابات ریاست جمهوری در پیش است!
بزرگ‌ترین عامل شکست جان کری در انتخابات آمریکا، عدم صراحتش بود. در حالی که مردم آمریکا می‌دانستند که جرج بوش از نظر فکری خیلی پایین تر است، ولی نهایتا بوش بازی را برد. چون یک مشاور نابغه داشت!
فکر می کنم معین را عده‌ای ابله ترانزیستوری احاطه کرده‌اند که اصلا امیدی به او ندارند!
شاید معین گول تعریف مهاجرانی را خورده:
دکتر معین و نیز دکتر رضا خاتمی از ادبیاتی بهره می‌گیرند که نسبتی نزدیک با صدای مردم دارد. بدیهی است که مراد از صدای مردم همان صدایی است که نسل جوان جامعه‌ی ما نشانه و نمودار آنند. صدای زلال و شفاف و صریح و پرهیز از واژگان یا مواضعی که مثل بازی با یخ چیزی در دست و ذهن شنونده نمی‌ماند.
و اماادامه ماجرا:
چرا اینقدر کشدار و طولانی می نویسد؟ مگر کسی نیست که مطالبش را حک و اصلاح کند؟ معین گفته که می‌خواهد به مردم نزدیک باشد، این ادبیات مردمی است؟ به قول نازلی سیبیل، من مثل شوفر تاکسی‌ها حرف می زنم، ولی آخر یکی از آن دستمال به دست‌ها که در ستاد دکتر معین کار می‌کند، دستمال "خدمت" را کنار بگذارد و مثل یک مرد به او بگوید که با این روش، کارش درست نمی‌شود.
صرف نظر از اینکه از مشارکتی‌ها دل خوشی ندارم و در مجموع فکر می کنم آدم‌های ناصالحی هستند، ولی دلم برای معین می سوزد! کاش حالا که الپر کارهای شکلی سایت را به جای خوبی رسانده، کسی محتوای آنرا اندکی دست می زد.
وبلاگش را دیده اید؟ انگار سالها چیزی در دلش مانده و می‌خواهد طبیعت ملوس و ماه‌اش را به رخ همه بکشد که چقدر ناز است، و با آن وبلاگش را پر کند، ولی نمی‌داند انتخابات ریاست جمهوری در پیش است!
بزرگ‌ترین عامل شکست جان کری در انتخابات آمریکا، عدم صراحتش بود. در حالی که مردم آمریکا می‌دانستند که جرج بوش از نظر فکری خیلی پایین تر است، ولی نهایتا بوش بازی را برد. چون یک مشاور نابغه داشت!
فکر می کنم معین را عده‌ای ابله ترانزیستوری احاطه کرده‌اند که اصلا امیدی به او ندارند!
شاید معین گول تعریف مهاجرانی را خورده:
دکتر معین و نیز دکتر رضا خاتمی از ادبیاتی بهره می‌گیرند که نسبتی نزدیک با صدای مردم دارد. بدیهی است که مراد از صدای مردم همان صدایی است که نسل جوان جامعه‌ی ما نشانه و نمودار آنند. صدای زلال و شفاف و صریح و پرهیز از واژگان یا مواضعی که مثل بازی با یخ چیزی در دست و ذهن شنونده نمی‌ماند.
و اماادامه ماجرا:
چرا اینقدر کشدار و طولانی می نویسد؟ مگر کسی نیست که مطالبش را حک و اصلاح کند؟ معین گفته که می‌خواهد به مردم نزدیک باشد، این ادبیات مردمی است؟ به قول نازلی سیبیل، من مثل شوفر تاکسی‌ها حرف می زنم، ولی آخر یکی از آن دستمال به دست‌ها که در ستاد دکتر معین کار می‌کند، دستمال "خدمت" را کنار بگذارد و مثل یک مرد به او بگوید که با این روش، کارش درست نمی‌شود.
صرف نظر از اینکه از مشارکتی‌ها دل خوشی ندارم و در مجموع فکر می کنم آدم‌های ناصالحی هستند، ولی دلم برای معین می سوزد! کاش حالا که الپر کارهای شکلی سایت را به جای خوبی رسانده، کسی محتوای آنرا اندکی دست می زد.
Thursday, April 28, 2005
نگاهی دیگر به قطع همکاری همشهری با گروه ایرانشهر
در کار مطبوعاتی، هیچ چیز بدتر از از دست دادن کار نیست. گروهی از همکاران سابقم کارشان را از دست داده اند و همه انگشت اتهام را به سران همشهری نشانه رفته‌اند. آیا این قطع همکاری اخراج بوده یا نه؟
چند سوال برای من وجود دارد:
۱-آیا پیمانکار با نویسندگان و همکاران صفحات ایرانشهر، قرارداد بسته بود؟
۲-آیا اعضا ویژه‌نامه، با روزنامه قرارداد داشتند؟ بیمه همکاران به چه صورتی پرداخت می‌شده است؟
۳-آیا پرداخت‌ها در ایرانشهر، منظم و بر اساس کارکرد افراد صورت می‌گرفته؟
۴-آیا بعد از این همه سال بی‌خانمانی در مطبوعات، همکاران محترم نمی‌بایستی دقت بیشتری در انتخاب محل کار خود می‌کردند؟
۵- قرارداد لایی همشهری، بعد از جدا شدن گروه "همشهری جهان" به سردبیری محمد قوچانی امضا شد، نقش کسانی که می‌توانستند این قرارداد را تمدید کنند، چه بوده است؟ چرا فردی مثل خسروقدیری که در سال ۸۲، از امضا این قرارداد سود برد، نمی‌تواند امسال در نگاه داشتنش موثر باشد؟
۶-گفته می‌شود که بعد از استقرار گروه ایرانشهر در همشهری، که از امکانات رستوران و نقلیه روزنامه هم استفاده می‌شده، چه مقدار از سهم قرارداد صرف این قبیل هزینه‌ها شده است که می‌بایستی صرفا بر عهده پیمانکار باشد؟
۷- گرچه بشدت منتقد گروه جدید حاکم بر همشهری هستم، ولی این قرارداد با همین گروه بسته شده است. و پیمانکار ملزم به راضی نگاه داشتن همین گروه برای تمدید قرارداد بوده، حال اگر مدیریت همشهری پس از پایان مهلت قرارداد در اسفند ماه، خواهان انعقاد قرارداد با گروهی دیگر باشد، آیا مساله سیاسی است یا می‌تواند بسته به عوامل و دلایل دیگری نیز باشد؟
۸- فرق اخراج با پایان قرارداد چیست؟ آیا اگر قراردادی دوساله داشته باشید و تمدیدش نکنند، اخراج شده‌اید؟ اگر قرار باشد دوسال به سربازی بروید، پایان خدمتتان را اخراج عنوان می‌کنید؟
۹- این چند خط را به نقل از رادیوفردا آورده‌ام:
شهرام فرهنگي: طبق قانون كار اگر صاحبكار نمي خواهد با يك مجموعه اي كار كند، بايد از يك ماه قبل به آنها بگويد و از اين تاريخ به بعد ديگر با شما همكاري نمي كنيم كه اين بچه ها بتوانند دنبال كار جديد و برنامه جديدشان باشند.
آیا از مدت پایان قرارداد تا اول اردیبهشت، بیشتر از یک ماه نگذشته بود؟ چرا پیمانکار یک ماه قبل از پایان قرارداد به همکارانش اطلاع لازم را نداده است؟ چون امیدوار به تمدید آن بوده؟ پس وظیفه پیمانکار نسبت به اعضا گروه همکار چه بوده است؟
ادامه دارد
چند سوال برای من وجود دارد:
۱-آیا پیمانکار با نویسندگان و همکاران صفحات ایرانشهر، قرارداد بسته بود؟
۲-آیا اعضا ویژه‌نامه، با روزنامه قرارداد داشتند؟ بیمه همکاران به چه صورتی پرداخت می‌شده است؟
۳-آیا پرداخت‌ها در ایرانشهر، منظم و بر اساس کارکرد افراد صورت می‌گرفته؟
۴-آیا بعد از این همه سال بی‌خانمانی در مطبوعات، همکاران محترم نمی‌بایستی دقت بیشتری در انتخاب محل کار خود می‌کردند؟
۵- قرارداد لایی همشهری، بعد از جدا شدن گروه "همشهری جهان" به سردبیری محمد قوچانی امضا شد، نقش کسانی که می‌توانستند این قرارداد را تمدید کنند، چه بوده است؟ چرا فردی مثل خسروقدیری که در سال ۸۲، از امضا این قرارداد سود برد، نمی‌تواند امسال در نگاه داشتنش موثر باشد؟
۶-گفته می‌شود که بعد از استقرار گروه ایرانشهر در همشهری، که از امکانات رستوران و نقلیه روزنامه هم استفاده می‌شده، چه مقدار از سهم قرارداد صرف این قبیل هزینه‌ها شده است که می‌بایستی صرفا بر عهده پیمانکار باشد؟
۷- گرچه بشدت منتقد گروه جدید حاکم بر همشهری هستم، ولی این قرارداد با همین گروه بسته شده است. و پیمانکار ملزم به راضی نگاه داشتن همین گروه برای تمدید قرارداد بوده، حال اگر مدیریت همشهری پس از پایان مهلت قرارداد در اسفند ماه، خواهان انعقاد قرارداد با گروهی دیگر باشد، آیا مساله سیاسی است یا می‌تواند بسته به عوامل و دلایل دیگری نیز باشد؟
۸- فرق اخراج با پایان قرارداد چیست؟ آیا اگر قراردادی دوساله داشته باشید و تمدیدش نکنند، اخراج شده‌اید؟ اگر قرار باشد دوسال به سربازی بروید، پایان خدمتتان را اخراج عنوان می‌کنید؟
۹- این چند خط را به نقل از رادیوفردا آورده‌ام:
شهرام فرهنگي: طبق قانون كار اگر صاحبكار نمي خواهد با يك مجموعه اي كار كند، بايد از يك ماه قبل به آنها بگويد و از اين تاريخ به بعد ديگر با شما همكاري نمي كنيم كه اين بچه ها بتوانند دنبال كار جديد و برنامه جديدشان باشند.
آیا از مدت پایان قرارداد تا اول اردیبهشت، بیشتر از یک ماه نگذشته بود؟ چرا پیمانکار یک ماه قبل از پایان قرارداد به همکارانش اطلاع لازم را نداده است؟ چون امیدوار به تمدید آن بوده؟ پس وظیفه پیمانکار نسبت به اعضا گروه همکار چه بوده است؟
ادامه دارد
آن داروی تلخ تلخ تلخ-ابراهیم نبوی، BBC
... وی در حالی که معلوم بود از مزه دارو بشدت ناراحت است، گفت: فکر می کنم بايد اين داروی تلخ را مصرف کنم. اتفاقی که مايل نبودم بيافتد، ظاهرا در حال وقوع است.
اصل مطلب
اصل مطلب
Wednesday, April 27, 2005
ارباب حلقه‌ها
الآن موقع نامزد‌بازی و رد و بدل کردن "حلقه" فرا رسیده است و همه به دنبال بهترین حلقه می گردند...مانده ام مرحوم "تولکین" چرا انتخابات و نامزدی را در کتاب‌هایش نیاورده بود...
خلاصه بازی غریبی است...همه بدنبال قدرت هستند و همه فرشته صفتان اصولگرا و غیره در به در به دنبال حلقه قدرت می گردند...
خلاصه بازی غریبی است...همه بدنبال قدرت هستند و همه فرشته صفتان اصولگرا و غیره در به در به دنبال حلقه قدرت می گردند...
کرسی شعر خوانی انتخابات
احتمالا با اصطلاح" ک...شعر" آشنایی کاملی دارید.
دوست ادیبی می‌گفت ریشه این کلمه،" کرسی‌شعر" خوانی است و در قرون گذشته در دوره‌های زمستانی آقایان رواج زیادی داشته که وقتی دور کرسی جمع می‌شده‌اند،در هنگام مشاعره، اشعار پرت و پلا می گفته‌اند.اگر راست باشد، که خیلی بامزه است و اگر هم نباشد، گردن گوینده...
در طول ۲۶ سال گذشته، بخصوص سال‌های اول انقلاب، با "کرسی شعر"های فراوانی در عالم قدرت مواجه شده‌ایم، ولی در سال‌های اخیر، شاعران، اندکی نوپرداز شده‌اند و یادشان بوده که "چرت و پرت" و "زارت و پورت" زیادی نباید گفت...
در این چند روز گذشته همه‌اش به قول انتخاباتی کروبی توجه کرده‌ام...آخر نمی فهمم این قول او را کدام صاحب نظری تایید کرده است؟ گیرم قیمت نفت بالا رفته و پولی اضافی روی دست دولت می ماند، آیا در صورت امکان پذیر بودن چنین پرداختی، دچار عوارض تورم ناشی از آن نخواهیم شد؟ به جای سرمایه‌گذاری و یا بازپرداخت بدهی‌هایمان، بیاییم و ماهی پنجاه هزار تومان بدهیم به افراد بالاتر از ۱۸ سال...
من فکر می‌کنم یک نفوذی در میان مشاورین حاج آقا باشد، گرچه که دارد انتقام سال‌های مدیریت کروبی را بر بنیاد شهید از او می‌گیرد! گیرم کروبی عقل درست و حسابی نداشته باشد، ولی آدمی نیست که به این راحتی"کرسی شعر" بگوید!
ماهی پنجاه هزار تومان..."ن" بده، نوبت آقای توکلی است...
دوست ادیبی می‌گفت ریشه این کلمه،" کرسی‌شعر" خوانی است و در قرون گذشته در دوره‌های زمستانی آقایان رواج زیادی داشته که وقتی دور کرسی جمع می‌شده‌اند،در هنگام مشاعره، اشعار پرت و پلا می گفته‌اند.اگر راست باشد، که خیلی بامزه است و اگر هم نباشد، گردن گوینده...
در طول ۲۶ سال گذشته، بخصوص سال‌های اول انقلاب، با "کرسی شعر"های فراوانی در عالم قدرت مواجه شده‌ایم، ولی در سال‌های اخیر، شاعران، اندکی نوپرداز شده‌اند و یادشان بوده که "چرت و پرت" و "زارت و پورت" زیادی نباید گفت...
در این چند روز گذشته همه‌اش به قول انتخاباتی کروبی توجه کرده‌ام...آخر نمی فهمم این قول او را کدام صاحب نظری تایید کرده است؟ گیرم قیمت نفت بالا رفته و پولی اضافی روی دست دولت می ماند، آیا در صورت امکان پذیر بودن چنین پرداختی، دچار عوارض تورم ناشی از آن نخواهیم شد؟ به جای سرمایه‌گذاری و یا بازپرداخت بدهی‌هایمان، بیاییم و ماهی پنجاه هزار تومان بدهیم به افراد بالاتر از ۱۸ سال...
من فکر می‌کنم یک نفوذی در میان مشاورین حاج آقا باشد، گرچه که دارد انتقام سال‌های مدیریت کروبی را بر بنیاد شهید از او می‌گیرد! گیرم کروبی عقل درست و حسابی نداشته باشد، ولی آدمی نیست که به این راحتی"کرسی شعر" بگوید!
ماهی پنجاه هزار تومان..."ن" بده، نوبت آقای توکلی است...
وقتی همه ناتوان هستند!-امید معماریان
ما دراین چند روزه بعد از صحبت های کاملا ناشفاف وناراحت کننده آقای کریمی راد در عصبانیت به سر می بریم. آقای خاتمی گفته بود من درمانده ام ونمی توانیم برای شما کاری کنم. آقای شوشتری که وزیر دادگستری هستند گفتند کاری از دست من برنمی آید. آقای مهر پور هم که رییس کمیته نظارت بر قانون اساسی رییس جمهور هستند گفتند قادر نیستند که گزارش جلسه ما را منتشر کنند. آقای شاهرودی هم ظاهرا ناتوان ودرمانده هستند. حالا شما پیدا کنید پرتغال کنید پرتغال فروش را وبگویید حالا که همه اینها وخیلی های دیگر ناتوان هستند ودرمانده پس کی داره می چرخونه این چرخ را؟ با این وجود من درنهایت احترامی که برای آقای شاهرودی قائل هستم گمان می کنم اعتماد ما به آقای شاهرودی برای پیگیری بیهوده بوده است. ....
ادامه مطلب
ادامه مطلب
Tuesday, April 26, 2005
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
الآن نیمه شب است و دارم به سوژه‌ها و ایده‌های کاریکاتوری فکر می کنم...به طرح‌هایی که اگر در روزنامه‌ای می بودم ، می کشیدم و با سردبیر برای چاپش سرشاخ می شدم. مظلوم نمایی‌ها، قهر کردن‌ها، داد و بیداد‌ها...برای چاپ اثری که فکر می‌کنی حیف است از دست برود.
یاد روزهای اول کارم می افتم، در گل آقا، که باید با هزار دوز و کلک طرح و ایده‌ام را تحمیل مى کردم...
یاد دورانی می افتم که شاید بهترین دوران زندگی‌ام بود...
در گل آقا هم کارها به نحوی هدایت شده اجرا می شد و از ده فیلتر می‌گذشت تا به چاپ برسد .همه چیز مثل چشم‌بندی و شعبده‌بازی بود. در جلسه‌های یک‌شنبه‌ها، عده ای دور هم جمع می‌شدند و از میان خبرها، سوژه و ایده در می‌آوردند. خدا سردبیر آن سالها، فرجیان، را بیامرزاد که تخصص محشری در انتخاب بی‌مزه‌ترین‌ها داشت. در جلسه‌ای هم با مرحوم صابری، یکی را برای روی جلد بر می گزیدند و دو تا را هم برای پشت جلد...
چون من قوانین گل‌آقا را نقض کرده بودم و برای جای دیگری (همشهری) قلم می زدم، از کشیدن طرح روی جلد محروم بودم، تا اینکه در سال ۷۴، یکی از ایده‌هایم را به خودم سپردند تا روی جلد بیاورم. علی لاریجانی را کشیدم که دارد امواج ماهواره را با صافی، فیلتر می‌کند و برنامه‌های خط خطىٰ آشغال به خورد مردم می‌دهد. هنوز مجله روی دکه نیامده بود که صابری صدایم زد. کاریکاتور چاپ شده ام را به خودم داد، که در حاشیه‌اش و پشت آن برایم یادداشتی نوشته بود. صابری با قلم سبز رنگ خود چیزهایی نوشته بود که برای من حکم وصیت‌نامه‌اش را داشت. انگار وصیت کرده بود که چه کنم و چه نکنم...
بااینکه همیشه به سیستم کنترل شده گل آقا معترض بودم، نمی توانم بگویم چقدر خوشحالم که پنج سال اول دوران حرفه‌ایم را آنجا سپری کردم. کار کردن با کسانی که مجبور بودند استعداد خود را خفه کنند، ولی نشریه را به تعطیلی نکشانند، غنیمت بزرگی بود، همینطور درک حسادتی که مانع رشد جوان‌ترها هم می شد. سیستم محافظه‌کارانه ای که هم می خواست پیش‌رو باشد، و هم نمی‌توانست از حدی جلوتر برود.
سال پیش در این روزها، صابری آخرین لحظات دردناک عمر خویش را سپری می کرد. من از همه جا بی‌خبر، خوابش را دیدم، احساس عجیبی کردم...شماره تلفن خانه‌اش را به هر سختی بود به یاد آوردم و تماس گرفتم...کسی خانه نبود...روی پیغام‌گیر هم صدایی نا آشنا صحبت می کرد...نکند اشتباه گرفته‌ام؟ نه، شماره درست بود، صدا هم صدای دامادش بود...
آن روز و روز بعد همه‌اش در فکر روزهای "گل آقایی" بودم. خاطرات خوش و ناخوش. روز بعد خواندم که صابری در بیمارستان است...و دو روز بعد، صابری تمام کرده...
همیشه از اینکه به خاطر مسائل پشت پرده، حقیقت را پنهان می کرد، به او انتقاد می‌کردم...حتی با یک اخم خشک و خالی...می گفت: پسر! همین‌ها را هم تحمل نمی کنند! این جماعت(روحانیون سنتی) دنبال این هستند که طنز را "لغو" اعلام کنند و در مارا تخته! اینها کاریکاتور را تحمل نمی‌کنند...آن وقت به تو بر می‌خورد که فلان کارت سانسور می‌شود؟ اینها منتظرند تا ما را فاسق اعلام کنند...
هر وقت هم که کار اندکی سخت مىٰ شد، مجبور بود نامه‌ای از رهبر چاپ کند، یا نامه‌ای سرگشاده به او بنویسد که "ما مخلصیم"...
وقتی می‌خواست مجله را تعطیل کند، به نبوی گفته بود و نبوی هم به من. همان روز به او زنگ زدم و کلی گریه کردم...او هم دلداری‌ام داد. با آنکه همیشه منتقدش بودم، ولی می دانست که دوستش دارم، مثل پسری که از پدرش ناراضی است، ولی عاشق اوست.
صابری برایم نوشت که به کاری که می‌کنم اعتقاد داشته باشم...به همین دلیل ایده‌های دیگران را نمی‌کشم.البته از من خواست که آدم ها را زشت نکنم، ولی زشتی درون آدم‌ها که دیگر دست من نیست! من با قلم ناتوانم، آنچه را می بینم می کشم.
دلم الآن بشدت برایش تنگ شد، و نتوانستم جند خطی به یادش ننویسم.
روحش شاد.
یاد روزهای اول کارم می افتم، در گل آقا، که باید با هزار دوز و کلک طرح و ایده‌ام را تحمیل مى کردم...
یاد دورانی می افتم که شاید بهترین دوران زندگی‌ام بود...
