در روز 2 شنبه 10 آوریل برابر با 21 فروردین ماه در موسسه واشنگتن اینتر پرایز من با مایکل لدین دیدار کردم برای کار ترجمه ای از او رفتم و تصادفی بحث آغاز شد و گفتارهای او را در این دیدار به منا سبت سفرش به ایران - به طور مختصر می اورم....دیداری که در آن مدام سیگار برگ می کشید ، و یا لابه لای بحث تلفن داشت با یکی ایتالیایی جرف می زد و چای سبز چینی هم می نوشید ...

Join us to commemorate World Press Freedom Day on May 3. Three months after the Danish cartoon controversy flared up, tempers have calmed down, the protests have ended, and the story has fallen out of the headlines. But do we have any better understanding of what happened, what it means for a multi-cultural, 'tolerant' country such as Canada, and how this has affected free expression around the world. CJFE presents a panel discussion on free expression, cartoons, cultural sensitivity and the media.

Panelists include: Anver Emon, Professor of Islamic law and torts, University of Toronto, Nikahang Kowsar, Iranian cartoonist, Josh Paterson, Acting Director of the Freedom of Expression at the Canadian Civil Liberties Association and Haroon Siddiqui, Editor Emeritus of the Toronto Star.

امروز بعد از شونصد سال تصادفا فیلم "زوربای یونانی" را گیر آوردم! اینقدر حال کردم که حد ندارد! یادم می‌آید وقتی کتابش را خواندم تا مدت‌ها توی کف این شخصیت بودم، و وقتی فیلمش را دیدم، بازی درخشان و شاهکار انتونی کویین حسابی مستم کرد.

خلاصده باید فرصت کنم ببینمش!

الان سی‌ان‌ان این نمودار را نشان می‌داد. خیلی بامزه است. برای بخش بزرگی از مردم آمریکا، قیمت بنزین با اعتبار رئیس جمهوری‌شان نسبت معکوس دارد!

این مطلب را برای روزنامه ایران نوشتم، بعد از تعطیلی هفته‌نامه. عده‌ کمی می‌دانستند که علت تعطیلی چیست، و بخشی از آن هم باید سر به مهر بماند. لا اقل تا سال‌های سال. وقتی داور نبوی زنگ زد و گفت صابری می‌خواهد مجله را تعطیل کند، بی‌اختیار به او زنگ زدم. گریه‌ام گرفته بود. مثل پسری بودم از خانه پدری به قهر رفته، ولی کلی خاطره دارد، حال می‌خواهند خانه پدری را خراب کنند... کمی گریه کردم، به خانه که رسیدم باز هم گریستم، می‌دانستم وضع سیاسی مملکت دارد خراب می‌شود که صابری مجله را دارد هفته دیگر می‌بندد:


امروز مي خواستم سومين قسمت بررسي آثارتوماس ناست و خاني ديگر از خوان هاي رستم راتقديمتان كنم ولي نابهنگام ترين اتفاق عالم طنز وكاريكاتور در كشور ما مانع شد:

«هفته نامه گل آقا هم رفت!»

نه با حكم دادگاه، كه با تصميم شخص خود گل آقا. «كيومرث صابري فومني » نويسنده و سياستمرد سرد و گرم چشيده اي است.وقتي سخن سرمقاله آخرين شماره گل آقا را مي نوشت، نمي دانست به زبان طنز بگويد يا به زبان رسمي كه ديگر توان انتشار هفته نامه گل آقا را ندارد. خيلي ها از جمله تحليلگر BBC، مشكلات مالي رابه عنوان انگيزه اصلي صابري ذكر كردند، اما نه! صابري در طول ۱۲سال انتشار مجله، پشتوانه مالي مناسبي براي ادامه كار فراهم كرده بود.

بدون شك دليل چيز ديگري است...

صابري، با مجله «توفيق»، نشريه طنزي كه در قبل از پيروزي انقلاب از محبوب ترين ها بود، كار را شروع كرد. اول به عنوان يك طنزنويس جوان كه كارها را از بيرون از مجله براي برادران توفيق مي نوشت و مي فرستاد تا اينكه دراواسط دهه چهل درآنجا رسمي شد. چون در يك تظاهرات دانشجويي گردنش آسيب ديده بود، اسم مستعارش را «گردن شكسته فومني » گذاشت.

وقتي در سال،۱۳۵۰ توفيق تعطيل شد (به قول خودش تو«قيف» شد) اين معلم خوش ذوق و كوچك جثه آموزش و پرورش و همكار شهيد رجايي، ارتباطي محدودتر با مطبوعات داشت و هرازگاهي مطلبي از او در جايي چاپ مي شد. بعد از پيروزي انقلاب در كنار شهيد رجايي بود، و تا بالاترين مدارج در وزارت آموزش و پرورش،نخست وزيري و رياست جمهوري رسيد.

پس از شهادت محمدعلي رجايي، دو سه سالي در رياست جمهوري مشغول كار بود تا اينكه فيلش ياد هندوستان كرد و با نام مستعار گل آقا شروع به نوشتن ستون معروف «دو كلمه حرف حساب» كرد.

از اين ستون به آن ستون فرج است! پس در سال۱۳۶۹ با همكاري دوستان قديمي از جمله مرحوم فرجيان، عرباني، پاك شير و... و دوستاني جديدتر مثل سيدابراهيم نبوي،مجله گل آقا را به راه انداخت. مجله اي كه بعد از سالها قحطي كاريكاتور وزرا، بازار سانسور كاريكاتور را از رونق انداخت و در شماره اول پنبه وزير بهداشت وقت را زد،ولي با ملاحتي خاص كه خود وزير هم خوشش بيايد.
صابري، سرد و گرم روزگار را چشيده بود و مي دانست در كجا كار مي كند. مي دانست كه شكستن «تابو» چندان هم ساده نيست. خدمت بزرگ اين طنزنويس به كاريكاتور آنقدر زياد است كه شايد نوشتن آن بيهوده ترين كار دنيا باشد.

با راه اندازي گل آقا بسياري از جوانان علاقه مند به كاريكاتور، كشيدن آن را هم آغاز كردند. نمي دانم كه ذكر يك خاطره شخصي مي تواند مفيد باشد يا نه، ولي نمي توانم اولين خاطره ام از رفتن به گل آقا را فراموش كنم. تيرماه سال ،۱۳۷۰ يكي از همكلاسي هاي دانشگاه به من گفت كه كاريكاتورهايي را كه در دانشكده از اساتيد كشيده بودم نشان يكي از دوستانش در گل آقا داده است. او هم از طراح خواسته كه سري به دفتر مجله بزند. آن روز، من و يك هنرمند جوان ديگر «سيدمحمودجوادي» مي خواستيم هرطور كه شده جذب مجله شويم. كارهاي جوادي بعد از چند مدت درماهنامه به چاپ رسيد و من هم بعد از كشيدن كاريكاتور خود صابري، جذب هفته نامه شدم. تجربه پيوستن يك جوان به يك گروه پيشكسوت براي هفته نامه گل آقا به آنجا منتهي شد كه بعد از مدتي «سعيد نوروزي»، «فرشيد رجبعلي» و «بزرگمهر حسين پور» در سالهاي ۷۱ و ۷۲ به مجموعه بپيوندند. جواناني كه بيشتر از ۱۶ سال نداشتند. چاپ آثار خوانندگان هم زمينه اي مناسب براي بروز خلاقيت كاريكاتوريست هاي جوان بود.

كاركردن كاريكاتوريست جوان تر در كنار اساتيد بزرگواري مثل احمد عرباني، ناصر پاك شير، احمد عبداللهي نيا و محمد رفيع ضيايي آنقدر مؤثر بود كه بعد از مدتي، هركدام از اين جوان ترها امكان كار در بهترين نشريات غيرطنز كشور را پيدا مي كردند.
هفته نامه گل آقا، به تدريج تبديل به مدرسه كاريكاتوريست هاي مجله اي شده بود. در سال ،۷۴ كاريكاتوريست هاي جوان تر جلساتي براي دستيابي به مرزهاي بالاتري در كاريكاتور مطبوعاتي برگزار مي كردند كه شايد با ديدن آثار برخي از ايشان در نشريات مختلف امروز، بتوان پي به تأثير آن جلسات برد.

با اين همه شرايط هميشه براي كاريكاتوريست هاي مجله جالب نبود. وقتي در سال ،۱۳۷۵ احمد عرباني از مجموعه جدا شد، جوان ترها يك پشتوانه بسيار مهم هنري و تخصصي را از دست دادند. در اواسط سال هم چندنفري از كاريكاتوريست ها عطاي كاركردن با سردبير وقت را به لقايش بخشيدند و رفتند. توفيق هم روزي روزگاري دچار اين بليه شده بود.

ولي جذب هنرمندان جواني چون «علي رادمند»، «امير داوودي»، «پانته آ واعظ نيا» و ... آرام آرام شرايط را بهتر كرد. تا امروز كه خوانندگان يكي از موفق ترين نشريات كشور از ديدن آثار پيران و جوانان كاريكاتوريست، محروم شده اند.

يكي از كارهاي بسيار خوب گل آقا، فرستادن كاريكاتوريست هاي جوان به كلاسهاي طراحي و نقاشي بود. صابري مثل يك پدر سختگير، مي خواست فرزندانش مسير را درست طي كنند و هردمبيلي بار نيايند.

با اينكه امروز هفته نامه گل آقا در دست ما نيست .ولي مي توان با «ماهنامه گل آقا» و «بچه ها گل آقا» تاحدي تشنگي مان را رفع كنيم. مطمئناً كاريكاتوريست هاي خوب مجله ، خيلي سريع جذب نشريات ديگر مي شوند، ولي درگيرشدن در ماجراهاي «گل آقا» و «شا غلام » مزه ديگري داشت.

