یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانه​های مشابه، حرام است
Saturday, February 28, 2009
سکوت سرشار از تمنای تایید صلاحیت است!
من امشب پاک زده است به کله‌ام و همینطوری کلمات قصار در می‌کنم! شما به بزرگی خودتان ببخشاید مرا!

خدای‌شان بیامرزاد، جفت پدربزرگ‌هایم اهل خانقاه بودند. در روزگار نوجوانی بارها به مناسبت‌های مختلف به خانقاه می‌رفتم. 

پدربزرگ پدری‌ام مجموعه نسبتا کاملی از عکس پیرهای خانقاه را داشت و زندگی‌نامه خیلی‌هایشان را از بر بود.

یادم نمی‌رود کشکول و تبرزین‌هایش را.

عید دیدنی خانه مرحوم نوری‌زاده در شیراز همیشه به یادم می‌ماند...

---

من آدم‌هایی آرام‌تر و معقول‌تر از این جماعت ندیده‌ام. اما نمی‌دانم این حکومت چه مشکلی با دروایش دارد!

اگر درست به یاد داشته باشم، یکی از بزرگان نعمت‌اللهی را سال‌ها پیش در شیراز به بهانه‌ای کشتند. زمانی که باند "موسوی" اطلاعات فارس را می‌چرخاند. 

---

هر چه باشد این گروه در سال‌های اخیر بشدت سرکوب شده‌اند و این سرکوب بدون حمایت بخش‌های تندروی حوزه امکان‌پذیر نبوده است.

من مانده‌ام که چرا برخی نامزدهای محترم نسبت به نقض حقوق شهروندی این گروه ساکت مانده‌اند. منظورم حتما احمدی‌نژاد نیست! 

---

یک داستان بامزه:

سال‌ها پیش برای نمایشگاه کتاب کرمان به این شهر رفته بودیم. مهمان ارشاد کرمان بودیم.

یک شب که احتمالا شب ۱۳ رجب بود، رفتیم ماهان، سر خاک شاه نعمت‌الله ولی. دیر رسیدیم. در قفل بود.

هیچ راهی هم برای صدا کردن کسی نداشتیم که در قفل شده را برایمان باز کنند.

داشتیم بر می‌گشتیم که ناگهان درویشی دوید به سمت در و قفل را گشود و دعوتمان کرد ...

گمانم فریبا صحرایی و همایون خیری و افشین امیرشاهی و فرناز قاضی‌زاده و مانا نیستانی و چند نفر دیگر از همکاران هم بودند.

خلاصه آن شب حالی به من یکی دست داد که هیچ وقت در هیچ امازاده دیگری دست نداده بود!(الان خسن آقا شروع می‌کند به بد و بیراه گفتن!!!).

خلاصه...گمانم شاه نعمت‌الله ولی به یکی از اجداد این علما باید چیز بدی گفته باشد که اینچنین در پی انتقام هستند!

Labels:

گیج بازی‌های آخر فوریه
آقایی که شما باشید یا میدان مینی که هستید، یک آدم حسابی برای تولدش ما را دعوت کرده بود. تاریخ هم بیست و هشتم برج بود.

من داشتم نشانی را از روی اینترنت در می آوردم که ناگهان یادم آمد باید جواب دعوت را می‌دادم، و انگاری یادم رفته بود به صاحب مهمانی بگویم که هستم یا نه!

سریع یک ایمیل زدم که اگر دیر نشده، ما هستیم.

دیدم جواب ایمیل نیامد.

یا خدا، نکند دیر کرده باشم!

دل به دریا زدم...زنگ زدم به خود صاحب عله

وقتی تولدش را تبریک گفتم، تعجب کرد و گفت تولدش ماه دیگر است...

---

نتیجه اخلاقی اینکه اگر برای ۲۸ مارچ دعوتتان کرده‌اند، ۲۸ فوریه نروید!

Labels:

این عکس چه در زمانی در خبرگزاری فارس گرفته شده است؟

Labels:

یک نکته
یکی از دوستان فیس‌بوکی می‌گفت چرا به بچه‌های روزنامه‌نگار که با فلان کاندیدا همکاری می‌کنند گیر نمی‌دهی؟

۱ - حق کاملا با اوست
۲ -  حرف من نهایتا با همه بچه‌های روزنامه‌نگاری است که عضو ستاد تبلیغاتی کاندیداها شده‌اند و خواهند شد.
۳ -  اگر روزنامه‌نگار در دوران تبلیغات، از رسانه خارج بشود و به نفع کاندیدایی کار کند، و بعد از پایان انتخابات متعهد به اصول باشد و به کاندیدای مذکور هیچ تعهدی نداشته باشد، آنوقت است که کار نسبتا بی عیب تلقی می‌شود! حالا کار می خواهد داوطلبانه باشد، یا مالی و حرفه‌ای. وبلاگی باشد یا روزنامه‌ای.

۴ - از نظر من هیچ فرقی میان ستاد آقای الف و ب نیست. همه‌شان سر و ته یک کرباسچی هستند
۵ - آخرالامر، روزنامه‌نگار عاشق کاندیدا، ابزار است. اگر نیست، لطفا ثابت کنید! 

Labels:

در توجیه راه خطا
همانطور که قبلا هم گفته‌ام وارد بازی پینگ پنگی نخواهم شد و به شاخصه‌ها خواهم پرداخت.

- اول، ترجیح می‌دهم برای بحثم معیار و منبع بیاورم. دوستانی که دفاع از کاندیدا و بازی پروپاگاندا به نفع او را عملی متناسب با ژورنالیسم می‌خوانند، اگر دلیلی دارند، با منبع بحثشان را مطرح کنند تا من نوعی و مخاطبانشان بهره‌مند شوند.

- کسانی که مایلند بی‌طرفی همان خنثی بودن خوانده شود، می‌توانند به تعاریف امروزی رجوع کنند.

- به طور مشخص، یادداشت نویسان و ستون‌نویسان و منتقدین مطبوعاتی، خنثی نویس نیستند. اما تبلیغاتچی هم نیستند. فرق است بین تبلیغ با نقد. حمایت از کاندیدا به قیمت فریب افکار عمومی و تهییج بخش بی تصمیم جامعه، ژورنالیسم نیست.

- اینکه ضعف کاندیدای محبوب خود را بپوشانیم و با عدم توضیح کوتاهی‌هایش، هر سوالی را تخریب بنامیم، نشان دهنده ضعف موضع خودمان نیز هست. حالا تخریب را در گیومه بگذاریم، یا در چهار تا علامت تعجب بعدش بیاوریم. 

- دفاع از قدرت، چه سابق، چه آینده و چه حال، با توجیه اینکه آقای ایکس یا آقای وای چنین کرده معیار مقبولی نیست. اگر طرف کار غلطی کرده، غلط است. اگر دوستان فیلم فراست/نیکسون را ببینند، به پاسخ بامزه‌ای از نیکسون بر خواهند خورد که می‌گوید کاری را که یک رئیس جمهوری انجام می‌دهد، حتی اگر غیر قانونی باشد، مشکلی ندارد. در بُعد اصول هم، اگر کاری که من نوعی انجام بدهم و غلط باشد، چون سردبیر نیویورک تایمز هستم یا وال‌ستریت جورنال، قابل توجیه نخواهد بود.

- حضور روزنامه‌نگار در ستاد تبلیغاتی کاری اشتباه است. این ستاد می‌تواند واقعی باشد یا مجازی. وبلاگ‌نویس بدون مسوولیت مطبوعاتی از قاعده کاملا مستنثی است. اما اگر روزنامه‌نگار باشی، و به یک مجموعه وبلاگ بپیوندی در دفاع از کاندیدا، عضو ستاد مجازی او شده‌ای. 

- روزنامه‌نگاری که رسما اعلام کند از کاندیدایی طرفداری می‌کند بدون آنکه بر کار او نظارت داشته باشد، در دوران به قدرت رسیدن کاندیدا اعتبارش را باید فروخته شده بداند. به این می‌گویند فروش مجانی اعتبار.

- بخشی از بحث‌های امروزی به این دلیل است که در گذشته خیلی از اصول را نمی‌شناخته‌ایم. اگر بدانیم و راه را به خطا برویم و بعد با بازی ادبی بخواهیم به خورد مردم بدهیم که کارمان ایرادی ندارد، آنوقت است که باید ریگ گنده‌ای به کفش داشته باشیم.

Labels:

کلاغستون
دانشجوی خوب، دانشجوی مرده است
وقایع هفته گذشته: ...احمدی‌نژاد به آفریقا رفت. نمایندگان مجلس کومور هم در گوش ایشان سوره "یس" خواندند که...! کرباسچی به ستاد کروبی پیوست، طرفداران خاتمی هم به محسنی اژه‌ای اعتراض کردند که چرا غلامحسین را ده سال پیش اعدام نکرده است!...دانشجویان معترض دانشگاه امیرکبیر پای حرف خود ایستادند، در نتیجه اصلاح‌طلب دولتی محسوب نمی‌شوند ..

Labels:

سیاست به کنار، از حسین درخشان چه خبر؟
این روزها که رگ‌های حجت‌مان شدیدا متورم شده در باب انتخاب یا عدم انتخاب خاتمی، خبری از حسین درخشان نداریم!

کانادایی‌ها هم ظاهرا بی‌خیال شده‌اند چون خانواده حسین می‌خواهند بازی خودشان را بکنند.

به هر حال از اول نوامبر، خبری از درخشان نیست.

فراموشش نکنید.

Labels:

انتقاد از خود با سانسور اضافه
بعضی از دوستان طرفدار اصلاحات به این نکته دست یافته‌اند (البته کمی دیر) که باید اصلاح‌طلبان و اصلاحات را نقد کرد، بدون ترس از اتهامات وارده.

علتی که می‌گویم دیر است، خواب ماندن از خرداد ۱۳۸۴ تا کنون است.

مساله‌ای که جلب توجه می‌کند، علاقه دوستان عزیز به نقد رفتارهایی خاص است که می‌تواند چشمان مخاطب را از بعضی واقعیت‌های دوران اصلاحات دور کند.

به عنوان مثال گیر دادن به تندروی روزنامه‌نگاران می‌تواند راحت باشد، اما معمولا به ضعف‌های مدیریتی و کوتاهی در بهره‌برداری از فرصت‌ها، روند ناپایدار توسعه، ریختن بودجه در جاهایی که هیچ اثر مشخصی نداشته و ... اشاره نمی‌شود.

اتفاقا بر خلاف نظر بر و بکس، انتقاد اصلی باید از مدیرانی صورت گیرد که به خاطر بهره‌مندی از بودجه، عملا شریک مردم شناخته می‌شده‌اند و باید امانت دار می‌بودند و می‌ماندند.

روزنامه‌نگار بر خلاف نظر خیلی‌ها، به هیچ عنوان نمی‌بایستی به یک جریان و یا یک نگاه پاسخگو می‌بود. همین که انتظار دارند همه مسوولیت‌ها بر عهده روزنامه‌نگاران باشد، نشانه جا نیافتادن نقش رسانه و خالقان آن است.

به نظر من اثر منفی وابستگی رسانه به قدرت، بروز سو تفاهم‌هایی از همین نوع است.