در گل آقا هم کارها به نحوی هدایت شده اجرا می شد و از ده فیلتر می‌گذشت تا به چاپ برسد .همه چیز مثل چشم‌بندی و شعبده‌بازی بود. در جلسه‌های یک‌شنبه‌ها، عده ای دور هم جمع می‌شدند و از میان خبرها، سوژه و ایده در می‌آوردند. خدا سردبیر آن سالها، فرجیان، را بیامرزاد که تخصص محشری در انتخاب بی‌مزه‌ترین‌ها داشت. در جلسه‌ای هم با مرحوم صابری، یکی را برای روی جلد بر می گزیدند و دو تا را هم برای پشت جلد...
چون من قوانین گل‌آقا را نقض کرده بودم و برای جای دیگری (همشهری) قلم می زدم، از کشیدن طرح روی جلد محروم بودم، تا اینکه در سال ۷۴، یکی از ایده‌هایم را به خودم سپردند تا روی جلد بیاورم. علی لاریجانی را کشیدم که دارد امواج ماهواره را با صافی، فیلتر می‌کند و برنامه‌های خط خطىٰ آشغال به خورد مردم می‌دهد. هنوز مجله روی دکه نیامده بود که صابری صدایم زد. کاریکاتور چاپ شده ام را به خودم داد، که در حاشیه‌اش و پشت آن برایم یادداشتی نوشته بود. صابری با قلم سبز رنگ خود چیزهایی نوشته بود که برای من حکم وصیت‌نامه‌اش را داشت. انگار وصیت کرده بود که چه کنم و چه نکنم...
بااینکه همیشه به سیستم کنترل شده گل آقا معترض بودم، نمی توانم بگویم چقدر خوشحالم که پنج سال اول دوران حرفه‌ایم را آنجا سپری کردم. کار کردن با کسانی که مجبور بودند استعداد خود را خفه کنند، ولی نشریه را به تعطیلی نکشانند، غنیمت بزرگی بود، همینطور درک حسادتی که مانع رشد جوان‌ترها هم می شد. سیستم محافظه‌کارانه ای که هم می خواست پیش‌رو باشد، و هم نمی‌توانست از حدی جلوتر برود.
سال پیش در این روزها، صابری آخرین لحظات دردناک عمر خویش را سپری می کرد. من از همه جا بی‌خبر، خوابش را دیدم، احساس عجیبی کردم...شماره تلفن خانه‌اش را به هر سختی بود به یاد آوردم و تماس گرفتم...کسی خانه نبود...روی پیغام‌گیر هم صدایی نا آشنا صحبت می کرد...نکند اشتباه گرفته‌ام؟ نه، شماره درست بود، صدا هم صدای دامادش بود...
آن روز و روز بعد همه‌اش در فکر روزهای "گل آقایی" بودم. خاطرات خوش و ناخوش. روز بعد خواندم که صابری در بیمارستان است...و دو روز بعد، صابری تمام کرده...
همیشه از اینکه به خاطر مسائل پشت پرده، حقیقت را پنهان می کرد، به او انتقاد می‌کردم...حتی با یک اخم خشک و خالی...می گفت: پسر! همین‌ها را هم تحمل نمی کنند! این جماعت(روحانیون سنتی) دنبال این هستند که طنز را "لغو" اعلام کنند و در مارا تخته! اینها کاریکاتور را تحمل نمی‌کنند...آن وقت به تو بر می‌خورد که فلان کارت سانسور می‌شود؟ اینها منتظرند تا ما را فاسق اعلام کنند...
هر وقت هم که کار اندکی سخت مىٰ شد، مجبور بود نامه‌ای از رهبر چاپ کند، یا نامه‌ای سرگشاده به او بنویسد که "ما مخلصیم"...
وقتی می‌خواست مجله را تعطیل کند، به نبوی گفته بود و نبوی هم به من. همان روز به او زنگ زدم و کلی گریه کردم...او هم دلداری‌ام داد. با آنکه همیشه منتقدش بودم، ولی می دانست که دوستش دارم، مثل پسری که از پدرش ناراضی است، ولی عاشق اوست.
صابری برایم نوشت که به کاری که می‌کنم اعتقاد داشته باشم...به همین دلیل ایده‌های دیگران را نمی‌کشم.البته از من خواست که آدم ها را زشت نکنم، ولی زشتی درون آدم‌ها که دیگر دست من نیست! من با قلم ناتوانم، آنچه را می بینم می کشم.
دلم الآن بشدت برایش تنگ شد، و نتوانستم جند خطی به یادش ننویسم.
روحش شاد.
فارماکولوژی به روش جمهوری اسلامی
راستش من دارم گیج می شوم. آتش‌بس فقط با نوشیدن از "جام زهر" میسر می‌شود، مشکل سعید امامی با "داروی نظافت" رفع شد، "شوکران اصلاح" کار عبدالله نوری را ساخت و الآن هاشمی رفسنجانی باید"داروی تلخ" نامزدی انتخابات را سه بار در روز بعد از صرف غذا بخورد...
یاد لطیفه ای افتادم، مربوط به اول انقلاب...طرف به داروخانه رفت و پرسید: دکتر، شربت شهادت داری؟ دکتر هم گفت: نه مشابهش را دارم...شیاف وحدت کلمه...
یاد لطیفه ای افتادم، مربوط به اول انقلاب...طرف به داروخانه رفت و پرسید: دکتر، شربت شهادت داری؟ دکتر هم گفت: نه مشابهش را دارم...شیاف وحدت کلمه...
Monday, April 25, 2005
شوفر تاکسی به نام کوثر-وبلاگ سیبیل طلا
...نیکان داره به همه از ما بهترون ها ميگه که بابا بيخيال لغات قلمبه سلمبه و تحليل های که فقط خودتون ميفهميد شين. من ميخواهم این مشروعيت الکی رو که معين و دار و دسته دارند روش سرمايه گذاری ميکنند رو به سؤال بکشم. مطمئن هستم که معين اگر انتخاب بشه این مشروعيت دوچندان ميشه و مشارکتی ها نه تنها هيچ کاری رو در بازی قدرت نميتونند پيش ببرند بلکه بدتر پررو هم ميشن...
اصل مطلب
اصل مطلب
ده سوال ف.م.سخن از دکتر معین
من عاشق سبک نگارش و نگاه استاد ف.م.سخن هستم.این را هم که الآن خواندم، کلی حال کردم!
ادامه
ده سوال بي اهميت از آقاي دکتر معين
«الان مشارکتي ها در موقعيتي هستند که راي ندارند. اگر مي خواهند راي جمع کنند، بايد حرف بزنند و سوال ها را جواب بدهند...» آق بهمن
در راستاي فرمايشات فوق، اينجانب ف.م.سخن به عنوان يک شهروند درجه سه، به سهم خود ده سوال کوچک و بي اهميت مطرح مي کنم که اميدوارم جناب آقاي دکتر معين بتوانند به آنها پاسخ صريح و روشن بدهند. اطمينان کامل دارم که پاسخ هاي جناب دکتر کار انتخاب ايشان – و يا احتمالا کار ِ خودشان - را يک سره خواهد کرد:ادامه
و پیش بسوی کاریکاتور سردار-دکتر خلبان قالیباف
اگر دستم به این احمدرضا درویش برسه...چنان کاریکاتوری ازش می کشم که حال کنه! البته دمش گرم! تیغ زدن ۵۰۰ میلیون تومانی قالیباف کم کاری نیست!
قالیباف تحت تاثیر مشورت‌های درویش رفتاری را از خودش نشان داده که علی لاریجانی هم شاکی شده است، ونکته در این است که قالیباف، این سردار مستبد، به حرف‌های مشاورینش توجه کرده است. چیزی نایاب میان جماعت رده بالای جمهوری اسلامی که فقط از مشاوران انتظار تملق دارند و بس...
الآن دارم روی کاریکاتور قالیباف کار می‌کنم...خیلی خنده نازی دارد، با آن چشم‌های وحشتناک باهوشش...خداوند به همه ما رحم کناد...
قالیباف تحت تاثیر مشورت‌های درویش رفتاری را از خودش نشان داده که علی لاریجانی هم شاکی شده است، ونکته در این است که قالیباف، این سردار مستبد، به حرف‌های مشاورینش توجه کرده است. چیزی نایاب میان جماعت رده بالای جمهوری اسلامی که فقط از مشاوران انتظار تملق دارند و بس...
الآن دارم روی کاریکاتور قالیباف کار می‌کنم...خیلی خنده نازی دارد، با آن چشم‌های وحشتناک باهوشش...خداوند به همه ما رحم کناد...
Sunday, April 24, 2005
تمام حقيقت كه نيست...!-امید معماریان
روزنامه ایران.....محمد سيف زاده؛ وكيل مدافع اميد معماريان، فرشته قاضى، مجتبى سميعى نژاد و عده ديگرى از متهمان پرونده وبلاگ نويسان با اعلام اين مطلب كه تاكنون هيچگونه رأيى در مورد اين پرونده به وى ابلاغ نشده است، افزود: بنده به عنوان وكيل عموم وبلاگ نويسان اعلام مى كنم مطلبى كه سخنگوى قوه قضاييه مبنى بر تبرئه وبلاگ نويسان به جز چهار نفر اعلام كرده اند را، گامى به جلو مى دانم. به لحاظ اين كه تخلفات صورت گرفته در اين پرونده را اعلام كردند. سيف زاده افزود: اما اظهار نظر سخنگوى قوه قضاييه نه تمام حقيقت است و نه اين كه آن را كافى مى دانيم، تمام حقيقت نيست....
جريان مشكوكي در اين ماجرا به چشم مي خورد. اينكه برادران صديق وصادق ساز از اعلام نام افراد ونوع تخلفات وجرم ها واين جور چيز ها پرهيز كرده اند را نمي توانم به فال نيك بگيرم. الحمدلله سال پاسخگويي گذشت و ظاهرا مثل همه چيز در همه اين سالها از سال همبستگي اش هم به مانمي رسد. ماهمچنان منتظريم ببينيم چه مي شود. ما همچنان در دوران ماقبل شفافيت به سر مي بريم وماقبل خيلي
چيزهاي ذيگر....شما نظرديگري داريد؟
وبلاگ امید
جريان مشكوكي در اين ماجرا به چشم مي خورد. اينكه برادران صديق وصادق ساز از اعلام نام افراد ونوع تخلفات وجرم ها واين جور چيز ها پرهيز كرده اند را نمي توانم به فال نيك بگيرم. الحمدلله سال پاسخگويي گذشت و ظاهرا مثل همه چيز در همه اين سالها از سال همبستگي اش هم به مانمي رسد. ماهمچنان منتظريم ببينيم چه مي شود. ما همچنان در دوران ماقبل شفافيت به سر مي بريم وماقبل خيلي
چيزهاي ذيگر....شما نظرديگري داريد؟
وبلاگ امید
ادامه سوالات- این بار از معین
مشروعیت جمهوری اسلامی به آرای مردم است یا نه؟
در صورتی که مردم با اکثریتی قابل قبول به یک نامزد رای بدهند، رای باعث مشروعیت و قدرتمند شدن او می‌شود یا کل سیستم؟
اگر بر فرض ، معین تایید شود و رای بالایی بیاورد، چه ضمانتی برای اجرای برنامه‌های ادعایی‌اش دارد؟
مردم چه ضمانتی برای تثبیت خواسته‌هایشان دارند؟ چگونه و از چه طریقی خواهند توانست خواسته‌هایشان را از معین و قوه مجریه طلب کنند؟
وقتی خاتمی نتواند مطبوعات را از محدودیت خارج کند و فعالان سیاسی را آزاد، آیا معین چنین قدرتی خواهد داشت؟
اگر معین به قدرت رسید، با مجلسی که اکثریتی مخالف و قدرتمند دارد، چه می‌تواند بکند؟
اگر معین به قدرت رسید، چه ابزاری برای مهار قدرت تندروهای سپاه و کسانی که دنبال غنی‌سازی اورانیوم هستند، دارد؟
اگر معین به قدرت رسید، چه ضمانتی برای شفاف کردن قراردادهای نفتی، سد سازی، خودروسازی و...به جامعه می دهد.اگر معین متوجه شد که یارانش، در سال‌های گذشته سو استفاده‌های کلانی کرده‌اند، آیا می‌تواند آنها را به محاکمه بکشاند؟
بر اساس قانون اساسی، رئیس قوه مجریه توان اجرای خواست ملت را دارد یا حد اکثر می تواند به مردم قول بدهد که سعی خودش را می کند؟
اگر معین کاندیدای مشارکت باشد و رئیس حزب معاون او، اگر بخواهد مخالف خواست حزب عمل کند، چه خواهد شد؟
آیا تنها راه جلوگیری از شکست اصلاحات، رای دادن به معین است؟
آیا گروه همراهی کننده معین کارنامه مثبتی در حفظ روند اصلاح‌طلبانه داشته‌اند؟
آیا مردم باز هم تحت تاثیر تبلیغات ظاهرا اصلاح‌طلبانه قرار می‌گیرند؟ یا به کسانی که ارزش رای آنها را ندانستند پشت می‌کنند؟
در صورتی که مردم با اکثریتی قابل قبول به یک نامزد رای بدهند، رای باعث مشروعیت و قدرتمند شدن او می‌شود یا کل سیستم؟
اگر بر فرض ، معین تایید شود و رای بالایی بیاورد، چه ضمانتی برای اجرای برنامه‌های ادعایی‌اش دارد؟
مردم چه ضمانتی برای تثبیت خواسته‌هایشان دارند؟ چگونه و از چه طریقی خواهند توانست خواسته‌هایشان را از معین و قوه مجریه طلب کنند؟
وقتی خاتمی نتواند مطبوعات را از محدودیت خارج کند و فعالان سیاسی را آزاد، آیا معین چنین قدرتی خواهد داشت؟
اگر معین به قدرت رسید، با مجلسی که اکثریتی مخالف و قدرتمند دارد، چه می‌تواند بکند؟
اگر معین به قدرت رسید، چه ابزاری برای مهار قدرت تندروهای سپاه و کسانی که دنبال غنی‌سازی اورانیوم هستند، دارد؟
اگر معین به قدرت رسید، چه ضمانتی برای شفاف کردن قراردادهای نفتی، سد سازی، خودروسازی و...به جامعه می دهد.اگر معین متوجه شد که یارانش، در سال‌های گذشته سو استفاده‌های کلانی کرده‌اند، آیا می‌تواند آنها را به محاکمه بکشاند؟
بر اساس قانون اساسی، رئیس قوه مجریه توان اجرای خواست ملت را دارد یا حد اکثر می تواند به مردم قول بدهد که سعی خودش را می کند؟
اگر معین کاندیدای مشارکت باشد و رئیس حزب معاون او، اگر بخواهد مخالف خواست حزب عمل کند، چه خواهد شد؟
آیا تنها راه جلوگیری از شکست اصلاحات، رای دادن به معین است؟
آیا گروه همراهی کننده معین کارنامه مثبتی در حفظ روند اصلاح‌طلبانه داشته‌اند؟
آیا مردم باز هم تحت تاثیر تبلیغات ظاهرا اصلاح‌طلبانه قرار می‌گیرند؟ یا به کسانی که ارزش رای آنها را ندانستند پشت می‌کنند؟
بد یا بدتر-۱
این بحث انتخاب میان بد و بدتر هم ماجرای بامزه ای شده است.
داشتم الآن داشتم با بهمن کلباسی صحبت می کردم...می گفت این وبلاگ تو به مرکز صرفا ضد مشارکت تبدیل شده...اگر راست می گویی برنامه تو برای انتخابات چیست...تو فقط یک سری سوال تکراری مطرح می کنی که با آنها به مشارکتی‌ها طعنه می زنی...درصورت رای ندادن، امکان حمله آمریکایی‌ها فراهم می شود...این مشارکتی‌ها قرمساق هستند، ولی بهتر از بقیه هستند و ،من به آنها رای می‌دهم...نیکان تو قرار بود اگر راست می‌گویی اسامی ۱۰ نفر را که آدم‌های سالمی هستند بدهی که بتوان جانشین اینهاکرد ..
هر گروهی که ادعای پاسخگویی دارد، باید جواب بدهد، بدون ترس و لرز. به عنوان مثال آیا عملکرد معین و مدیرانش در وزارت علوم به حدی است که بتوان مدیریت کلان‌تری را به او سپرد؟ چرا مشارکتی‌ها که ادعای پاسخگویی دارند، نمی‌توانند جواب بسیاری از سوال‌ها را بدهند؟ بحث من اصلا متهم کردن آنها نیست، سوال‌هایی وجود دارد و باید جواب بدهند! همین! اگر هم بپذیرند بابت اشتباهات احتمالی شان باید خطاها را جبران کنند، و ضمانتی برای این جبران بدهند، از نظر من اتفاق مهمی است.
من به هیچ وجه نمی خواهم طرحی بدهم، فقط و فقط در حوزه شخصی‌ام می خواهم رای ندهم! همین! اگر هم بخواهم لیست ده نفره مورد نظر بهمن را بدهم، راهی را که بر گزیده‌ام نفی کرده ام. پس ترجیح می‌دهم از خیر این فهرست بگذرم! ناگفته نگذارم که چند تن از مدیران صنعتی، چهار نفر از مدیران ارشد همین دولت که حزبی نیستند، چند نفر از اساتید دانشگاه‌های تهران، شریف، امیر کبیر و شهید بهشتی و یک استاد دانشگاه بازنشسته را مد نظر دارم. که البته ترجیح می دهم از خیر ماجرا بگذرم!
شاید ورود ما به عنوان توجیه کننده‌های سیاستمداران و بازیگران این عرصه بزرگ‌ترین اشتباه‌مان باشد، پس آیا می‌توانیم با تحت فشار قرار دادنشان، مجبورشان کنیم که شفاف‌تر باشند و به قول‌هایی که می‌دهند پایبندشان کنیم؟مجبورشان کنیم ضامن حرف‌هایی که می‌زنند باشند و برای طرح هایشان، زمان‌بندی بدهند؟ آیا وقتی بحث از ایجاد معاونت حقوق بشر می‌کنند، می دانند باید بسیاری از رفتارهایشان را تقییر بدهند؟و ...
مشاهده روال انتخاباتی غربی که رسانه ها بیشتر ابعاد زندگی نامزدها را می گشایند و مجبورشان می کنند که به رای دهندگان توضیح بدهند را می پسندم. بر همین اساس، فکر می‌کنم اگر بر پایهُ منطق بهمن که مشارکتی‌ها"قرمساق"های بهتری هستند،بیاییم بدون ترس در باره خطاهایشان صحبت کنیم، نقدشان کنیم و اگر هم سند کافی در باره بعضی اتهامات وجود ندارد، از ایشان دلایل کافی بخواهیم!
اگر برای مردم مشخص شود که از میان "بد" یا "بدتر" بهتر است یکی را انتخاب کنند، ایرادی ندارد، فقط بدانند دارند به چه کسی رای می‌دهند، نه به کسانی که نمی‌شناسند و سالها بعد باید به فرزندانشان توضیح دهند که اشتباه کرده‌اند...۱۲ فروردین را که خاطرتان هست؟
داشتم الآن داشتم با بهمن کلباسی صحبت می کردم...می گفت این وبلاگ تو به مرکز صرفا ضد مشارکت تبدیل شده...اگر راست می گویی برنامه تو برای انتخابات چیست...تو فقط یک سری سوال تکراری مطرح می کنی که با آنها به مشارکتی‌ها طعنه می زنی...درصورت رای ندادن، امکان حمله آمریکایی‌ها فراهم می شود...این مشارکتی‌ها قرمساق هستند، ولی بهتر از بقیه هستند و ،من به آنها رای می‌دهم...نیکان تو قرار بود اگر راست می‌گویی اسامی ۱۰ نفر را که آدم‌های سالمی هستند بدهی که بتوان جانشین اینهاکرد ..
هر گروهی که ادعای پاسخگویی دارد، باید جواب بدهد، بدون ترس و لرز. به عنوان مثال آیا عملکرد معین و مدیرانش در وزارت علوم به حدی است که بتوان مدیریت کلان‌تری را به او سپرد؟ چرا مشارکتی‌ها که ادعای پاسخگویی دارند، نمی‌توانند جواب بسیاری از سوال‌ها را بدهند؟ بحث من اصلا متهم کردن آنها نیست، سوال‌هایی وجود دارد و باید جواب بدهند! همین! اگر هم بپذیرند بابت اشتباهات احتمالی شان باید خطاها را جبران کنند، و ضمانتی برای این جبران بدهند، از نظر من اتفاق مهمی است.
من به هیچ وجه نمی خواهم طرحی بدهم، فقط و فقط در حوزه شخصی‌ام می خواهم رای ندهم! همین! اگر هم بخواهم لیست ده نفره مورد نظر بهمن را بدهم، راهی را که بر گزیده‌ام نفی کرده ام. پس ترجیح می‌دهم از خیر این فهرست بگذرم! ناگفته نگذارم که چند تن از مدیران صنعتی، چهار نفر از مدیران ارشد همین دولت که حزبی نیستند، چند نفر از اساتید دانشگاه‌های تهران، شریف، امیر کبیر و شهید بهشتی و یک استاد دانشگاه بازنشسته را مد نظر دارم. که البته ترجیح می دهم از خیر ماجرا بگذرم!
شاید ورود ما به عنوان توجیه کننده‌های سیاستمداران و بازیگران این عرصه بزرگ‌ترین اشتباه‌مان باشد، پس آیا می‌توانیم با تحت فشار قرار دادنشان، مجبورشان کنیم که شفاف‌تر باشند و به قول‌هایی که می‌دهند پایبندشان کنیم؟مجبورشان کنیم ضامن حرف‌هایی که می‌زنند باشند و برای طرح هایشان، زمان‌بندی بدهند؟ آیا وقتی بحث از ایجاد معاونت حقوق بشر می‌کنند، می دانند باید بسیاری از رفتارهایشان را تقییر بدهند؟و ...