«كيومرث صابري فومني » حق بزرگي در ايجاد فضايي مناسب براي فعاليت كاريكاتوريست ها، برگردن ايشان دارد.
در فضايي كه او فراهم آورد «طنز و كاريكاتور» ، «جوالدوز» ، «درنگ» و «كيهان كاريكاتور» منتشر شدند. «كيهان كاريكاتور» مجله اي تخصصي بود كه بسياري از جوانان را با مسائل تئوريك وكيفي كاريكاتور آشنا مي ساخت.بخاطر وجود «كيهان كاريكاتور» بود كه جوانترها فهميدند چگونه مي توان در مسابقات كاريكاتور خارج از كشور شركت كرد… امروز، كاريكاتور ايران مديون اين وجهه مثبت دست اندركاران مجله «كيهان كاريكاتور » است و «كيهان كاريكاتور» مديون فضايي كه صابري در خلق آن تأثيرگذار بود. دهه هفتاد را در طنز وكاريكاتور كشور بايد دهه گل آقا ناميد. دوره اي درخشان كه بيشترين كاريكاتور تاريخ كشور در واحد زمان خلق شد. دوره اي كه هنرمندان ايراني بيشترين مدال ونشان افتخار را از مسابقات ونمايشگاههاي بين المللي به دست آوردند. دوره اي كه نياز يك مركز تخصصي كاريكاتور حس شد و «خانه كاريكاتور» پديد آمد. دوره اي كه كاريكاتوريست هاي باتجربه تر در «خانه كاريكاتور» جوانترها را با ريزه كاري هاي حرفه اي آشنامي كردند…

البته بركاركرد گل آقا در طي ۱۲سال انتشارش انتقادهاي زيادي هم وارد است . چه در فرم وچه در محتوا. بهره گيري گاه ساده انديشانه از تيتر خبر در خود كاريكاتور ونوشتن خبر در گوشه اي ازكار تكرار همان كاري بود كه توفيق مي كرد. عدم بهره گيري از مدير هنري در طول سالهاي انتشار، كاهش قدرت خلاقيت برخي از هنرمندان بخاطر تبديل شدن به اجراكاران طنزنويسان مجله و… ازهمين جمله است . با همه اين حرفها، تأثير صابري وهفته نامه اش در ايجاد فضايي مناسب براي كار بسيار مثبت بود.

تعطيلي خودكرده هفته نامه را تدبيري نيست . بدون شك صابري با اين كار مي خواهد حرفي را بزند كه حالا حالاها براي ما قابل درك نخواهد بود. سالهاي سال معروف بود كه هركجا را كه ببندند، گل آقا را ديگر نمي بندند. توجيه اين خود «بسته گي»! كار چندان راحتي نيست.

امروز جاي اين هفته نامه در كيوسكهاي مطبوعات خالي است . هنوز خيلي ها باورشان نمي شود… ولي حقيقت دارد. شاغلام به آخر خط رسيد! واين مطمئناً بخاطر مشكلات مالي نبود! صابري چه در سردارد؟

دو سال پیش این روزها به من خیلی سخت گذشت. اول خواب صابری را ببینی، بعد هر چه خانه‌اش زنگ بزنی صدای یکی دیگر روی پیغام‌گیر باشد، و بعد بخوانی که او تمام کرده...

آنقدر گریه کردم و ناله کردم که باورم نمی‌شد اینقدر دوستش داشته ام.

هیچگاه آن چیزی نشدم که صابری از من انتظار داشت، چون استقلالم را بیشتر دوست داشتم، و نمی‌خواستم نمونه دیگری از دنباله‌روهای منطق و فرهنگ "توفیق" باشم.

صابری منطق خودش را داشت، و من هم نگاه وحشی خودم را...با آنکه هنوز شاگردی می‌کنم و دارم زور می‌زنم مسیری منطقی برای خودم بیابم، ولی کار کردن کنار استادی مثل او افتخار کمی برایم نبوده است.

دیده‌ام که اتصالات سیاسی به قدرت چقدر دست و پای او را بسته بود، ولی توانست گروهی را دور هم جمع کند و طنز سیاسی را زنده نگاه دارد، گروهی جوان جویای نام را پناه دهد و امکان بروز استعدادشان را فراهم سازد.

روزی که با محمود جوادی اهل بوشهر به آنجا رفتیم ، چندان امیدی به جذب شدن نداشتم، ولی لطف و حمایت سیامک ظریفی، مرحوم محمد پورثانی، خود صابری و بعدها ابراهیم نبوی باعث شد در مسیر مناسب‌تری بیافتم. طرح‌های جوادی در ماهنامه چاپ می‌شد و بعدها به روزنامه جمهوری اسلامی رفت و عملا به جرگه حرفه‌ای‌ها پیوست.

بهترین خاطرات خیلی از ما یاد‌داشت‌های معترضه و گاه راهنمایی‌های صابری روی کاغذ‌های کوچک با آن روان‌نویس سبز رنگش بود. خیلی‌هایش را جمع کرده بودم. جوک‌هایی هم به همین خاطر درست می‌کردیم بامزه بود.

صابری می‌دانست که برای زنده نگه داشتن طنز نباید از حدی تندتر رفت، و گاهی ما جدا شدگان از گل‌آقا بی‌هوا می‌خواستیم خشتک سیاسیون را دود بدهیم، و او می‌دید که چه بلایی بر سرمان خواهند آورد...

شاید این اواخر نگاه سیاسی او را دوست نداشتم، ولی حرف‌هایش همیشه در گوشم زنگ می‌زد. به من با آن لهجه رشتی‌اش می‌گفت: " پسر، این کاریکاتور خالی برای تو نون و آب نمیشه! بزن توی کار شرکت و چاپ و کتاب و این حرفا! مرد! درست رو تموم کن! شیرازی و کله شقی؟"

مجموعه گل‌آقا پر بود از خوبی‌ها و نامهربانی‌ها، تبعیض همیشه وجود داشت، دستمال به دست‌ها موفقیت‌شان تضمین شده بود، ولی به همه سختی‌هایش می ارزید، لحظاتی که می‌رفتی دفتر صابری، متلکی بارت می‌کرد و اگر هم مثل من پررو بودی، جوابش را می‌دادی و در می‌رفتی، و بعد در راهرو سمت راه پله بودی و می‌شنیدی که می‌گوید:"پسر، برگرد اینجا ببینم!" بعد قهقهه...

بحث‌های طولانی انتقادی از سبک کاریکاتور گل‌آقای که صدایش را در‌می‌آوردم بامزه بود...می‌گفتم ما نباید نسبت به توفیق پیشرفت کنیم؟ مثل این بود که فحش ناموسی داده بودم.

یک بار به او گفتم فیلم پدرخوانده را دیده‌اید؟ در باره شماست! گفت مگر پدرخوانده چه جوری است...بعدا گمانم دیده بود. او پدرخوانده‌ای دوست داشتنی بود.

...اما موج جدید سخت‌گیری‌ها، فشارها و احضار دانشجویان به کمیته انضباطی زمانی آغاز شد که یکی از دانشجویان دختر این دانشگاه که از خانواده‌ي شهدا بوده و با رتبه‌ي بسیار خوبی در یکی از رشته‌های این دانشگاه تحصیل می‌کرده است از تعطیلات نوروز تا به حال مفقود شده است. وی که تا اواخر سال 84 با خانواده خود تماس داشته و در خوابگاه زندگی می‌کرده است در پی احضار به کمیته‌ی انضباطی به دلیل مصرف مواد مخدر، داشتن روابط نامشروع و سقط جنین ناپدید شده است و به گفته‌ی مسئولان دانشگاه از سرنوشت او هیچ خبری در دست نیست....

نشد یک بار این یاهومسنجر را راه بیاندازم و جند نفر پیغام نگذاشته باشند که آفلاین‌هایشان پریده! بابا جون ما یک فکری بکنید و به این یاهو اعتراض کنید! ما بدبخت‌ها چه گناهی کردیم که هرروز از ده نفر پیغام داریم که آفلاین‌هاشون غیب شده!

عجب روزی بود ديروز

جای وينستون و سحر خالي، ديروز از يکی از شبکه​های تلويزيونی باحال آمدند خانه ما مصاحبه در باره کاريکاتورهايی که بوش و احمدی​نژاد را مشابه هم کشيده بودم. مصاحبه ۱۰ دقيقه​ای سه ساعت طول کشيد. هر وقت قرار شد نشانش بدهند خبرتان می​کنم. ضرر بزرگ اين ماجرا اين بود که ديروز فقط سه ساعت خوابيدم. شب قبلش هم ۹ تا خبر خفن داشتم که هيچ نيرويی برايم نگذاشته بود.

خوشبختانه به خاطر فشار کار، يک همکار باحال هم به شيفت شب اضافه شده، فقط طفلکی هنوز نمی​تواند خودش را با شرايط وحشتناک کار اين شيفت هماهنگ کند. اگر دوست دخترش بگذارد به کارش برسد!

اين رفقای ما می​خواهند رابطه ما را با رفيق اسبق درست کنند، و می​گويند تا ابد سکوت کنم و ...! شرمنده​ام. آزادی بیانم را فدای مصالحه نمی​کنم. گمان نکنم دوست اسبق که ادعای آزادی بیان و روشنفکری و صفر و یک و ...دارد هم زیر بار برود.

فردا مهمان دوست عزيزی هستم که ۱۵ سال است او را نديده​ام. تصادفا به خاطر نمايشگاه زير گنبد کبود فهميده بود من اين طرف​ها هستم و از طريق بر و بچه​ها توانستيم با هم تماس بگيريم.

ماه ارديبهشت زيبا ترين وقت برای شيرازگردی است. بوی بهار نارنج چنان مستت می​کند که منتظری نيروي انتظامی به اتهام شرب خمر دستگيرت کند و ...با آنکه دلم کمتر برای تنبلستان تنگ می​شود، ولی ارديبهشت ماه جلالی چيز ديگری است. علی آقو، کاکو گاسم عکسوی باغ ارم تو بساطت باشه...ها؟

این ماجرای آزاد سازی ورود زنان به استادیوم از آن ماجراهای کلاهبردارانه است. احمدی​نژاد می​دانسته واکنش روحانیون چه خواهد بود. با این همه به قول مهدی جامی، تنها مقلدین این آیات عظام از ورود زنان به استادیوم​ها فوتبال منع می​شوند و لاغیر. خوب است آمار بگیرند این آقایان امروزه چقدر مقلد دارند؟

و چرا دست از سر بعضی‌ها بر نخواهم داشت:

بعضی‌ها که فقط پول برایشان اهمیت دارد، قرار بوده در سفرشان به تهران، بعد آنکه اندکی هم پول زیادتری گرفته‌اند، چون می گفتند که در این سفر به پول محتاجند، اطلاعات کامل یک وب‌سایت را بچه‌ها در تهران برسانند، ولی آنقدر درگیر بازی‌های خود بودند که این کار را نکردند.

بعدا که به تورنتو آمدند، گفتند باهم جلسه بگذاریم و باقی پول را بگیرند و اطلاعا ت را بدهند، و جالب اینکه زدند زیر قرار و نیامدند. بعدش گفتند پول را به زید سابق برسانیم...باز هم اطلاعات را ندادند...گفتند ما قرارداد نبسته بودیم، بعد در طی یک ایمیم بازی طولانی، بعد از کلی رفت و آمد، قرار شد اطلاعات را تا ۲۵ آوریل برسانند.

باز هم زدند زیرش و گفتند ما که قراری نداشتیم.

به دلیل آنکه به خاطر این تعلل، ۱۰ نفر چند ماه است حقوق خود را دریافت نکرده‌اند و ایشان هم به خوابی واقفند، از این لحظه هیچ تعهدی به ایشان و پدرخوانده‌های متعددشان ندارم، و از کلیه کسانی که به نحوی سعی کردند میان ما آرامش برقرار شود، عذر خواهی می‌کنم.