وقتی روزنامه‌نگار به دور از تعلقات و روابط آنچه‌ که می‌پندارد صحیح است را می‌نویسد و معیارش تنها اصول روزنامه‌نگاری باشد، دیگر به قدرت پاسخگو نیست.

اما اگر رسانه و قدرت در هم بافته شوند.هر یک می‌تواند دیگری را از راه به در کند.

به نظر من بزرگ‌ترین انتقادی که ما باید از خودمان بکنیم، عدم مرزبندی با قدرت است. وقتی زیدآبادی از روزنامه آزاد حذف می‌شود، به خاطر نگاه وزیر ارشاد وقت. هیچ کس هم خبر ندارد که دولت اصلاحات چگونه در جابجا کردن سردبیران می‌توانسته نقش بازی کند...

وظیفه روزنامه‌نگار بیان واقعیت است. چه کسی خوشش بیاید و چه کسی بدش بیاید. اما بسیاری از ما عملا کر و کور و نابینا شدیم. چرا؟ چون از دولت خوشمان می آمد؟ پس مسوولیتمان چه شد؟

ادامه دارد


Labels:

Friday, February 27, 2009
وقتی دلم برای میکی رورک سوخت
امسال در مراسم اسکار، حس کردم جایزه شان پن چندان حقش نبود. خودش هم گویی تعجب کرده بود.

میکی رورک اما در نقشی ظاهر شده بود که هیچکس به این خوبی نمی‌توانست نمایشش دهد.

امروز با یکی از همکاران ربع ساعت راجع به فیلم کشتی‌گیر، میکی رورک و ماریسا تومئی گپ زدیم. تومئی که ۱۴-۱۵ سال پیش برای فیلم پسر خاله من وینی برنده اسکار شده بود، الان سن و سالی دارد، اما برای نقش یک رقاصه شاید اندکی مسن شده باشد، ولی چقدر خوب از پس نقشش بر آمد.
امشب با خیال راحت دوباره کشتی‌گیر را دیدم. البته سعی کردم قسمتی که با پرچم ایران اندکی شوخی می‌کند را نادیده بگیرم.

واقعا تنهایی و بیچاره بودن یک مردم تنها را به خوبی نشان می‌دهد و چه کسی بهتر از میکی رورک می‌توانست این نقش را بازی کند.

گمان نکنم او شانس دیگری برای رقابت در این سطح پیدا کند، اما این نقشش هیچگاه فراموش نخواهد شد.

---

گمانم اولین بار او را در فیلم ارکیده وحشی دیدم. بعدش در نه و نیم هفته و دو جین فیلم دیگر. قیافه آن روزهایش را نگاه کن و امروزش. ای لعنت بر جراحی پلاستیک اینجوری!

خلاصه بوکسور و هنرپیشه خوشتیپ سابق به چه موجودی تبدیل شده. اما هر چه باشد، ظاهرا بهترین گزینه برای بازی در نقش یک کشتی‌گیر بازنشسته بوده.

Labels:

Thursday, February 26, 2009
موج سواری سوم
باز هم مرور وبلاگ‌ها مرا به این نتیجه می‌رساند که بخشی از جماعت از طریق آگاهی ندادن، و پوشاندن نقاط ناشناخته کاندیدای خود، صرفا مبلغ او شده‌اند.

مطلب زیتون را که چند روز پیش آورده بودم، نمونه منطقی‌تری از بقیه بود که رسما می‌گفت رای می‌دهم، اما نه بدون پیش شرط.

روش بعضی از جامعه‌شناسان در روزگار انتخاباتی اخیر را باید بدقت زیر نظر داشت. کاستن از آگاهی عمومی به منظور رسیدن به یک هدف و ایجاد موجی بر اساس آرمان‌هایی که عملا دست‌نیافتنی است. اسمش را می‌توان فریب هم گذاشت.

داستان فلوت‌زن و موش‌ها را شنیده‌اید؟ حالا مدل اصلاح شده‌اش را ببینید.

این روش‌های هیجانی انگاری برای فتح قلب‌ها است. تحریک احساسات و عواطف و بازی ترحم و ...

---

خاتمی نماد حفظ حاکمیت به هر شرطی است. رای به خاتمی، نه به حاکمیت نیست. حالا بروید خودتان را به زمین و زمان و در و دیوار بزنید که نه! اگر به خاتمی رای داده شود، حاکمیت ضربه می‌خورد! خاتمی واکسن نظام است!

خاتمی بیشتر از آنی که به مردم و رای دهندگانش تعهدی داشته باشد، خواسته یا ناخواسته ابزار حاکمیت است و از این زنجیر کنترل کننده خلاصی نخواهد داشت.

---

برخلاف نظر خیلی از دوستان، من اصلا انقلابی نیستم. اما نکته جالب این است که دوستان نسبتا عزیز من دارند خاتمی را جوری جلوه می‌دهند که نیست، و اتفاقا خوب هم می‌دانند که طرف اینکاره نیست. و بعد می‌گویند چرا مردم انتظار بیجا از او دارند؟

خاتمی یک فرصت سوز ذاتی است. یعنی این بار هم فرصتی بدست آورد، از پیش می‌توان انتظار سوخته شدن فرصت را داشت. او ۱۲ سال پیش جوان‌تر و پر انرژی‌تر بود و مورد اعتماد بخش بزرگی از منتقدین امروزش.

خاتمی انسانی بسیار دوست داشتنی است. شک نکنید. اما انتخابات دیگر عرصه عشقبازی نیست! یعنی برای بار سوم بیایم و به کسی رای بدهم که به جای فرصت‌سازی، فرصت سوزی می‌کند، آنهم بدون دادن کمترین تعهدی؟

چه چیزی از خودش نشان می دهد که دلت خوش باشد که ممکن است در باره‌اش تجدید نظر کنی؟

---

رای به خاتمی، رای به عدم تغییر ساختار قدرت است. شما رای بدهید. من اصلا مخالفتی ندارم، رای هم ندهید انتخاب خودتان است، اما، فریب مردم بحث دیگری است. اینکه بگوییم رای به خاتمی، رای نه به حاکمیت است دیگر خیلی خالی بندی است! حتی مرحوم گوبلز هم به خودش یک کارهایی می‌کند!

اگر ساختار قدرت معیوب است، در گزینه‌ای مثل خاتمی نمی‌توان متوقف شد. مگر آنکه خاتمی از خودش عبور کرده باشد، که بعید است.

Labels:

Wednesday, February 25, 2009
تقدیم به آبزدک‌های وزارت نیرو
امروز این مطلب را خواندم و دردم گرفت.

ما ایرانی‌ها که از هزاران سال قبل می‌دانستیم چگونه می‌توان سفره‌های آب زیرزمینی را مدیریت کرد و قنات را پایه گذاشتیم، در سد سدسازان و سدبازان گرفتار آمدیم.

اجداد کویرنشین ما شعور بالایی داشتند و قدر آب را خوب می‌دانستند. 

---

الان بسیاری از سدهای بزرگ، آب کافی ندارند.

جالب آن است که بر اساس محاسبات، در سال‌های اخیر با کسری از هزینه‌های ساخت این سدهای سودآور(برای نزدیکان وزارت نیرو در دولت‌های مختلف)، می‌شد حجم زیادی آب در حاشیه بیابان‌ها ذخیره کنیم. در اعماق کم زمین که فضای خالی وجود دارد. همان چیزی که تخلخل می‌نامیمش.

جذاب‌ترش این است که فرایند جمع‌آوری آب در مخروط‌های افکنه حاشیه کوه‌ها و در مسیل‌ها، همراه با فعالیت‌های دیگر می‌تواند مانع گسترش بیابان هم بشود.

---

سدسازی چندان با توسعه پایدار نمی‌خواند. نمی‌شود منکر این بود که در بعضی جاها سد بهترین جمع‌آوری کننده آب است، اما در مناطقی که میزان تبخیر بالاست و جاهایی که فضای مناسبی برای ساخت سد نیست، می‌توان راه‌های دیگری را هم آزمود. اگر یک گروه بی‌‌طرف سختگیر، کلیه سدهای ایران را از نوع مورد بررسی قرار دهند، احتمالا درخواهند یافت بخش بزرگی از سدها بیخودی ساخته شده‌اند. 

مطمئنا روزی روزگاری مدعیان میهن پرستی درخواهند یافت که تاکید بیش از حد روی سدسازی به عنوان بهترین راه حل، غلط بوده است.

Labels:

زنده شدن خاطرات
دیشب، خاطره‌ها زنده شد.

۱۸ سال پیش در بندرعباس، یک دانشجوی زمین شناسی
شروع کرد  به کشیدن کاریکاتور استادان و کارشناسان سمپپوزیوم بین‌المللی دیاپیریسم.

یکی از این اساتید، به عبارت دومین نفر، دکتر سبزه‌ای بود. استاد دانشگاه کرمان بود و یکی از پیشگامان شناخت دیاپیر، یا گنبد نمکی در ایران.

او یکی از مشوقینم شد.

من کاریکاتور را از همان آذر ۱۳۶۹ جدی گرفتم.

دیشب مهمان خانواده مهربانش بودیم و گل گفتیم و گل شنفتیم.

از گذشته‌ها.


یکی از این خاطرات، ماجرای بازدید از گنبد نمکی
حاجی آباد بود.

داستان این بود که در بالای کوه، که پر از قیف‌های  لیز بود، من نسبتا گم شدم. هر کدم از قیف‌ها به یک چاه عمیق منتهی می‌شد.  من در یکی از قیف‌های پرشیب لیز خوردم و با سرعت به سمت دهانه می‌رفتم  که کفشم به چیزی گیر کرد و ترمز کردم. 

 خیاال می‌کردم عمق چاه ۲۰۰-۳۰۰ متر بود، اما دکتر سبزه‌ای وقتی گفت بعضی از آن چاه‌های طبیعی ۲۰۰۰ متر هم عمق دارند، شاخ مبارکم درآمد.

ناراحتی قلبی من همان روز علنی شد. پیش از آن هر ازگاهی مشکل به ریختگی ضربان قلب داشتم.  نوارهای قلبی چیز خاصی نشان نداده بودند، اما بعد از آنکه در دو-سه متری دهانه چاه متوقف شدم ضربان قلبم رفت بالا، بالا و بالاتر و پایین نمی‌آمد.

جماعت بازدید کننده وقتی در اتوبوس متوجه شدند یکی گم شده، ترسیدند.

دکتر سبزه‌ای مسوول گروه بود و شدیدا نگران شد و ملت راه افتادند برای پیدا کردن من.

من هم با بدبختی خودم را از آن قیف پر شیب بالا کشیدم تا اینکه یکی از بچه‌ها آمد و زیر بغلم را گرفت...همان نزدیک حاجی آباد مرا به درمانگاهی بردند و قرصی دادند که ضربانم بیاید پایین. یادم نیست سرم زدند یا نه.

چهره نگران دکتر سبزه‌ای را هیچگاه از یاد نخواهم برد. تازه فهمیده بود که من پسر همان دکتر کوثری هستم که در دانشگاه شیراز دیده بودش...لابد داشت فکر می‌کرد چه واویلایی می‌شد اگر من سقوط کرده بودم. در همان حال بد، شدیدا دلم برایش سوخت.