مشاهده روال انتخاباتی غربی که رسانه ها بیشتر ابعاد زندگی نامزدها را می گشایند و مجبورشان می کنند که به رای دهندگان توضیح بدهند را می پسندم. بر همین اساس، فکر می‌کنم اگر بر پایهُ منطق بهمن که مشارکتی‌ها"قرمساق"های بهتری هستند،بیاییم بدون ترس در باره خطاهایشان صحبت کنیم، نقدشان کنیم و اگر هم سند کافی در باره بعضی اتهامات وجود ندارد، از ایشان دلایل کافی بخواهیم!
اگر برای مردم مشخص شود که از میان "بد" یا "بدتر" بهتر است یکی را انتخاب کنند، ایرادی ندارد، فقط بدانند دارند به چه کسی رای می‌دهند، نه به کسانی که نمی‌شناسند و سالها بعد باید به فرزندانشان توضیح دهند که اشتباه کرده‌اند...۱۲ فروردین را که خاطرتان هست؟
جیگر طلا رسما وارد می شود
حالا وای، وای، وای وای وای وای، حالا وای، وای...
من چهار ماه تقریبا هر روز اصغرزاده را در روزنامه همبستگی می دیدم.
آدم باحالی است و احتمالا جان می دهد برای رقص و آواز و میتنگ. در راه رفتنش نوعی قر وجود دارد که دوستان تورنتویی شاید تفسیر جالبی از آن داشته باشند!
طرف نمی‌تواند نظر اعضای حزبش را جلب کند، می خواهد رای مردم را بدست بیاورد!
در کل آدم دموکراتی به نظر می رسد، ولی نمی‌توانی به او اطمینان کنی که پای حرفش خواهد ایستاد یا نه؟ اصلا نمی‌توانست انضباط مالی را بر روزنامه حاکم کند، و فقط حرف می زد.
کسانی مثل احمد توکلی و ابراهیم اصغرزاده اگر توانستند یک روزنامه را بدون مشکل مالی، یک سال اداره کنند، شاید بتوانند ادعا کنند که می‌توانند مدیران خوبی برای مملکت باشند.
بابا ابراهیم! تو اینکاره نیستی!
من چهار ماه تقریبا هر روز اصغرزاده را در روزنامه همبستگی می دیدم.
آدم باحالی است و احتمالا جان می دهد برای رقص و آواز و میتنگ. در راه رفتنش نوعی قر وجود دارد که دوستان تورنتویی شاید تفسیر جالبی از آن داشته باشند!
طرف نمی‌تواند نظر اعضای حزبش را جلب کند، می خواهد رای مردم را بدست بیاورد!
در کل آدم دموکراتی به نظر می رسد، ولی نمی‌توانی به او اطمینان کنی که پای حرفش خواهد ایستاد یا نه؟ اصلا نمی‌توانست انضباط مالی را بر روزنامه حاکم کند، و فقط حرف می زد.
کسانی مثل احمد توکلی و ابراهیم اصغرزاده اگر توانستند یک روزنامه را بدون مشکل مالی، یک سال اداره کنند، شاید بتوانند ادعا کنند که می‌توانند مدیران خوبی برای مملکت باشند.
بابا ابراهیم! تو اینکاره نیستی!
گفتمان انتخابات در بلاگستان
در این دو سه روز اخیر، با دوستان بلاگر زیادی در باره انتخابات آتی صحبت کرده ام. اکثرا هم از من علت مخالفتم را با شرکت در انتخابات پرسیده‌اند.
بحثی که برای من جالب بوده، علت شرکت خودشان در این انتخابات است. یکی اینکه باید رای داد چون به ایجاد دموکراسی کمک می‌کند، منتهی وقتی می پرسی با کدام پشتوانه می‌توان به ایجاد دموکراسی کمک کرد، جوابی نمی‌شنوی. خب در چین، کره شمالی، مصر، الجزایر و...هم انتخابات برگزار می‌شود.
می‌گویند اگر طرف مقابل رای بیاورد، چنین می‌شود و چنان. مگر نظامی کردن ایران نیازمند انتخاب قالیباف یا لاریجانی است؟
می گویند از رای برای امتیاز گیری از اصلاح‌طلبان استفاده می‌کنیم تا وضعیت ما در جامعه بهتر و تثبیت شده تر شود. مگر عاملی برای بازخواست از منتخب خود دارید؟ چه ضمانتی داده‌اند که اگر ضعیف عمل کردند، کنار خواهند رفت یا به خانه تکانی می‌پردازند؟
مساله من، آوردن فشار به جماعتی است که ادعای پاسخگویی دارد و ساکت مانده. نمی تواند طرحی ارائه دهد، و می‌خواهد ناجی جامعه باشد. مطمئن باشید با توجه به معادلات داخلی، و در صورتی که بخواهیم به همین وضعیت تا ۵۰ سال آینده ادامه بدهیم، سیستم غیر پاسخگوی حاکم با هیچ مشکلی روبرو نخواهد بود. از رای ما هم به عنوان زینت استفاده خواهد کرد. وقتی شهروند ایرانی نداند سهمش از قراردادهای پارس جنوبی و دیگر معاملات نفتی چیست، و گروهی خاص همه چیز را در محدود‌ه‌ای نگاه خواهد داشت، اسم این سیستم را دموکراتیک نمی‌توان گذاشت. ما چه ضمانتی برای بازخواست مسوولان داشته‌ایم؟ مجلس؟حرفش را نزنید. یک اکبر اعلمی سالهاست دارد به پر و پای وزارت نفت می‌پیچد، و خیلی از همین مشارکتی‌ها تلاش زیادی برای خفه کردنش داشته اند. برای چه؟ معلوم است! اعلمی خواسته یک نماینده باشد! ولی اعلمی حد اکثر یک نماینده است، و وقتی می‌خواهد از این حد بالاتر رود، کار خراب خواهد شد.
وقتی ما روزنامه نگاران حزبی می شویم، فراموش می کنیم که نقشمان چیست؟ باید از مردم در برابر صاحبان قدرتی که همه چیز را پنهانی می خواهدن محافظت کنیم یا از صاحبان قدرت برای بالاتر رفتن خودمان در زنجیره غذایی قدرت بهره ببریم؟ دورانی به تلاش داوطلبانه و عاشقانه‌مان به کسانی که خیال می کنیم ناجی کشور هستند سپری می‌شود، و وقتی شک می‌کنیم، ما را جذب کارهای پر سود می کنند...مدتی شک مان بر طرف می‌شود و وقتی می فهمیم ماجرا چیست، دیگر دیر شده.
تمایل عجیبی به فساد داریم، برایش هم هزار و یک توجیه وجود دارد.
در فضای مجازی می توانیم بهتر با هم وارد این بحث بشویم. وقتی کاندایدای ریاست جمهوری وبلاگ می زند، و اتفاقا آدم با سواد و شناخته‌شده‌ای نزد دانشگاهیان است، باید تا کنون صدها هزار بازدید کننده برای وبلاگ خود پیدا می کرد. کسی که نزد همین جماعت طرفدارانی اندک دارد، چگونه و با چه پشتوانه‌ای می تواند اصلاحات ادعا شده را پیش ببرد؟ خاتمی قبل از نا امید کردن مردم از خود و دولتش، نتوانست پشتوانه‌ای واقعی برای خود بیابد، حالا من مانده ام اینها چه کاره‌اند؟
کار خواب الپر و دوستان برای اینترنتی کردن معین قابل تقدیر است، ولی انتظار معجزه داشتن، کمی عجیب. امیدوارم به معین که از نظر من حتی اگر به قدرت رسید، کاری از پیش نخواهد برد، بیاموزند که می‌توان طوری نوشت که هم انتظار بیجا ایجاد نکند، و در عین حال زبانش برای مردم قابل فهم باشد.
بحثی که برای من جالب بوده، علت شرکت خودشان در این انتخابات است. یکی اینکه باید رای داد چون به ایجاد دموکراسی کمک می‌کند، منتهی وقتی می پرسی با کدام پشتوانه می‌توان به ایجاد دموکراسی کمک کرد، جوابی نمی‌شنوی. خب در چین، کره شمالی، مصر، الجزایر و...هم انتخابات برگزار می‌شود.
می‌گویند اگر طرف مقابل رای بیاورد، چنین می‌شود و چنان. مگر نظامی کردن ایران نیازمند انتخاب قالیباف یا لاریجانی است؟
می گویند از رای برای امتیاز گیری از اصلاح‌طلبان استفاده می‌کنیم تا وضعیت ما در جامعه بهتر و تثبیت شده تر شود. مگر عاملی برای بازخواست از منتخب خود دارید؟ چه ضمانتی داده‌اند که اگر ضعیف عمل کردند، کنار خواهند رفت یا به خانه تکانی می‌پردازند؟
مساله من، آوردن فشار به جماعتی است که ادعای پاسخگویی دارد و ساکت مانده. نمی تواند طرحی ارائه دهد، و می‌خواهد ناجی جامعه باشد. مطمئن باشید با توجه به معادلات داخلی، و در صورتی که بخواهیم به همین وضعیت تا ۵۰ سال آینده ادامه بدهیم، سیستم غیر پاسخگوی حاکم با هیچ مشکلی روبرو نخواهد بود. از رای ما هم به عنوان زینت استفاده خواهد کرد. وقتی شهروند ایرانی نداند سهمش از قراردادهای پارس جنوبی و دیگر معاملات نفتی چیست، و گروهی خاص همه چیز را در محدود‌ه‌ای نگاه خواهد داشت، اسم این سیستم را دموکراتیک نمی‌توان گذاشت. ما چه ضمانتی برای بازخواست مسوولان داشته‌ایم؟ مجلس؟حرفش را نزنید. یک اکبر اعلمی سالهاست دارد به پر و پای وزارت نفت می‌پیچد، و خیلی از همین مشارکتی‌ها تلاش زیادی برای خفه کردنش داشته اند. برای چه؟ معلوم است! اعلمی خواسته یک نماینده باشد! ولی اعلمی حد اکثر یک نماینده است، و وقتی می‌خواهد از این حد بالاتر رود، کار خراب خواهد شد.
وقتی ما روزنامه نگاران حزبی می شویم، فراموش می کنیم که نقشمان چیست؟ باید از مردم در برابر صاحبان قدرتی که همه چیز را پنهانی می خواهدن محافظت کنیم یا از صاحبان قدرت برای بالاتر رفتن خودمان در زنجیره غذایی قدرت بهره ببریم؟ دورانی به تلاش داوطلبانه و عاشقانه‌مان به کسانی که خیال می کنیم ناجی کشور هستند سپری می‌شود، و وقتی شک می‌کنیم، ما را جذب کارهای پر سود می کنند...مدتی شک مان بر طرف می‌شود و وقتی می فهمیم ماجرا چیست، دیگر دیر شده.
تمایل عجیبی به فساد داریم، برایش هم هزار و یک توجیه وجود دارد.
در فضای مجازی می توانیم بهتر با هم وارد این بحث بشویم. وقتی کاندایدای ریاست جمهوری وبلاگ می زند، و اتفاقا آدم با سواد و شناخته‌شده‌ای نزد دانشگاهیان است، باید تا کنون صدها هزار بازدید کننده برای وبلاگ خود پیدا می کرد. کسی که نزد همین جماعت طرفدارانی اندک دارد، چگونه و با چه پشتوانه‌ای می تواند اصلاحات ادعا شده را پیش ببرد؟ خاتمی قبل از نا امید کردن مردم از خود و دولتش، نتوانست پشتوانه‌ای واقعی برای خود بیابد، حالا من مانده ام اینها چه کاره‌اند؟
کار خواب الپر و دوستان برای اینترنتی کردن معین قابل تقدیر است، ولی انتظار معجزه داشتن، کمی عجیب. امیدوارم به معین که از نظر من حتی اگر به قدرت رسید، کاری از پیش نخواهد برد، بیاموزند که می‌توان طوری نوشت که هم انتظار بیجا ایجاد نکند، و در عین حال زبانش برای مردم قابل فهم باشد.
به یاد اکبر
راستش امروز می خواستم کاریکاتوری برای اکبر بکشم. هر چه کردم نتوانستم. دستم به کا نمی‌رفت. اکبر همین پنج سال پیش بود که اول به دفتر صبح امروز آمد، همراه وکیل روزنامه. سرفه‌های بدی می‌کرد. در برلین مریض شده بود و هر سه چهار ثانیه یک بار سرفه‌اش می گرفت. چشمانش خسته بود. حس کردم تا سالها بیرون نخواهد آمد. قرار بود کتابش را برایم بیاورد، یادش رفته بود، من هم کتابش را که برای دوستی خریده بودم آوردم و بیتی نوشت و امضا کرد. درست قبل از رفتنش به دادگاه. آنقدر بدخط بود که وقتی سال بعد برای مرخصی بیرون آمد برایش بردم تا بتواند بخواند چه نوشته.
اکبر یکی از بدخط ترین های تاریخ مطبوعات بود، ولی کاری کرد که خوش‌خط و خال ترین نویسندگان نکرده بودند. خودش می گفت، بازی مرگ است، و با کسی شوخی ندارد.
وقتی بعد از مدتی در زندان ماندن به این نتیجه رسید که حکومت فعلی کارکردی منطقی نخواهد داشت و مانیفست جمهوری خواهی را از همان زندان بیرون فرستاد، بسیاری از دوستانش شاکی شدند. درست مثل طرح خروج از حاکمیت عباس عبدی.
یادم می آید کسی از مرحوم صابری نقل کرده بود که اکبر با آن سوابق دهه شصت، چقدر عوض شده. فکر می کنم اکبر هم وقتی از زندان بیرون بیاید راحت‌تر می تواند دهه شصت را برای ما بازگشایی کند و بگوید چه باید می کرد و چه نباید می کرد. با این همه، اکبر در روزنامه‌نگاری ما راهی را گشود که در تاریخ ثبت خواهد شد.
اکبر خیلی زودتر از همه ما فهمید که از راه خطا باید دور شد، ولی خطاکاران که تا گردن در منافع اقتصادی حاصل از پیروزی در دوم خرداد ۷۶ به بعد فرو رفته بودند، نمی توانستند و نخواستند ییام او را درک کنند.
جای اکبر خالی است.
اکبر یکی از بدخط ترین های تاریخ مطبوعات بود، ولی کاری کرد که خوش‌خط و خال ترین نویسندگان نکرده بودند. خودش می گفت، بازی مرگ است، و با کسی شوخی ندارد.
وقتی بعد از مدتی در زندان ماندن به این نتیجه رسید که حکومت فعلی کارکردی منطقی نخواهد داشت و مانیفست جمهوری خواهی را از همان زندان بیرون فرستاد، بسیاری از دوستانش شاکی شدند. درست مثل طرح خروج از حاکمیت عباس عبدی.
یادم می آید کسی از مرحوم صابری نقل کرده بود که اکبر با آن سوابق دهه شصت، چقدر عوض شده. فکر می کنم اکبر هم وقتی از زندان بیرون بیاید راحت‌تر می تواند دهه شصت را برای ما بازگشایی کند و بگوید چه باید می کرد و چه نباید می کرد. با این همه، اکبر در روزنامه‌نگاری ما راهی را گشود که در تاریخ ثبت خواهد شد.
اکبر خیلی زودتر از همه ما فهمید که از راه خطا باید دور شد، ولی خطاکاران که تا گردن در منافع اقتصادی حاصل از پیروزی در دوم خرداد ۷۶ به بعد فرو رفته بودند، نمی توانستند و نخواستند ییام او را درک کنند.
جای اکبر خالی است.
Saturday, April 23, 2005
چرا کانديداها درباره ی دنيا حرفي نمي زنند؟-همایون خیری
اين جناب معين چقدر دنيا رو مي تونه از جنبه ی زنده بودنش به جوون ها معرفي کنه؟ چقدر مي تونه تصوير رايج حکومت درباره ی دنيا رو در هم بريزه؟ مي تونه بگه توی دنيا دخترها هم دوچرخه سواری مي کنن بدون اينکه کسي مزاحمشون بشه؟ رنگ لباسشون شاده و اين به خودشون انرژی مي ده تا خلاق باشن؟ اصلأ خود معين اهل زندگي هست؟ بلده بگه دخترها توی مدرسه شون مي تونن با لباس های شاد و هر چي که خواستن سر کلاس بشينن؟ معين خودش مي تونه لباس با رنگ شاد بپوشه و بياد توی خيابون يا مثل عصا قورت داده ها فردای روز مي خواد ناظم کلاس بشه؟
..
..
و اما بعد از انتخابات
اگر همه چیز طبیعی پیش برود، و شورای نگهبان کسی را هم رد نکند، اتفاق خاصی نمی‌افتد!بالاخره یکی رای می آورد و می رود در ساختمان سفید ریاست‌جمهوری و صندلی خودش را در آنجا مستقر می کند. خاتمی هم می رودNGOگفتگوی تمدن‌ها راه می‌اندازد و از بیکاری در می آید. احتمالا حاج سعید هم پروژه فشار از پایین و چانه زنی در بالا را در سطحی بین المللی تجربه خواهد کرد.
اگر هاشمی را بیاورد، با اکثریتی ضعیف، جماعت تند‌خوی راست نظامی چندان خوشحال نخواهند بود و احتمال رو شدن تعدادی پرونده وجود خواهد داشت. تعداد قراردادهای پارس جنوبی افزایش و سرمایه‌گذاری در منطقه آزاد سیرجان گسترش خواهد یافت. در ضمن آب را هم از کارون به رفسنجان می برند تا چشم حسود کور بشه.
اگر معین رای بیاورد، باز جماعت خوشحال خواهند بود که مردم به نظام رای مثبت داده اند و این نظام است که پیروز شده...معین که قدرتی کمتر از خاتمی خواهد داشت، نمی‌داند چه بگوید و مجبور است در عمل، معاون معاون خودش باشد! هر چه آقا رضا بگوید... چون خوانندگان وبلاگش از چند هزار نفر در روز بالاتر نرفته، سهمیه وبلاگ خوانی در کنکور سراسری خواهد گذاشت تا بر اساس تجربیات دوران وزارت علوم اندکی تغییر ایجاد کند!
اگر لاریجانی برنده شد، جواد همه کاره می‌شود.فاضل یا معاون وزیر خارجه می‌شود یا معاون وزیر علوم، شاید هم سفیر خانواده در کانادا. علی لاریجانی به دلیل علاقه اش به "هویت"سازی، حسین شریعتمداری را به وزارت"نیمه پنهان" منصوب می‌کند و پدر مخالفانش را اندکی در می آورد.
اگر قالیباف برنده شد، همه منتقدین سر از "اماکن" در خواهند آورد...همه چیز در "امن" و "امان" خواهد بود...
اگر کروبی رئیس جمهوری شد! همه چیز تا سطح "اکابر" سقوط می کند و منتجب‌نیا و محتشمی‌پور و قدرت علیخانی ثابت خواهند کرد که جامعه روحانیت مبارز بی شعورتر از مجمع روحانیون نیست.
بقیه هم بروند جلو بوق بزنند
اگر هاشمی را بیاورد، با اکثریتی ضعیف، جماعت تند‌خوی راست نظامی چندان خوشحال نخواهند بود و احتمال رو شدن تعدادی پرونده وجود خواهد داشت. تعداد قراردادهای پارس جنوبی افزایش و سرمایه‌گذاری در منطقه آزاد سیرجان گسترش خواهد یافت. در ضمن آب را هم از کارون به رفسنجان می برند تا چشم حسود کور بشه.
اگر معین رای بیاورد، باز جماعت خوشحال خواهند بود که مردم به نظام رای مثبت داده اند و این نظام است که پیروز شده...معین که قدرتی کمتر از خاتمی خواهد داشت، نمی‌داند چه بگوید و مجبور است در عمل، معاون معاون خودش باشد! هر چه آقا رضا بگوید... چون خوانندگان وبلاگش از چند هزار نفر در روز بالاتر نرفته، سهمیه وبلاگ خوانی در کنکور سراسری خواهد گذاشت تا بر اساس تجربیات دوران وزارت علوم اندکی تغییر ایجاد کند!
اگر لاریجانی برنده شد، جواد همه کاره می‌شود.فاضل یا معاون وزیر خارجه می‌شود یا معاون وزیر علوم، شاید هم سفیر خانواده در کانادا. علی لاریجانی به دلیل علاقه اش به "هویت"سازی، حسین شریعتمداری را به وزارت"نیمه پنهان" منصوب می‌کند و پدر مخالفانش را اندکی در می آورد.
اگر قالیباف برنده شد، همه منتقدین سر از "اماکن" در خواهند آورد...همه چیز در "امن" و "امان" خواهد بود...
اگر کروبی رئیس جمهوری شد! همه چیز تا سطح "اکابر" سقوط می کند و منتجب‌نیا و محتشمی‌پور و قدرت علیخانی ثابت خواهند کرد که جامعه روحانیت مبارز بی شعورتر از مجمع روحانیون نیست.
بقیه هم بروند جلو بوق بزنند
نارضايتی آيت‌الله سيستانی از نصب تصويرش در‌اماکن دولتی عراق-بی بی سی
آيت الله علی سيستانی، مرجع بزرگ شيعه که در عراق سکونت دارد، از طرفدارانش خواسته است از نصب تصاوير او در ادارات و مدارس دولتی اين کشور خودداری کنند....
او در عين حال تلاش کرده است از دخالت مستقيم روحانيت در سياست و حمايت آشکار از برقراری حکومت اسلامی در عراق پرهيز کند.
Friday, April 22, 2005
نمایشنامه اصلاحات
آیا حرفی و گفته‌ای زیبا تر از اصلاحات وجود داشت؟ اینکه بخواهی مردم به حقوقشان آشنا شوند و رئیس قوه مجریه مسوول احقاق حق تو شود و به قسم خود پایبند باشد...وای ! عجب نمایشنامه محشری! شکسپیر باید بره جلو بوق بزنه!
وقتی بازیگر بفهمد که نه تنها کلاه بر سر تماشاچیان رفته، که خودش هم بازیچه کارگردان شده است، چه چاره‌ای برایش می ماند؟ وقتی می بینی نمی‌توانی سناریو را تغییر دهی و داری هرز می روی، یا می مانی یا نمی‌مانی. البته اگر با سازنده تعارف داشته باشی، آش کشک کاله است...