این بنده سابق خدا، اختلافات شخصی‌اش با من را بر سر بقیه خالی کرده است، پس مطمئنا انتظار مقابله به مثل بدتری خواهد داشت.

تکمله: برای رفع سو تفاهم خسن آقا هم که شده عرض شود که یک قران یا دلار از این پول به جیب من نمی‌رود و نخواهد رفت، و نفعی از آن هم به من نخواهد رسید. ولی در قبال بچه‌های سایت در تهران مسوول هستم، چون من کلاه بردار مورد نظر را به عنوان طراح سایت در حدود ۲ سال پیش علرغم مخالفتشان به آنها معرفی کردم و تقاص این اشتباه را هم من باید بدهم. دنیای شما شاید به همین سادگی باشد خسن آقای عزیز، ولی فعلا فقط بخشی از آنرا دیده‌ای برادر. مشکل من با این آقا از زمان انتخابات و ماجرای رای ندادن شروع شده و متاسفانه بر و بچه‌های خوب سایت در تهران قربانی این ماجرا شده‌اند، و اگر هم سکوت کرده‌ام، به خاطر این بود که حق بچه‌های تهران و در موردی بچه‌های سایت دیگری پایمال نشود.

تا همینجای کار را داشته باش اخوی، بعدا خواهی فهمید. البته اگر بخواهی بفهمی...که معلوم هم نیست

گفته می​شود که هفته آينده حسين درخشان در راس هياتی يک نفره به تورنتو می​آيد و در محل گفتگوی تمدن​ها واقع در خيابان يانگ، با دوست عزیزتر از جانش ديدار می​کند. تا اينجای کار بخش​هايی از پروتوکل آتش​بس بين اين دو رد و بدل شده است.

اين هفته مصاحبه محشری با يک بلاگر به زبان انگليسی کرده​ام که حتما آنرادر وبلاگ خارجی​ام بخوانيد! منتهی الان دارم اندکی فرمتش می​کنم...پس الان نمی​توانيد بخوانيدش!

دوست گرانقدری که رفیق علی لاریجانی هم بوده و ما نمی​دانستیم، گفته که ایشان خیلی آدم باحالی است و من نباید از دستش شاکی باشم. به سه دلیل، علاوه بر دلایل سیاسی از دست لاریجانی شکارم:

۱- در سال ۱۳۷۶، به خاطر کاریکاتوری که در مهر از من چاپ شد و سوژه​اش لاریجانی بود، مرا از برنامه قاصدک بیرون انداختند. من در آن دوره به خاطر هزینه​های ازدواج اندکی بی​پول شده بودم و روی مبلغ مورد نظر خیلی حساب می کردم...نان مرا برید!
۲- در سال ۱۳۷۷، همایون خیری تهیه کننده برنامه رادیویی کاوش بود و من هم مجری قسمت زمین شناسی. ظاهرا مرا بهانه کردند و برای برنامه مشکل ساز شدند. بعدا بچه​ها معرفت به خرج دادند و کنار کشیدند.

۳- هفته نامه مهر به خاطر گزارش ویژه سیما، مورد غضب قرار گرفت و تعطیل شد. صرف نظر از مساله مالی، این نشریه برای من خیلی ارزشمند بود.

حالا لطفا به آقای لاریجانی بفرمایید که می​تواند از من و بقیه به خاطر این ماجراها حلال​بودی بطلبد. ولی کاریکاتورش را کماکان می​کشم...ناجور!

امشب لری کينگ برنامه ويژه​ای داشت. گفتگو با مارک فلت، کسی که به نحوی تاييد کننده اطلاعات دو خبرنگار واشينگتن پست در ماجرای واترگيت بود. کسی که باعث شد نيکسون سقوط کند...

او تا ۹۲ سالگی صبر کرد تا بلاخره وکيلش و دخترش راضی​اش کردند هويت خود را عيان کند. شايد او می​خواست بعد از مرگش راز او را برملا کنند، ولی شايد دخترش به هزار و يک دليل، از جمله دلايل مالی او را متقاعد کرد که نقشش را رسما اعلام کند.

در ماجرای واترگيت، شجاعت دو خبرنگار و قدرت تصميم يک سردبير سبب​ساز ارتقا سطح روزنامه​نگاری در جهان امروز شد، و باب وودوارد و کارل برنستين ثابت کردند که می​توان بدون بافتن و دروغ گفتن و جعل خبر، خوانندگان را از بی​خبری درآورد.

امروز دولت بوش به وضعيت اسفناکی دچار شده که شباهت زيادی به روزگار نيکسون دارد. علت اصلی اين افت شديد اعتبار ناشی از مخفی​کاری و تا حدی بهره​گيری از روش​های جعلی و سندسازی برای هدايت افکار عمومی آمريکا است. کار به جايی رسيده که بخشی از جامعه آمريکا که روزی طرفدار حمله به عراق بودند، اشغال عراق را اشتباه می​دانند.

بزرگ​ترين ضربه برای يک دولت دموکراتيک، فقط کاهش محبوبيت نيست، فقدان مشروعيت به واسطه دروغ​هايی است که گفته. بی​شک، وودوارد، برنستين و بردلی به عنوان روزنامه​نگارانی که بهترين راه را تشخيص دادند، و نيز مارک فلت، که حقيقت را بر ساخت و پاخت ترجيح داد، الگوهای خوبی برای روزنامه​نگاران و صاحبان قدرت هستند.

این عرفان قانعی فرد با قالی حضرت سلیمان همیشه در حال سفر است. وسط کار هم همه‌اش مصاحبه می‌کند وبعد با تاخیر منتشر!

مثلا با عطا تساهل آبادی حرف می‌زند و ضبظ می‌کند، بعدش در گویا منتشر می‌کند، و عطا شاکی از گاف‌ها همه تقصیر را گردن این بنده خدا می اندازد...ما که عطای پیر تساهل را به لقایش بخشیده‌ایم و می‌دانم طرف چه‌کاره است...

حالا اینها کم بود، رفیق‌مان بلاگر هم شده! خودتان بروید سر در بیاورید این عرفان چه موجود نسبتا نازنینی است!

چون علاقه زیادی به اذیت کردن رجبعلی مزروعی دارم، به موضوع عدم کارایی انجمن صنفی در باره روزنامه‌نگارانی که امنیت شغلی ندارند و نخواهند داشت می پردازم!

کارایی انجمن در سال‌های اخیر در بیانیه دادن و تعاونی بازی و ...خلاصه شده. گرجه کمک بزرگ انجمن به روزنامه‌نگاران زندانی ومحاکمه شده قابل چشم‌پوشی نیست، ولی فکر می کنم باید انتظار بیشتری داشت.

وقتی اعضای هیات مدیره خودشان بنا به هر دلیلی مشکل اشتغال ندارند، درک درد بچه‌های ایلنا راحت نخواهد بود. سال‌هاست که گفته می‌شود اعضای انجمن باید واقعا روزنامه‌نگار باشند، نه اینکه کسر کوچکی از درآمدشان حاصل قلم‌زنی باشد. حالا ببینید تصمیم‌گیرندگان ، برای امورصنفی روزنامه‌نگاران که تصادفا منتخب خودشان هم هستند، چقدر دغدغه نان شب دارند؟

البته اگر کسانی سر کار بودند که ۱۰% درصد درآمدشان حاصل کار رسانه‌ای بود ولی می توانستند درست فکر کنند و می دانستند مسوولیت هم دارند، و کاری از آنها بر می‌‌آمد...

این انجمنی که من می‌بینم، فاقد هسته است...!

دوست عزیزی گفته که :
...راستی شما که ادعای روشنکفری دارید نماز خواندنتان دیگر چیست ؟ ترک عادت سخت است ؟

اولا روشنفکری است نه روشنکفری! در هر حال، من هیچکدامش نیستم!
اگر روشنفکری به معنای بی‌قاعده بودن است و بی‌مسوولیتی و هر جایی شدن، که استغفرالله!

اگر به مفهوم جستجوی حقیقت است، من طرفدارش هستم، ولی روشنفکر نشده‌ام! خیلی راه باقی مانده...

خواننده محترم دیگری گفته:
...کسی که راه به راه نماز خوندنشو به رخ همه میکشه..تو یکی در میون پست هاش از اینکه مغلوب نفس اماره اش در بین هزارهزار دختر اجنبی نشده تعریف میکنه ، روزه میگیره، مشروب نمیخوره و ..... و همه اینا رو با صدای بلند فکر میکنه (این ریا نیست؟)قطعا" از دید یه سری آدم مثل خودش مسلمون واقعی هست....چیزی که از بچگی تو کله هممون کردند اونم به زور... اما بذار یه توصیه دوستانه بهت بکنم... بگرد دنبال یه چیز دیگه، اینا هیچ کدوم تو رو به بهشت نمیبره..بهت هم پس فردا کاپ قهرمانی نمیدند بابت همه این کارایی که میکنی و گفتم... انسان باش و با بقیه همونجوری رفتار کن که توقع داری باهات رفتار کنند..فقط همین

خدمت این خواننده عزیز عرض شود که حق تا حدی باشماست! با این تفاوت که در این سر دنیا، داد نمایش ضد دین بودن و رها بودن از قواعد و اهل جوینت بودن و ...تبدیل به ارزشی برای خودنمایی شده است. به عبارتی کار من نوعی ضد تبلیغ است! ریای ایرانی‌ها در این سر دنیا معکوس است.

در عین حال اصلا و ابدا مسلمان واقعی در دنیا وجود ندارد! همه چیز نسبی است دوست عزیز. من هم آنقدر فقط امیدوارم بتوانم آدم بشوم که در مورد این بنده امری تقریبا ناشدنی است. مسلمانی به خودی خود ارزش نیست.
با این همه مخالف نظر شما هم نیستم و سعی می‌کنم بیشتر رعایت کنم!
...

نیکان: آفرین، رفیقمون داره متعادل می‌شه‌ها...
نیک‌آهنگ: عمرا! اینی که من می‌شناسم آدم‌شدنی نیست!

اينجانب نيک​آهنگ کوثر، از اين تاريخ، احتمالا مسائل نسبتا خصوصی افراد را بازگو نخواهم کرد. اين که گفتم احتمالا به اين دليل است که برداشت من و خیلی​ها از مسائل خصوصی فرق دارد! از دوستان عزيز هم خواهش می​کنم اطلاعات مربوط با آلات جرم! را خودشان اعلام کنند!

سخن يکی از خوانندگان بشدت به دلم نشست: با آبروی افراد نبايد بازی کرد! البته مشکل آنجاست که بعضی​ها زير و رو شده​اند!