---

خلاصه دیشب آنقدر زنده شدم که حد ندارد. شنیدن مجدد اسم کانی‌ها و سنگ‌ها و تشکیلات و "سابداکشن" و ...

خاطرات کنفرانس‌ها، گردهمایی‌ها، اتفاقات...

بعضی‌ها همیشه منبع انرژی مثبت هستند. دکتر سبزه‌ای یکی از بزرگترین منابعی بوده که به عمرم دیده‌ام!

Labels:

از جمهور
هجوم تازه نیروهای واپسگرا و فاشیست های هوادار احمدی نژاد به دگر اندیشان و دانشجویان ، خبر از دور تازه ای از حذف و تحدید نیروهای تحول خواه و تاثیر گذار جامعه می دهد. در این میان سکوت و بی تحرکی جریانات اصلاح طلبان خصوصن هوادارن سید محمد خاتمی و مهدی کروبی و میر حسین موسوی فاقد هرگونه توجیه انسانی، سیاسی و منطقی است.

Labels:

ننگ سکوت، سکوت ننگ آمیز
امروز برای یادداشت دوست خوبم داریوش جوابی نوشته بودم که انتشارش را گذاشتم برای بعد. علت هم این بود که داشتم ماجرای دانشویان دانشگاه امیر کبیر را دنبال می‌کردم برای کاریکاتور.

البته روزآنلاین منتشر نشد و طرح‌ها ماند برای روزی دیگر.

اما راستش دردم گرفت. بد جوری دردم گرفت.

چندی پیش یکی از بچه‌های فعال دانشگاه شیراز شاکی بود از دست سکوت اصلاح‌طلبان حکومتی در برابر قلع و قمع بچه‌های دانشگاه شیراز. می‌گفت چون خیلی از بچه‌ها نمی‌خواهند پشت جماعت بایستند، آنها هم محل نمی‌گذارند.

امروز هم ظاهرا صدایی شنیده نمی‌شود.

---

داشتم به این می‌اندیشیدم که ماجرای «عبور از خاتمی» چندان بیجا نبود. اگر اصلاحات واقعی بود، امروز باید مشخص می‌شد که اصلاح‌طلبان راهبرانی واقعی دارند یا فقط به سازشکاری "عاقلانه" و "مدبرانه" برای گرفتن تایید از قدرت بسنده می‌کنند؟

دیروز تعداد زیادی از دانشجویان را زدند، دو سه نفر حالشان وخیم بوده، به خاطر اینکه دانشجویان "سازش" نکردند. 

می‌دانم دوستان "همدل" چه خواهند گفت، اما دیگر برایم اهمیت ندارد وقتی دانشجویان نیاز به همدلی دارند. امروز این دانشجویان هستند که باید به راهبران محافظه‌کار رسم پایداری بیاموزند. البته شاید علت پایداری‌شان عدم نیاز به تایید صلاحیت باشد.

---

دوستان وبلاگی که می‌گویند خاتمی نیاز به همدل دارد، گمانم مشکل املایی دارند. خاتمی نیاز به "هندل" دارد. یکی باید بیدارش کند. مثل ماشین‌های عهد بوق.

Labels:

یک نوشته مسوولانه از زیتون
بر خلاف بسیاری از مطالب منتشر شده در وبلاگ‌های نرم‌نویس فراخوانی، زیتون مطلبی نوشت که نسبتا شلاقی بود. خواندنش بد نیست:

می‌شود به خاتمی یا موسوی رأی داد، اما با شرط‌ُها و شروط‌ِها

بخش‌هایی از نوشته زیتون:

می‌شود به خاتمی و یا موسوی و یا هر کاندید اصلاح‌طلبی رأی داد، نه کشکی، بلکه به شرط‌ها و شروط‌ها...

برای احمدی‌نژادها که نمی‌شود شرط و شروط گذاشت. اما برای اصلاح‌طلب‌ها که این‌روزها داعیه‌ی مردمسالاری و عدالت طلبی دارند می‌شود.

شرط‌هایی منطقی که ما تعیین می‌کنیم و اگر قول بدهند که از آن‌ها عدول نمی‌کنند می‌شود روی رأی دادن به آن‌ها فکر کرد.

بیایید فرض کنیم قرار است خاتمی و یارانش این نوشته‌ها را بخوانند، (فکر می‌کنم قرار است چنین کاری در وبلاگستان بشود. عده‌ای بنویسند، در یک وبلاگ بخصوص گذاشته شوند و بگذارند در اختیار خاتمی‌چی‌ها) شما چه انتقاداتی به روش کارشان در هشت سالی که دولت در دستان بود دارید و چه پیشنهادهایی...


راستش خود من به عنوان کسی که در هر دو دوره - بار اول با امید به تغییر و بار دوم با بی‌علاقه‌گی و ناباوری - به خاتمی رأی دادم انتقادهای زیادی به این جریان دارم.

اول- پارتی بازی
جریان اصلاح‌طلب(خاتمی) به محض رسیدن به قدرت تمام دوستان و فک‌وفامیل و مجیز‌گویان خود را بدون در نظر گرفتن اینکه آیا اصلا صلاحیت انجام کاری که به آن‌ها محول شده دارند یا نه، سر کار گذاشت.
خود من که با نماینده مجلس اصلاح طلب و دست راستی هر دو برخورد داشتم. با اینکه از نظر اخلاقی و شخصیتی و مال‌اندوزی نماینده اصلاح‌طلب بهتر به نظر می‌رسید اما نماینده‌ی راست عملا بهتر به حرف آدم گوش می‌کرد و البته ساز راست هشت‌گاه خودش را می نواخت. نمونه‌اش خانم آجرلو و پسرخاله‌اش عباس پالیزدار بسیار محکم تر از نماینده قبلی آقای خلیلی خواهر زاده خاتمی عمل کردند.

2- نسیان
به محض رسیدن به قدرت، تمام شعارهای خود را فراموش می‌کنند و تمام هم و غم خودشان را صرف نگهداری قدرت و مسائل شخصی خود می‌کنند. به مردم بی‌اعتنا هستند.

3- ترس
بسیار بیش از آنچه باید از جناج راست حکومت می‌ترسند. بنابراین منفعل عمل می‌کنند. ما انتظار شجاعت و عمل واقعی داریم.

4- حقوق زنان
با اینکه جناح اصلاح‌طلب داعیه‌ی پذیرش حقوق برابر زنان با مردان را دارد و در بعضی کلاس‌هایشان مواضع کمپین یک میلیون امضا را آموزش می‌دهند اما به نظر می‌آید این تاکتیکی‌ست برای به دست آوردن رأی زنان و روشنفکران بیشنر تا اعتقاد واقعی.
نمونه‌اش اینکه خاتمی حتی یک وزیر زن در دولتش نداشت . انتخاب مشاوران زن هم بیشتر به صورت نمایشی و دوستانه بود تا اعتقاد واقعی(خانم معصومه ابتکار دخترِ دوست خاتمی بود و رشته‌ی دانشگاهی‌اش محیط زیست نبود) نمونه‌ی بارزتر و جدیدترش نوشته‌ی خانم فاطمه راکعی- نماینده اصلاح طلب مجلس ششم- در مطلب "انتظارات زنان از انقلاب" که در پست قبلی وبلاگم گذاشتم...
اگر قرار است باز هم اصلاح‌طلب‌ها بگویند زنان همه ، فارغ از هر عقیده و دینی، باید حجاب را کاملا حفظ کنند وگرنه بازداشت می‌شوند، زن نصف مرد حساب می‌شود، زن نصف مرد ارث می‌برد، زن باید بنشیند خانه‌داری‌اش را بکند آیا می‌توان انتظار داشت زنان به آن‌ها رأی بدهند؟

5- چاپلوسی
مرتب می‌گویند به همه عقاید و مذاهب احترام می‌گذاریم و در محفل‌های شخصی اعتقاد به ولایت فقیه را زیر سوال می‌برند اما در سخن‌رانی‌های علنی مرتب روی واجب‌الوجود بودن ولی فقیه و همینطور اسلامی‌بودن کشور (که همه چیزش باید اسلامی باشد) تکیه می‌کنند.


6- نداشتن نماینده‌ی عقاید مختلف
در حالیکه اکثر کشورهای دموکرات و حتی- به قول این‌ها- رژیم خونخوار و غاصب اسرائیل، چند کرسی در محلس به حزب کارگر و کمونیست‌ و... اختصاص داده‌اند اما از نظر اصلاح‌طلب‌ها هم اصالت وجودی دیگر عقاید کاملا زیر سوال می‌رود و ظاهرا عقیده دارند ما اصلاح‌طلب‌ها باشیم، گور پدر دیگران. به ما ربطی ندارد. ما خر خود را می‌رانیم.

7- شما بگویید... پیشنهاد.... انتقاد... هر چه دوست دارید... رای می‌دهید، نمی‌دهید، با شرط و شروط، بی‌شرط و شروط...
آیا خاتمی می‌تواند به طور واقعی عدالت اجتماعی و اقتصادی برقرار کند. در توانش هست که جلو دزدی بزرگ‌مردان و آقازاده‌ها را بگیرد؟

Labels:

Politically Correctness
وقتی وبلاگ‌های مشتاقان آمدن خاتمی را می‌خوانم، یک نکته را مشترک می‌بینم، زبان نرم و ملایم و بشدت همدلانه ناشی از نگرانی‌هایی خاص.

طبیعی است.

نمی‌توان به راحتی قضاوت کرد، اما برداشت من این است که تلاش این گروه ضمن نشان دادن انتقادپذیر بودن خاتمی، پایین آوردن سطح توقع از اوست.

عاشقان خاتمی مایلند او را هل دهند که جلوه‌ای فراتر از آنی داشته باشد که الان دارد، اما می‌دانند ظرفیت و توان خاتمی محدود است. به هر صورت او هم انسانی است مثل همه ما، با این تفاوت که وابستگی‌هایی به قدرت قاهر داشته و دارد.

نرم‌نویسان و مبلغان قدرت‌طلبی، نهایتا کار راحتی دارند. مقایسه خاتمی با احمدی‌نژاد چندان سخت نیست.

اما سوال همیشه این خواهد بود که کسی که نقش خود را حداکثر یک تدارکاتچی می‌بیند و توان بهره‌گیری از همه ظرفیت‌های ریاست‌جمهوری را هم نداشته و در شطرنج قدرت، خودش مهره‌هایش را ناکار می‌کند، چه حرف جدیدی خواهد داشت؟

در محتوای سخنان دوستان حریرنویس می‌توان این نگرانی را دید، اما دلشان نمی‌آید از خاتمی طوری سوال کنند که منتهی به زیر سوال رفتن او و توانمندی‌هایش شود.

می‌توان دید دلشان می‌خواهد خاتمی نقشی فعالانه‌تر بازی کند، اما می‌ترسند نکند خاتمی باز هم دچار تردید باشد.