اصلاحات نمایشی بود در دو پرده چهارساله. آنقدر جذاب بود که بسیاری از ما داوطلبانه به آن پیوستیم. ولی بعضی‌ها را از نمایش‌های ترسناک به روی سن آوردند. کارگردان نمی‌دانست چگونه باید هدایتشان کند، و آنها خود کارگردان را هدایت کردند.البته انتخاب این بازیگران با کارگردان بود. انگار سالها با هم از یک سفره نان خورده بودند.
متن نمایش اما چیز دیگری بود. ولی نویسنده‌ها یادشان رفته بود که پایانی برایش بنویسند. گویی می‌خواستند داستانی بی پایان باشد که تا ابد در صحنه بمانند و به هیچ‌کس امکان ورود ندهند. بازیگران داوطلب هم یکی یکی حذف شدند...دانشجویان و روزنامه‌نگاران را می گویم...
تماشاچیان هم رفتند و کسی برای این نمایش تره خرد نکرد...
حالا داد می زنند که که ایهالناس! برگردید، با بازیگران جدیدتر آمده ایم. تو را به خدا برگردید! نمایش گروه‌های دیگر وحشتناک است! بلیت آنها را نخرید...کسی گوشش بدهکار نیست. مردم خسته شده اند...اصلا شاید دیگر حوصله نمایش نداشته باشند...
وقتی بازیگر بفهمد که نه تنها کلاه بر سر تماشاچیان رفته، که خودش هم بازیچه کارگردان شده است، چه چاره‌ای برایش می ماند؟ وقتی می بینی نمی‌توانی سناریو را تغییر دهی و داری هرز می روی، یا می مانی یا نمی‌مانی. البته اگر با سازنده تعارف داشته باشی، آش کشک کاله است...
اصلاحات نمایشی بود در دو پرده چهارساله. آنقدر جذاب بود که بسیاری از ما داوطلبانه به آن پیوستیم. ولی بعضی‌ها را از نمایش‌های ترسناک به روی سن آوردند. کارگردان نمی‌دانست چگونه باید هدایتشان کند، و آنها خود کارگردان را هدایت کردند.البته انتخاب این بازیگران با کارگردان بود. انگار سالها با هم از یک سفره نان خورده بودند.
متن نمایش اما چیز دیگری بود. ولی نویسنده‌ها یادشان رفته بود که پایانی برایش بنویسند. گویی می‌خواستند داستانی بی پایان باشد که تا ابد در صحنه بمانند و به هیچ‌کس امکان ورود ندهند. بازیگران داوطلب هم یکی یکی حذف شدند...دانشجویان و روزنامه‌نگاران را می گویم...
تماشاچیان هم رفتند و کسی برای این نمایش تره خرد نکرد...
حالا داد می زنند که که ایهالناس! برگردید، با بازیگران جدیدتر آمده ایم. تو را به خدا برگردید! نمایش گروه‌های دیگر وحشتناک است! بلیت آنها را نخرید...کسی گوشش بدهکار نیست. مردم خسته شده اند...اصلا شاید دیگر حوصله نمایش نداشته باشند...
فریاد خاموش
گاهی به خودم می آیم که چرا اینقدر تندخو و عیب‌جو-بخوانید منتقد- شده‌ام؟ مگر چه چیزی مرا تبدیل به تافته ای جدا بافته از دیگرانی کرده که سالهاست ساکت مانده اند و درد می کشند؟
ولی وقتی یادم می‌آید که چه بودیم، و چه شدیم، نمی‌توانم خشمم را توی خودم بریزم. ما سالهاست به خودمان دروغ می‌گوییم، و همان دروغ‌ها را به مردم غالب می‌کنیم و آنها هم دروغ‌هایشان را به ما...
یادتان هست سال ۶۰ را؟ اگر می دانستید یکی از بچه‌های فامیل روی جلد فلان کتاب درسی اش عکس رجوی چسبانده، باید نادیده‌اش می گرفتی، چون اگر به یکی از دوستانت می‌گفتی، چه بسا او تو و فامیلت را "لو" می‌داد. در مدرسه نباید حرف از ویدئو می‌زدی. اگر کسی توی خانه‌شان شب‌ها ورق بازی می‌شد، باید به دروغ چیزی می بافت...مثلا شب‌ها سفره دارند و حاج خانم محل برای دعا خانه‌شان می‌آید...
همکلاسی ات را می‌دیدی که سیاه پوشیده و چیزی نمی گوید. معلم دینی از فضائل "لو" دادن می‌گوید و رفیقت با چشمان گریان از کلاس به بهانه‌ای فرار می کند. خواهرش را اعدام کرده‌اند. تو هم شنیده‌ای که دختران را قبل از اعدام بی‌سیرت می کنند...دوستت غمگین از دست دادن خواهرش و احتمالا سیرتش است.
اگر پدرت مایه دار بود، تو را قبل از مشمول شدن از کشور خارج می‌کرد، و حد اکثر جریمه را می داد. اگر نه، باید خودت را به آب و آتش می زدی و در کنکور قبول میشدی...
از انجمن اسلامی می‌ترسیدی، برای کاری که نکرده بودی. برای احساسی که نداشتی، و برای اینکه باید حساب می‌بردی. در دانشگاه با یک همکلاسی ورودی ۵۸ روبرو میشدی که هشت-نه سال از تو بزرگ‌تر بود. مى‌فهمی در این سالها زندان بوده و حالا کنار تو نشسته. با یک حرف کوچک متشنج می‌شد و گریه می‌کرد.
تابستان امضای قطع نامه است. آخر تابستان همسایه مادر بزرگ را می بینی که سیاه پوشیده. مگر قرار نبود دخترش آزاد شود؟ چرا از زندگی آزاد شده.
بزرگ‌تر می‌شوی...جرات عاشق شدن نداری، هر چه برایت پیدا کنند، همان است. تازه! عاشق بشوی و دست طرف را بگیری و در خیابان با او صحبت کنی؟ آیا اسم عمو، عمه، پدر،مادر و بقیه فامیل‌هایش را از حفظی؟ آیا او نام فامیل‌های تو را می‌داند؟ پس جواب مامور کمیته را چه می خواهی بدهی؟
طرف مقابلت چه؟ آیا تو برای او مناسبی؟ آیا عاشق هم می شوید؟ آیا او مجبور است تا آخر عمر عاشق تو بماند؟
باید همیشه از چیزی نگران باشی، و آن "خود تو" بودن است. وقتی هویت را از تو می‌گیرند، مرده‌ای. چرا گذاشتیم ما را" بمیرانند"؟
نسل ما را به گند کشیدند، ولی ساکت بودیم، ساکت ماندیم و شاید بمانیم. ایرادی ندارد. روح‌مان را کشتند، و باید دلمان خوش باشد که فردا "معین" می‌آید یا "هاشمی"، "قالیباف" منتخب منتصب است یا "لاریجانی"؟ روز از نو روزی از نو. بازی ادامه دارد و تو باز هم قربانی هستی، و دلت خوش است که یک کمی آزادی‌ها بیشتر شده است. مثلا می‌توانی در خیابان فیلم ویدئو را دستت بگیری، یا فلان کتاب ممنوعه را از کتاب‌فروشی بخری...
. از عشق متنفر شدیم و به تنفر عشق ورزیدیم. این سرنوشت ما بود.
هر وقت می خواهم به خودم بیایم و ببینم چرا از این جماعت بدم می آید، به یاد می آورم آن روزها را...سالها را... سال‌هایی که از ما گرفته شد، و صدایمان در نیامد. اصلاحات امکان رو شدن نوک کوه یخی را از زیر آب فراهم کرد، ولی اصل ماجرا را نمی بینند...
عمر از دست رفته و صداقت نابود شده مان را کی برمی‌گردانند؟
من به کسی رای مى‌دهم که طلب مرا بدهد! من به کسی رای می دهم که کمترین بدهی را به من و نسل من داشته باشد. نسل من از یک یک این کاندیداها طب‌کار است. از یارانشان طلبکار است. از کارگزارانشان طلبکار است.
اگر انتخاب میان بد و بدتر باشد، به کسی رای می دهم که با من و نسل من روراست باشد. ازگفتن واقعیت نترسد و دنبال حقیقت باشد. آشغال‌های دور و برش را دور بیاندازد و آدم دور خودش جمع کند. من به کسی رای می‌دهم که نسل بعدی را هم از دست نسل‌کُشان نجات دهد.
آیا کسی هست که بتوانم به او رای بدهم؟
ولی وقتی یادم می‌آید که چه بودیم، و چه شدیم، نمی‌توانم خشمم را توی خودم بریزم. ما سالهاست به خودمان دروغ می‌گوییم، و همان دروغ‌ها را به مردم غالب می‌کنیم و آنها هم دروغ‌هایشان را به ما...
یادتان هست سال ۶۰ را؟ اگر می دانستید یکی از بچه‌های فامیل روی جلد فلان کتاب درسی اش عکس رجوی چسبانده، باید نادیده‌اش می گرفتی، چون اگر به یکی از دوستانت می‌گفتی، چه بسا او تو و فامیلت را "لو" می‌داد. در مدرسه نباید حرف از ویدئو می‌زدی. اگر کسی توی خانه‌شان شب‌ها ورق بازی می‌شد، باید به دروغ چیزی می بافت...مثلا شب‌ها سفره دارند و حاج خانم محل برای دعا خانه‌شان می‌آید...
همکلاسی ات را می‌دیدی که سیاه پوشیده و چیزی نمی گوید. معلم دینی از فضائل "لو" دادن می‌گوید و رفیقت با چشمان گریان از کلاس به بهانه‌ای فرار می کند. خواهرش را اعدام کرده‌اند. تو هم شنیده‌ای که دختران را قبل از اعدام بی‌سیرت می کنند...دوستت غمگین از دست دادن خواهرش و احتمالا سیرتش است.
اگر پدرت مایه دار بود، تو را قبل از مشمول شدن از کشور خارج می‌کرد، و حد اکثر جریمه را می داد. اگر نه، باید خودت را به آب و آتش می زدی و در کنکور قبول میشدی...
از انجمن اسلامی می‌ترسیدی، برای کاری که نکرده بودی. برای احساسی که نداشتی، و برای اینکه باید حساب می‌بردی. در دانشگاه با یک همکلاسی ورودی ۵۸ روبرو میشدی که هشت-نه سال از تو بزرگ‌تر بود. مى‌فهمی در این سالها زندان بوده و حالا کنار تو نشسته. با یک حرف کوچک متشنج می‌شد و گریه می‌کرد.
تابستان امضای قطع نامه است. آخر تابستان همسایه مادر بزرگ را می بینی که سیاه پوشیده. مگر قرار نبود دخترش آزاد شود؟ چرا از زندگی آزاد شده.
بزرگ‌تر می‌شوی...جرات عاشق شدن نداری، هر چه برایت پیدا کنند، همان است. تازه! عاشق بشوی و دست طرف را بگیری و در خیابان با او صحبت کنی؟ آیا اسم عمو، عمه، پدر،مادر و بقیه فامیل‌هایش را از حفظی؟ آیا او نام فامیل‌های تو را می‌داند؟ پس جواب مامور کمیته را چه می خواهی بدهی؟
طرف مقابلت چه؟ آیا تو برای او مناسبی؟ آیا عاشق هم می شوید؟ آیا او مجبور است تا آخر عمر عاشق تو بماند؟
باید همیشه از چیزی نگران باشی، و آن "خود تو" بودن است. وقتی هویت را از تو می‌گیرند، مرده‌ای. چرا گذاشتیم ما را" بمیرانند"؟
نسل ما را به گند کشیدند، ولی ساکت بودیم، ساکت ماندیم و شاید بمانیم. ایرادی ندارد. روح‌مان را کشتند، و باید دلمان خوش باشد که فردا "معین" می‌آید یا "هاشمی"، "قالیباف" منتخب منتصب است یا "لاریجانی"؟ روز از نو روزی از نو. بازی ادامه دارد و تو باز هم قربانی هستی، و دلت خوش است که یک کمی آزادی‌ها بیشتر شده است. مثلا می‌توانی در خیابان فیلم ویدئو را دستت بگیری، یا فلان کتاب ممنوعه را از کتاب‌فروشی بخری...
. از عشق متنفر شدیم و به تنفر عشق ورزیدیم. این سرنوشت ما بود.
هر وقت می خواهم به خودم بیایم و ببینم چرا از این جماعت بدم می آید، به یاد می آورم آن روزها را...سالها را... سال‌هایی که از ما گرفته شد، و صدایمان در نیامد. اصلاحات امکان رو شدن نوک کوه یخی را از زیر آب فراهم کرد، ولی اصل ماجرا را نمی بینند...
عمر از دست رفته و صداقت نابود شده مان را کی برمی‌گردانند؟
من به کسی رای مى‌دهم که طلب مرا بدهد! من به کسی رای می دهم که کمترین بدهی را به من و نسل من داشته باشد. نسل من از یک یک این کاندیداها طب‌کار است. از یارانشان طلبکار است. از کارگزارانشان طلبکار است.
اگر انتخاب میان بد و بدتر باشد، به کسی رای می دهم که با من و نسل من روراست باشد. ازگفتن واقعیت نترسد و دنبال حقیقت باشد. آشغال‌های دور و برش را دور بیاندازد و آدم دور خودش جمع کند. من به کسی رای می‌دهم که نسل بعدی را هم از دست نسل‌کُشان نجات دهد.
آیا کسی هست که بتوانم به او رای بدهم؟
Thursday, April 21, 2005
سخنانی شنیده ام که مپرس
آیا سخنان گهر بار آقا رضا، اخوی اوره‌شناس رئیس‌جمهور را خوانده‌اید؟ همه دارند به گیر می‌دهند که چرا این دم انتخاباتی دارم به پر و پاچه جماعت می پیچم، ولی کسی نمی‌گوید چرا اینها این حرف‌ها را قبل ّاز تبلیغات انتخاباتی نزده‌‌اند؟
این جملات را سه بار در روز قبل از هر وعده غذایی مصرف کنید:
*اين تضمين را مي‌دهيم كه در صورت سنگ‌اندازي نهادهاي انتصابي به مقام بالا دست آنها انتقاد علني كنيم
* تمام گروهها ي اپوزيسيون كه مشي مسالمت آميز دارند حق شركت در انتخابات را خواهند داشت
* تضمين مي‌دهيم كه از اقليت‌ها در پست هاي رده بالا استفاده كنيم
* حكم حكومتي را قبول نداريم
* نبايد گذاشت در يك نظام دموكراتيك كارد به استخوان برسد و مردم به سمت انقلاب سوق پيدا كنند
*به قانون اساسي انتقاد داريم
* راهكار يك گام به جلو آن است كه به فضاي گفتگو دامن بزنيم
* امير مومنان به ما آموخت حتي به امام معصوم هم اگر در راس حكومت قرار بگيرد مي‌توان انتقاد كرد
* كساني كه مي‌گويند نظام اصلاح‌ناپذير است هنوز در اقليت هستند اما اقليت قابل توجه و رو به افزايش
* در اكثر موارد ورود نيروي انتظامي به پارتي‌ها و ميهماني‌ها حريم خصوصي افراد نقض شده است
* بلندپروازي نمي‌كنيم و ادعا نداريم كه اگر پيروز شويم همه مشكلات و موانع برطرف خواهد شد
*براي موسيقي نمي‌توان قانوني عام تعريف كرد، مجاز يا غير مجاز بودن آن به افراد بستگي دارد
و اما تعبیرات ما:
ما در این هشت سال که قدرت بیشتری داشتیم، دلمان می‌خواست به مقامات بالادستی اعتراض کنیم، ولی این اخوی مانع می‌شد.( گرچه در چهار سال آینده هم هسته لازم برای این کار را نداریم).
تمام گروه‌های اپوزیسیون می‌توانند دم صندوق رای بیایند و به ما رای دهند، اصلا مانع آنها نمی‌شویم.
هشت سال به اقلیت‌ها پست ندادیم، گذاشتیمشان در خماری. حالا شاید به یکی دو تا از آنها که با ایشان حال می کنیم، یک حالی دادیم.
هر چه فریاد دارید بر سر قانون اساسی بزنید، مهم ما هستیم که زیر اجرایش زاییده‌ایم.
ما یک گام به جلو می آیم، تا دو گام ما را عقب بزنند، گفتمان مفتمان هم مثل هشت سال گذشته از یادمان می رود.
ما به بالاترین مقام مادامی که با جناح ما نباشد، انتقاد داریم(و کسی اگر از داداش ما انتقاد کرد، تحریمش می کنیم!).
کسانی که می‌گویند نظام اصلاح ناپذیر است، در اقلیت هستند، ما البته نظر سنجی نکرده‌ایم، ولی عباس عبدی اگر بود می‌گفت کمی بالاتر از ۷۰%، که کم کم به ۹۰% خواهد رسید.
در اکثر موارد نمی گذاریم نیروی انتظامی به مهمانی‌های فامیل‌های ما بریزد، و نشان‌شان خواهیم داد که هنوز در آنجا پارتی داریم.
بلند پروازی نمی‌کنیم، و اگر قدرت دست ما بود، تمام قراردادهای اقتصادی‌مان را نگاه می دارم و نمی گذاریم معاملات پشت پرده فقط دست راستی‌ها و بچه‌های اهل رفسنجان باشد، ما هم خرج داریم. مشکلات ما زیادتر نشود، کافی است.
برای موسیقی هم هر تعریفی دلتان خواست بکنید،یا ارشاد مجوز می‌دهد یا نمی دهد. مشکلتان را آنجا حل کنید(خرج دارد البته).
این جملات را سه بار در روز قبل از هر وعده غذایی مصرف کنید:
*اين تضمين را مي‌دهيم كه در صورت سنگ‌اندازي نهادهاي انتصابي به مقام بالا دست آنها انتقاد علني كنيم
* تمام گروهها ي اپوزيسيون كه مشي مسالمت آميز دارند حق شركت در انتخابات را خواهند داشت
* تضمين مي‌دهيم كه از اقليت‌ها در پست هاي رده بالا استفاده كنيم
* حكم حكومتي را قبول نداريم
* نبايد گذاشت در يك نظام دموكراتيك كارد به استخوان برسد و مردم به سمت انقلاب سوق پيدا كنند
*به قانون اساسي انتقاد داريم
* راهكار يك گام به جلو آن است كه به فضاي گفتگو دامن بزنيم
* امير مومنان به ما آموخت حتي به امام معصوم هم اگر در راس حكومت قرار بگيرد مي‌توان انتقاد كرد
* كساني كه مي‌گويند نظام اصلاح‌ناپذير است هنوز در اقليت هستند اما اقليت قابل توجه و رو به افزايش
* در اكثر موارد ورود نيروي انتظامي به پارتي‌ها و ميهماني‌ها حريم خصوصي افراد نقض شده است
* بلندپروازي نمي‌كنيم و ادعا نداريم كه اگر پيروز شويم همه مشكلات و موانع برطرف خواهد شد
*براي موسيقي نمي‌توان قانوني عام تعريف كرد، مجاز يا غير مجاز بودن آن به افراد بستگي دارد
و اما تعبیرات ما:
ما در این هشت سال که قدرت بیشتری داشتیم، دلمان می‌خواست به مقامات بالادستی اعتراض کنیم، ولی این اخوی مانع می‌شد.( گرچه در چهار سال آینده هم هسته لازم برای این کار را نداریم).
تمام گروه‌های اپوزیسیون می‌توانند دم صندوق رای بیایند و به ما رای دهند، اصلا مانع آنها نمی‌شویم.
هشت سال به اقلیت‌ها پست ندادیم، گذاشتیمشان در خماری. حالا شاید به یکی دو تا از آنها که با ایشان حال می کنیم، یک حالی دادیم.
هر چه فریاد دارید بر سر قانون اساسی بزنید، مهم ما هستیم که زیر اجرایش زاییده‌ایم.
ما یک گام به جلو می آیم، تا دو گام ما را عقب بزنند، گفتمان مفتمان هم مثل هشت سال گذشته از یادمان می رود.
ما به بالاترین مقام مادامی که با جناح ما نباشد، انتقاد داریم(و کسی اگر از داداش ما انتقاد کرد، تحریمش می کنیم!).
کسانی که می‌گویند نظام اصلاح ناپذیر است، در اقلیت هستند، ما البته نظر سنجی نکرده‌ایم، ولی عباس عبدی اگر بود می‌گفت کمی بالاتر از ۷۰%، که کم کم به ۹۰% خواهد رسید.
در اکثر موارد نمی گذاریم نیروی انتظامی به مهمانی‌های فامیل‌های ما بریزد، و نشان‌شان خواهیم داد که هنوز در آنجا پارتی داریم.
بلند پروازی نمی‌کنیم، و اگر قدرت دست ما بود، تمام قراردادهای اقتصادی‌مان را نگاه می دارم و نمی گذاریم معاملات پشت پرده فقط دست راستی‌ها و بچه‌های اهل رفسنجان باشد، ما هم خرج داریم. مشکلات ما زیادتر نشود، کافی است.
برای موسیقی هم هر تعریفی دلتان خواست بکنید،یا ارشاد مجوز می‌دهد یا نمی دهد. مشکلتان را آنجا حل کنید(خرج دارد البته).
Wednesday, April 20, 2005
فشار از پایین، چانه زنی در بالا...زرشک
در اینکه ایده اولیه جماعت بسیار جذاب بود و وضع کننده آن هنوز هم بر این اعتقاد است که مرغ یک پا دارد،هیج گونه شکی وجود ندارد. مشکل اینجاست که یا ما پتانسیل مملکت خودمان را نمی‌شناسیم، یا می‌خواهیم بر پایه آزمون و خطا جلو برویم.
نمی‌گویم که تاریخ و وقایع آن اگر بخواهد دوباره تکرار شود، تراژیک است یا کمدی، فقط این را می دانم که ماجرای ما به اینجا کشیده که از بالا به ما فشار آوردند، و چانه زنی در بالا و پایین هم افاقه نکرد.