نکته بعدی اينکه، اگر بنده باعث رنجش و آزار خواهر و مادر کسی شده باشم، بشدت عذر می​خواهم. اگر با کسی خرده حساب دارم که نبايد بروم سراغ بقيه فاميلش!

مساله ديگر، در مواردی که بخواهم به امور زير کمری اشاره کنم، اسم نخواهم آورد، برويد خودتان سر در بياوريد! ​به من چه!
چون اعتذار به تازگی مد شده، ما هم غافل نخواهيم ماند، می​گوييد نه، صبور باشيد!

در نهايت، از دوستان عزيزی که خشتک مبارک​شان را دود داده​ام به خاطر فراهم کردن سوژه ممنونم، فقط ببخشيد يک کمی ...آره و اينا!

راستش مطلب الپر را دو سه بار خواندم. به نکته​ای رسيدم که تقريبا درصد بسياری از کامنت​گذاران يا متوجه​اش نشده بودند و يا نمی​خواستند روی آن تاکيد کنند! اين الپر بدجنس در کملا خونسردی و زرنگی توپ را به زمين علی افشاری انداخته، و اگر افشاری حواسش جمع نباشد، در چنان چاله​ای خواهد افتاد که نگو و نپرس!

ماجرا خيلی ساده است! تمام نامه را که بخواني، به نحوی اظهار پشيمانی است و معذرت و ...، ولی آنجا که می​گويد افشاری موضع​اش را مشخص کند که از عطری و جماعت سرمايه​گزار آمريکايی-ايرانی جدا شده. به عبارتی اگر افشاری هنوز جدا نشده باشد، حق با الپر خواهد بود.

ای الپر بدذات!

تعدادي از خبرنگاران و مدیران تعديل شده و مستعفی خبرگزاري کار ايران (ايلنا) در نامه‌اي سرگشاده به رياست انجمن صنفي روزنامه نگاران ايران خواستار ورود اين نهاد صنفي به ماجراي اخراج خبرنگاران ايلنا شدند

۹- برداشت هر گونه فيلم، عکس، و ضبط صدا...در محيط خانه ممنوع بوده، در صورت فروش آن به رسانه​های مختلف، ديگر هيچی! مخصوصا به راديو آمريکا و غيره!

اين مطلب شيما کلباسی را الان خواندم. با مواردی از آن موافقم و در مواردی مخالفم. می​پذيرم که گاهی در جهت نفی مخالف خود، زبانم وبلاگ اندکی تند می​شود، ولی در باب بعضی مدافعان حقوق بشر و ارتباطات آنها با نئوکان​ها، معترضم. معمولا ما اسم فعالانی را می​شنويم که به نحوی از دولت آمريکا و گروه​های وابسته کمک​های مالی دريافت می​کنند . آيا گروه​های ديگر نامحتاج به راستی​های آمريکايی وجود دارند که توانسته باشند به راحتی فعليت کنند و در عين حال کسی آنها را آماج حمله قرار داده باشد؟

بحث بر سر تطهير اين و آن نيست. روا​بط را که بشناسي، نقاط پراکنده را به هم وصل کني، منطق و بلندگوهای تبليغاتی اينها را بررسی کني، به مشترکاتی می​رسی که قابل صرف نظر کردن نيست. به عنوان مثال ارتباط واشنگتن اينستيتوت، با مجموعه مدافع حقوق بشر دانشگاه ييل چگونه می​تواند باشد؟ لابد هيچي، ارتباط گروه پيشنهاد دهنده طرح رفراندوم که الان چند نفرشان دارند هوای پاک واشينگتن دی​سی را استشمام می​کنند چه؟ چه مشخصاتی سبب شده افرادی خاص حقوق​بگير مستقيم يا غير مستقيم آمريکايی​ها شوند؟

متاسفانه توی کت من نمی​رود که جماعت جمهوری​خواه حاکم دغدغه حقوق بشری داشته باشد، و نمی​توانم به طرح​های مرتبط با ایران عنوان حقوق بشری هم دارند اطمینان کنم. همین

ببینید، آه! همينو ميگم! بگو ماشالله! حجاب برتر داره، قيافه​اش هم هيچ احتياجی به موهای پريشون توی صورتش نداره!

انجلينا بره بوق بزنه!

چشم و باروی تورعنا رو بنازم...تو گل باغ تمنا رو بنازم...تو که با....
در ضمن، دماغ اين سرکار عملی نيست؟

احمد سخاورز بعد از مدت​ها چند تا کاريکاتور جديد کشيده که که آنقدر از ديدن کارها حال کرده​ام که باور نمی​کنيد! دو سه ساعت قبل از آمدن به سر کار با استاد تماس گرفتم تا حال و احوالی کرده باشم، پرسيدم چرا تازگی​ها کاريکاتور جديدی نگذاشته​اند...گفتند مگر نديدی؟ مثل برق گرفته​ها پرديم پشت کامپيوتر و کارهای جديد را ديدم!

شما هم ببينيد و لذت ببريد! اين يکی را هم از دست ندهيد!

حسین عزیز دارد هفته آینده می‌آید تورنتو! آخ جان!
چون مشکل اقامت دارد، همانطور که قبلا هم گفته‌ام می‌تواند بیاید خانه من، منتهی چند شرط دارم که رعایتش اندکی سخت است!
البته آوردن این شرایط به هیچ وجه نشانه چیزی نیست، شاید دوستان ناباب بخواهند او را تحت تاثیر قرار دهند.

۱- می‌داند که اینجا جای خانم و علیا مخدره آوردن نیست. جای دوست پسر آوردن هم همینطور، پس تنها می‌تواند بیاید و روی مبل تخت خواب شو استراحت کند. البته نه اینکه خدایی ناکرده مشکل از او باشدها، بقیه می‌خواهند همراه او بیایند. سگ هم همینطور!
۲-پیشاپیش از اینکه عرق، مشروب، مواد الکلی و ... در این مکان مصرف نخواهد کرد ممنونم. در ضمن بوی الکل بیرون هم نباید به اینجا آورده شود.
۳-همینطور از اینکه سیگار، سیگاری، گرس، جوینت، حشیش و ...را به اینجا نمی‌آورد. در ضمن بوی مواد مخدر بیرون هم نباید اینجا آورده شود. البته مشکل از او نیست، دوستان ناباب دارد دیگر...
۴-نیازی به ظرف شستن نیست، ماشین ظرف‌شویی داریم.
۵- کف خانه را تمیز نگه دارد تا بشود با خیال راحت نماز خواند!
۶-وقتی از سر کار به خانه می‌آیم تا بخوابم،ساکت باشد!
۷- گوزیدن ممنوع!
۸-کاری به کار ساکنان این ساختمان نداشته باشد، ما آبرو داریم. لباس کامل هم بپوشد، یک موقع خدایی ناکرده اتفاقی نیافتد...
۹- برداشت هر گونه فيلم، عکس، و ضبط صدا...در محيط خانه ممنوع بوده، در صورت فروش آن به رسانه​های مختلف، ديگر هيچی! مخصوصا به راديو آمريکا و غيره!

در نهایت ای حسین عزیز که جان برادران ... فدای تو، منتظر زیارتت هستیم!

تکمله: جون امکان دانلود کردن امور ممنوعه در غیاب من وجود دارد، باید از خطوط اینترنتی خارج از منزل استفاده کند. من مسوولیت این ارتباطات او را نمی‌پذیرم!

There's a rumor flying through the air;
Paranoia's creeping everywhere.
You're gonna raise a wall -
to draw the line.

You say you've got your reasons
I hear them all the time
You say it's talking treason
and a crime...
to question why...

یکی از نذرهای بسیاری از خوانندگان این وبلاگ، فرستادن "وال‌پیپر"های دوشیزه مکرمه سابق، انلجینا جولی است!

هنوز آمار نگرفته‌ام که چند صدتا در این مدت دستم رسیده، ولی خدا زیادش کند!

حالا دارم یک ترکیب جدید درست می‌کنم از کارهای خودم و کار بابای انجلینا(خودش دیگه!). فعلا تا اینجارسیده...بقیه‌اش هم خدا کریمه!

این مرض من باز عود کرد!

دو سال پیش وقتی عادل عکس بالایی را اندخت، کلی حال کردم، و بعدها که روزآنلاین می‌خواست کارش را شروع کند، آنرا گذاشتیم کنار کاریکاتور.
از دیشب تا حالا که عادل این عکس جدید را گرفته، باز این کرم لعنتی دارد می‌لولد و اذیت می‌کند...من مانده ام همان قبلی را بگذاریم یا این تصویر شیطانی جدید را؟

این ماجرای تصفیه بلاگستان از نوشته‌های مبتذل مرا کشت!

آه، ای ابتذال عزیز! من نمی‌توانم روشنفکر باشم، پس باید به دام تو بیافتم! بی تو چه کنم؟

آه، افکار هسته‌ای من دارد می‌جوشد! هیاهورای! گیبیلی گولی! می‌گویم فروغ جیغ بنفش بکشدها! می گویم براهنی با شعر نو صدای دف در بیاوردها!

بابا بی‌خیال! اولا مگر محتوا و قالب وبلاگ تابع بایدها و نبایدهاست؟ یکی مثل من مشنگ است، دلش می‌خواهد از هر دری بگوید و بنویسد! گاهی جدی، گاهی شوخی! گاهی افسرده و گاهی شاد!

باباجان! وبلاگ به نحوی شناسنامه ماست! آقا!من روشنفکر نیستم، نمی‌توانم آنتلکتوئل بازی در بیاورم، حالا زورکی ادا در بیاورم که استانداردها را حفظ کنم؟

ایهالناس! وبلاگ وسیله است به خدا! منتهی برای یکی صدایش مثل سازهای سیمی است، برای بعضی‌ها مثل سازهای بادی(فکر بد هم نکنید!).

من با وبلاگ‌نویسی حال می‌کنم، شما را خبر ندارم، ولی من کرمش را دارم، حالا بیایم کرمم را مهار کنم تا بقیه راضی شوند؟ زرشک! سورولو! فوتینا!

خلاصه وبلاگ‌نویس‌های عزیز و لذیذ، بنده به دلیل مرض، هر چه دل تنگم می‌خواهد می‌گویم، و به بقیه هم نخواهم گفت که چگونه بنویسند! به من چه؟ اگر بگویم چه کار کنند که دیگر نمی‌توانم سر به سرشان بگذارم!

کمی حسرت یواشکی!-خوابگرد
متنِ مبتذلِ ديگری گذاشته‌ام - پرستو

یکی از تخصص‌های مهاجرانی، زرگنده‌بازی به هنگام مصاحبه است، و معمولا سال‌ها باید به خاطر همین خراب‌کاری‌هایش سرزنشش کنند!
سال‌ ۷۵ که طرح افزایش دوران ریاست جمهوری هاشمی را عنوان کرد...سه دوره پیاپی...