---

البته نگاه من کمی تند است، اما این ادبیات تبلیغی ملایم را اندکی مزورانه و ناشی از ضعف می‌بینم. ضعف شخصی و ضعف کاندیدا. جالب آنست که ضعف را در کاندیدا می‌بینند و می‌خواهند آنرا بپوشانند تا مردم نگاهی دیگر به کاندیدا داشته باشند. آری، جور دیگر باید دید، اما جور دیگر برای چه هدفی؟

---

وقتی در سال‌های ۷۹-۸۰ بحث عبور از خاتمی مطرح شد، خیلی‌ها ترسیدند.

وقتی عباس عبدی بحث خروج از حاکمیت را مطرح کرد، رنگ از رخسار خیلی‌ها پرید.

از نظر من، ترس بسیاری این بود که این دو مساله منتهی به از دست دادن منافع حضور در قدرت می‌شد.

قدرت، منافعی دارد. اجتماعی، سیاسی و مالی و ...

بحثی در سال ۱۳۸۰ با چند نفر از همکاران در همین باره داشتیم. خروج از حاکمیت به معنای به خطر افتادن منافع مالی بعضی از دست‌اندرکاران احزاب می‌شد. منافعی که بخش اعظمش در ۱۳۸۴ از دست رفت.

در ایران، مقام و موقعیت و امکان برداشت و سود، کوتاه مدت است. پس قاعدتا این گروه‌ها حساب کرده بودند که ممکن است بعد از ۱۳۸۴ بعضی از سنگرهای اقتصادی از دست برود.

---

زبان ملایم سیاستمدار پسند البته هیچگاه موقعیت آدم را در آینده به خطر نخواهد انداخت. ادبیاتی نرم و لطیف که سودآور هم هست. هم هاشمی را خوش آید و هم خاتمی را، قدرت را هم چندان آزار نمی‌دهد. 

اما آیا سال‌ها بعد که واقعیت‌ها را خواهند دید، آیا همین بی‌آزاری منتهی به خودآزاری نخواهد شد؟ پشیمانی از فشار نیاوردن به قدرت‌طلب؟ 

باور ندارم که ادبیات نرم و لطیف و حریرگونه در پاسخگو کردن مدیران نظام موثر بوده باشد.

من در تلاش مبلغین حریر نویس خاتمی، اثری از فشار به او برای واقعی شدن نمی‌بینم. اینکه بگویی لطفا اینجوری بنما تا اینجوری باش، از زمین تا آسمان فرق می‌کند.

---

خاتمی تا زمانی که اطرافیان حریرنویس پرور دارد، همانی خواهد بود که ۸ سالش را تجربه کرده‌ایم. مگر اطرافیان نرم و لطیف تاثیری از پاسخگو کردنش داشتند؟ خاتمی نیاز به مشاورینی دارد که سرش داد بزنند! جرات کنند او را بی‌خاصیت خطاب کنند. 

جمع کردن گروهی لطیف که می‌ترسند کاریزمای خاتمی لطمه ببیند، هنر نیست. جمع کردن گروهی کم حافظه که بسیاری از کوتاهی‌ها و فرصت‌سوزی‌های سال‌های ۷۶ تا ۸۴ را دوست دارند از یاد ببرند، هنر نیست.

خاتمی نه می‌خواهد قاعده بازی را به هم بزند، و نه بازیگرانش را تغییر دهد. یک تیم بازنده، با بازیکنانی پیرتر و محافظه‌کارتر از گذشته  تنها در صورت گل زدن حریف به خود برنده می‌شود. اما آیا این پیروزی واقعی خواهد بود؟ فردای پیروزی چه خواهد کرد؟

Labels:

Monday, February 23, 2009
عجب اسکاری بود
امشب رسما کف کردم!

دوستان خوبمان پیشمان بودند و حسابی خندیدیم و گاهی هم گریستیم.

آخرش هم دلم برای میکی رورک سوخت.

«میلیونر زاغه نشین» با بی رحمی خاصی اینجا هم برد.

اجرای هیو جکمن محشر بود. بدون شک تا سال‌ها مجریان اسکار باید خودشان را جر بدهند تا پوز او را بزنند. آواز خواند، رقصید، سر به سر همه گذاشت...

خلاصه امیدوارم همه‌تان از دیدن مرسام اسار امشب لذت برده باشید!

Labels:

بخوانید، ضرر نمی‌کنید
این سخن قاعدتا اصل است و جعلی نیست. من هم مثل بعضی از دوستانم چند بار این مطلب را خواندم. خواندن این متن و پیگیری برنامه‌های خاتمی را توصیه می‌کنم.


 یک وزیر دولت "محمد خاتمی" در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود به شکلی آشکار و بی‌پرده اعلام کرد که «کاندیداتوری محمد خاتمی در انتخابات ریاست‌جمهوری برای حفظ نظام و تداوم آن بوده است

"مرتضی حاجی" که مدیرعامل بنیاد باران و از نزدیکان خاتمی است در این گفت‌وگو از «توبه از اهداف اصلاح‌طلبانه‌ی سیاسی» سخن گفته و می‌گوید که «خاتمی همان خاتمی محافظه‌کار گذشته است و تغییری نکرده.» این وزیر در هر دو دولت خاتمی، در سخنانی شفاف اعلام کرده که برای رییس‌جمهوری سابق ایران و کاندیدای انتخابات ریاست‌جمهوری آتی، آن‌چه بیش از هر چیزی و هر خواست اصلاح‌طلبانه‌ای اهمیت دارد، «حفظ نظام و کمک به بقای آن» است.

وزیر تعاون دولت نخست خاتمی عقب‌نشینی خاتمی از اهداف اصلاحات را برای درگیر نشدن با برخی نهادهای جمهوری اسلامی و جلوگیری از تضعیف آن‌ها و کمک به تداوم موجودیت دستگاه قدرت مورد تایید قرار داد و گفت: «حفظ موجودیت نظام و پرهیز از درگیر شدن جمهوری اسلامی ، دوام و بقای نظام و حفظ انسجام و اعتماد ملی درجه اول اهمیت را در برنامه‌های خاتمی دارند و وی با توجه به این ملاحظات، بر پا فشاری بر هر خواسته ای که به اولویت اول ایشان ضربه وارد کند ، صرف نظر کرده و می کند. »

بقیه‌اش را هم اینجا بخوانید

فرض می‌کنیم این گفتگو واقعا صورت گرفته است؛

از الان محتوای توجیه‌های دوستان نرم و لطیف و همدل و صاحب ادبیات مهربانانه را می‌دانم. آنچه نمی‌دانم، تکلیف میلیون‌ها نفری است که به "اکثریت خاموش" معروفند، و رای این گروه به خاتمی در سال ۷۶ برای تداوم نظام به شکل فعلی‌اش نبوده است. اشتباه نکنید! براندازی و مخملی بازی با اصلاح آرام ساختار از درون فرق می‌کند! مگر اهداف «اصلاح طلبانه سیاسی» چه بود که از آنها توبه کرده‌اند؟

اتفاقا بخش‌هایی از گفته‌های مرتضی حاجی مورد تایید بخش بزرگی از جامعه ایران است «پرهیز از درگیری» یا «حفظ و انسجام و اعتماد ملی»، اما پیشاپیش می‌شود فهمید که علیرغم تمامی شلوغ‌کاری‌ها وتبلیغات برای سواری بر موج احساسات، آش همین است و کاسه همین.

خیلی هم خوب!

راستی حالا که اولویت جماعت حفظ نظام است به شکل فعلی است، از برنامه‌های اقتصادی خاتمی خبری دارید؟

Labels:

Slumdog Millionaire


به جرات می‌توانم بگویم یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در چند ساله اخیر دیده‌ام، و اگر فردا شب اسکار بهترین فیلم را نگیرد، عزادار خواهم شد!

من کارشناس کارگردانی نیستم، اما کارگردان زیاد دیده‌ام! بهترین کارگردان هم اگر او نشد، دعا کنید تا حال اسکاری‌ها گرفته شود.

خلاصه اگر دم دست بود، از دیدنش دریغ نکنید!

Labels:

فرامرز اصلانی در تورنتو






جایتان خالی، امشب رفتم به کنسرت فرامرز اصلانی، همراه بابک امینی(و گروهش)

جسارت نزد عاشقان شجریان نباشد، ولی به همان اندازه که از کنسرت ۴ سال پیش حضرت استاد در تورنتو بدم آمد، کنسرت امشب اصلانی و بابک امینی و یاران، دلم را شاد کرد.

این مثال بدان جهت آوردم که ۴ سال پیش در همین محل کنسرت شجریان برگزار شده بود! وگرنه حضرت استاد که حضرت استاد است و نمی‌شود درباره کارهای ایشان جسارت نویسی کرد!

بخش اول برنامه دست بابک امینی بود. حال کردم با آن نوازندگی‌اش.

وقتی فرامرز اصلانی آمد، یادم آمد به آن روزگار پیش از انقلاب و اندکی هم بعد از انقلاب.

اما اصلانی خودش راهی سفری شد که زپیش ما بی‌خبر رفت و دیگر در ایران نبود.

برای من که شبی فراموش نشدنی بود. صدایش، در کنار کار بابک امینی، آنقدر چسبید که خاطره بد ۴ سال پیش را حسابی زدود.

Labels:

کارتون و انتظارات دیگران
عدم شناخت کارکرد کارتون و کاریکاتور در ایران امر پیچیده‌ای نیست.

بسیاری با یک کارتون تب می‌کنند و برخی آنرا نماد بازتولید خشونت می‌خوانند.

کم نبوده طرح‌هایی که جماعتی را شورانده است. کم نبوده کارتون‌هایی که یک روند را به چالش کشیده. آمارش را باید از مرحوم دومیه پرسید که لویی فیلیپ را به صورت غولی کشید که مردم را می‌بلعید.

---

نگاه مصلحت‌گرا تا حد زیادی با نگاه انتقادی(طنز یا هجو) کارتونی چندان هماهنگ نیست. می‌توانی منطق مرحوم گل‌آقا را بپذیری که نهایتا در ساختار نظام محو می‌شوی و جانت به لبت می‌رسد، یا می‌توانی بزنی به صحرای کربلا و مثل رلف ستدمن یا الباقی تندروها 
بلایی به روزگار حاکمان بیاوری که روی سگ‌شان را نشان دهی، اما از صفر تا صد، فضایی هست که هر کدام از ما در آن غوطه‌وریم.

یکی شاید مثل من چندان مصلحت‌اندیش نیست و وظیفه را با کمال احترام به سردبیر آشنا با رسانه می‌سپارد و دیگری ممکن است از ترس، نه تنها کارش، که فکرش را سانسور کند.

بعضی برای کارتون ادیتوریال، متناسب با اندیشه خویش، چه محدود و چه وسیع تعاریفی مطرح می‌کنند و انتظارهایی دارند. قضاوت‌شان هم خواه ناخواه در همان محدوده است.

بر خلاف برخی از دوستان که مصلحت‌اندیشی‌شان مورد احترام من است، وظیفه کارتونیست را نسبت به کسی که سال‌های سال کوتاهی کرده، همدلی و نرم‌خویی نمی‌بینم. من سوال دارم. اینکه طرف دنبال بهانه است تا جواب ندهد، شاید پاسخی به سوال‌های من باشد. نشان دادن ضعف.