انقلاب مخملی، مخمل کبریتی، چمنی، نارنجی، سفید و غیره هم نخواستیم! فقط لطفا دفعه بعد که نفخ تئوریک می کنید، مواظب نتیجه‌اش باشید!
نمی‌گویم که تاریخ و وقایع آن اگر بخواهد دوباره تکرار شود، تراژیک است یا کمدی، فقط این را می دانم که ماجرای ما به اینجا کشیده که از بالا به ما فشار آوردند، و چانه زنی در بالا و پایین هم افاقه نکرد.
انقلاب مخملی، مخمل کبریتی، چمنی، نارنجی، سفید و غیره هم نخواستیم! فقط لطفا دفعه بعد که نفخ تئوریک می کنید، مواظب نتیجه‌اش باشید!
و اما داستان شیرین وبلاگ نویس‌ها
امروز سخنگوی قوه قضاییه اعلام کرد که به جز چهار نفر از متهمین پرونده، برای بقیه قرار منع تعقیب صادر شده است. مبارک است. اما آن چهار نفر که هستند؟ آیا تصادفا همان چهار نفری نیستند که مجبور به اعتراف به کارهای نکرده شدند؟
نمی‌دانم چه باید گفت. در درجه اول باید خوشحال بود که فشار از روی بخش بزرگی از متهمین برداشته شده است. ولی آیا کسی خسارت معنوی وارد شده به بچه‌ها را جبران خواهد کرد؟ خسارت مادی سر جای خودش!
کسانی که بازجویی شده‌اند و بارها از زندگی سیر، می دانند چه می گویم. تا سالها این بچه‌ها کابوس خواهند دید، تا سالها نسبت به زمین و زمان بد گمان هستند و ...
نمی‌دانم چه باید گفت. در درجه اول باید خوشحال بود که فشار از روی بخش بزرگی از متهمین برداشته شده است. ولی آیا کسی خسارت معنوی وارد شده به بچه‌ها را جبران خواهد کرد؟ خسارت مادی سر جای خودش!
کسانی که بازجویی شده‌اند و بارها از زندگی سیر، می دانند چه می گویم. تا سالها این بچه‌ها کابوس خواهند دید، تا سالها نسبت به زمین و زمان بد گمان هستند و ...
تنهایی خنده‌دار-همایون خیری
مطلب همایون در بارهُ مصاحبه اخیر حجاریان خواندنی است. واقعا چه اشتباهی کردیم که دنبال این اشکول‌ها افتادیم...البته خودم را می‌گویم، شما که عاقل‌تر از این حرف‌ها هستید!
کاریکاتور در خدمت سیاستمداران یا مردم
یکی از مشکلات بزرگ مادر عرصه مطبوعات، گم کردن جایگاه خودمان است. نمی دانیم باید به سیاستمداران خدمت کنیم یا مردم؟ درست است که احزاب و صاحبان قدرت حامیان مالی روزنامه‌ها برای تبلیغ افکارشان هستند، ولی بر اساس سابقه طولانی کاریکاتور مطبوعاتی(کارتون ادیتوریآل) کارهآی ماندگار بوده که دست سیاست‌بازان را رو کرده.
اگر کاریکاتوریست، بر مبنای تملق و ایجاد فضایی غیرواقعی بخواهد سیاست‌مداری را مثبت جلوه دهد، از اصل دور شده است. اگر هم بخواهد تبلیغ موثری کند، شاید بهترین راه ایجاد فضایی کمیک برای مقام مورد نظر است. فضایی که خطای کوچک سیاستمدار را به خواننده و بیننده نشان دهد، و مخاطب خودش قضاوت کند که طرف چه جور انسانی است...
همیشه در هنگامه انتخابات، فرصت مناسبی برای رشد و جلو رفتن کاریکاتوریست‌ها بوجود می آید که بررسی آماری تولید در این دوره‌ها نشان از فعال شدن خوی نقد کاریکاتوریست ها دارد. کاریکاتوریست‌ها با نقد سخنان کاندیداهای مختلف، به خواننده روزنامه امکان تامل و تفکر بیشتری می دهند. تمرکز کاریکاتوریست‌ها روی نکات و حرف‌های خاصی که شاید کمتر مورد توجه عام باشد، فضای دلهره آوری برای نامزدها و اطرافیانشان بوجود می‌آورد.
با آنکه کاریکاتور مطبوعاتی تاریخ مصرف دارد و زود کهنه می شود، ولی کارهای به یاد ماندنی از میان آنها تا مدت‌ها و شاید سالها در اذهان باقی بماند. کاریکاتورهای انتخاباتی سال ۲۰۰۰ آمریکا، کاریکاتورهای دوران واترگیت، کاریکاتورهای دومیه در قرن نوزدهم و آثار تماس ناست آمریکایی که ترکیب سیاسی قدرت را در آمریکای اواخر قرن نوزدهم آمریکا شکل داد، از این جمله است.
انتخابات خرداد ماه آینده شاید از این نظر که کاندیداهای مهمی در آن رقابت می کنند، برای کاریکاتوریست‌ها فرصتی تاریخی باشد. کاریکاتوریست‌های ساکن داخل البته امکان نقد تصویری چند نامزد روحانی را نخواهند داشت،ولی شاید بتوانند سخنانشان را قالب تصویری-کلامی نقد کنند.
ادامه دارد
اگر کاریکاتوریست، بر مبنای تملق و ایجاد فضایی غیرواقعی بخواهد سیاست‌مداری را مثبت جلوه دهد، از اصل دور شده است. اگر هم بخواهد تبلیغ موثری کند، شاید بهترین راه ایجاد فضایی کمیک برای مقام مورد نظر است. فضایی که خطای کوچک سیاستمدار را به خواننده و بیننده نشان دهد، و مخاطب خودش قضاوت کند که طرف چه جور انسانی است...
همیشه در هنگامه انتخابات، فرصت مناسبی برای رشد و جلو رفتن کاریکاتوریست‌ها بوجود می آید که بررسی آماری تولید در این دوره‌ها نشان از فعال شدن خوی نقد کاریکاتوریست ها دارد. کاریکاتوریست‌ها با نقد سخنان کاندیداهای مختلف، به خواننده روزنامه امکان تامل و تفکر بیشتری می دهند. تمرکز کاریکاتوریست‌ها روی نکات و حرف‌های خاصی که شاید کمتر مورد توجه عام باشد، فضای دلهره آوری برای نامزدها و اطرافیانشان بوجود می‌آورد.
با آنکه کاریکاتور مطبوعاتی تاریخ مصرف دارد و زود کهنه می شود، ولی کارهای به یاد ماندنی از میان آنها تا مدت‌ها و شاید سالها در اذهان باقی بماند. کاریکاتورهای انتخاباتی سال ۲۰۰۰ آمریکا، کاریکاتورهای دوران واترگیت، کاریکاتورهای دومیه در قرن نوزدهم و آثار تماس ناست آمریکایی که ترکیب سیاسی قدرت را در آمریکای اواخر قرن نوزدهم آمریکا شکل داد، از این جمله است.
انتخابات خرداد ماه آینده شاید از این نظر که کاندیداهای مهمی در آن رقابت می کنند، برای کاریکاتوریست‌ها فرصتی تاریخی باشد. کاریکاتوریست‌های ساکن داخل البته امکان نقد تصویری چند نامزد روحانی را نخواهند داشت،ولی شاید بتوانند سخنانشان را قالب تصویری-کلامی نقد کنند.
ادامه دارد
چرا بهتر است اصلاح‌طلبان نقد شوند
به نظر من مجموعه دلایلی که مانع نقد دوم خردادی‌های حکومتی شود، بسیار محدود است.
وقتی حرف از اصلاح می‌زنی، باید نتیجه کارت را با نتیجه کار دیگران مقایسه کنی.
وقتی می‌گویی اصلاح‌طلب هستی، صرفا طلبکار اصلاح شدن ساختاری یا خودت هم نقشی ایفا خواهی کرد؟
اگر سیستم خراب و نیاز به اصلاح داشته باشد، چه عواملی موجب این خرابی شده است؟ تو چه طرحی برای رفع خرابی داری؟
آیا در صورت پی بردن به این مهم که خود تو مشکل اصلی هستی و باید اصلاح شوی، حاضری منافعت را به خطر بیاندازی تا تغییر کنی؟
اگر مسیری را طی کنی که بدانی بن‌بست است، نباید فکر جدیدی کرد؟ آیا اصلاح‌طلبان خطاهای مسیر‌یابی‌شان را اصلاح می‌کنند؟
آیا اصلاحات و ادامه تاثیر این نگاه بر مردم، فقط با ماندن گروهی موسوم به اصلاح‌طلب در راس قوه مجریه میسر است؟
اگر اصلاح‌طلبان قدرت اعمال افکار پیشروِ خود را نداشته باشند، چه ضمانتی برای نهادینه شدن فرهنگ اصلاحات به جامعه می‌دهند؟
آیا اصلاحات باید یک تحول اجتماعی در بطن باشد یا یک تغییر ظاهری در سطح مدیران کلان؟
اصلاحات اقتصادی چیست؟ تولید پیکان؟ افزایش مصرف سوخت؟ و...
موفقیت اقتصادی دولت اصلاحات ناشی از طرح‌ها و برنامه‌ها بوده یا افزایش جهانی قیمت نفت؟
سیاست‌های مالیاتی دولت اصلاحات چه باید باشد؟
سیاست‌های تامین اجتماعی اصلاح‌طلبان چه بوده است؟
چارچوب سیاست‌های فرهنگی اصلاح‌طلبان چه بوده؟
...
سوال‌های زیادی وجود دارد. باید وارد هر حوزه بشوی و بررسی کنی. مساله این است که نقد گروهی که "نقد" را مثبت ارزیابی می‌کنند، اشکالی ندارد، خودشان خواسته‌اند. "راست" نقد پذیر نیست. "هاشمی" ضد نقد است. ببین چه بر سر منتقدین این دو آمده؟ حال باید گروهی را که هشت سال است در راس قوه مجریه بوده زیر سوال برد تا پاسخگو شود! نباید؟
اصلاح‌طلبان در سال‌های اخیر دستاوردهای کوچک و بزرگی داشته‌اند، ولی باید دید تا چه حد توانسته‌اند اعتماد عمومی را جلب کنند که وقتی کاندیدایی را به جامعه معرفی کرده‌اند، مجبور نباشند همان شعارهایی را بدهند که مردم متوجه ناتوانی‌شان شده‌اند. بعد هم برای توجیه ماندنشان، از مدت‌ها قبل به ذکر مصیبت بپردازند که اگر چنین نشود، دولتی "فاشیست" بر سرکار خواهد آمد، که نظامی‌گری ساختار کارش است...
چند سال از دوران انقلاب در اختیار این گروه خشن بوده است؟ چرا می‌خواهند خود را همیشه مظلوم و قربانی نشان دهند؟ آیا می‌توانند تا ابد نسل های جوان‌تر و منتقد تر روزگار ارتباطات را راضی به انتخاب خود کنند؟
دولت، مجلس و حکومت باید نماینده مردم کشور باشد. همین دولتش را بگیرید: چند در صد افراد درون حکومت شباهتی به اکثریت افراد جامعه دارند؟ تفریح‌شان، ایمانشان، نگاهشان، آدابشان و ...آیا همین دولت اصلاح‌طلب نماینده واقعی جامعه ما است؟
در این باره بیشتر باید نوشت.
وقتی حرف از اصلاح می‌زنی، باید نتیجه کارت را با نتیجه کار دیگران مقایسه کنی.
وقتی می‌گویی اصلاح‌طلب هستی، صرفا طلبکار اصلاح شدن ساختاری یا خودت هم نقشی ایفا خواهی کرد؟
اگر سیستم خراب و نیاز به اصلاح داشته باشد، چه عواملی موجب این خرابی شده است؟ تو چه طرحی برای رفع خرابی داری؟
آیا در صورت پی بردن به این مهم که خود تو مشکل اصلی هستی و باید اصلاح شوی، حاضری منافعت را به خطر بیاندازی تا تغییر کنی؟
اگر مسیری را طی کنی که بدانی بن‌بست است، نباید فکر جدیدی کرد؟ آیا اصلاح‌طلبان خطاهای مسیر‌یابی‌شان را اصلاح می‌کنند؟
آیا اصلاحات و ادامه تاثیر این نگاه بر مردم، فقط با ماندن گروهی موسوم به اصلاح‌طلب در راس قوه مجریه میسر است؟
اگر اصلاح‌طلبان قدرت اعمال افکار پیشروِ خود را نداشته باشند، چه ضمانتی برای نهادینه شدن فرهنگ اصلاحات به جامعه می‌دهند؟
آیا اصلاحات باید یک تحول اجتماعی در بطن باشد یا یک تغییر ظاهری در سطح مدیران کلان؟
اصلاحات اقتصادی چیست؟ تولید پیکان؟ افزایش مصرف سوخت؟ و...
موفقیت اقتصادی دولت اصلاحات ناشی از طرح‌ها و برنامه‌ها بوده یا افزایش جهانی قیمت نفت؟
سیاست‌های مالیاتی دولت اصلاحات چه باید باشد؟
سیاست‌های تامین اجتماعی اصلاح‌طلبان چه بوده است؟
چارچوب سیاست‌های فرهنگی اصلاح‌طلبان چه بوده؟
...
سوال‌های زیادی وجود دارد. باید وارد هر حوزه بشوی و بررسی کنی. مساله این است که نقد گروهی که "نقد" را مثبت ارزیابی می‌کنند، اشکالی ندارد، خودشان خواسته‌اند. "راست" نقد پذیر نیست. "هاشمی" ضد نقد است. ببین چه بر سر منتقدین این دو آمده؟ حال باید گروهی را که هشت سال است در راس قوه مجریه بوده زیر سوال برد تا پاسخگو شود! نباید؟
اصلاح‌طلبان در سال‌های اخیر دستاوردهای کوچک و بزرگی داشته‌اند، ولی باید دید تا چه حد توانسته‌اند اعتماد عمومی را جلب کنند که وقتی کاندیدایی را به جامعه معرفی کرده‌اند، مجبور نباشند همان شعارهایی را بدهند که مردم متوجه ناتوانی‌شان شده‌اند. بعد هم برای توجیه ماندنشان، از مدت‌ها قبل به ذکر مصیبت بپردازند که اگر چنین نشود، دولتی "فاشیست" بر سرکار خواهد آمد، که نظامی‌گری ساختار کارش است...
چند سال از دوران انقلاب در اختیار این گروه خشن بوده است؟ چرا می‌خواهند خود را همیشه مظلوم و قربانی نشان دهند؟ آیا می‌توانند تا ابد نسل های جوان‌تر و منتقد تر روزگار ارتباطات را راضی به انتخاب خود کنند؟
دولت، مجلس و حکومت باید نماینده مردم کشور باشد. همین دولتش را بگیرید: چند در صد افراد درون حکومت شباهتی به اکثریت افراد جامعه دارند؟ تفریح‌شان، ایمانشان، نگاهشان، آدابشان و ...آیا همین دولت اصلاح‌طلب نماینده واقعی جامعه ما است؟
در این باره بیشتر باید نوشت.
و اما شیخ مهدی...
این آشیخ مهدی کروبی هم از آن فیلم‌های روزگار است. چیزی در حد فیلم-فارسی! همه چیز را می‌خواهد باهمان لری حرف زدنش حل کند و سر همه را شیره بمالد. این مصاحبه اخیر بهروز افخمی با او هم از آن شاه‌کارهاست.اگر بخش عمده خوانندگان این مصاحبه ضریب هوشی در حد فارست گامپ داشته باشند و بتوانند مردم ایران را متقاعد به رای دادن به کروبی کنند، از آلان می‌توان پیشبینی کرد که رفیق شیخ قدرت، بازی را برده است. کروبی آدم با معرفتی نشان می دهد، و اندکی هم لمپن است. بشدت هم گره-گوری دور خودش جمع می کند. حیف که رفیق محمدعلی ابطحی، وبلاغ‌السادات است، وگرنه می گفتم همه رفقایش یک جوری هستند.
گزینه
آیا به کسی که در دوره کاری‌اش، ارزش ریال به حد اقل رسید و کارهای پشت پرده ملاک قدرت مدیریتش بود، رای می دهید؟
آیا به کسی سالها مسوول آموزش عالی هدایت شده و حکومتی مملکت بوده و ساختار معیوب وزارت علوم در دوره کاری اش بهتر نشده، رای می دهید؟
آیا به رئیس اسبق بنیاد شهید که اصلا اهل رابطه بازی نبود و در زمان ریاستش بر مجلس، موج سوار جریان اصلاحات بود و بس، رای می‌دهید؟
آیا به فرمانده نیروی انتظامی در سال‌های اخیر که مسوولیت حفاظت و اطلاعات و اداره اماکن هم با او بوده رای می دهید؟
آیا به رییس سازمان سابق صدا و سیما که نقشی بزرگ در تبدیل تلویزیون به مرکز زباله بوده، رای می دهید؟
آیا به کسی که سیاست خارجه ایران را به نابودی کشاند، رای می دهید؟
آیا به کسی که به اسم حمایت از کارگر، قانونی را دنبال می‌کند که فقط به نفع کارفرما است، رای می دهید؟
آیا به استاندار سابق اردبیل و شهردار تهران که عاشق دکتر سامی بوده و علاقه‌ای به اختلاف قیمت بنزین ایران و آذربایجان در مناطق مرزی نداشته...و فرق فرهنگ سرا و خانه عفاف را نمی داند، رای می‌دهید؟
آیا به کسی که نتوانست فرزند خود را راضی به ماندن در کشور کند، ولی صدها هزار بسیجی را روانه جبهه‌ها کرد، رای می‌دهید؟
آیا....
با توجه به اینکه اقای یونسی اعلام کرده کسی که مردم را تشویق به رای ندادن بکند، برانداز است، خواهشمند است از میان نوابغ بالا، یکی را جان مادرتان انتخاب کنید.
من یکی خودم رای نمی‌دهم و کسی را هم تشویق به عدم شرکت در این انتخابات عاقلانه نخواهم کرد!
آیا به کسی سالها مسوول آموزش عالی هدایت شده و حکومتی مملکت بوده و ساختار معیوب وزارت علوم در دوره کاری اش بهتر نشده، رای می دهید؟
آیا به رئیس اسبق بنیاد شهید که اصلا اهل رابطه بازی نبود و در زمان ریاستش بر مجلس، موج سوار جریان اصلاحات بود و بس، رای می‌دهید؟
آیا به فرمانده نیروی انتظامی در سال‌های اخیر که مسوولیت حفاظت و اطلاعات و اداره اماکن هم با او بوده رای می دهید؟
آیا به رییس سازمان سابق صدا و سیما که نقشی بزرگ در تبدیل تلویزیون به مرکز زباله بوده، رای می دهید؟
آیا به کسی که سیاست خارجه ایران را به نابودی کشاند، رای می دهید؟
آیا به کسی که به اسم حمایت از کارگر، قانونی را دنبال می‌کند که فقط به نفع کارفرما است، رای می دهید؟
آیا به استاندار سابق اردبیل و شهردار تهران که عاشق دکتر سامی بوده و علاقه‌ای به اختلاف قیمت بنزین ایران و آذربایجان در مناطق مرزی نداشته...و فرق فرهنگ سرا و خانه عفاف را نمی داند، رای می‌دهید؟
آیا به کسی که نتوانست فرزند خود را راضی به ماندن در کشور کند، ولی صدها هزار بسیجی را روانه جبهه‌ها کرد، رای می‌دهید؟
آیا....
با توجه به اینکه اقای یونسی اعلام کرده کسی که مردم را تشویق به رای ندادن بکند، برانداز است، خواهشمند است از میان نوابغ بالا، یکی را جان مادرتان انتخاب کنید.
من یکی خودم رای نمی‌دهم و کسی را هم تشویق به عدم شرکت در این انتخابات عاقلانه نخواهم کرد!
Monday, April 18, 2005
سوال ...
راستش همیشه برایم این سوال مطرح بوده که تا کی می خواهیم همچنان بدون منطق دنباله رو سخنان مطرح شده در گذشته باشیم بی آنکه عقلمان را به کار بیاندازیم؟
به عنوان مثال، بر اساس مندرجات نامه آیت‌الله خمینی به وزیر کشور وقت در مورد نهضت آزادی، آیا تا ابد این جماعت از کافران و مشرکان بدتر خواهند بود؟ آیا سخن، سخن معصوم است که نتوان در باره‌اش حرف زد؟ آیا کسانی از نسل‌های بعدی که ممکن است دیدگاه نهضت را بپسندند، شهروند درجه دو محسوب خواهند شد و...؟ از طرف دیگر، چرا برای منطقی نشان دادن تمام سخنان گفته شده ایشان، می خواهیم این نامه را ابتدا جعلی بخوانیم و بعد از اثبات جعلی بودن نامه، منطق را به ساختار سیاسی‌مان بازگردانیم؟
یکی از نکات جا مانده اصلاحات، بازگشت خردورزی است. باور این نکته برای من دشوار است که آدم ادعای اصلاح‌طلبی داشته باشد، و همچنان دستوری را دنبال کند که مبنای ثابت نشده‌ای دارد. اگر ما ادعای مسلمانی داریم، نباید بت‌پرست باشیم! این چه منطقی است که چون سخنی که ممکن است حتی در زمان گفته شدن نادرست بوده باشد، هنوز نیز پایه استدلال آقایان قرار می‌گیرد. اگر پدر من حرفی بزند که بعد از سالها در نادرستی‌اش را در یابم، باید احمق باشم که کورکورانه از آن پیروی کنم. و اگر من همان روند را دنبال کنم، فرزندم قربانی بعدی خواهد بود.