سال ۷۷ بعد تعطیل شدن روزنامه جامعه، با نشریه‌ای عرب زبان مصاحبه کرد و گند زد...

وقتی هفته پیش گفتگوی عرفان قانعی‌فرد با او در سایت گویا منتشر شد، تازه فهمید چه گفته و بعد در وبلاگش آمد و زور زد تا خرابکاری را بپوشاند. بنده خدا عرفان هم ظاهرا به احترامش چند خطی توضیح نوشته که کاش کلمه بهتری انتخاب می‌کرد. باباجان، وقتی مصاحبه می‌کنی و ماجرا ضبط می‌شود که که نمی‌شود کلمه بهتری پیدا کرد؟

نان که محققین گفته‌اند، مهاجرانی به هنگام مصاحبه اندکی بیش از حد ماتحت تاثیر خودش قرار می‌گیرد و ...

راستی، در لندن صیغه مبالغه را چگونه صرف می‌کنند؟ و در چه بابی؟

نمی‌دانم، انگار من هم یک جوری عضو انجمن اسلامی یهودی‌های مقیم مرکز شده ام! بابا هر کاری می‌کنم روزهای شنبه تنبلی‌ باعث کم نویسی‌ام می‌شود!

می‌ترسم روزهای یک شنبه عضو انجمن اسلامی ارامنه شوم! خلاصه اگر یک‌شنبه‌ها دیدید کمتر می‌نویسم بگذارید به حساب این ماجرا!

دعواهای بامزه اخیر میان الپر و علی‌افشاری و بعد از آن طرح این اتهام که الپر از سوی روسای خود دستور گرفته تا کار به اینجا برساند، و...جای سوال‌های فراوانی دارد.

ماجرا خیلی ساده است. گیر الپر به همه جماعت جنبش دانشجویی بوده یا آنها که برای دمی با جماعت آمریکایی کنار آمده اند؟ از میان مطالب نوشته شده در نقد‌های اخیر نمی‌توانم نوشته ای را به خاطر بیاورم که حمله این‌چنینی مثلا متوجه بقیه اعضا دفتر تحکیم شده باشد. را الپر و بقیه بر و بچه‌ها مثلا خشتک سعید حبیبی را دود نداده‌اند، یا چرا خدمت سعید رضوی نرسید‌ه‌اند...چرا به مومنی حمله نکرده‌اند؟

من ماجرا هدایت شده بوسیله مشارکت نمی بینم. فرار رو به جلوی بعضی سایت‌ها برای توطئه جلوه دادن انتقادات از علی افشاری و عطری یک بازی ابتدایی به نظر می‌رسد.

باید باز هم صبر کرد و دید...

دیروز با چند نفر از دوستان و همکاران در باره یک سیاست‌مرد ایرانی صحبت می‌کردم. لزومی به بردن اسم نیست...

در ایران کسی به این راحتی‌ها وارد قدرت نمی‌شود. باید از خیلی‌ چیزها بگذری...باید نقطه ضعفی داشته باشی، باید نقطه ضعفت را داشته باشند تا اگر روی‌ات زیاد شد و بیشتر از حد خودت خواستی، سر بزنگاه حالت را جا بیاورند.

فاستوس‌های میهنی برای بالاتر رفتن روح خودشان را به اربابان قدرت فروختند، می‌فروشند و خواهند فروخت، ولی فراموش می‌کنند که قدرت ابدی نیست.

فاستوس‌های میهنی همه با ادعای "خدمت" آمدند، و با اتهام خیانت رفتند و خواهند رفت.

بعضی از فاستوس‌های جوان‌تر، مفیستوی داخلی را به امید مفیستوی خارجی رها کردند...به امید کسب قدرت در فردای نامعلوم...

شيرين عبادي در پاريس به خبرنگاران گفت: ما اجازه نمي‌‏دهيم هيچ يك از سربازان آمريكايي در ايران گام نهند، ما تا آخرين قطره خون خود از ايران دفاع مي‌‏كنيم.

واقعا از یک پرسپولیسی بعیده به استقلالی‌ها تبریک بگه! چرا که نه؟
فقط کاش این برانکو یک عنایتی هم به رضا عنایتی می‌کرد و اندکی به او راه می‌داد.
به هر حال مبارک همه آبی‌ها

ديشب در برنامه گزارش کولبر، رلف نيدر مهمان برنامه بود و در باره آخرين کتابش حرف می​زد. گرچه از نقش نيدر در کاهش رای دموکرات​ها در سال ۲۰۰۰ مثل کيلی​ها شاکی هستم که به هر حال جرج بوش گنده دماغ را به قدرت رساند، ولی از کارهايش در طول اين همه سال فعاليت اجتماعی و حقوقی لذت برده​ام.

او کسی بود که پدر خودروساز​ها را در آورد تا استانداردهای حفاظت سرنشين را بالا ببرند...دمش گرم.

در برنامه هم چند تا تيکه به صاحبان شرکت نفتی اکسان انداخت که شاهکار بود. همين امروز و فرداست که کتابش را بخرم. در ضمن ما با رلف نيدر کلی رفيقيم!البته کلی که نه....يک بار با هم ناهار خورديم و دو ساعتی سر يک ميز بوديم. من يکی که خيلی حال کردم!

الان سی​ان​ان دارد مکافات و بدبختی مردمی را نشان می​دهد که به خاطر کمبود پول برای خريد بنزين دارند خرت و پرت و گاهی هم ساعت مچی قديمی خودشان را هم می​فروشند. وابستگی مردم آمريکای شمالی به خودرو دارد چنان بلايی سرشان می​آورد که نگو و نپرس!

درود بر دوچرخه! سلام بر اتولبوس!!!

آقا ما سر کار بوديم که فهميديم اين مدت از توی سلول داشتيم وبلاگ می​نوشتيم! ماجرا را برای همکارانم تعريف کردم و کلی حال کردند! بعدش هم جای شما خالی رفتيم کنار درياچه دوچرخه سواری...چه هوای ملسی شده!

الان تلويزيون دارد يک فيلم مستند در باره گروه آبا نشان می​دهد...داستان بامزه​ای است که بنی و بيورن چطوری با هم آشنا شدند، و بعد ورود زنان به اين گروه دونفر که منجر به تشکيل دو خانواده شد، اين دو خانواده در دهه هفتاد، يکی از بهترين گروه​های موسيقی تمام دوران را تشکيل دادند...چگونه تصميم گرفتند به زبان انگليسی بخوانند و....چطور جرات نمی​کنند دوباره دور هم جمع شوند و از نو با هم بخوانند...حیف...

اينقدر جالب است که نمی​توانم بخوابم و احتمالا امشب سر کار خميازه خواهم کشيد.

آرش عزيز!

من خاتمی را جزو خودی​ها يا غير خودی​ها نمی​آورم! اصلا! من خودم را نسبت به جماعت "غير خودی" حس می​کنم! هر چه بيشتر دقت می​کنم، می​بينم که اشکال از او و يارانش نيست! اشکال از من نوعی است!

اشکال از من است که به او و یارانش امید بستم! امیدم باید به خدا می​بود نه بندگانی که به حرف​های خودشان هم اعتقادی نداشتند! آرش عزیز! ما چشمانمان را بستیم، به امید روزی بهتر، سعی کردیم از یاد ببریم این جماعت در سال​های ۶۰ چه کرده بودند، و خیال می​کردیم متحول شده​اند. هرچه به ایشان نزدیک​تر می​شدی، بوی عفن خود محوری و بازی دادن جوان​ترها حالت را به هم می​زد.

آری، من بدبینم، کارم این است که بدبین باشم، کاریکاتوریست مطبوعاتی و خوشبینی؟ حالا هم که وبلاگ​نویس شده​ام، بدتر از آب در آمده ام. تلخ می​نویسم، آزارت می​دهم، به کسانی که مایه امیدت بوده​اند می​تازم...

آرش، روزی روزگاری پرده​ کنار خواهد رفت شرمنده من و تویی که بیخودی نظر بر مجاز کردیم، و نتوانستیم واقعیت​ها را ببینیم. چرا؟ چون نخواستیم رویاهایمان دروغ از آب در آید.

ديشب که مطلب همايون خيری را می​خواندم متوجه نوشته الپر شدم. با اينکه همايون سال​ها در راديو کار کرده و تهيه کننده بوده، بعيد می​دانستم نداند که ايستگاه​های معمولی و محلی راديويی با چند نفر کارشناس و مدت زمان محدود پخش در آمريکای شمالی چقدر کم هزينه هستند.

نوشته الپر را هم که می​خواندم ديدم بی​ربط نمی​گويد، منتهی اطلاعات من در مورد بچه​های تحکيم آنقدر نبود که بخواهم چيزی به حرف​های الپر اضافه کنم.

ماجرای ارتباطات بودار با جماعت دعوت کننده به آمريکا چيز جديدی نيست. الان فقط چند نفر از دعوت کنندگان به ماجرای رفراندوم به اين جمع نپيوسته​اند. بايد پرسيد کسانی که روزهای اول پشت اين ماجرا بوده​اند چه طرحی داشته​اند.

مطمئنا اين آقايان و خانم​های حمايت شده کسانی نيستند که بتوانند با زحمت و زور بازو نانی به کف آورند. پس رسيدن به يک درآمد ثابت و تضمين شده و نيز امکان جا انداختن خود در دولتی جانشين می​تواند بسيار آرمانی باشد.

منتهی مشکلی که من اين جماعت دارم اين است که آيا آينده ايران را اينقدر کوتاه می​بينند که بايد دمی را غنيمت بدانند و سريع بهره​برداری کنند؟ فکر می​کنم کاسب​کاری سياسی که البته در خون بسياری از ماست دارد کار را خراب می​کند.

همانطوری که قبلا گفتم، به خیلی از سياسيون بی​اعتمادم، و فکر می​کنم بهترين کار من نوعی که می​خواهم از بازی​های سياسی دور باشم اين است که فقط گير بدهم و پاسخ بطلبم. ايرادی دارد؟

همين الان داشتم با خورشيد خانوم چت می​کردم. آی شاکی بود! گفتيم آبجي، با اينکه شوما فیمينيستا از ما بد مي​نيویسين، واسه​مون شرايط مرايط دم ازدواج می​تراشين، ولی ما مث شوماها نامرد نيستيم!

اسمشه مردسالاريم، ولی واسه موفقيت و گرين کارت و از اين چيزا عمرا از مقام زن سو استفاده کنيم جون شوما!

شنفتيم يکی اسم شوما رو گذاشته توی ليست سياه، حد اقل شوما خانوم خانوما کلی باحالين، ما کاری به اون از مرد کمترای ديگه نداريم...ما يه تنه از شوما دفاع می کنيم...