اینکه بگویی در کارتونت به هر بهانه‌ای محتوایی می‌گذاری که ممکن است طرف خوشش نیاید، نادیده گرفتن منطق کارتون ادیتوریال است. او یک "ادیتوریالیست" است و دیدگاه خود را دارد. شاید دلش بخواهد نرم و لطیف باشد، شاید بخواهد تند و وحشی شلاق بزند. اما، هر وقت اسیر محافظه‌کاری و خودسانسوری و به قول معروف Political correctness شد کارش عملا تمام است.

----

من این روزها با این بحث زیاد روبرو می‌شوم. توصیه به بی‌خیال شدن. یکی می‌نویسد اصلاح‌طلبان فلان کار را برس سرت می‌آورند، دیگری می‌گوید رفقای سابق اجاره‌ای‌ات را علیه‌ات می‌شورانند، دیگری می‌فرماید مصلحت این است که اصلاح‌طلبان بازگردند و همه باید در این مسیر فقط راه را هموار کنند و هر سوالی از خاتمی، به نفع رقیب است.

من اصلا منکر تندخویی گاه و بی‌گاه خود نیستم. اما باور کنید نرم‌خویی دوستانم را در برابر قدرت‌طلبان نمی‌پسندم.

فعال سیاسی، مشاور تبلیغاتی، و هواداران وظایف خودشان را دارند، ما هم احتمالا وظایف خود را. اگر شناخت نسبی ما از نامزدها به این مساله کمک کند که از عرش به زیر فرش نزول اجلال کنند، بهتر است. 

یک مدیر اجرایی در کشور یا نامزد سمت مدیری، در نهایت خادم من است. من خادم او نخواهم بود. جای خادم و مخدوم را عوض نکنید دوستان.

زیر سوال بردن یک چهره مدیریتی که مسوول بوده و طالب مسوولیت مجدد است، تخریب نیست.

نرمش در برابر قدرت‌طلب است که او را خراب می‌کند. 

Labels:

آخ از وقتی کرباسچی برای کروبی فال حافظ می‌گیرد
آقا این حافظ بدجوری بدجنس است!

دست کرباسچی که‌ می‌رسد، چنان حالی می‌گیرد که نگو:

دلی که غیب نمای است و جام‌جم دارد/ ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

خلاصه این شمس الدین عزیز کاری به سر رقیب می‌آورد که آنها از کروبیان عالم بالا و از این حرف‌ها نکاتی پیدا کنند در دیوان!

----

من که البته هنوز هم می‌گویم اینها سر و ته یک کرباسچی هستند!

Labels:

اندر احوالات سوال یک دوست خوب
دوست خوبی بنام بهرنگ که تاج سر است. کلی در باب غرغرهای من معترض بود که من وضع او و خیلی‌ها را درک نمی‌کنم که گیر می‌دهم به روزنامه‌نگارانی که خادم کاندیداها می‌شوند.

بیجا ندیدم واضح‌تر بنویسم.

درک این مساله سخت نیست که روزنامه‌نگاران در سال‌های اخیر، مرغ عزا و عروسی جماعت بوده‌اند.

اما آیا روزنامه‌نگار باید مهره و پیاده سیاسیون باشد یا فارغ از مصلحت‌سنجی‌های رایج واقعیت‌ها را گزارش کند و جماعت را به پاسخ‌گویی وادارد؟

-----

اینکه بنا به وضعیت خاص کشور، احساس مسوولیت کنی و به ستاد فلان کاندیدا بروی، اسمش روزنامه‌نگاری نیست، پارتیزان بازی است. اگر می‌خواهی کار خبری کنی، به ستاد نرو، و اگر می‌خواهی به ستاد بروی، از روزنامه‌ات فاصله بگیر.

اگر یادداشت‌نویسی، منتقدی یا تحلیلگری، اصلا لزومی ندارد بی‌طرف باشی، اما بی‌طرفی به منزله حمایت نیست! حمایت و دریافت پول یا گرفتن تضمین است که دارم بحثش را می‌کنم بهرنگ جان.

کسی که مزدور نیست که ناراحتی ندارد. روزنامه‌نگاری که مزدور کاندیدا است، فردا که طرف به قدرت رسید، مامور او می‌شود برای توجیه خرابکاری‌ها، چون همیشه بدهکار است.

منتقدی که به جای نقد، تعریف بنویسد و التماس کند که جان من، برای نجات کشور، برای گل روی نامزد، برای ...بیا و رای بده، منتقد نیست، خواهرزاده گوبلز است.

بحث من بر سر منتقدی است که پول نقد را جا نشین نقد قدرت کرده.

---

من کاملا احساس تو را درک می‌کنم بهرنگ عزیز، اما، شغل نسبتا شریف ما آنقدر در سی سال گذشته مخدوش شده که وقتی کسی نخواهد وارد بازی شود، او را ترسو و خائن و دشمن می‌خوانند.

بله، ما اشتباه کردیم، اما نمی‌دانستیم داریم اشتباه می‌کنیم. وقتی می‌دانی که چنین کاری اشتباه است و مرتکبش می‌شوی، آنوقت مسوولیتت بیشتر می‌شود.

دوستان همکاری که از این حرف‌ها ناراحتند، طبیعتا می‌دانند که نقد و ایراد گرفتن به هر کسی آزاد است. روزنامه‌نگار و منتقد همیشه بی طرف نیست. حتی دیگر در اصول روزنامه‌نگاری تاکید کرده‌اند که یادداشت نویسان و منتقدین همیشه بی طرف نیستند، اما آیا انتقاد به معنای تملق‌گویی است و طرف یکی را گرفتن؟

---

بهرنگ عزیز، من طرف هیچ کس را نمی‌گیرم. عضو هیچ گروه حتی تحریمی‌ها هم نمی‌شوم، از اینکه در اقلیت باشم بیشتر لذت می‌برم تا اینکه اسیر موج احساسی جماعتی بشوم که فردای انتخابات تمام قول‌هایشان را فراموش می‌کنند و مسوولیتی نسبت به جامعه ندارند.

بهرنگ، کار من و تو وادار کردن سیاست‌مداران و مدیران به پاسخ‌گویی است. کسی که از ابتدا می‌گوید پاسخگو نیست، مخاطب من و تو نیست، اما آنکه حرف از شفافیت می‌زند و پاسخگویی، پس لابد از من و تو انتظار دارد به جای هواداری و مداحی، با گیرهای سه پیچ خود کمکش کنیم.

Labels:

بازگشت کامنت‌دونی
آدم باید مرض داشته باشد که بزند همه وبلاگش را گند بزند و بعد کلی وقت صرف کند تا دوباره سر و سامان گیرد.

هر چه بود، نسبتا بخیر گذشت و فردا، پس‌فردا الباقی را درست می‌کنم...

شرمنده

Labels:

Coraline
ضمن آنکه مرده‌شوی سیاست را بردند، امشب رفتم انیمیشن جدید سه بعدی کورالین را دیدم.

رسما کف کردم.

قدیم ندیم‌ها که روی عکس‌های هوایی کار می‌کردیم برای نقشه‌کشی زمین شناسی، به خاطر اختلاف منظر میان عکس‌ها می‌توانستیم زمین را برجسته ببینیم.

فیلم‌های سه بعدی هم به واسطه اختلاف منظر با عینک مخصوص برجسته بنظر می آمدند. با شیشه سبز و قرمز...

اما سیستم جدید کاملا متفاوت است و اگر وسط فیلم عینک را جابجا کنید، متوجه می‌شوید بعضی قسمت‌ها اختالف منظر دارند، بعضی جاها ندارند. دیگر عدم تطابق فیلم قرمز و سبز نیست...

مثلا وقتی این دست‌ها می‌آمدند جلو، حس می‌کردی فاصله چندانی با آنها نداری، عینک را کناری می زدی، آدمی که نشسته خیلی فرق نمی‌کرد ولی تکنیک اختلاف منظر را برای برجسته‌سازی روی دست‌ها پیاده کرده بودند.

خلاصه عالمی شده این سینما و ما در کف!

Labels:

تو بگو "ف"، ما تا فرحزادش را هم می‌خوانیم
کلا، آقایی که شما باشید، فضا وقتی "خ.ز.پ" یا "د.م.پ" می‌شود، شما نکته‌ای را بفرمایید، ما تا تهش را می‌خوانیم. حتی می‌توان منبع گپ قهوه‌خانه‌ای را هم یافت.

اما اینها بحث‌های انحرافی است.

وقت عزیز را صرف کارهای بهتر کنیم.

بد می‌گویم؟

------

هنوز سیستم کامنت‌ها از وبلاگ قبلی به این یکی منتقل نشده. به زودی درستش می‌کنم.

Labels:

تغییرات موقتی
آمدیم سرمه بکشیم، کورش کردیم، فلذا دو سه روزی صبر داشته باشید تا "اصلاحات" کنیم.

لا اقل اینجا جوابگوی خودمان و شما هستیم!

مشکل کامنت‌ هم به زودی حل خواهد شد.

Labels:

Thursday, February 19, 2009
کسی نفهمید در سال ۶۴ چه اتفاقی افتاده؟
خب بروید از آقا مصطفی تاج‌زاده و عرب سرخی بپرسید!

اگر گفتید؟

Labels:

می‌دانستید؟
می‌دانستید از دیشب تا حالا چند تا ایمیل اعتراضی گرفته‌ام به خاطر روایت سخنان استادم؟

اینکه گفته روزنامه‌نگار نباید در آن واحد در ستاد کسی کار کند و همچنان روزنامه‌نگار بماند؟

کلی توضیح داده‌اند که شما نیازهای ایران و دموکراسی را درک نمی‌کنید، شما نمی‌دانید که مبارزه در صف اول با احمدی‌نژاد چیست و ...

بالا بروید، پایین بیایید، روزنامه‌نگاری با کار سیاسی و حزب‌بازی و حضور عملی یا مجازی در ستاد کاندیداها فرق دارد!

گزارشگر که تکلیفش معلوم است، حتی ستون نویس هم که صاحب ایده است باید از حضور و پول گرفتن از جماعت خودداری کند.

به نظر من باید درجه شفافیت را بالا برد. ستادهای نامزدها باید اعلام کنند به چه کسانی چقدر می‌دهند، چه قول‌هایی داده‌اند و در ازای آن قول‌ها چه خدماتی می‌خواهند.

دوستانم در ایران جسارت مرا ببخشایند، آن زمان‌ها نمی‌دانستیم چه کاری درست و چه کاری غلط. جهل توضیح خوبی است. اما کسانی که این روزها می‌دانند و مرتکب می‌شوند چه حکمی دارند؟

---

روزنامه‌نگار، روزنامه‌نگار است و بس! تاثیر اجتماعی‌اش بر اساس آگاه‌سازی است. مداح و تبلیغاتچی، خواننده را مست می‌کند، اما وقتی مستی پرید، طرف می‌فهمد چه کلاهی سرش رفته.

روزنامه‌نگارجان! هنوز دیر نشده، برگرد سر جایت و جایگاه رفیعی که داشته‌ای، اما...