حالا معین بخواهد از این جماعت در کابینه‌اش استفاده کند، باید این سد را بشکند. آیا گروه موسوم به خط امامی که اکثرشان امروز دوم خردادی شده‌اند، توان بیرون آمدن از سایه را دارند؟ اگر به آنها ثابت شود که نظری در سال‌های ۵۸-۶۸ مخالف منافع ملی بوده است، ولی چون در صحیفه نور آمده، همچنان مجبور به پذیرش آن هستند یا می‌توانند هم خوشان را از بند تقید برهانند و هم خلق خدا را آگاه سازند؟
مردم‌سالاری با این روش میسر نیست.
به عنوان مثال، بر اساس مندرجات نامه آیت‌الله خمینی به وزیر کشور وقت در مورد نهضت آزادی، آیا تا ابد این جماعت از کافران و مشرکان بدتر خواهند بود؟ آیا سخن، سخن معصوم است که نتوان در باره‌اش حرف زد؟ آیا کسانی از نسل‌های بعدی که ممکن است دیدگاه نهضت را بپسندند، شهروند درجه دو محسوب خواهند شد و...؟ از طرف دیگر، چرا برای منطقی نشان دادن تمام سخنان گفته شده ایشان، می خواهیم این نامه را ابتدا جعلی بخوانیم و بعد از اثبات جعلی بودن نامه، منطق را به ساختار سیاسی‌مان بازگردانیم؟
یکی از نکات جا مانده اصلاحات، بازگشت خردورزی است. باور این نکته برای من دشوار است که آدم ادعای اصلاح‌طلبی داشته باشد، و همچنان دستوری را دنبال کند که مبنای ثابت نشده‌ای دارد. اگر ما ادعای مسلمانی داریم، نباید بت‌پرست باشیم! این چه منطقی است که چون سخنی که ممکن است حتی در زمان گفته شدن نادرست بوده باشد، هنوز نیز پایه استدلال آقایان قرار می‌گیرد. اگر پدر من حرفی بزند که بعد از سالها در نادرستی‌اش را در یابم، باید احمق باشم که کورکورانه از آن پیروی کنم. و اگر من همان روند را دنبال کنم، فرزندم قربانی بعدی خواهد بود.
حالا معین بخواهد از این جماعت در کابینه‌اش استفاده کند، باید این سد را بشکند. آیا گروه موسوم به خط امامی که اکثرشان امروز دوم خردادی شده‌اند، توان بیرون آمدن از سایه را دارند؟ اگر به آنها ثابت شود که نظری در سال‌های ۵۸-۶۸ مخالف منافع ملی بوده است، ولی چون در صحیفه نور آمده، همچنان مجبور به پذیرش آن هستند یا می‌توانند هم خوشان را از بند تقید برهانند و هم خلق خدا را آگاه سازند؟
مردم‌سالاری با این روش میسر نیست.
نقد اصلاحات یا نقد اصلاح‌طلبان
هشت سال پیش در چنین روزهایی، بزرگ ترین نگرانی ما در روزنامه همشهری، آغاز دوران خفقان جدید پس از انتخاب ناطق نوری بود. بعضی از ما که محافظه‌کاری بلد نبودیم، تمام تلاشمان را کردیم تا حرف‌هایمان علیه جناح راست و تیم ناطق از طریق روزنامه به دست مردم برسد. تعداد دفعاتی که بعضی از همکاران ما را نصیحت به کوتاه آمدن می‌کردند، کم نبود، و ما کار خودمان را می‌کردیم. حس ما این بود که داریم آخرین نفس‌ها را می‌کشیم، پس باید مثل بیماری سرطانی که به و خبر مرگش را پیشاپیش داده‌اند، بدون ترس و واهمه زندگی کنیم.
خاتمی پیروز شد و ما هم به آرزوی دست نیافتنی‌مان رسیده بودیم. دوران اصلاحات آغاز شد و باید جامعه را با حرف‌های اندکی ثقیل رهبر اصلاحات آشنا می‌کردیم...مدتی گذشت و دیدیم که دغدغه بخشی از نیروهای اصلاح‌طلب، ورود به لایه‌های بالایی قدرت است و عده‌ای هم از این کشتی جا می‌ماندند، نه آنکه صلاحیت‌نداشته باشند، بلکه همیشه روابط و لابی‌های پشت صحنه می‌توانست ناحق را حاکم کند.
عده‌ای خود را عامل برتری خاتمی دانستند و گرو کشی‌ها آغاز شد. سهم‌خواهی‌ها فضا را تیره می کرد، ولی سکوت منتقدان و صاحب نظران، مانع دست‌یابی مردم به واقعیت های پشت پرده می‌گشت.
هنوز هم بر همان بآور روزهای نخست بعد از ۲ خرداد ۷۶ هستم. همان آرزو را دارم، ولی دلم از بازی‌های تلخی که از نزدیک یا دور شاهدش بوده ام سخت گرفته، و وقتی می‌خواهم عوامل آسیب‌پذیری این حرکت را مرور کنم، می بینم که سپردن این طفل نوپا به دایه‌هایی بدتر از زن پدر چقدر در به کج‌راهه رفتنش موثر بوده است. دوست دارم باز با همان بچه‌های همشهری بنشینیم و خاطراتمان را مرور کنیم...با ژیلا بنی یعقوب، شهریار شمس، کاظم شکری، محمود صدری ، کدخدازاده و ...
ما اشتباه‌های کمی نکردیم. اطمینان بیش از حد به راهبران اصلاحات و موج‌سوارانی که از نتیجه انتخابات بیش از حد منطقی سود بردند، و در جای دیگر تند روی‌هایی که ناخواسته به سود همان موج‌سواران می‌شد.
وقتی نمی‌گذاشتند اصلاح‌طلبان را نقد کنیم، باید می فهمیدیم که یک جای کار می‌لنگد. یادم می‌آید زیدآبادی در مورد سهم خواهی جماعت روزنامه "سلام" در انجمن صنفی اظهار نگرانی می‌کرد. الآن می‌فهمم که چقدر نگرانی‌اش به‌جا بوده است. همان گروه در رده‌های مختلف با سهم‌خواهی بالا رفتند، و وقتی در بهار ۷۹، مطبوعات را قلع و قمع کردند، همان‌ها بشدت مخالف استعفای خاتمی حتی به منظور تثبیت موقعیت اصلاحات بودند. همان‌ها خاتمی را مجبور کردند دور دوم وارد عرصه شود. چرا؟ برای ادامه اصلاحات؟ گمان نمی‌کنم!
برای بخش بزرگی از مردم تاثیر انتخابات بر منافع مالی گروه‌های مختلف نامکشوف خواه ماند. آیا از خود گذشتگی بسیاری از عاشقان اصلاحات، ناشی از عدم اطلاع از مطامع گروهی محدود نبود؟ نمی‌دانم!
اقتصاد حرف اول را می‌زند
آن زمان قیمت نفت کمتر از بشکه‌ای ۲۰ دلار بود. امروز بالاتر از بشکه ای ۵۰ دلار. آیا از دست رفتن قوه مجریه ربطی به از دست دادن بخشی از سرمایه‌گذاری‌ها دارد؟ باز هم نمی دانم!
حال از این منظر شاید بتوان دید چرا گروه‌های مختلف برای جلب نظر مردم از همان زبان اصلاح‌طلبانه بهره می گیرند...راستی‌ها یک شبه طرفدار مردم‌سالاری شده اند و عاشقان سینه جاک عدالت اجتماعی اشکشان برای حفظ آرامش مردم در آمده...
باید کلیله و دمنه را بر اساس شرایط نوین سیاسی باز نوشت...چه خر تو خری که از آب در می‌آید!
خاتمی پیروز شد و ما هم به آرزوی دست نیافتنی‌مان رسیده بودیم. دوران اصلاحات آغاز شد و باید جامعه را با حرف‌های اندکی ثقیل رهبر اصلاحات آشنا می‌کردیم...مدتی گذشت و دیدیم که دغدغه بخشی از نیروهای اصلاح‌طلب، ورود به لایه‌های بالایی قدرت است و عده‌ای هم از این کشتی جا می‌ماندند، نه آنکه صلاحیت‌نداشته باشند، بلکه همیشه روابط و لابی‌های پشت صحنه می‌توانست ناحق را حاکم کند.
عده‌ای خود را عامل برتری خاتمی دانستند و گرو کشی‌ها آغاز شد. سهم‌خواهی‌ها فضا را تیره می کرد، ولی سکوت منتقدان و صاحب نظران، مانع دست‌یابی مردم به واقعیت های پشت پرده می‌گشت.
هنوز هم بر همان بآور روزهای نخست بعد از ۲ خرداد ۷۶ هستم. همان آرزو را دارم، ولی دلم از بازی‌های تلخی که از نزدیک یا دور شاهدش بوده ام سخت گرفته، و وقتی می‌خواهم عوامل آسیب‌پذیری این حرکت را مرور کنم، می بینم که سپردن این طفل نوپا به دایه‌هایی بدتر از زن پدر چقدر در به کج‌راهه رفتنش موثر بوده است. دوست دارم باز با همان بچه‌های همشهری بنشینیم و خاطراتمان را مرور کنیم...با ژیلا بنی یعقوب، شهریار شمس، کاظم شکری، محمود صدری ، کدخدازاده و ...
ما اشتباه‌های کمی نکردیم. اطمینان بیش از حد به راهبران اصلاحات و موج‌سوارانی که از نتیجه انتخابات بیش از حد منطقی سود بردند، و در جای دیگر تند روی‌هایی که ناخواسته به سود همان موج‌سواران می‌شد.
وقتی نمی‌گذاشتند اصلاح‌طلبان را نقد کنیم، باید می فهمیدیم که یک جای کار می‌لنگد. یادم می‌آید زیدآبادی در مورد سهم خواهی جماعت روزنامه "سلام" در انجمن صنفی اظهار نگرانی می‌کرد. الآن می‌فهمم که چقدر نگرانی‌اش به‌جا بوده است. همان گروه در رده‌های مختلف با سهم‌خواهی بالا رفتند، و وقتی در بهار ۷۹، مطبوعات را قلع و قمع کردند، همان‌ها بشدت مخالف استعفای خاتمی حتی به منظور تثبیت موقعیت اصلاحات بودند. همان‌ها خاتمی را مجبور کردند دور دوم وارد عرصه شود. چرا؟ برای ادامه اصلاحات؟ گمان نمی‌کنم!
برای بخش بزرگی از مردم تاثیر انتخابات بر منافع مالی گروه‌های مختلف نامکشوف خواه ماند. آیا از خود گذشتگی بسیاری از عاشقان اصلاحات، ناشی از عدم اطلاع از مطامع گروهی محدود نبود؟ نمی‌دانم!
اقتصاد حرف اول را می‌زند
آن زمان قیمت نفت کمتر از بشکه‌ای ۲۰ دلار بود. امروز بالاتر از بشکه ای ۵۰ دلار. آیا از دست رفتن قوه مجریه ربطی به از دست دادن بخشی از سرمایه‌گذاری‌ها دارد؟ باز هم نمی دانم!
حال از این منظر شاید بتوان دید چرا گروه‌های مختلف برای جلب نظر مردم از همان زبان اصلاح‌طلبانه بهره می گیرند...راستی‌ها یک شبه طرفدار مردم‌سالاری شده اند و عاشقان سینه جاک عدالت اجتماعی اشکشان برای حفظ آرامش مردم در آمده...
باید کلیله و دمنه را بر اساس شرایط نوین سیاسی باز نوشت...چه خر تو خری که از آب در می‌آید!
کاریکاتور روزانه
اگر خدا یارم باشد، از این هفته کاریکاتور روزانه را هم ضمیمه وبلاگ خواهم کرد. البته از قول دادن می ترسم، چرا که اگر این کامپیوتر صاحب‌مرده باز هم خراب شود، و یا دستم بشکند و یا...باز هم بدقول خواهم بود. می‌شود ماجرای خاطرات.
البته علت تاخیرم هم در ادامه نگارش خاطرات، یادآوری چند اتفاق خیلی بد بود که مدتی اعصاب مبارک مرا خط‌خطی کرد. هر وقت توانستم با خودم کنار بیایم، ادامه خاطرات را خواهید خواند، به امید خدا.
البته علت تاخیرم هم در ادامه نگارش خاطرات، یادآوری چند اتفاق خیلی بد بود که مدتی اعصاب مبارک مرا خط‌خطی کرد. هر وقت توانستم با خودم کنار بیایم، ادامه خاطرات را خواهید خواند، به امید خدا.
۶۰ کیلومتر دوچرخه سواری و دیگر هیچ
امروز قبل از صبحانه هوس دوچرخه سواری به سرم زد، بعد از ۱۰ کیلومتر، به خودم گفتم ۱۰ کیلومتر دیگر که به کسی بر نمی‌خورد. سر ۲۰ کیلومتر، گفتم که حالا ۱۰ کیلومتر دیگر...خدا روز بدتان ندهد...بعد از ۴۵ کیلومتر که به اول خیابان یانگ در تورنتو رسیدم، نمی‌توانستم بایستم! انگار باز هم باید می رفتم. کمی در حاشیه دریاچه دوچرخه‌سواری را ادامه دادم و گفتم سری به نمایشگاه آرتا متعلق به خانم آغداشلو بزنم. تکین هم آنجا بود. خواستم تا شهر پیکرینگ در شرق تورنتو بروم که تلفن زنگ زد و یادم آمد باید برای جایی کاریکاتور می کشیدم. چهار پنج کیلومتر دیگر هم رفتم و با فرید سی‌بی‌سی قهوه خوردم و بعدش با قطار سمت خانه آمدم. مرض نگذاشت و باز هم دوچرخه سواری کردم و آمدم خانه.
ٰآخ پام!
ٰآخ پام!
نگاه وبلاگستان به انتخابات رياست جمهوری ايران-BBC
نگاه بی‌بی‌سی به نقش وبلاگ‌ها در بازی انتخابات خواندنی است.
ما خشتک خودمان را نمی توانیم نگاه داریم. لطفا به ما رای دهید
الان داشتم با دوستی از بر و بچه‌های ستاد معین چت می‌کردم. جواب سوال‌های من اکثرا این بود: نمی دانم، فردا می پرسم، شانس نداریم، هرچه مشارکت بگوید و....
مانده‌ام این جماعتی که نمی‌توانند در بازی قدرت، تعادل خودشان را نگه دارند، چگونه قادر خواهند بود کشوری را نگاه‌داری کنند؟
مانده‌ام این جماعتی که نمی‌توانند در بازی قدرت، تعادل خودشان را نگه دارند، چگونه قادر خواهند بود کشوری را نگاه‌داری کنند؟
فرق راست و چپ در چیست
از نظر من، همه اینها سروته یک "کرباسچی" هستند! سیستمی که در نهایت شهروند عادی امکان رشد منطقی در آن نمی‌یابد و کسانی که در هرم قدرت هستند به هر نحوی از بهره‌های آن سود می‌برند، سیستم سالمی نیست! اگر بخواهی وارد "تیم" بشوی، باید زیر بار خیلی چیزها بروی که باورش برایت سخت است. لازمه ورود "خودی" بودن و شدن است.
وقتی پای صحبت طرفداران "چپ" می‌نشینی، فقط تو را از آمدن راست‌ها می‌ترسانندو حرف تازه‌ای ندارند! آمده‌اند آینده تو را تامین کنند و ...کدام آینده؟
پای صحبت "راست" جماعت که می‌نشینی، آمده اند تا برای دفاع از ارزش‌های انسانی واسلامی که حقوق حقه تو هم در آنهاست، در مقابل دروغ‌گویان قد علم کنند تا سعادت تو تامین شود. کدام سعادت؟
بدتر از همه اینکه مجبوری از جماعت اپوزیسیون عجیب و غریب هم به اینها پناه ببری!
به نظر من یک جای کار بدجوری می‌لنگد! یا ۲۶ سال است که نفهمیده ایم، و یا دیگر حوصله فهمیدن نداریم. آنکس که نداند که نداند که نداند... و یا آنکس که بداند، که نداند، که نداند...
وقتی پای صحبت طرفداران "چپ" می‌نشینی، فقط تو را از آمدن راست‌ها می‌ترسانندو حرف تازه‌ای ندارند! آمده‌اند آینده تو را تامین کنند و ...کدام آینده؟
پای صحبت "راست" جماعت که می‌نشینی، آمده اند تا برای دفاع از ارزش‌های انسانی واسلامی که حقوق حقه تو هم در آنهاست، در مقابل دروغ‌گویان قد علم کنند تا سعادت تو تامین شود. کدام سعادت؟
بدتر از همه اینکه مجبوری از جماعت اپوزیسیون عجیب و غریب هم به اینها پناه ببری!
به نظر من یک جای کار بدجوری می‌لنگد! یا ۲۶ سال است که نفهمیده ایم، و یا دیگر حوصله فهمیدن نداریم. آنکس که نداند که نداند که نداند... و یا آنکس که بداند، که نداند، که نداند...
استراتژی ترس
در زمان مبارزات انتخاباتی، یکی از روش‌های رقبا در زمانی که برنامه‌ای مشخص برای جلب آرا ندارند، ترساندن رای دهندگان از به قدرت رسیدن طرف مقابل است. این روزش در انتخابات آمریکا بوسیله "کارل رو" به بهترین صورت ممکن به نتیجه رسید. بسیاری او را فرد اصلی پشت پرده سیاست‌های بوش هم می دانند و او را مغز رئیس جمهوری آمریکا معرفی می‌کنند.در انتخابات ایران هم این ماجرا دارد شکل بامزه‌ای به خود می گیرد. وقتی تاجزاده و امین‌زاده و ...زاده به عنوان مغزهای متفکر چپ، گروهی از وبلاگ نویس‌ها را دعوت می‌کنند تآ در جلسه‌ای که قرار بوده معین هم حاضر باشد، بحث کنند و احتمالا چند نفر هم سوال‌های استانداردی بپرسند و آنها هم جواب‌هایی بدهند تا آخر سر وبلاگ‌نویس‌ها به خاطر داشتن شبکه‌ای قوی، خوانندگانشان را ترغیب به حمایت از معین کنند، در وسط جلسه به حرف‌های بامزه‌ای بر می خوری که نشان می‌دهد "استراتژی ترس" بخشی از برنامه مشارکتی‌ها برای حفظ قدرت است: ".... بحث اکثر بچه ها در آن دقایق این بود که ما به معین رای می دهیم چون از قدرت گرفتن دیگران می ترسیم. از این می ترسیم که اجمدی نژاد و قالیباف رئیس جمهور شوند..."
خیلی راحت است، عده‌ای بلاگر مشارکتی را دعوت کن، عده‌ای غیر مشارکتی را هم ...سخنرانان صحبت‌های خودشان را می‌کنند، عده‌ای هم آن وسط سخنان تئوریسین‌های مشارکت را می‌خرند، و بقیه را ترغیب می‌کنند...درست عین یک حراج حساب شده، که یکی از وسط جمعیت تصادفا خریدار کالا می‌شود و بعد نفر دوم، و بعد نفر سوم... بقیه هم به شک می‌افتند که نکند از دستشان برود...
فروختن" استراتژی ترس" به مردم از روش‌های مختلفی دارد دنبال می‌شود. وقتی معین آنقدر نقطه قابل دفاع ندارد که نظر مردم را جلب کند، پس باید مردم را از کارهای بقیه ترساند! اگر آنها رای بیاورند، همه را می‌کشند، ما ناجی شما هستیم، جنتی خبر از اعدام‌ها داده، وای، فردای ما از دست رفت....
لطفا به من که نمی خواهم رای بدهم، بگویید که در صورت آمدن معین، آیا توان حذف همه آن چیزهایی که مانع کار خاتمی بودند را دارد، یا وضع خراب‌تر می شود؟ بگویید که معین قدرتی بیشتر از خاتمی برای مقابله با فشارهای بالاسری را داراست؟ بفرمایید که معین قادر خواهد بود سیاست خارجه ایران را به مسیر درستی که داشت می رفت، برگرداند؟ معین قادر خواهد بود....
آقای تاجزاده، آقای امین زاده....شعر نگویید، مردم را نترسانید، می خواهید بگویید که آنقدر وضع خراب است که نتوانسته‌اید کاندیدایی بهتر از معین پیدا کنید و او را هم نمی‌شود به مردم غالب کرد؟ پس برای نتیجه‌گیری باید مردم را ترساند...
این جماعت را که می بینم یاد فروشنده‌های قالتاق اجناس دست دوم می افتم....
Saturday, April 16, 2005
سایت جدید اقبال
در اینکه سران مشارکت بی‌سلیقه هستند، شکی ندارم. ولی کار زیبای الپر ودوستنش در انسانی و جذاب‌تر شدن سایت روزنامه اقبال ستودنی است!
اعدام باید گردد
چون حفظ نظام به هر قیمتی از اوجب واجبات است، و آقای جنتی که ثابت کرده فقیهی عادل می‌باشد، ما سخنان این مقام عالی‌قدر را تا نابودی همه دشمنان پیگیری خواهیم کرد...و برای رضایت خاطر ایشان و تایید صلاحیت برای ورود به آن دنیا، هر تعداد که می‌خواهند را اعدام می‌کنیم!
در ضمن نقد احمد شیرزاد را هم باید در این باب خواند!
در ضمن نقد احمد شیرزاد را هم باید در این باب خواند!
چرا از سیاست‌مدارانمان نمی‌پرسیم و چرا آنها را زیر سوال نمی بریم
در سال‌های قبل از دوم خرداد، بازی سیاست چندان به گستردگی امروز نبود. بخش عمده مردم اختلاف دیدگاه‌ها را نمی‌شناختند و فرض بر این بود که یک دیدگاه حاکم بوسیله مجریان متفاوت، نتایج مختلفی می تواند داشته باشد. آنهایی که آزادی‌های بیشتری می‌دهند و کمتر می خورند شاید بهتر باشند.