خلاصه گفته باشم، بقيه واسه خودشون مدافع دارن، ما نمی​ذاريم از گل کمتر به آبجيمون خورشيد خانوم که يقينا درازترين فيمينيست بلاگر بوده بگن.

مفهوم شد؟

زبان تند و تیز من آرش نازنين را اندکی آزرده خاطر کرد و اوقاتش را تلخ...به هر حال آرش​ با نثری لندنی پسند مرا اندکی متوجه تندخويی ام کرده است. آه​ه​ه...

از شوخی که بگذريم آرش​جان، هنوز طعم تلخ دوری را نچشيده​اي، هنوز مزه بی​توجهی و قول​های دروغ را مزمزه نکرده​اي، هنوز ...

آرش! من که اصلا قرار نيست مهربان باشم، با که؟ با کسانی که اعتقاد دارم به آرمان​های ما خيانت کردند؟ به کسانی ما را ابزار فشار برای رسيدن به منافع سياسی و اقتصادی کردند؟ آرش! همين عمر کوتاه به من آموخته است که به سياسيون دل نبندم. از نظر من کمترین، همه​شان سر و ته يک "کرباسچی" هستند!

آرش، گوبلز و سعيد الصحاف و غيره بندگان سياست بودند، بردگان حزب بودند، طوطيان بالادستی​ها محسوب می​شدند...کارشان توجيه بود...

آيا سخن گفتن در باب حکم حکومتی اتهام ناجوانمردانه است؟ کجای کاری برادر؟ عمه من بود که به کروبی به خاطر تحميل حکم حکومتی تاخت؟

برادرجان! آنقدر تملق خاتمی و اطرافيانش گفتند که باورشان شد علی​​آباد هم شهری است! اگر خاتمی شل آمد تقصير او نبود! تقصير من و توی روزنامه​نگار است که به هر قيمتی به کار کردن برای متملقان تن داديم!

آرش! تا در اينجا کارگری نکرده بودم باورم نمی​شد که بتوانم کاری جز روزنامه​نگاری بکنم! آرش! چون مثلا کاری جز روزنامه​نگاری بلد نيستيم، بايد هر آنچه آقايان می​پسنديدند می​گفتيم و ثبت می​کرديم؟

من تنها هستم. دنبال جمع کردن گروه و تيمی هم نبوده و نخواهم بود. به اين تنهايی خو کرده​ام چون از "تن" های وابسته بلا می​خيزد. دوست دارم پاسخ بگيرم، ايرادی دارد؟ می​دانم زبان تلخم خيلی​ها را آزار داده، ولی حاضر نيستم شيرين زبانی باشم فريبکار و نان به نرخ روز بخورم تا بار مشکلاتم کم شود.

آرش! آزموده را آزمودن خطاست. نمی​دانم اميد تو و ديگران به اين جماعت چقدر دوام يابد و انتظار فرج از ايشان داشته باشي، ميل خودت است، تنها به اين می​انديشم که من و تو روزنامه​نگاريم، نه بنده حلقه به گوش و توجيه​گر آقايان.

يا حق

تکمله:
پارسال گفته شد که دکتر معين و بعد ديگری قرار است پاسخ سوالاتم را بدهد. اگر از آن پاسخ​ها خبری داري، لطفا مرا مطلع کن!

الان اين يادداشت رجبعلی مزروعي، نماينده سابق مجلس و رئيس فعلی انجمن روزنامه​نگاران را می​خواندم و چند نکته به ذهنم رسيد:

اولا، مزروعی بعد ۲۷ سال به رفتار فرعون گونه ماموران معترض شده، که البته خيلی زود هم نيست.
ثانيا، مزروعی که خودش سال​های سال شنيده با مردم و گروه​های سياسی اينطور برخورد کرده اند، چرا آن سال​ها متوجه اين چيزها نشده بود؟

ثالثا، اگر رفتار فرعون​گونه جماعت در سال​های ۶۰ نبود، می​شد انتظار چنين رفتاری را در دهه شصت داشت؟ به عبارتی اين رفتار دنباله منطقی قلدر بازی​های اطلاعاتی جماعت آن سال​ها نيست؟

ديروز بعد از ظهر دوستی قديمی را بعد از ۱۵ سال کشف کردم! اين فستيوال زير گنبد کبود باعث شد تا به نحوی همديگر را پيدا کنيم!

پوپک گل​دره هم رفت. يادش گرامی باد.

اين روزها خبر اصلی افت شديد محبوبيت بوش و جمهوری​خواهان و رامسفلد است. امروز در حاشيه يکی از برنامه​های سی​ان​ان، مهمان برنامه که گوينده يکی از برنامه​های راديويی آمريکاست سخن از آزمايش سلاح هسته​ای ضد پناهگاه آمريکا در ماه جون کرد. همان سلاحی که مدتی است بعد از مقاله سيمور هرش بر سر زبان​ها افتاده است.

آمدیم سر کار موقع استراحت چرتی کوتاه بزنیم، یکهو خبری فوری رسید و چرت ما را اندکی جر داد!

دعوای بر و بچه​های طرفدار و منتقد مشارکت هم دارد اندکی باحال می​شود. خوشم می​آید بعضی از جوجه مشارکتی​ها هنوز از زیر بال خانم مرغه بیرون نزده​اند و هر چه او قدقد می​کند تایید می​کنند. البته این بار خانم مرغه در به در به دنبال ائتلاف با خروس​های دیگر است...ای آخ! فقط باید به جوجه​ها تذکر داد که مراقب خودشان باشند و در موقع مذاکره از زیر بال خارج شوند، وگرنه ممکن است خروس​ها اشتباهی کار دست​شان بدهند!

مدت​ها اين بحث بر زبان​ها بود که کسانی که تابعيت دوگانه دارند نمی​توانند نماينده شوند و در عين حال نبايد صاحب پست و مقامی هم باشند. ماجرا در مجلس ششم تبديل به دعوايی ميان مجلسيان و رئيس قوه قضاييه شد و بعدا صدايش در آمد که چند تا از نمايندگان مجلس هم تابعيت دوگانه دارند.

تق کار الان در آمده که نهاونديان، معاون اقتصادی لاريجانی بدون ويزا به آمريکا سفر کرده و کسی هم جلوی او را نگرفته. سخنگوی وزارت خارجه آمريکا هم گفته: "...وی یا دارای کارت اقامت دائمی در آمریکاست یا با پاسپورت کشوری که اتباع آن برای ورود به آمریکا ویزا لازم ندارند، مثل فرانسه یا بریتانیا، وارد آمریکا شده است."

دکتر نهاوندیان سال​ها معاون وزیر بوده و مورد اعتماد حکومت، حالا که یواش یواش ممکن است به سران حکومت ایران ویزا داده نشود، جماعت پاسپورت​های رنگارنگ​شان را از جیب خارج خواهند کرد.

به هر حال، از قدیم گفته​اند : قربان برم خدا را، یک بام و دو هوا را!

يکی از اشکالات عمده حزب فخيمه مشارکت، دم فرو بستن به وقت گفتن است و گفتن به وقت خاموشي، که البته ميان اغلب اصلاح​طلبان حکومتی رايج بوده و هست!

فضای کاذب سال​های ۷۶ تا ۸۲ باعث شده بود که از موضع بالا با ديگران برخورد کنند و زمستان سياسی پيش رو را به فراموشی بسپارند.

برعکس خيلی از دوستان که منتقد ملاقات سران حزب مشارکت با رقبا هستند، معتقدم که اين کار به صلاح است، منتهی اندکی دير شده. مطمئنا در دوران اصلاحات امکان کنار آمدن و در عين حال، امتياز گرفتن از قدرت وجود داشت، ولی خيال نسبتا باطل بعضی​ها باعث شد فراتر از ظرفيت سياسی حزب تصميم بگيرند و سخن بگويند.

وقتی قبل از انتخابات زير بار رفتن حکم حکومتی را منتفی می​دانستند و بعدش به راحتی آنرا پذيرفتند، ثابت کردند که يا به شعارهايشان پايبند نبوده​اند و يا زارت و پورت زيادی کرده بودند.

مشاهده ساز و کار حزبی در غرب اندکی آدم را آرام می​کند که می​توان همزمان با رقابت، به خاطر منافع ملی رفاقت هم کرد. نگاهی به گذشته مطمئنا راه را بر بسياری از خطاهای آينده می​بندد، البته اگر حواس​شان باشد!

بعد از ظهر از خواب بيدار شدم که کاريکاتور روز را بکشم، همينطوری تلويزيون را روشن کردم و بعد اندکی کانال چرخاني، به بازی بارسلونا و ميلان رسيدم...همان دقايق اول تماشا بود که پاس رونالدينيو به ژولی رسيد و کار ميلان را ساخت! عجب موجودی شده اين رونالدينيو!

راستش من ميلان خيلی خوشم می​آيد، ولی بازی بارسلونا حرف نداشت! دلم هم حسابی برای کری خواندن با بر و بچه​های همکار تنگ شده...هيجانی​ترين ديدار بارسلونا هم که توی ذهنم مانده همان بازی آخر فروردين ۱۳۷۹ است، همان شبی که خبرمان کردند برويم ويژه​نامه "کنفرانس برلين" صبح امروز را کارکنيم...

این مقاله ریچارد کلارک را حتما بخوانید!

Nonmilitary Iranian government targets would probably be struck in a vain hope that the Iranian people would seize the opportunity to overthrow the government. More likely, the U.S. war against Iran would guarantee the regime decades more of control.

Link

چنين حکايت کنند که بعد از کنار رفتن سلطان حسين اصلاحات​چي، هر روز گروهی به ديدارش رفتندی و دعا به جانش ​کردندی. سلطان بعد از خواندن رساله مارکوپولو، مصاحبت​تمدنش يک جوری شدی و همراه آسد ممدلی​خان وبلاغيه سوار بر قالی​چه طيار به غرب و شرق سفر کردی.

چون از سفر بلاد فرنگ بازگشتي، اغلب يوميه​نگاران بی​نوای اصلاحاتستان به دست بوسی حاضر شدی مگر چند نفر از جمله جواد خان روح که خاتمی را از دايره خودی​هايش کنار بگذاشتی و اين آرش را گران آمدی!
...

بابا بی​خيال! خاتمی کجاش خودی بوده واسه ما؟ سياست​هاش و حرفاش که عينهو قصه ساعت ۱۰ شب راديو و گاهی هم قصه ظهر جمعه بوده. ضمانت اجرايی هم نداشته...ما بيخودی ازش انتظار داشتيم! از برکت شل​بازی​هاش آبادگران و غيره به قدرت رسيدن، به خاطر استخاره​های بي
حد و اندازه​اش نتونست درست تصميم بگيره که مملکت داری کند يا فلسفه ببافه؟

حالا هر کدوم از ما يا بيکاريم، يا دور از وطن يا سرگردون ميون اين روزنامه و اون...
خاتمی اگر ياد می​گرفت مسووليت واقعی جلوی مردم يعنی چي، مشکلات ما راحت​تر حل می​شد. اشکال کار اين بود که آخر سر فهميديم ايشون بايد جوابگوی بقيه باشن، نه مردم و تاريخ. اينجاست که آدم دردش می​گيره!