Labels:

کدام خاتمی؟

توضیح لازم است؟

چشم!

من از همه مداحان متنفرم.  شاعران درباری که دیروز دینار می‌گرفتند، امروز یورو و دلار و سکه و قول و ... می‌گیرند و مداحی پوپولیستی می‌کنند. 

خاتمی که آنها معرفی می‌کنند، چیزی نیست که ما دیده‌ایم. لا اقل گروهی از ما که نمی‌توانند مسائل را جز به دیده شک بنگرند.

خاتمی آیا سوپرمن است؟ خاتمی آیا کسی است که یک تنه مقابل فساد و قدرت و ... می‌ایستد؟

آقای خاتمی! خاتمی کیست؟

Labels:

سوالات تصویری-نوشتاری

با بچه‌های نزدیک به خاتمی که گپ می‌زدم، به این نتیجه رسیدم که باید سوال‌ها را گاهی بصری کرد، و اگر به همان روال عدم پاسخگویی عادت کنند، باید سوال‌های بصری را اندکی تندتر هم کرد. به طور کلی فلفل برای سلامت آدم چیز خیلی خوبی است!

سوال اول، این است که از خاتمی می‌پرسم برای سوال‌های بعدی حاضر است؟

یک جور رخصت‌طلبی مودبانه...

خاتمی به گواه آمار و ارقام، ۸ سال را عملا بی پاسخ گذاشت، ۴ سال بعدش را هم عملا سکوت کرد یا سفر خارجی رفت.

برخلاف دوستانی که مثل شعرای درباری مداحی می‌کنند اما آنلاین، فقط وظیفه‌ام را انجام می‌دهم. سوال و سوال و سوال.

از فردا سوال‌ها هم بصری خواهد بود، هم نوشتاری.

خدا به داد برسد...سوال‌های ۲۵ و ۲۶ خیلی بد هستند!!!

Labels:

«پاستوریزه» شدن
پاستوریزه شدن کلا چیز بدی نیست. میکروب‌ها کشته می‌شوند.

اما پدیده‌ای وجود دارد به نام «پاستوریزه شدن سیاسی» که معمولا روی آدم‌های ضعیفی که ساکن خیابان پاستور می‌شوند تاثیر می‌گذارد.

این مساله باعث می‌شود اگر کمترین خاصیتی وجود داشته باشد، از دست برود.

باز هم نگرفتید؟ می‌گویند طرف جوان چهل ساله پاستوریزه‌ای است. نه اینکه پاک باشد! نه! کاری از دستش بر نمی‌آید.

این قدرت عجیب خیابان پاستور متاسفانه روی احمدی‌نژاد تاثیر نگذاشته و حتی میکروب‌هایش را هم نکشته!

خلاصه بد پدیده‌ای است این پاستوریزه شدن!

Labels:

باز گشت آرزوی من است، اما به چه قیمتی
جای شما خالی، بعضی وقت‌ها که رفقا نقل می‌کنند از فضای داخل بعضی تجمع‌های انتخاباتی، آدم قلقلکش می‌شود که چیزی بگوید.

مثل همین امروز صبح؛

به این گفته که چند بار و در چند جا نقل شده توجه کنید:

«علتی که نیک آهنگ حاضر نیست از از خاتمی حمایت کند این است که نمی‌خواهد برگردد»

فکر نکنید منابع و ناقلان این کلام  را نمی شناسم. من اسمشان را می‌گذارم آدم‌فروشان اجاره‌ای.

اتفاقا، نیک آهنگ دلش می‌خواهد برگردد، اما نه به قیمت خودفروشی. 

مطمئن باشید اگر کسی با شما تماس بگیرد که که فلانی، حمایت کن، هوایت را داریم، مشکلت را حل می‌کنیم، به چند دلیل است. دلایلش را خودتان درک خواهید کرد.

این پیام‌های دم انتخابات بی سابقه نیست، چهار سال قبل هم یکی دیگر از این تماس‌ها گرفت. خودتان به نوشته‌های ۴ سال قبل رجوع کنید، در خواهید یافت چه می‌گویم.

البته بعد از بازگشت حسین درخشان و وضعیت اخیر او که همه ما را ناراحت کرده، می‌توان به این نتیجه رسید که بازگشت به قیمت راضی کردن یک طرف بازی اینقدر راحت نیست.

خلاصه، فکر نکنید دلم برای ساندویچ سالاد الویه «یکتا» تنگ نشده، فکر نکنید آب‌هویج بستنی «توچال» از یادم رفته - معیار انگاری برای من شکم است!!! - خیال نکنید دلم برای بازار کویتی‌ها تنگ نشده! قدم زدن در پارک ساعی و شنیدن صدای پرندگانش، پیاده‌روی در وزرا و امتحان کردن اودکلن‌ها، پیتزا ۷۲، کافه شوکا، آخ از چلوکباب! می‌دانید من چقدر خواب شیشلیک «پسران کریم» مشهد را می‌بینم؟

می‌دانید چقدر دلم برای شهر کتاب تنگ شده؟ برای خانه کاریکاتور و آن قهوه‌خانه نیم‌بندش؟

من دلم می‌خواهد برگردم، اما بدون منت. بدون آنکه مجبور شوم حرفی بزنم که به آن اعتقاد ندارم. بدون آنکه هر روز با فلان ستاد انتخاباتی هماهنگ کنم که چه باید بگویم ...

اتفاقا من شدیدا طلبکار هستم. من زمانی مجبور به ترک وطنم شدم که ضعیف‌ترین دولت ممکن حاکم بود. دولت ضعیفی که نتوانستم به آن اعتماد کنم که از حقم دفاع کند. از حق شهروند عادی‌اش.

اما، امروز وضع فرق کرده.

مردم آلزایمر می‌گیرند.

ترجیح می‌دهم مجیز کسی را نگویم، همینجا در سرمای مزخرف کانادا بنشینم، اما حرفی را بزنم که به آن معتقدم.

زیاده عرضی نیست!

Labels:

اگر گفتید این جمله‌ها از کیست؟
«... آقاي خاتمي هم دو وظيفه داشتند، يكي وظيفه قانوني ايشان در مقم رييس‌جمهوري بود، همانند آقاي هاشمي رفسنجاني و ديگران. با اين تفاوت كه انتخاب آقاي هاشمي در پي يك جنبش اجتماعي صورت نگرفته بود. اصلا جنبشي در كار نبود. آقاي هاشمي 10 تا 11 ميليون راي آورد و رييس‌جمهور قانوني بود و در چارچوب قانون كار خودش را انجام مي‌داد و وظيفه ديگري هم براي خودشان قائل نبودند. اما آقاي خاتمي اينجوري بر سر كار نيامد. ايشان بر اثر يك جنبش اجتماعي انتخاب شد. گرچه رييس‌جمهور هستند و وظايف قانوني دارند اما در كنار آن نسبت به جنبش چه وظيفه‌اي داشتند؟ آيا آقاي خاتمي نبايد يك حزب مقتدر سياسي براي هدايت جنبش اجتماعي- سياسي دوم خرداد به ليدري و رهبري خود تاسيس مي‌كرد؟ به نظر من آقاي خاتمي مي‌توانست جنبش دوم خرداد را رأسا سازماندهي و هدايت كند و مقام رياست جمهوري خود را نيز با طراوت و شادابي نگه دارد و وظايف قانوني خود را پي بگيرد. اگر اين كار مي‌شد ديگر از مأيوس شدن و نااميدي بخشي از مردم خبري نبودو جنبش هم طراوت خود را حفظ مي‌كرد....»

Labels:

Wednesday, February 18, 2009
مکالمه با استادم روی فیس بوک
جای شما خالی الان داشتن گپ می‌زدم. اسم استاد را تغییر داده‌ام.

Nikahang

and a question, do journalists and reporters work for campaigns while working for papers?
or stay far?

Teacher

no not allowed
serious conflict would probably get you fired at the least reassigned
reassigned if you were covering anything remotely connected
journalists here would never survive with those kind of open connections. there is bias of course but people strive to be fair and accurate

Labels:

یک لاریجانی از نوع احمقش
واقعا بی‌شعورتر از علی لاریجانی هم پیدا می‌شود؟

یک نفر، هر کسی می‌خواهد باشد، به اینجایش رسیده و خودش را سوزانده از درد، از غم، از نداری، از بی‌چاره‌گی.

آنوقت برای ما می‌گوید که طرف جانباز نبوده و ....

وای به روزگار ما! وای به احوالات ما!

علی لاریجانی از جنس نظام است. نظامی که پایه‌اش را بر تبعیض گذاشته‌اند. 

نظامی که کاندیدایش باید منتخب شورای نگهبان باشد، قانونش و سیستم قانون‌گذاری‌اش با یک حکم حکومتی فشل می‌شود...نظامی که زناکار روحانی‌اش حداکثر سر و کارش می‌افتد به دادگاه ویژه و بند ویژه، از شلاق و سنگسار و چوبه دار و الابقی هم خبری نیست.

---

یادش بخیر، توی بند ۲۰۹ یک قاضی شرع  زندانی بود که هم ترتیب دو تا از محافظانش را داده بود، هم با همکاری آنها، خدمت تعدادی از بانوان شهرش رسیده...، بعد یک پسر خوش سیما که جعل سند کرده بود را گذاشتند توی سلولش، پسر بیچاره خوابش نمی‌برد! راوی پرونده طرف هم وکیل بند بود که موقع تخته نرد بازی کردن بچه‌ها، گرا می‌داد که کسی خیلی با حاج آقا راحت نشود!!! حساب کنید ۱۲ نفر چگونه می‌چبند در یک سلول دو و نیم در یک و هشتاد سانت که ببینند دو نفر دارند چطوری با هم تخته بازی می‌کنند. مهره‌های تخته هم از دکمه‌های لباس زندانیان بود. تخته عملا از مقوای بسته سیگار بود. در نظر بگیرید صحنه شریف قمار، در بند ۲۰۹، که همه جا شنود کار گذاشته‌ بودند و چند تا دوربین دائما همه را می‌پایید.

---

بگذریم، لاریجانی، یکی از باهوش‌ترین مردان نظام است. نابغه ریاضی..بچه دانشگاه صنعتی...اما، شدیدا بی‌شعور است! روزی که از مسندش در شورای امنیت کنار گذاشته شد، همه اصلاح‌طلبان یادشان رفت که ای بابا، این علی آقا بود که خیلی از توطئه‌ها را علیه دولت طراحی و اجرا کرده بود(حتی من هم شوکه بودم!!!).

---

رفیقی ایمیل زده بود که این که بد، اون که بد پس کی خوبه؟

از قدیم گفته‌اند، نه این خوبه نه اوشون، لعنت به هردوتاشون!


Labels:

معما
در سال ۱۳۶۴ چه اتفاقی باعث تغییراتی در وزارت ارشاد شد؟

اگر جواب این معما را درست دادید، منتشرش می‌کنم.

Labels:

بحث‌های روزنامه‌ای و انتخابات
می‌خواهم بحث‌های رسانه و انتخابات را به صورت یک مجموعه گزارش در بیاورم. این کار باعث می‌شود مخاطبین زیادتری با بعضی از مسائل رسانه‌ای آشنا شوند.