بعد از انتخابات مجلس پنجم، فضا اندکی سیاسی تر شد و مطبوعات هم به این رشد سیاسی کمک شایانی کردند. بعد از دوم خرداد، بخشی از روزنامه‌های در عمل تبدیل به ارگان‌های بخش‌های مختلف سیاسی دوم خرداد شدند، و در مقابل روزنامه های راست سنتی قد علم کردند. نقش ما در این میان چه بود؟ و آیا از نقد عملکرد دولت غافل ماندیم و بیشتر تبدیل به سربازهای بازی شطرنج سیاست شدیم؟
به گمان من، نگاهی کوتاه به سرنوشت روزنامه‌ها در هشت سال گذشته، نشان مىدهد که دوره درخشان ۷۶-۷۹ چه به لحاظ کمی و چه از نظر کیفی، در طول تاریخ ما بی بدیل است. بسیاری از مقالات و نوشته‌های نشریات آن دوران تبدیل به کتاب و با تیراژهای بسیار بالا منتشر شد. رشد کیفی محتوایی مطبوعات همراه با رقابت مثبت نویسندگان برای ایجاد آثاری خواننده پسند و در عین حال تاثیرگذار از شاخصه‌های این دوره کوتاه است.
در کاریکاتور مطبوعاتی و عکاسی هم اتفاقات بسیار مثبتی افتاد.
نکته‌ای که الآن برایم مساله شده این است که با مقایسه کارکردمان با روزنامه‌هایی دنیا، چه جایگاهی برای خودمان متصور هستیم؟ آیا توانسته‌ایم واقعا روزنامه‌نگار بمانیم یا بیشتر فعالان سیاسی عضو مطبوعات بوده‌ایم؟ در اینکه تلاشمان این بوده که جامعه را جلو ببریم، تردیدی نکنید، ولی به چه قیمتی و بر پایه چه اصولی؟
اینجا در کانادا، دولت نخست وزیر سابق، ژان کره‌تین. چیزی در حدود ۲۵۰ میلیون دلار اختلاس کرده و دادگاهی دارد ماجرا را که در استان کبک اتفاق افتاده، بررسی می‌کند. شاید عملکرد دولت سابق لیبرال، موجب حفظ این استان و شکست جدایی‌طلبان شده باشد، ولی استفاده از روش‌های غیر اخلاقی و سو استفاده‌های مالی سبب سست شدن دولت فعلی لیبرال شده است. نکته جالب اینجاست که منافع ملی بالاتر از نگاه محدود و توجیه کننده سیاسی است، و روزنامه متمایل به چپ تورنتوستار که شاید پر تیراژترین روزنامه کانادا هم باشد ودر انتخابات استانی و سراسری، به نحوی حامی لیبرال‌ها بوده، خبرهای علیه آنها را به هیچ وجه سانسور نمی‌کند، و حتی می‌توان نقدهای جالبی در آن پیدا کرد. تلویزیون دولتی کشور هم دائما ماجرا را پیگیری می کند.
ما در این سالها چه کرده‌ایم؟ چقدر از تلاش ما صرف رسوا کردن جناح مقابل شده و تا چه حد چشم به عملکرد خودی‌ها داشته‌ایم؟ آیا نقد سیاست‌های داخلی به جای توجیه آن، امکان رشد کشور را بیشتر از پیش فراهم نمی‌کرد؟ اگر به جای حزبی شدن، روزنامه‌نگار می‌ماندیم، به نفع نسل‌های آینده‌مان نبود؟ نقش سردبیران و مدیران رسانه‌ای چه بود؟ چرا نقدهای بسیاری را سانسور کردند؟ چون مثلا دولت گناه داشت؟ یا جناح مقابل دشمن است و نباید با حرف‌های نا امید کننده راستی‌هارا تقویت کرد؟
دگرگونی بسیاری از روزنامه‌نگارهای اهل فکر به خبرنگاران پولکی اتاق‌های فکر شاید ثمره این کآرکرد تحت تاثیر سرخورده‌گی ایشان از سیستم حاکم بر مطبوعات باشد. وقتی طرفدار دو آتشه خاتمی و سازمان مجاهدین انقلاب الآن بشدت طرفدار طرف مقابل شده، اندکی تامل باید کرد. مطمئنا بعد از چند سال باد او را به دیگر جاها خواهد برد...
سوال من این است. چرا زیر سوال بردن و پاسخگو نگاه داشتن سیاستمداران از سوی طرفدارانشان مخالفت و لجن‌مال کردن معنی پیدا کرده است؟ آیا جز این نیست که خود ما روزنامه‌نگاران با سکوت و چشم‌پوشی‌هایمان به جامعه خیانت کرده‌ایم؟
بعد از انتخابات مجلس پنجم، فضا اندکی سیاسی تر شد و مطبوعات هم به این رشد سیاسی کمک شایانی کردند. بعد از دوم خرداد، بخشی از روزنامه‌های در عمل تبدیل به ارگان‌های بخش‌های مختلف سیاسی دوم خرداد شدند، و در مقابل روزنامه های راست سنتی قد علم کردند. نقش ما در این میان چه بود؟ و آیا از نقد عملکرد دولت غافل ماندیم و بیشتر تبدیل به سربازهای بازی شطرنج سیاست شدیم؟
به گمان من، نگاهی کوتاه به سرنوشت روزنامه‌ها در هشت سال گذشته، نشان مىدهد که دوره درخشان ۷۶-۷۹ چه به لحاظ کمی و چه از نظر کیفی، در طول تاریخ ما بی بدیل است. بسیاری از مقالات و نوشته‌های نشریات آن دوران تبدیل به کتاب و با تیراژهای بسیار بالا منتشر شد. رشد کیفی محتوایی مطبوعات همراه با رقابت مثبت نویسندگان برای ایجاد آثاری خواننده پسند و در عین حال تاثیرگذار از شاخصه‌های این دوره کوتاه است.
در کاریکاتور مطبوعاتی و عکاسی هم اتفاقات بسیار مثبتی افتاد.
نکته‌ای که الآن برایم مساله شده این است که با مقایسه کارکردمان با روزنامه‌هایی دنیا، چه جایگاهی برای خودمان متصور هستیم؟ آیا توانسته‌ایم واقعا روزنامه‌نگار بمانیم یا بیشتر فعالان سیاسی عضو مطبوعات بوده‌ایم؟ در اینکه تلاشمان این بوده که جامعه را جلو ببریم، تردیدی نکنید، ولی به چه قیمتی و بر پایه چه اصولی؟
اینجا در کانادا، دولت نخست وزیر سابق، ژان کره‌تین. چیزی در حدود ۲۵۰ میلیون دلار اختلاس کرده و دادگاهی دارد ماجرا را که در استان کبک اتفاق افتاده، بررسی می‌کند. شاید عملکرد دولت سابق لیبرال، موجب حفظ این استان و شکست جدایی‌طلبان شده باشد، ولی استفاده از روش‌های غیر اخلاقی و سو استفاده‌های مالی سبب سست شدن دولت فعلی لیبرال شده است. نکته جالب اینجاست که منافع ملی بالاتر از نگاه محدود و توجیه کننده سیاسی است، و روزنامه متمایل به چپ تورنتوستار که شاید پر تیراژترین روزنامه کانادا هم باشد ودر انتخابات استانی و سراسری، به نحوی حامی لیبرال‌ها بوده، خبرهای علیه آنها را به هیچ وجه سانسور نمی‌کند، و حتی می‌توان نقدهای جالبی در آن پیدا کرد. تلویزیون دولتی کشور هم دائما ماجرا را پیگیری می کند.
ما در این سالها چه کرده‌ایم؟ چقدر از تلاش ما صرف رسوا کردن جناح مقابل شده و تا چه حد چشم به عملکرد خودی‌ها داشته‌ایم؟ آیا نقد سیاست‌های داخلی به جای توجیه آن، امکان رشد کشور را بیشتر از پیش فراهم نمی‌کرد؟ اگر به جای حزبی شدن، روزنامه‌نگار می‌ماندیم، به نفع نسل‌های آینده‌مان نبود؟ نقش سردبیران و مدیران رسانه‌ای چه بود؟ چرا نقدهای بسیاری را سانسور کردند؟ چون مثلا دولت گناه داشت؟ یا جناح مقابل دشمن است و نباید با حرف‌های نا امید کننده راستی‌هارا تقویت کرد؟
دگرگونی بسیاری از روزنامه‌نگارهای اهل فکر به خبرنگاران پولکی اتاق‌های فکر شاید ثمره این کآرکرد تحت تاثیر سرخورده‌گی ایشان از سیستم حاکم بر مطبوعات باشد. وقتی طرفدار دو آتشه خاتمی و سازمان مجاهدین انقلاب الآن بشدت طرفدار طرف مقابل شده، اندکی تامل باید کرد. مطمئنا بعد از چند سال باد او را به دیگر جاها خواهد برد...
سوال من این است. چرا زیر سوال بردن و پاسخگو نگاه داشتن سیاستمداران از سوی طرفدارانشان مخالفت و لجن‌مال کردن معنی پیدا کرده است؟ آیا جز این نیست که خود ما روزنامه‌نگاران با سکوت و چشم‌پوشی‌هایمان به جامعه خیانت کرده‌ایم؟
فعاليت هاي هسته‌اي ايران، تهديد هاي پيشرو- نهضت آزادی ایران
این مطلب بلند را امروز در گویا نیوز خواندم که فکر می‌کنیم جزو بهترین تحلیل‌ها در مورد سیاست‌های هسته‌ای ایران است. اگر فرصت دارید، مرورش کنید. چون نتیجه عملکرد سیاستمداران ما اندکی ترسناک‌تر از جیزی است که می گویند.
نهضت آزادي ايران، با توجه به آنچه در بالا گفته شد و با احساس مسئوليت ملي و به منظور عبوركشور عزيزمان از بحران و چالش كنوني و پيشگيري از حوادث سهمگيني كه حيات ملي كشورمان را تهديد مي‌كند، در چارچوب منافع و مصالح و امنيت ملي ايران قبول شرايط اتحاديه اروپا و همكاري با آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي را به حاكمان و صاحبان تصميم قويا توصيه مي‌نمايد.
نهضت آزادي ايران
فعاليت‌هاي هسته‌اي، به ويژه تدارك گسترده براي غني‌سازي اورانيوم، بدون هماهنگي با آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي، ايران را در يك رويارويي با آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي، اتحاديه اروپا و ايالات متحده آمريكا قرار داده است. در حالي كه ايران بر ادامه غني سازي اورانيوم پا فشاري مي كند ، آمريكا بر توقف كامل فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران تأكيد دارد. اتحاديه اروپا، برخلاف آمريكا، فعاليت‌هاي هسته‌اي در چارچوب مقررات ان.پي.تي را حق ايران مي‌داند و از آن دفاع مي‌كند، اما معتقد است كه ايران بايد غني سازي اورانيوم را متوقف سازد و از آن صرفنظر كند. دولت روسيه نيز از موضع اتحاديه اروپا حمايت مي‌كند و اعلام كرده است كه اگر ايران شرطهاي آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي را بپذيرد، نيروگاه بوشهر را در اواسط سال 1385 تكميل و راه اندازي خواهد كرد و سوخت آن را، در برابر تضمين ايران به برگرداندن زباله هسته‌اي به روسيه، تأمين خواهد نمود. اما ايران حاضر به پذيرش شروط آژانس بين‌المللي و يا اتحاديه اروپا نيست. بايد برسي كرد كه ادامه اين وضعيت كشورمان را به كجا خواهد‌برد؟
1. شواهد و قراين حاكي از آن است كه اگر ايران و اروپا باهم به توافق نرسند، پرونده ايران به شوراي امنيت سازمان ملل متحد ارجاع خواهد شد.دولتهاي عضو اتحاديه اروپا، بويژه برخي از اعضاي اصلي آن، مانند فرانسه و آلمان مايل نيستند كه از سياست‌هاي آمريكا دنباله‌روي كنند. از سوي ديگر، آنها بارها اعلام كرده‌اند كه در مورد دستيابي ايران به سلاح‌هاي كشتار جمعي، از جمله سلاح‌هاي هسته‌اي، نقض حقوق بشر، حمايت از تروريسم و مخالفت با صلح خاورميانه، با آمريكا هم موضع هستند، اگر چه روش‌هاي آنان در برخورد با ايران متفاوت است. اتحاديه اروپا ترجيح مي‌دهد كه مسئله از طريق مذاكره با ايران حل و فصل شود. اما اگر ايران به توافق و تفاهم با اروپا دست نيابد و پرونده فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران به شوراي امنيت ارجاع گردد، احتمال تصويب قطعنامه اي بر ضد ايران بسيار بالا خواهد بود. در آن صورت، چه پيامدهائي براي ايران خواهد داشت؟ مقامات دولت آمريكا بارها اعلام كرده‌اند كه در تقابل با ايران سه راهكار اساسي شامل ديپلماسي- سياسي، اقتصادي و نظامي مورد استفاده قرار خواهد گرفت. راهكاراول يعني ديپلماسي- سياسي مجموعه فعاليت‌هاي كنوني آمريكا عليه ايران را شامل مي‌شود. اگر اين راهكارها نتيجه ندهد و ايران و اتحاديه اروپا به توافق نرسند و پرونده ايران به شوراي امنيت ارجاع گردد، با توجه به قدرت و نفوذ آمريكا در شوراي امنيت، قطعنامه‌اي كه تامين كننده نظرات آمريكا باشد به تصويب خواهد رسيد. اين قطعنامه وسيله اجراي راهكار دوم سياست آمريكا ، يعني وارد كردن فشار اقتصادي با تحريم صدور نفت از ايران و ورود كالا به ايران فراهم خواهد كرد. همچنين در چارچوب اجراي قطعنامه احتمالي شوراي امنيت سازمان ملل متحد، راهكار سوم، يعني اجراي عمليات نظامي محدود،به كار گرفته خواهد شد. اين عمليات نه از نوعي كه در افغانستان يا عراق شاهدش بوديم، بلكه با تنوع و گستره محدود خواهد بود.
اما اجراي مفاد قطعنامه احتمالي عليه ايران پيامدهايي فراتر از فشارهاي اقتصادي نيزبراي كشورمان خواهد داشت. برخي از مقامات ايران وضعيت كره شمالي را كه عضو ان.پي.تي نيست و به رغم فشار آمريكا بمب هسته‌اي ساخته و واكنش آمريكا و جامعه جهاني در برابر آن چندان شديد نبوده است مثال مي زنند. ولي بايد توجه داشت كه اولا سياست‌ها و برنامه‌هاي كره شمالي بدترين فشار اقتصادي را بر مردم آن كشور تحميل كرده است، به گونه‌اي كه همه ساله هزاران كودك كره‌اي به خاطر كمبود غذا و عدم دسترسي به دارو و بهداشت كافي مي‌ميرند. كشوري با اين همه محروميت‌هاي اقتصادي چگونه مي‌تواند به هنگام بروز خطر، حتي با داشتن سلاح هسته‌اي ، از حيات ملي خود دفاع كند. ثانيا مقايسه ايران با كره شمالي مصداقي از قياس مع‌الفارق است. كره شمالي با مشكلات قومي روبرو نيست. امكان و زمينه‌هاي مانور و تحريكات سياسي در كره شمالي براي آمريكا وجود ندارد. علاوه بر اين، كره جنوبي، در چارچوب برنامه استراتژيك وحدت دو كره، با تشديد فشار بر كره شمالي مخالف است. ژاپن و چين نيز با كره جنوبي هم نظر و هماهنگ هستند. در حالي كه در شرايط كنوني منطقه خاورميانه و با توجه به موقعيت همسايگان ايران و ميزان نفوذ و حضور آمريكا و متحدانش دراين كشورها ، احتمال بروز تشنجاتي در ميان برخي از اقوام، همزمان با اجراي قطعنامه شوراي امنيت عليه ايران، نسبتاٌ زياد است.
به بيان ديگر، خطر فروپاشي جغرافيايي تماميت ارضي كشورمان را تهديد مي‌كند. مقايسه وضعيت و شرايط ملي و بين‌المللي در اين زمان با دوران انقلاب مقايسه نادرستي است. انقلاب اسلامي سال 1357 در دوران جنگ سرد رخ داد. در آن هنگام، ارتش شوروي در افغانستان حضور داشت و عراق و برخي ديگر از كشورهاي عرب همسايه ايران با شوروي هم پيمان بودند. در چنان شرايطي، سياست راهبردي بلوك غرب حمايت از تماميت ارضي ايران و مخالفت با هر گونه فروپاشي جغرافيايي بود. اما اينك كه جنگ سرد پايان يافته است،نه تنها نگراني‌هاي ويژه آن دوران وجود ندارد، بلكه احتمال بالكانيزه شدن ايران وديگر كشورهاي همسايه به شدت وجود دارد. بنابراين، خطرات را به هيچ وجه نبايد دست كم گرفت.
2ـ برخي از مقامات در ايران اظهار اميدواري كرده‌اند كه اگر پرونده فعاليت هسته‌اي ايران به شوراي امنيت سازمان ملل متحد ارجاع شود طرح پيشنهادي احتمالاً با وتوي چين ويا روسيه روبرو خواهد شد. برخلاف انتظارات يا اظهارات خوش‌بينانه اين مقامات ، قطعنامه اي عليه ايران به احتمال قوي با وتوي روسيه، چين يا فرانسه روبرو نخواهد شد. در صورت شكست مذاكرات ايران و اتحاديه اروپا- كه فرانسه يكي از طرف‌هاي جدي آن است - و ارجاع پرونده ايران به شوراي امنيت، موضع فرانسه قابل پيش‌بيني است و انتظار وتوي فرانسه بي پايه به نظر مي رسد. فدراسيون روسيه در حال حاضر در ابعاد اقتصادي و سياسي در درون و بيرون كشور در سطح بين‌المللي در چنان ضعفي قرار دارد كه نمي‌تواند، در برابرآمريكا، قطعنامه عليه ايران را وتو كند. رفتار روسيه در مورد اتمام نيروگاه اتمي بوشهريعني تعويق‌هاي پي در پي و سرانجام مشروط كردن اتمام و تحويل آن به توقف غني‌سازي اورانيوم توسط ايران و متعهد شدن ايران به بازپس دادن زباله‌هاي هسته‌اي، حاكي از آن است كه كشورياد شده در شرايطي نيست كه قطعنامه احتمالي را به سود ايران و به رغم آمريكا وتو كند.
احتمال استفاده چين از حق وتو در شوراي امنيت به نفع ايران نيز بسيار ضعيف است. مناسبات و روابط اقتصادي بسيار گسترده چين با جهان غرب، بويژه آمريكا، از چنان ابعادي برخوردار است كه تصور نمي‌رود آن كشور، به خاطر ايران ودر برابر آمريكا از حق وتو استفاده كند. ارزش تجارت خارجي چين با آمريكا چندين برابر ارزش امتيازات احتمالي ايران به چين است.
احتمال اين كه قطعنامه عليه ايران با وتوي چين، روسيه يا حتي فرانسه روبرو شود، بستگي به متن قطعنامه خواهد داشت. اگر در قطعنامه، بر طبق نظر آمريكا، از ايران خواسته شود كه فعاليت‌هاي هسته‌اي خود را به كلي تعطيل كند، چنين قطعنامه‌اي برخلاف پيمان ان.پي.تي. بوده و موجب تضعيف آن خواهد شد و در اين صورت، ممكن است كه با وتوي اين كشورها روبرو شود. زيرا اتحاديه اروپا، از جمله فرانسه، با الزام ايران به تعطيل كليه فعاليت‌هاي هسته‌اي خود موافق نيست و آن را خلاف مقررات ان.پي.تي مي‌دانند. بنابراين، ممكن است كه دولت آمريكا، براي جلوگيري از وتو كردن قطعنامه توسط فرانسه، چين يا روسيه، به جاي تعطيل كامل فعاليت هسته‌اي، به توقف كامل غني‌سازي اورانيوم و تعطيل مراكز هسته‌اي ، به جز نيروگاه بوشهر و رآكتور پژوهشي ـ علمي، مطابق نظر اتحاديه اروپا بسنده كند. اما در هر صورت، متن قطعنامه به جمع‌بندي مذاكرات ايران و اتحاديه اروپا بستگي خواهد داشت.
اما اگر پس از صدور قطعنامه، ايران تصميم بگيرد كه براي جلوگيري از اجراي آن، توقف تمامي فعاليت‌هاي هسته‌اي يا توقف غني‌سازي اورانيوم را بپذيرد، اولا- اين پذيرش از موضع ضعف و تحت فشارهاي بين‌المللي و بدون گرفتن هيچ گونه امتيازي خواهد بود و به موقعيت ايران در منطقه و جهان به شدت آسيب خواهد خورد، ثانيا ـ نه تنها سرمايه‌گذاري عظيمي كه انجام گرفته است بدون استفاده خواهد ماند، بلكه آنچه را كه ايران مي‌تواند در حال حاضر يا در آينده‌اي نه چندان دور در توافق با اروپا به دست آورد از دست خواهد داد.
كشورهاي اروپايي، اصولاً تمايلي به پيروي از سياست‌هاي آمريكا ندارند، بلكه ترجيح مي‌دهند كه مستقل از آمريكا، اگرچه در هماهنگي با آن كشور، با ايران به توافق برسند و ابتكار عمل در كشورهاي خاورميانه، بويژه ايران را در دست داشته باشند. اما اگر ايران نتواند با اروپا به توافق برسد، اروپا چاره‌اي جز همراهي با آمريكا نخواهد داشت. آمريكا هم مايل نيست كه پرونده ايران بدون نظر موافق اروپا در شوراي امنيت سازمان ملل مطرح شود.
نهضت آزادي ايران بر اين باور است كه مسئله فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران، بويژه غني‌سازي اورانيوم، چالش و بحران جديدي را پديد آورده است كه تداوم آن مصالح، منافع و امنيت ملي كشورمان را در معرض مخاطرات سهمگيني قرار خواهد داد. بنابراين، براساس آنچه در بالا گفته شد، مواضع و راهكارهاي واقع‌بينانه زير را براي حفظ منافع ملي پيشنهاد مي‌كند.