اگر فرصت کرديد، حتما اين انيميشن کوتاه را ببينيد. از فرناز سيفی برای فرستادنش ممنونم

آقاجان، ما که سواد مواد انگليسی​مان هسته​ای مسته​ای است، ولی قصد کرده بوديم از اين غلط​های خارجکی بکنيم...حالا شروع کرده​ايم، ولی آدرس مادرس به کسی نمی​ديم به اين زودی​ها!

هنوز طراحی مراحی​اش کامل نشده...

بابا کورش! حالا که ما به هر دليلی با چند تا از بلاگرهای ولايت اسرائيل هم​صحبت شده​ايم، و می خواهيم پز بدهيم که يکی از اين رفقای ما تخصص اسرائيلی دارد، تو روزه سکوت گرفته​ای! بابا يک کمی تکان بخور!

آن سال​ها منبع ما در باره اسرائيل احمد خودمان بود که البته با لهجه سيرجانی شيرينش در باب روابط سياسی آنجا حرف می​زد، حالا تو هم اضافه شدي، ولی اين سکوت...حالا چرا؟

دلم حسابی برای بهروز تورانی تنگ شده با آن نکته​های جالبش! الان اين مطلبش را ديدم و حيفم آمد به سادگی از کنارش بگذرم...

اين چند خط مختصر را برای يکی از دانشجويان سابق می نويسم که آن را برای کارش لازم دارد. شايد به درد چند تن ديگر هم بخورد. عکسی که در کنار مطلب گذاشته ام - برای جوانهايی که نمی دانند می گويم - عکس استفانيا ساندرلی و پيتروجرمی است در فيلم فريب خورده و رهاشده. از آن فيلمهای طلايی که دوبله به فارسی اش صد برابر ارزش دارد.

ظرف های پلاستیکی را در ماکروویو قرار ندهید.
بطری های آب را در فریزر نگذارید.
مواد خوراکی که در لفافه های پلاستیکی بسته بندی شده اند را در ماکروویو نگذارید.

آقای نیک آهنگ کوثر،

لازم میدانم به اتهامات متعددی که در چند هفتهی گذشته در وبلاگ شما عليه من منتشر شده است پاسخ دهم:

۱- ادعا شده است که تمام خرج سفر و اقامت دوازده روزهی من در در اسراییل توسط خانم گلدمن پرداخت شده است. این ادعا، صرفنظر از اینکه واقعا متعلق به خانم گلدمن باشد يا کسي ديگر، از اساس نادرست است. خانم گلدمن نيز هرگز در وبلاگ خود مطالبی را که در وبلاگ شما از قول او آورده شده، تایید نکرده است.

هزینهی پرواز از برلین تا تل آویو توسط خودم پرداخت شد که بعد هم اين هزينه توسط دانشگاه تلآویو و از بودجهی مرکز مطالعات ایران دانشگاه تلآویو به دستور آقای دکتر دیوید منشری جبران شد. هزینهی پرواز از تل آویو به استکهلم هم توسط دپارتمان رسانههای دانشگاه استکهلم، جایی که پس از سفر اسراییل من را دعوت کرده بود، پرداخت شد.

خانم گلدمن به خواست خود و کاملا داوطلبانه من را در محل اقامت خود در محلهی روتشیلد شهر تلآویو پذیرفت و اگر احیانا هزینهای برای رفت و آمد یا خوراک من متقبل شد، به دلیل ارزانی نسبی کالا و خدمات در اسراییل، باید با چهارصد دلاری که من در روز آخر به ایشان پرداخت کردم جبران شده باشد. این مبلغ نیمی از مقدار پولی است که توسط خوانندگان وبلاگهای انگلیسی و فارسی من قبل و در طول سفر به عنوان کمک مالی (Donation) جمع شده بود. نیمهی باقیمانده هم صرف هزینهی جاری دیگرم شد.

من هیچ پول دیگری بابت هیچکدام از مصاحبهها یا فعالیتها یا هر چیز دیگری از هیچکس در اسراییل یا دربارهی سفر به اسراییل نگرفتهام.

۲ – در وبلاگ شما درستی خبر آسوشیتیدپرس دربارهی فشار دستگاه امنیتی ایران به من به هنگام سفر سال پیشم به ایران زير سوال رفته بود. ماجرای جلب چند ساعتهی من در فرودگاه مهرآباد، جز مامور وزارت اطلاعات اقای «فرجامی» و خود من، حداقل سه شاهد در صحنه داشت و علاوه بر این آقای محمد علی ابطحی و یکی از دیپلماتهای برجستهی سفارت کانادا و چند نفر دیگر که مطمئن نیستم مایل به ذکر نامشان باشند در جریان کامل اتفاقات چند روز بعد از جمله بازپرسی شش، هفت ساعته از من در ساختمان اصلی وزارت اطلاعات و بعد مراحل بعد از آن بودند.

همهی جزییات این ماجرا را پارسال پس از ترک ایران در وبلاگ «سردبیر: خودم» شرح دادم.

۲ - پس از اینکه مشخص شد مصاحبهی هاآرتز با من قرار است در روز آخر قبل از رفتن من انجام شود، به پیشنهاد خود خانم گلدمن که با رسانههای اسراییل آشناست، تصمیم گرفتم چند روز بیشتر بمانم تا فرصت طلاییای را که در پی مطلب روزنامهی هاآرتز پیش می آمد از دست ندهم. چون بدون استفاده از فرصتهای رسانهای به انجام رساندن یکی از دو هدف اصلی این سفر، یعنی نشاندادن روی دیگری از ایرانیان که مردم اسراییل نمیشناسند،
غیر ممکن بود.

۳ - تصمیم من بر نرفتن به مناطق اشغالی (نوار غزه و کرانهی باختری) بخاطر تاکید ماموران امنیتی اسراییل در فرودگاه تل آویو صورت گرفت. با این حال پس از مشورت با خانم گلدمن این مساله به کل منتفی شد. چرا که با توجه به ملاحظات امنیتی بسیار شدید دولت اسراییل، احتمال اینکه در بازگشت از مناطق اشغالی اجازهی ورود به اسراییل را پیدا نکنم بسیار زیاد بود.

۴ - تمرکز اصلی من در این سفر زندگی ایرانیان در اسراییل بود و تا جایی که وقت و امکانات اجازه داد در این امر کوشیدم. فشردگی برنامهها در روزها آخر حتی فرصت بازدید از مکانهای توریستی مهم شهر تل آویو را از من گرفت، چه رسد به شهرهای دیگر مانند اورشلیم که با توجه به فاصلهی مکانیشان رفت و آمد به آنها زمان زیاد میگرفت. من دوسفر کوتاه به اورشلیم کردم که اولی برای یک مصاحبه به دعوت روزنامهی جوروسالم پست و به انتخاب آنها
در رستورانی در مرکز شهر انجام گرفت. دیگری به دعوت مدیر موسسهی ممری برای بازدید از این موسسه و صرف ناهار با مدیر و اعضای بخش ایران آنها صورت گرف که گزارش آن را در وبلاگم چند روز پیش نوشتم.

۵ - به اتهامهای منتشر شده در وبلاگ شما در مورد زندگی خصوصیام جواب نمیدهم. ولی به یقین حق کسان دیگری که به اين وسيله مورد اتهام و توهین قرار گرفتهاند برای دفاع از خود و اعادهی حیثیت محفوظ است. تنها اشاره مي کنم که خانمهایی که مورد اتهام خانم گدمن قرا گرفتهاند، با خود ایشان به طور مستقیم تماس گرفته و پاسخ اتهامهای غیراخلاقی و غیرمستندشان را داده و از او درخواست اعادهی حیثیت کردهاند.

متاسفانه این بار اول بار نیست که بر اساس گفتهها و شنیدههایي که درستی آنها غیر قابل اثبات است، به اعتبار و حیثیت روزنامهنگاران ایرانی دیگر لطمههای جبرانناپذیر وارد مي شود و اين روش، شباهت بسیاری به روش روزنامهی کیهان آقای حسین شریعتمداری دارد. این شيوه کاملا در تضاد با هدفی است که ما و شما برای رواج اخلاق و مسوولیت روزنامه نگارانه دنبال میکنیم.

با آرزوی موفقیت،
حسین درخشان

امروز که دوشنبه باشد، آمريکای شمالی عملا نيمه تعطيل است، در نتيجه از ساعت ورودم تا اين لحظه فقط دوتا خبر کار کرده​ام.

ديروز چند تا کتاب فرد اعلا خريدم که حسابی مشغولم کرده. همه​اش داشتم کارهای کميک را نگاه می​کردم و لذت می​بردم. اگر کتاب نمی​خريدم ديوانه می​شدم! من هيچ وقت پولدار نمی​شوم و نخواهم شد! بايد وقتی کرم خريد به سراغم می​آيد يک غلطی بکنم!

هنوز اين تنبلی وحشتناکم مانع پر کردن فرم​های ماليات سالانه و همينطور رفتن به دندان​پزشکی برای سرويس دهان و دندان شده! امان از تنبلی!!!

الان مصاحبه اوریانا فالاچی با آیت​الله خمینی را خواندم! حکما بخوانیدش! به جواب خیلی از سوال​هایتان خواهید رسید!

مدتی است نیکان و نیک​آهنگ شر درست نکرده​اند...این یکی به آن یکی دارد علامت می​دهد تا لا اقل یک جنگ زرگری راه بیاندازند...

راستی! روزنامه کارگزاران قرار است راه بیافتد! دستمالچی​های دنیا! متحد شوید! جان عمه​شان که می​خواهند مستقل از پدرخوانده کار کنند. شما گفتید و ما هم باور کردیم...

دیروز دلم شدیدا برای شهر کتاب نیاوران تنگ شد! نمی​دانم ماکان زهرایی چند صد کیلو شده!

به خاطر پرخواری این چند روزه، ۳ کیلو اضافه کرده​ام! کارم که تمام شود می​روم ۲۰-۳۰ کیلونتر دوچرخه سواری! سر کار هم قاقالیلی و غذا نیاوردم تا کمی جلوی خودم را گرفته باشم!

صبح یک مکالمه ۱۴ قسمتی خشمگینانه و خصمگینانه! داشتم همچین...که مپرس!

وای بر زن​ذليل...وای بر زن​ذليل...وای بر زن​ذليل بدبخت!