---

یکی از خوانندگان این کامنت راگذاشته:

«کسی‌ از شما توقع نداره که از خاتمی انتقاد نکنید یا از اون سوال نپرسید، این حق شماست ولی‌ بحث بر سر این هست که این انتقاد‌های شما در چنین زمان حساسی فقط منجر به ایجاد بد بینی‌ در مردم و دلسرد شدن مردم از رای به خاتمی یا کلا مجموع اصلاح طلبان می‌شه، شما اگر از خاتمی سوال می‌کنید یا انتقاد می‌کنید قدری هم از نقاط مثبت او هم بگوید و این رو هم برای مردم توضیح بدید که اگر خاتمی نباشد گزینه پیش روی آنها کیست، آیا مزیتی بر خاتمی دارد؟ و یا جز بدبخت تر کردن مردم هیچ کار دیگری نمیکند؟ آقای نیک آهنگ در آمریکا زمانکه رقابت بین اوباما و مککین شروع شد بسیاری از رسانه‌های دمکرات که حتا چندان موافق اوباما هم نبودند و لابد پرسشهای زیادی هم آزاین کاندایدی جوان و کم تجربه داشتند باز هم برای جلوگیری از انتخاب مککین از او حمایت کردند و حالا که خیال همه از افتادن کشور به دست یک جمهور خواه دیگر راحت شده همین رسانها‌ها روز و شب سیاست‌های اوباما رو به چالش میکشند. این رسانه‌ها با این کار هم مردم رو از دست سیاست‌های غلط جمهوری خواهان نجات دادند هم الان به وظیفه خود عمل میکنند. آیا اگر خاتمی رئس جمهور بشه بیشتر به انتقاد‌های شما توجه می‌شه یا احمدی نژاد؟ اصولا در این ۴ سال آیا گوش شنوایی هم در کشور وجود داشت.»

۱- این دوست عزیز دارد می‌گوید بسیاری از رسانه‌های دموکرات. لطفا تعریف کنید کدام رسانه‌ها رسما دموکرات هستند، کدام رسما جمهوری‌خواه؟

۲- آیا روزنامه‌هایی که رای تحریریه‌هایشان را به نفع کاندیداها اعلام می‌کردند، عملا به نفع کاندیداها عمل کردند؟ آیا مثلا روزنامه‌ها ماجرای رابطه مالی اوباما با تونی رزکو را بارها توی بوق نکردند؟ 

۳- کدام رسانه بزرگ و معتبر به خاطر نجات مردم از سیاست‌های جمهوری‌خواهان از اوباما حمایت کرد؟

۴- ...

اتفاقا در انتخابات اخیر آمریکا، دو شبکه تلویزیونی فاکس و MSNBC بشدت به خاطر جهت‌گیری خود مورد انتقاد قرار گرفتند. 

بحث رسانه‌های بزرگ با ایستگاه‌های رادیویی کاملا فرق می‌کنند. مثلا راش لیمبا برنامه رادیویی خودش را دارد و خیلی از مواقع نقش حسین شریعتمداری را بازی می‌کند و جماعت جناحش خواسته یا ناخواسته به راه او می‌روند.

اما آیا به عنوان مثال بقیه بر اساس علاقه‌شان کاندیداها را نقد می‌کردند یا بر اساس گاف‌های نامزدها و ستادهای‌شان؟

ستاد اوباما یکی از کم‌خطاترین مجموعه‌های انتخاباتی دوران معاصر بود. ستاد مک‌کین پرخطا، بدون تعادل و پرخاشگر از آب در آمد.

ستاد اوباما منضبط و آشنا با فن‌آوری، ستاد مک‌کین گاه به کارهایی دست می‌زد که مال عهد بوق بود.

خبرنگارانی که با کاندیداها همراه بودند، می‌توانستند رفتار متفاوت نامزدها و همراهانشان را ببینند و قضاوت کنند. مطمئن باشید اگر اوباما آدمی بداخلاق و و گاه تندخو و عصبی بود مثل جان مک‌کین(در مواقع فشار)، هیچ خبرنگاری به او رحم نمی‌کرد.

با همه اینها مارک هالپرین مجله تایم بعضی رسانه‌ها و خبرنگاران را متهم کرد که طرف اوباما را گرفته‌اند و نسبت به او نرم‌خو بوده‌اند.

اگر این مساله هم بر اساس مطالعات صحیح باشد، نقطه قوت نیست! نقطه ضعف است.

روزنامه‌ها به طور سنتی به تفکرهای خاصی گرایش داشته‌اند. شما از وال‌ستریت جورنال نمی توانید انتظار داشته باشید طرفدار دولت بزرگ و نظارت مقتدرانه دولت بر بازار باشد.

اما اگر مک‌کین حرف احمقانه‌ای بزند، با وجود علاقه بسیاری از جماعت بازار بورس به مک‌کین، فکر می‌کنید وال‌ستریت جورنال ساکت می‌ماند؟

فردا رو شود که اوباما یک پرونده بزرگ مالی داشته و پنهان کرده...خیال می‌کنید کسی به او رحم خواهد کرد؟

---

من اصلا ملاحظه‌کاری دوستانم را ندارم. نه به خاطر دو یورو بیشتر برای خاتمی قربان‌صدقه خواهم نوشت، نه به خاطر بد و بیراه بی‌پشتوانه یک روزنامه‌نگار سابق کوتاه خواهم آمد. 

من از سال ۱۳۸۰ منتقد خاتمی و سیاست‌هایش بوده‌ام. با وجود اینکه دوستش داشته‌ام.

از پدر که عزیزتر نیست. اگر پدرم وزیر بود یا وکیل و می‌خواست بر اساس روال اخلاقی و خلق و خوی شخصیتی‌اش امور را اداره کند، خودم بزرگ‌ترین مخالفش می‌شدم. چرا؟ چون می‌دانم پدرم به درد مدیریت نمی‌‌خورد. یک محقق برجسته است که ۹۹ در صد کارهایش را بهتر از من انجام می‌دهد. آدمی بسیار معتقد به هر کاری که انجام می‌دهد.

اما، پدر من، به درد وزارت و وکالت نمی خورد. خودش بهتر از همه این را تشخیص داد روزی که از تهران برای همیشه رفتیم. 

حالا فکر می‌کنید خاتمی را از پدرم بیشتر دوست دارم؟ نه. اما همیشه مورد احترام من بوده. اما نه یک بار، نه دوبار، صدها بار خواهم نوشت که خاتمی مدیر خوبی نیست. نمی‌داند زیر دستانش چه می‌کنند. بسیاری از موارد حاضر است یک شورا تشکیل دهد برای بررسی موارد و فقط آن طور که دوست دارد توجیه‌اش کنند، کسانی که صاحب منافعی در یک ماجرا هستند، نه کسانی که می‌دانند مشکل کجاست. 

دولت اصلاحات، دولت تلاقی منافع بود.

خاتمی نمی‌تواند ناظران خوبی برای بخش‌های زیر دستش بگذارد. با اندک فشاری یا از کوره در می‌رود یا کمر دردش عود می‌کند و بعد هیچی به هیچی

---

خاتمی انسان مهربانی است. دوست داشتنی است. محترم است. اما به نظر من و احتمالا اقلیتی، روی روشن ماه است. اما ماه، همان ماه است، چه روی روشنش چه روی تیره‌اش. محتوا و ساختار ماه با نمایش یک طرفش فرقی نخواهد کرد. 

من هیچگاه انقلابی نبوده‌ام، اما انقلاب برایم جذاب بوده است. می‌فهمم کسانی را که خود را جر می‌دهند تا رویای سال ۵۷‌شان نخشکد. اما این رویا، خیلی از ما را خشکانده است.

خاتمی برای من نماد حفظ وضع موجود است. نماد محافظه‌کاری، نماد عدم پیشبرد جامعه، نماد تن دادن به هر چیزی.

نه، من قهرمان نمی خواهم. اما می‌گویم همه ما باید به جای اینکه پایمان شل بشود و باز هورمون‌های سیاسی‌مان بزند بالا، کمی خوددار هم باشیم و ببینیم طرف تا چه حدی حاضر است شفاف باشد و به خطاهای گذشته‌اش اعتراف کند؟ و راه‌هایی برای عدم تکرار آن خطاها برشمارد.

---

هیچ‌کس کامل نیست. 

خاتمی به نظر انسان سالمی می‌آید.

آیا اطرافیان او همان سلامت او را دارند؟  

در ساختار غیر شفاف ایران، کسانی که رشد سیاسی و رشد مالی توامان می‌کنند کم نیستند.

لطفا یک سر به اندونزی بزنید، یک سر بروید مالزی، یک نگاهی هم به دوبی بیاندازید.

وقت کردید ببینید مهاجران اقتصادی که آمده‌اند به استان نووا سکوشای کانادا از کجا این همه پول نصیبشان شده؟

ببینید چند تا از تازه مهاجران از خانواده‌های همان جماعت اصلاح‌طلب هستند؟ فکر می‌کنید با پول کارمندی حتی در بالاترین سطح امکان چنین رشدی وجود داشته؟

چند نفر از همان آقایان در آن واحد عضو هیات مدیریه‌های چند شرکت بوده‌اند؟ 

---

وقتی بدون ملاحظه و به طور یکنواخت از یک گروه طرفداری می‌کنید، لطفا اندکی سوابق جماعت را هم بررسی کنید. خیال نکنید در همه موارد قوه قضاییه منتظر یک بهانه بوده برای پرونده‌سازی. چند نفر از "گعده"های همان جماعت رقیب خبر دارند؟

فکر نکنید تقسیم‌ بعضی پروژه‌های بزرگ نفتی، صنعتی و الی ماشالله همینطوری صورت گرفته است.

چند نفر از روزنامه‌نگاران حوزه‌های مختلف ما دنبال بررسی روند تغییر مدل مشاین و اندازه خانه و خارج‌شنین شدن فرزندان آقایان بوده‌اند؟ چند نفر از خبرنگاران ما واقعا اینقدر مستقل هستند که بتوانند بدون ناراحتی همه چیز را جستجو کنند؟

چند نفر از خبرنگاران همکار روزنامه‌های اصلاح‌طلب جرات دارند فکری کاوشگرانه در مورد روسا و رفقای روسای خود بکنند؟

ادامه دارد

Labels:

هادی قائمی، سخن‌گوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران
...اکثریت آن‌ها هیچ وقت به کسی اجازه ندادند عملکردشان را بازبینی کنند و خودشان هم این کار را نکردند. این مساله هیچ گاه به طور صددرصد انجام نشد. آن‌ها تلاش خودشان را کردند که این جعبه‌ی بسته، باز نشود و متأسفانه تا به امروز هم بسیاری هستند که با وجود سخنان بسیار زیبایی که در دفاع از حقوق بشر ممکن است ابراز کنند، ولی حاضر نیستند که راجع به دهه‌ی شصت تجزیه و تحلیلی بشود....

Labels:

یک مجله جدید و بسیار حرفه‌ای
علی جهانشاهی که معرف حضورتان هست.

یکی از بهترین کارتونیست‌های تاریخ کشورمان.