1ـ از آنجا كه ايران عضو ان.پي.تي است و مقررات ايمني ناظر بر امنيت فعاليت‌هاي هسته‌اي، يعني پادمان، را امضاء كرده و پروتكل الحاقي رانيز تاييد نموده است و (اگر چه هنوز در قوه مقننه به تصويب نرسيده است)، فعاليت هسته‌اي براي مقاصد صلح‌آميز حق مسلم ايران است.
2 ـ فعاليت‌هاي هسته‌اي صلح‌آميز طيف گسترده‌اي از تامين نيازهاي پزشكي، كشاورزي و ساير بخش‌هاي علمي، پژوهشي و كاربردي را شامل مي‌شود. در زمينه ادامه و گسترش اين گونه فعاليت‌ها كمترين اختلاف نظري در ميان فعالان سياسي و صاحب نظران ايراني وجود ندارد. اما در مورد توليد انرژي هسته‌اي، مسئله متفاوت و بحث‌انگيز است. ايران صاحب منابع عظيم نفت و گاز طبيعي است و علاوه بر آن، امكان استفاده مطلوب و مقرون به صرفه از انواع ديگر انرژي، مانند انرژي خورشيدي و بادي، را دارد. با توجه به اين نكات ، آراي كارشناسان در مورد استفاده از انرژي هسته‌اي، با توجه به همه پيچيدگي‌هاي اقتصادي، فني و سياسي آن، متفاوت است. به هر حال، تصميم‌گيري در اين مورد مربوط به ملت ايران است و قدرت‌هاي خارجي حق ندارند كه براي ايران تعيين تكليف كنند و ايران را از حقوق مشروعش محروم سازند.
3 ـ فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران يك پروژه ملي است و همانند هر پروژه ملي تحقيقاتي، توليدي و عمراني ديگر بايد براساس معيارهاي پنجگانه قابليت اجرا، فني، مالي، اقتصادي و سياسي مورد ارزيابي امكان سنجي و بررسي توجيه پذيري توسط كارشناسان و صاحب نظران قرار گيرد و در صورت توجيه پذيري در قالب برنامه‌هاي پنجساله و بودجه‌هاي يك ساله دولت پيش‌بيني شود و به تصويب قوه مقننه برسد. از آنجا كه توليد انرژي هسته‌اي، بر طبق مفاد ان.پي.تي ، حق ايران است، دليلي براي محرمانه نگاه داشتن فعاليت‌هاي مربوط به آن، به خصوص در سطح ملي و براي مردم خودمان، وجود ندارد. اقدام اخير رئيس محترم جمهوري در بازديد علني از مراكز هسته‌اي ايران با حضور خبرنگاران داخلي و خارجي گامي مثبت در راستاي عادي سازي فعاليت‌هاي هسته‌اي محسوب مي‌شود.
اما، در فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران، اولا به نظر مي‌رسد موازين ياد شده در بالا رعايت نشده است يا در صورت رعايت شدن، مردم عموما از آن بي‌خبرند. ثانيا حتي اگر تمامي مطالعات اوليه براساس معيارهاي شناخته شده صورت گرفته و توليد انرژي هسته‌اي لازم و توجيه پذير تشخيص داده شده باشد، رعايت اولويت‌ها در گزينش طرح‌هاي توسعه ملي ضروري است. به عنوان مثال، ايران يك كشور صادر كننده نفت است، اما به دليل توسعه نيافتن پالايشگاه‌هاي فعلي يا ساخت پالايشگاه‌هاي جديد، هر ساله ميلياردها دلار از درآمد نفتي ايران صرف وارد كردن فراورده‌هاي نفتي، از جمله بنزين، مي‌شود. مقامات مسئول اعلام كرده اند كه ميزان واردات بنزين به زودي به 10 ميليارد دلار در سال بالغ خواهد رسيد. در شرايطي كه دست‌اندركاران ظاهراً تمايل و برنامه مشخصي براي تأمين بنزين مورد نياز كشور از طريق توسعه پالايشگاه‌ها ندارند، در عوض به سرمايه‌گذاري براي تأسيس پالايشگاه در كشورهاي ديگر پرداخته‌اند، در حالي كه تأسيس پالايشگاه در ايران علاوه بر رفع نيازهاي داخل كشور، اشتغال¬زا نيز خواهد بود. ممكن است استدلال شود كه واردات بهاي بنزين با صرفه‌تر از توليد داخلي است. با همين استدلال، بايد بررسي شود كه چه توجيه اقتصادي ـ مالي براي توليد انرژي هسته‌اي، در برابر انواع ديگر انرژي، براي كشوري مثل ايران وجود دارد؟
4ـ توليد انرژي در نيروگاه هسته‌اي به اورانيوم غني يا تغليظ شده به عنوان سوخت هسته‌اي وابسته است. غني‌سازي اورانيوم فرايندي پيچيده است كه چه از جهت سرمايه گذاري اوليه و چه به لحاظ هزينه‌هاي عملياتي بسيار پر هزينه مي‌باشد.
ايران تنها يك نيروگاه هسته‌اي در دست اجرا دارد كه هنوز به بهره‌برداري نرسيده است. آيا توجيه مالي و اقتصادي براي صرف هزينه هاي بسيار بالا، براي غني‌سازي اورانيوم و توليد سوخت هسته‌اي، تنها براي يك نيروگاه وجود دارد؟ حتي اگر مخالفت كشورهاي خارجي با غني‌سازي اورانيوم و احتمال و امكان توليد سلاح‌هاي هسته‌اي هم وجود نداشته باشد، ايران با اورانيوم غني شده‌اي كه بيش از نياز نيروگاه هسته‌اي بوشهر خواهد بود چه كار خواهد توانست بكند؟ با توجه به ديدگاه‌ها و نظرات حاكمان كنوني درباره مسايل منطقه و جهان، ايران در كدام بازار جهاني مي‌تواند مازاد اورانيوم غني شده‌اش را به فروش برساند؟
5 ـ غني‌سازي اورانيوم و توليد سوخت هسته‌اي براي نيروگاه بوشهر مي‌تواند كاركرد دوگانه داشته باشد، يعني مي‌تواند براي اهداف صلح‌آميز و هم براي توليد سلاح‌هاي هسته‌اي به كار رود.
اگر چه رئيس جمهور ايران و مقامات به طور رسمي اعلام كرده‌اند كه قصد توليد سلاح‌هاي هسته‌اي را ندارند، اما سخنگويان جناح‌هاي تندرو اعتقادشان را به ضرورت توليد سلاح‌هاي هسته‌اي به صورت آشكار بيان داشته‌اند . اينگونه اظهارات، همراه با برخي رفتارهاي نه چندان شفاف ايران، موجب شده است كه آمريكا و اتحاديه اروپا به شدت نسبت به اهداف فعاليت‌هاي هسته‌اي ايران مشكوك شوند و ايران اعتماد جهاني را از دست بدهد
نهضت آزادي ايران، با توجه به آنچه در بالا گفته شد و با احساس مسئوليت ملي و به منظور عبوركشور عزيزمان از بحران و چالش كنوني و پيشگيري از حوادث سهمگيني كه حيات ملي كشورمان را تهديد مي‌كند، در چارچوب منافع و مصالح و امنيت ملي ايران قبول شرايط اتحاديه اروپا و همكاري با آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي را به حاكمان و صاحبان تصميم قويا توصيه مي‌نمايد.
نهضت آزادي ايران
شعارهای خاتمی را یادتان می آید
ای بابا! پاک یادم رفته بود که در بروشور انتخاباتی خاتمی چه چیزهایی آمده بود؟
اگر شما نسخه‌ای از آن را دارید، می‌توانید بندهایش را برایم بنویسید؟ می‌خواهم ببینم در این هشت سال چه اتفاقاتی باید می‌افتاد؟ نمی‌خواهم بیخودی به او گیر بدهم و بی‌انصاف باشم.
الآن شعارهای معین و دیگر عزیزان را هم ثبت کنید...کارشان داریم...
اگر شما نسخه‌ای از آن را دارید، می‌توانید بندهایش را برایم بنویسید؟ می‌خواهم ببینم در این هشت سال چه اتفاقاتی باید می‌افتاد؟ نمی‌خواهم بیخودی به او گیر بدهم و بی‌انصاف باشم.
الآن شعارهای معین و دیگر عزیزان را هم ثبت کنید...کارشان داریم...
ملوّن
سیاستمدار فردی است بوقلمون صفت که برای رسیدن به قدرت، حاضر است همه رنگی بگیرد. مشتی آدم بی‌پدر و مادر دورش را می‌گیرند که نفهمد چه رنگی شده و چه رنگی خواهد شد!
سیاسی‌کارکسی است که می‌خواهد رنگش کنند تا سیاست مدار شود.
مردمی که بوسیله سیاستمداران و سیاسی‌کاران رنگ می‌شوند بدبخت‌تر از آنها هستند، و ازهمه مفلوک‌تر، روزنامه‌نگارانی که باید این رنگ‌شده‌های رنگ کننده را برای مردم رنگ شده توجیه کنند و کثافت‌کاری‌هایشان را مثبت نشان دهند.
ننگ با رنگ پاک نمی شود، بلکه کثیف‌تر می شود!
سیاسی‌کارکسی است که می‌خواهد رنگش کنند تا سیاست مدار شود.
مردمی که بوسیله سیاستمداران و سیاسی‌کاران رنگ می‌شوند بدبخت‌تر از آنها هستند، و ازهمه مفلوک‌تر، روزنامه‌نگارانی که باید این رنگ‌شده‌های رنگ کننده را برای مردم رنگ شده توجیه کنند و کثافت‌کاری‌هایشان را مثبت نشان دهند.
ننگ با رنگ پاک نمی شود، بلکه کثیف‌تر می شود!
Friday, April 15, 2005
زیبا کلام به روایت بهمن کلباسی
این بهمن هم از آن موجودآت جالب توجه است! روز ۲۲ بهمن ۵۷ بدنیا آمده و لحظه‌ای آن رژیم را تجربه نکرده. نظرش در مورد گفته‌های زیبا کلام، زیباست.
دکتر معین و ملی مذهبی‌ها
نمی‌دانم در دوران وزارت دکتر معین، چند درصد ملی مذهبی‌ها امکان رشد داشتند؟ و چه تعدادی از ایشان در نقش‌های کلیدی وزارتت علوم خدمت می‌کردند؟ حالا این جمله را در سایت دکتر معین ملاحظه کنید:
نباید کشور از توان مدیریتی نیروهای ملی مذهبی و نهضت آزادی محروم شود.
نمی دانم دکتر معین در حوزه کارکرد خویش چنین کاری کرده‌است یا نه؟ که حالا می خواهد به عنوان نامزد ریاست جمهوری ما را در انتظار انتصاب معاونی یا وزیری ملی مذهبی بگذارد...
خالی بندی هم حدی دارد دکتر!
نباید کشور از توان مدیریتی نیروهای ملی مذهبی و نهضت آزادی محروم شود.
نمی دانم دکتر معین در حوزه کارکرد خویش چنین کاری کرده‌است یا نه؟ که حالا می خواهد به عنوان نامزد ریاست جمهوری ما را در انتظار انتصاب معاونی یا وزیری ملی مذهبی بگذارد...
خالی بندی هم حدی دارد دکتر!
جمهوری اسلامي پيشقراول نقشه ی جديد خاورميانه-همایون خیری
همایون تازه‌گی‌ها خیلی فعال شده، که امیدوارم بیشتر و بیشتر شود. این مطلب او به جهت آشنایی‌اش با منطقه، خواندن دارد.
جفا در حق پروژه های ملی؟ به چه قیمتی...
دیروز این یادداشت حنیف مزروعی را مى‌خواندم. دیدم از بعد مقایسه‌ای، اگر این پروژه در دوران سازندگی به نتیجه می رسید، در بوق وکرنا می‌کردند و چند صد تا بیلبورد برایش در تهران درست می‌شد.
اما مشکل من با این پروژه‌های ملی این است که اصلا مطمئن نیستم که تخت جمشید شاهکار آقایان بر اساس اصول فنی و زمین‌شناختی و ژئوتکنیکی و ...ساخته شده باشد؟ چند در صد سازه‌های هوا شده بوسیله جماعت مشارکت با مطالعه دقیق وضعیت زمین شناسی و محیط زیستی احداث شده است؟ چند درصد سدهای این جماعت بهترین گزینه برای جذب آب‌های هرزرو و دخیره‌سازی آن بوده؟ چند درصد شاهکارهای سد سازی جماعت وزارت نیرو در طول چهل پنجاه سال آینده توان اثبات ادعای سازندگانش را دارد؟ چند درصد هزینه‌های ساخت و مطالعه سد، صرف خود موضوع شده؟ آیا بودجه وزارت نیرو و در حقیقت بودجه ملی با سد سازی‌های افراطی! تا حدی به هرز نرفته‌است؟ آیا سد سازی و تمرکز بودجه ریزی در این صنعت پر منفعت که منافع مشارکتی‌ها و سپاهی‌ها در آن مشترک است، و به تحبیب قلوب آنها یاری رسانده-بوسیله حبیب‌الله بی طرف!-مانع اجرای پروژه‌های ارزان ولی‌پرفایده‌تر ذخیره‌سازی آب در مناطق حاشیه بیابان‌ها( در سفره‌های آب زیر زمینی) در وسعت بر آورد شده ۴۲ میلیون هکتاری نیست؟ با بودجه هر سد، چند میلیون هکتار را می‌توان جهت ذخیره‌سازی آب در زیر زمین که میزان تبخیر آن به مراتب کمتر از ۲۰، %-۲۵% در بسیاری از سدهای ایران است آماده کرد و پروژه‌های آبخوانداری را به اجرا رساند؟ این پروژه‌های ارزان چقدر سود به جیب مشاوران مشارکتی خواهد ریخت؟
حنیف مزروعی راست می گوید، قدر کار و زحمت سدسازها را نمی‌دانند. کاش قدرتی بود تا این جماعت اطلاعاتی سابق را زیر سوال می‌برد که اجرا شدن هر پروژه و برنده شدن هر پیمانکار تحت چه شرایطی صورت گرفته، و...
این هم نمونه‌هایی از سدسازان و سد بازان و رفقای بازدید کننده‌شان در سایت رجبعلی مزروعی
اما مشکل من با این پروژه‌های ملی این است که اصلا مطمئن نیستم که تخت جمشید شاهکار آقایان بر اساس اصول فنی و زمین‌شناختی و ژئوتکنیکی و ...ساخته شده باشد؟ چند در صد سازه‌های هوا شده بوسیله جماعت مشارکت با مطالعه دقیق وضعیت زمین شناسی و محیط زیستی احداث شده است؟ چند درصد سدهای این جماعت بهترین گزینه برای جذب آب‌های هرزرو و دخیره‌سازی آن بوده؟ چند درصد شاهکارهای سد سازی جماعت وزارت نیرو در طول چهل پنجاه سال آینده توان اثبات ادعای سازندگانش را دارد؟ چند درصد هزینه‌های ساخت و مطالعه سد، صرف خود موضوع شده؟ آیا بودجه وزارت نیرو و در حقیقت بودجه ملی با سد سازی‌های افراطی! تا حدی به هرز نرفته‌است؟ آیا سد سازی و تمرکز بودجه ریزی در این صنعت پر منفعت که منافع مشارکتی‌ها و سپاهی‌ها در آن مشترک است، و به تحبیب قلوب آنها یاری رسانده-بوسیله حبیب‌الله بی طرف!-مانع اجرای پروژه‌های ارزان ولی‌پرفایده‌تر ذخیره‌سازی آب در مناطق حاشیه بیابان‌ها( در سفره‌های آب زیر زمینی) در وسعت بر آورد شده ۴۲ میلیون هکتاری نیست؟ با بودجه هر سد، چند میلیون هکتار را می‌توان جهت ذخیره‌سازی آب در زیر زمین که میزان تبخیر آن به مراتب کمتر از ۲۰، %-۲۵% در بسیاری از سدهای ایران است آماده کرد و پروژه‌های آبخوانداری را به اجرا رساند؟ این پروژه‌های ارزان چقدر سود به جیب مشاوران مشارکتی خواهد ریخت؟
حنیف مزروعی راست می گوید، قدر کار و زحمت سدسازها را نمی‌دانند. کاش قدرتی بود تا این جماعت اطلاعاتی سابق را زیر سوال می‌برد که اجرا شدن هر پروژه و برنده شدن هر پیمانکار تحت چه شرایطی صورت گرفته، و...
این هم نمونه‌هایی از سدسازان و سد بازان و رفقای بازدید کننده‌شان در سایت رجبعلی مزروعی
جاي خالي ماكياول-رجبعلی مزروعی
این رجبعلی هم حرف‌های قشنگی می زند. البته شاید حنیف روی او تاثیر جالب توجهی گذاشته که کمی پدر را روشن‌فکر کرده. بالاخره نسل ما باید این مرتجعین بالفطره! را اندکی تغییر دهد!
Thursday, April 14, 2005
انتخابات ریاست جمهوری و تقلای اصلاح طلبان-گویا نیوز
این مطلب خواندنی است
در حالی که حدود سه ماه به انتخابات ریاست جمهوری مانده است، برخی از چهره های اصلاح طلبان حکومتی ، به ویژه آقای تاجزاده، به شدت در تقلای به میدان آوردن مردم هستند. آنها به خوبی دریافته اند که با توجه به عدم استقبال مردم از جناح راست، به میدان آمدن مردم و شرکت آنان در انتخابات ریاست جمهوری برابر است با پیروزی کاندیدای اصلاح طلبان.
اصولا سیاست ورزان در جامعه ایران بایستی به این نکته توجه کنند که مردم ایران، حتی عامه مردم که اهل فلسفه پردازی هم نیستند، رفتار گذشته گروه های مختلف سیاسی را به خاطر می سپارند و اگر حتی جزئیات عملکرد آنها را به خاطر نداشته باشند، کلیاتی از عملکرد هر گروه را در ضمیر ناخودآگاه خود دارند.
اصلاح طلبان حکومتی یک باربا آن همه شعار از مردم رای گرفتند و مردم انتظار داشتند که اگر نه همه شعارها بلکه لااقل درصدی از شعار های آنها را در عمل مشاهده کنند. همه مردم انتظار نداشتند که جناب خاتمی مقابل رهبر و گروه عظیمی از محافظه کاران پشت پرده که رهبر را هدایت می کنند بایستد و در نهایت هم پیروز از میدان بدر آید، که این امری محال بود، اما انتظار این را داشتند که آقای خاتمی با آنها صادق باشد و به هر دلیل درست یا نادرست پشت پرده زد و بند نکند و از حقوق مردم نگذرد، ولی این انتظارشان برآورده نشد.
مردم انتظار داشتند که نمایندگانشان در مجلس بیشتر از هر چیزی به فکر حقوق آنها باشند تا به فکر ماندن در پست و مقامشان، ولی آنها نشان دادند که تنها زمانی دست به عمل می زنند که موقعیت خودشان به خطر افتد.
جناب آقای تاجزاده که اینهمه از مردم التماس شرکت در انتخابات می کند باید نشان دهد که اگر در این انتخابات نامزد حتی یک گروه رد صلاحیت شد، گروهش انتخابات را تحریم کند و تابع نظر جمیع مردم باشد نه آن که اگر تنها نامزد گروه خودشان رد صلاحیت شد زمزمه تحریم سر دهد.
بسیاری از صاحبنظران عقیده دارند که در این انتخابات مردم بایستی رویه ای متفاوت از گذشته پیش گیرند چرا که آزموده را آزمودن خطاست.
اگر صرف تحریم انتخابات و شرکت نکردن در آن یا شرکت در انتخابات و رای دادن به یکی ازکاندیداها، حتی کاندیدای اصلاح طلب، نتیجه داشت قطعا تا به حال جواب داده بود.
آلترناتیو دیگری که پیش روست این است که اگر طبق روال گذشته برخی از نامزد های ریاست جمهوری رد صلاحیت شدند، که قطعا چنین خواهد بود، همه مردم بصورت فراگیر درروز انتخابات از خانه ها بیرون بیایند و در انتخابات شرکت کنند و روی برگه های رای بنویسند «جمهوری اسلامی نه» و پس از آن هم بصورت آرام در خیابان ها تجمع کنند.
اگر واقعا حتی 50% از واجدین شرایط رای دادن که حدود 25 میلیون نفر هستند چنین کنند، تصور اینکه چه افتضاحی برای حاکمان جمهوری اسلامی به بار آید برای مردم ایران که به دنبال حقوق از دست رفته خویش هستند لذتبخش خواهد بود و می تواند نقطه شروعی برای یک انقلاب آرام باشد.
محمد باقر رهنما
){kind=link}
){kind=link}
روزگار سپری شده
June 2004July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
March 2012
December 2012
خواندنیها
آذرآرش سبحانی
آرش سیگارچی
آزادنويس
آسیه امینی
ابراهيم نبوي
بلوچ
بهزاد افشاری
منو بیلی
پرستو دوکوهکی
پژمان اکبرزاده
پرشین کارتون
پویان
ترانه علیدوستی
پینکفلویدیش
حامد قدوسی
حسن سربخشیان
حنیف مزروعی
خُسن آقا
خط قرمز
رویاهای گمشده
زيتون
ژیلا بنییعقوب
سام خسروی
سر به هوا
سرزمين رويايی
سیبستان
شهرام شريف
عباس عبدی
عباس معروفی
علیرضا رضایی
علی گرجی
فانوس خیال
ف.م. سخن
فرید مدرسی
کلاغ سفید
کمانگیر
گوشزد
لگو ماهی
محمد مجابی
محمد طاهری
محمود فرجامی
مسعود بهنود
مسعود سفیری
ملا حسنی
ملکوت
مهار بیابان زایی
نازی کاویانی
نفیسه مطلق
هادي خرسندي
هادي ناصری
هومن شهبندی
يك پزشك
یونس شکرخواه