بحث در باره حوزه خصوصی و عمومی فقط مربوط به دعواهای عادی نیست. به قول ملا​حسنی مقيم کانادا، اگر کاری هر چند خصوصی. منافع جمعی را به خطر اندازد، ماجرا ديگر عمومی است:

"...صحبت من کلی است و کسی را هدف نگرفته ام ولی بنظر من یکی از راههای سالم سازی اجتماع شفاف سازی در مورد کسانی است که بنحوی ادعای جلوداری گروهی دارند میباشد.اگر ادعا مسولیت آفرین است و کسی که ادعای چنین و چنان می​کند خودش را زیر ذره بین افکار عمومی قرار میدهد..."

ماجراهای خصوصی زيادی وجود دارد که منافع گروهی را مورد تهديد قرار داده است که از چشم و گوش مردم پنهان مانده. به عنوان مثال زد و بند​های سياسی بعضی افراد متنفذ در مطبوعات که منجر به حذف برخی همکاران شده است سابقه​ای طولانی دارد. می​توان گفت که به کسی مربوط نيست که فلان روزنامه​نگار قابل خريداری شدن به خاطر ارتباط با فلان آدم حزبی يا سياسی و پس از معامله​ای اندک يا بعضا چشمگير، سبب​ساز بيرون راندن فردی شده که اربابان نامرئی از او بدشان می​آمده است. يا فرضا دم انتخابات به خاطر مواضع روزنامه​نگار مذکور که نمی​خواسته رسانه​اش تبليغاتچی سياسی باشد، عليه او توطئه کرده​اند تا از دايره بيرون شود. از اين نمونه​ها فراوان بوده است. سوال اينجاست، آيا اينگونه معاملات که باعث حذف جريان نسبتا سالم خبری است، خصوصی تلقی می​شود يا نه؟ اگر کسی از اين ماجراها بنا به هر علتی خبردار شد، بايد ساکت بماند؟

فرض کنيد من نوعی رسانه​ای دارم و دارم عليه فلان خودروساز می​نويسم. اگر خودروساز مذکور مرا با رشوه​ای عملا خريداری کرد، و کسی در اين ميان خبردار شد، بايد به خاطر خصوصی بودن ماجرا سکوت کرد؟ لطفا تحقیق کنید تعداد خدمات خودروسازان به بعضی منتقدین و سردبیران مطبوعاتی ایران چقدر است! نقش مسوولان آگهی روزنامه​ها را به عنوان دلال فراموش نکنید!

فرض کنيد من روزنامه​نگار در جلسه​ای غير رسمی از فردی پولی بابت تخريب چهره​ای گرفته باشم. اگر شاهدی حقيقت ماجرا را افشا کند، ماجرايی خصوصی عيان شده؟

فلان جلسه سران بعضی احزاب در ويلايی در لواسانات تشکيل شده. ماجرا معامله​ای بسيار ساده و چند ميلياردی بر سر سهم احزاب از فلان قرارداد در پارس جنوبی است. اگر کسی از اين ماجرا بويی برد، بايد ساکت بماند يا منافع عمومی را نجات دهد؟
...
از اين نمونه​ها در تاريخ ايران بسيار داشته​ايم.

اولا، هر چقدر در موقع مذاکره دست​تان پرتر باشد، موفق​تر خواهيد بود

ثانيا، هر چقدر در هنگامه رفتن پرونده ايران به شورای امنيت، بهانه کمتری داده باشيد، دست​تان پر​تر خواهد بود.

لطفا پيدا کنيد مرحوم پرتقال​فروش را!

دیروز مهمانان عزیزی داشتم که در حقیقت میزبانم بودند! آقا مرتضی و طاهره خانم نهاری آودره بودن که قیامت بود! همین الان دارم بازمانده خورشت قرمه سبزی و مرزا قاسمی و پلو دیروز را می‌خورم! عجب می‌چسبد!

یاد زمانی آن روزهایی افتادم که در همسایگی آقا مرتضی کار می کردم و طاهره خانم با افطاری‌های محشرش به دادم می‌رسید...

از قدیم گفته‌اند که شکم گرسنه ایمان ندارد...خدا خیرشان بدهد که نگذاشتند ما بی‌ایمان بشویم!

امروز دوست عزیزی هدایای گران‌بهایی از آن سوی آب‌ها آورده بود و چشمان مرا روشن کرد. کتاب محشری همآورد از مصاحبه‌های اوریانا فالاچی که عشق کردم. جای شما خالی کلی هم نشستیم بحث کردیم که اگر من دوچرخه سوار فزرتکی سردم نشده بود تا ساعت‌ها ادامه پیدا می‌کرد، آخر با شورت وزرشی و یک پول‌اور ساده رفته بودم.

دوستداران حسین درخشان که خیلی ناراحتند که نتوانسته‌اند نامه او را بخوانند هی ایمیل می‌فرستند و می‌گویند هیچ چیزی نباید بالای نامه او بیاید! آخرمن که تنبل نیستم! من گاهی روزی ۱۰ تا مطلب می نویسم! مگر شما خواهر مادر و غیره ندارید؟ خودش که لینک داده، به قول خودش ۴۰ هزار خواننده وبلاگش هم هر روز که لینک‌های او را دنبال می‌کنند، پس تا الان بایستی حد اقل ۱۲۰ هزار نفر مطلب را دیده باشند! حسین جان دمت گرم که به ما لینک دادی! ممنونتیم، شرمنده‌تیم به مولا! در ضمن ما با حسین دعوا نداریم. بیاید تورنتو هیچ کس هم راهش ندهد، خانه ما خانه اوست. تازه کلی می‌توانم از او برای کاریکاتورهای بعدی ام طراحی کنم! البته می‌دانم حسین اینجا نمی‌آید...

این مشاور امور سکسولوژی کتاب ما هم رفته سفر! بابا کجایی؟ دو فصل کتاب به خاطر تو بی‌داستان مانده! البته اگر جلوی آن دهان غنچه‌ای‌ات را گرفته باشی مطلب را به بقیه لو نداده باشی که شک دارم!!!!

پارسای عزيز، بنا به تصويب شورای تحريريه روزآنلاين، اعضای رسمی روز از اظهار نظر در وبلاگ​های خود و ديگر رسانه ها در باره همکاران رسمی روز منع شده​اند.

مطالب کلی وبلاگ در گذشته باعث از ميان رفتن کوچک​ترين ارتباط ما شده...ترجیح داده‌ام کلیاتی که بسیار فراگیرتر است را هدف قرار دهم و کوچک‌ترهایی که گمان می‌کنم دارند راه را به خطا می‌روند هشدار دهم.

نظر مرا هم که می‌دانی، در ضمن را وبلاگت کامنت کسی را قبول نمی کند؟

سوالی که کرده​ام هنوز سر جايش است. حوزه عمومی چيست؟ حوزه خصوصی کدام است؟

وقتی چيزی را علنی می کنيد، در وبلاگ يا فليکر يا ...می​گذاريد، امکان قضاوت عمومی فراهم شده است. وقتی کاری می کنيد که برايند آن منافع گروهی را می​تواند به طور عمومی تضمين يا حتی تهديد کند، ديگر جزو محدوده خصوصی نخواهد بود.

به قول دوستي، تا کسی در بازار مطبوعات و رسانه ارزش پرداختن نداشد، عمومی​ترين عرصه زندگی​اش اهميتی نخواهد داشت، و وقتی کسی خود را به حدی رساند که رسانه​های برای خبری در مورد او هزينه کنند و چند خطی را به چاپ برسانند، موضوع فرق می​کند.

آيا شايعه چند زنه بودن فلان فوتباليست دسته يک باشگاه​های ايران که راهی به جام جهانی هم نخواهد داشت، اهميتی برای روزنامه بيلد داشته که بابت خبری پول پرداخت کند؟ چند سال پيش يکی ازهمکارانم از قول علی دايی مطلبی نقل کرد که برايم جالب بود. يکی از دختران روزنامه​نگار ايرانی که به خارج از ايران رفت و آمد داشت سعی کرده بود به او نزديک شود و به نحوی از او سو استفاده کند. دايی آنقدر باهوش بود که همان اول کار دختر ماجراجو را از خود دور کند. همه اين هوشمندی را ندارند.

وقتی شما خود را به نوعی نماينده گروهی از ايرانيان معرفی می کنيد، و از به دليل عدم انتقال مطالب ايرانيان به زبان انگليسی تبديل به منبعی برای رسانه​ها می​شويد(که ناشی از تنبلی بقيه است!)، نمی​توانيد هر چه دلتان خواست بگوييد و انتظار داشته باشيد در مورد نحوه رفتار و عملکردتان در کشورهای مختلف بررسی و تحقيقی صورت نگيرد. به عبارتی اگر به بورکينافاسو برويد و سخنرانی کنيد و بعد کسی از آنجا با شما تماس بگيرد و بخواهد حرف​هايتان را بررسی کند که راست بوده يا دروغ، بايد بسيار خوشحال باشيد اگر چند منبع مختلف سخنان​تان را تاييد کند، و از آن طرف عصبانی اگر بفهمند که در آن بین خالی بسته​ايد.

کسانی که به نحوی وارد حوزه عمومی شده اند، مجبورند بيشتر مراقب باشند. اگر من از کاريکاتور برای خر کردن دختران مردم استفاده کنم و از بهره کشي، لعنت به من! چون اگر به عنوان يکی از اعضای گروه موسس انجمن کاريکاتور، آغازگر کلاس​های خانه کاريکاتور، و ...و...و...که به هيچ وجه اهميتی هم ندارد، از موقعيت خود سو استفاده کرده باشم، ضررش متوجه کاريکاتوريست​های ديگر خواهد شد! فهم اين مساله سخت نيست! البته تندروی​های من در کاريکاتور سياسی ممکن است به ضرر همکاران ديگرم شده باشد، که در عوض هميشه همکارانم و هنر آموزان کاريکاتوريست را تشويق به احتياط بيشتر کرده ام. امیدوارم خداوند از سر تقصیراتم بگذرد.

مباحث درون خانواده یا درون دوستی​ها و شراکت​های دوستانه به کسی مربوط نیست. سقط جنین اجباری به خاطر فشار مرد، تحقیر مرد بوسیله زن به خاطر بی​کاری و یا بی​عاری و تماشای بیش از حد فیلم پورنو و ... فقط و فقط به آنها ربط دارد نه بقیه. مسائل درونی که در معرض دید عموم قرار نگرفته کاملا شخصی است، ولی اگر کسی از منابع عمومی و یا در سطح عمومی کاری کرد که باعث ایجاد حساسیت می​شود، آیا دیگر خصوصی؟

الان خواب بودم، يکی از ولايات فرنگستان زنگ زد و شاکی که هر چه می​گردد نمی​تواند نامه هودر فرزند حسن، متولد شميرانات را پيدا کند...
باباجان! اينجاست!