علی در ونکوور با همکاری بعضی از بر و بچه‌های داخل و خارج مجله کارتونی-کاریکاتوری جدیدی منتشر کرده که حیف است از دستش بدهید.

این نشریه هم چاپی است و هم آنلاین.

از دستش ندهید!


Labels:

مشکلات کامنت‌گذاری از طریق فیلتر شکن و فید
یکی از رفقا از تهران می‌گفت که نمی‌تواند کامنت بگذارد.

اگر دوست داشتید می‌توانید کامنت‌هایتان را ایمیل کنید: nikahang@gmail.com 

Labels:

این مطلب را حتما بخوانید










Labels:

یک چت، هزار تا سوال بیشتر
به جدم قسم این انتخابات به خاطر فضای اینترنتی گسترده‌تر از گذشته امکان گفتگوی بیشتری را فراهم کرده و شاهکار است!

از یارو می‌پرسی: خاتمی چرا پاسخگو نیست؟

می‌گوید: خاتمی به هر جمله‌ای که علامت سوال آخرش هست جواب نمی‌دهد!

می‌پرسی: خب اگر سوال‌ کنی و انتظار پاسخ از کسی داشته باشی که مدعی پاسخگویی است چه؟

می‌گوید: قدرت (سیاسی) باید پشت سوال باشد.

می‌پرسی: خب وقتی جواب ندهد، سوال‌ها تندتر و تیزتر می‌شوند و حجمش بیشتر با گستره‌ای فراتر.

می‌گوید: آنوقت هزاران طرفدار خاتمی پاسخت را خواهند داد!

------

به این می‌گویند منطق!

مگر هزاران طرفدار خاتمی مسوولیت پاسخگویی در برابر اعمال او را دارند؟

برای من مشخص نیست که ما خاتمی قرن ۲۱ میلادی می‌خواهیم یا قرن ۱۴ حجری که ارسال نامه و پیام ماه‌ها به طول می‌انجامید؟


Labels:

برنامه اقتصادی شما چیست؟
خداوند خیر دهاد به بچه‌های "پویش" و "باران" که هی می‌خواهند مرا به راه راست هدایت کنند و من ظاهرا هدایت نمی‌شوم.

اما سوال من این است که که یکی از توجیهات اهمیت آمدن خاتمی به میدان، مشکلات عدیده اقتصادی است.

بسیاری از مشکلات ریشه در گذشته دارند، بسیاری مربوط به طرح‌های اقتصادی دولت نهم.

صرف این ادعا که ما به حرف اقتصاددانان گوش می‌دهیم، رافع مشکلات فعلی نیست.

اثرات بحران اقتصاد جهانی به ایران هم کشیده خواهد شد(اگر تا حالا کشیده نشده باشد.).

علمای اقتصاد در این طرف دنیا فعلا دارند توی سر خودشان می‌زنند ظاهرا(حامد قدوسی البته در اینجا صاحب نظر است نه من).

اما بحث من این است که تاکید روی شاخصه‌های شخصیتی خاتمی برای توجیه مردم، چگونه مشکلات اقتصادی را حل می‌کند؟

Labels:

Monday, February 16, 2009
پاسخگویی
جای شما خالی الان داشتم با یکی از بچه‌های  نزدیک به خاتمی چت می‌کردم. در برابر پاسخگو کردن کاندیدا و یا مسوول این جمله را برایم نوشت:

"..سوال در عالم سياست به گزاره اي ميگويند که پشت سر آن ميزاني از قدرت خوابيده باشد ..."

دوست دارم برایم ترجمه‌اش کنید!

برای من سوال به مفهوم سیاسی ارزش چندانی ندارد!

از نظر من نسبتا خبرنگار، سوال مفهومی دیگر دارد و فایده‌اش هم عیان شدن واقعیت‌ها برای قضاوت شهروندانی است که دنبال حقوق‌شان هستند.

اصل نخست روزنامه‌نگاری هم می‌گوید که تعهد نخستین روزنامه‌نگار به شهروندان است.

یکی از اصول هم مشخصا روزنامه‌نگار را ناظر بر قدرت می‌داند.

--- 

حالا اگر شهروندی قدرت نداشت، آیا وظیفه رسانه، دادن تریبون به کسانی نیست که صدایشان شنیده نمی‌شود؟

آیا کاندیدا تنها باید به سوال‌هایی پاسخ دهد که منافعش را تامین می‌کند؟ یعنی سوال‌های دستچین شده برای نفع تبلیغاتی؟

اینجاست که باید دقیق‌تر شد.

---

سوال دیگر هم این است که آیا خبرنگاران در انتخابات باید مصلحت اندیش باشند یا پرسشگر؟

فرض کنیم وجود احمدی‌نژاد در قدرت بسیاری بد است. آیا خبرنگار باید با قضاوت در مورد احمدی‌نژاد، به نفع رقیب او سکوت کند تا احمدی‌نژاد لطمه ببیند و رقیب بالا بیاید؟

فرض کنیم کروبی آدم خیلی خیّری است و به صدها نفر کمک مالی می‌کند. آمدن او هم به ضرر جناح راست است. مدرکی رو می‌شود تصادفا در باب سو استفاده‌های مالی در بنیاد شهید. آیا ما به عنوان خبرنگار باید در برابر این مدارک ساکت باشیم و چشمانمان را ببندیم یا حداقل جویای واقعیت شویم و از خود او هم بپرسیم؟ وظیفه خبرنگاری که در روزنامه خود او کار می‌کند چیست؟ وظیفه سردبیر چه؟ روشن کردن واقعیت یا ماستمالی کردن آن؟

فرض کنید میر حسین موسوی بسیار آدم مودب و ماخوذ به حیایی است. آیا رویتان می‌شود از این آدم نازنین بپرسید که مسوولیت او در دوران جنگ چه بوده؟ و مسوولیت کارهای وزارت اطلاعات را تا چه حدی می‌پذیرد؟ سیاست‌های آزمون و خطای اقتصادی آن زمان را نقد کرده است و اگر امروز بیاید چه کار متفاوتی انجام خواهد داد؟ مطمئنا نزدیکان موسوی از این سوال‌ها خوششان نخواهد آمد. اما نباید پرسید؟

---

فراموش نکنیم که هر کدام از ما به قدر مسوولیتمان پاسخگو هستیم. شهروند عادی که از بودجه عمومی برای مسوولیت حقوق نگرفته! 

Labels:

درون گود، بیرون گود
نوجوانی می‌گفت، آن کسی که بیرون چاه نشسته نمی‌داند درون چاه چه می‌گذرد و نباید چیزی بگوید.

ظریفی پاسخ داد، آنکه درون چاه گیر کرده، بیرون چاه را ندیده که بداند خارج از چاه چیست و خروج از چاه چه نعمتی است!

--

وضعیت روزگار بخشی از دوستان ماست. تا درون بازی بسته فعلی‌اند، هیچ چیزی را نمی‌توانند و نمی‌خواهند جز آنچه می‌بینند، ببینند. گویی چشم‌بند اسب‌سواری(بلانسبت) بسته‌اند و فقط یک مسیر را می‌بینند.

عزیزجان! اطاعت کورکورانه را که همه در همه اعصار کرده‌اند! نتیجه‌اش چه بوده؟

تا وقتی راهبران اصلاحات امیدی به همین اطاعت دارند، هیچ نیازی به فشار به حاکمیت برای برداشتن سدها نخواهند دید.

اتفاقا "فشار از پایین و چانه‌زنی از بالا"ی مطرح شده در سال‌های نخست جنبش اصلاحات حکومتی، چیز بدی نبود. منتهای مراتب، نه خاتمی بلد بود نیروها و آرای بیست میلیونی‌اش را بسیج کند، و نه توان چانه‌زنی داشت.

امروز با یکی دو نفر از بر وبکس بحث می‌کردم. می‌گفتند چاره چیست؟ گفتم مگر من بیچاره چاره هم دارم؟ برای خودم دارم و به کسی هم توصیه نمی‌کنم. اما اعتقادم این است که رای دادن بدون تحمیل خواسته به گرفتن تضمین، خودکشی بلند مدت است. یک خودکشی که فقط یک لحظه کوتاه ارگاسم می‌شوی و یک عمر باید ناراحت ویروس لعنتی باشی که در وجودت لانه می‌کند و می‌خوردت.

بحث بر سر این است که اگر چیزی آموخته باشیم از همین فضای معیوب دموکراتیک غرب، ببینیم چه چیزهایی را می‌توانیم به داخل منتقل کنیم. اصلا هم انتظار معجزه ندارم! همان حداقل‌ها.

- کاندیداها باید مسوولیت کارهای پیشین خود را بپذیرند، اگر جوابگو نبوده‌اند، الان وقتش است

- تکلیف خودشان و ما را با چند مساله روشن کنند، از جمله حقوق شهروندی، امکان بهبود قانون اساسی و پیگیری این کار، ایجاد شفافیت و آزادی اطلاعات

- باید بدون سانسور و ترس مناظره کنند. نه یک بار و دو بار!

- بحث‌های تکراری در مورد کرامت انسانی و جامعه مدنی عهد پیامبر اسلام به درد جلسات قم می‌خورد. ایران فراتر از یک شهر محترم ولی کوچک است.

- برنامه کاندیداها برای خروج از وضعیت افتضاح اقتصادی فعلی چیست؟ این برنامه‌ها را چند نفر اقتصاد دان درست و حابی منتقد باید نقد کنند و صاحب برنامه را به چالش بکشند اساسی.

- خیلی راحت نسبت خود را با ولایت فقیه تشریح کنند و بدون تعارف هم بگویند در چه حوزه‌هایی هیچ کاری از دست‌شان بر نمی‌آید.

- بگویند چگونه است که یک رئیس جمهوری خود را دست بسته می‌داند و تدارکاتچی، دیگری از همه امکانات موجود استفاده‌اش را می‌برد، حتی اگر به قیمت گند زدن باشد. چرا بعضی‌ها توان انجام امورو را دارند و بعضی ندارند؟

- ...

سوال زیاد است. 

همه می‌پرسند. همه کسانی که حقی دارند و احتمالا حقشان در این سیستم احمقانه ضایع شده. اگر اعتقاد دارید این سیستم بسته عاقلانه است، من شدیدا عذر می‌خواهم!!!

Labels:

وا اما تحرکات جدید
به آخرین خبرهای خارج از وبلاگستان توجه کنید!

گویا نمایندگان سید محمد علی ابطحی  وارد محیط‌های دانشگاهی شده‌اند از برای جلب هوادار و داوطلب.

در جلسات ستاد هم روی جلب بچه‌های دانشجوی تا حدی جوان‌تر و از همه جا بی‌خبر تاکید شده.

البته هنوز به لزوم منفی جلوه دادن کروبی نپرداخته‌اند. بستگی دارد در جلسات آتی با تاج‌زاده چه نتایجی گرفته شود.

این گروه هنوز توجیه نشده‌اند چگونه بعضی از بچه‌های منتقد را توجیه کنند، اما یواش یواش سر و کله بچه‌های "باران" و الباقی جاها هم پیدا خواهد شد.

دوستی می‌گفت وقتی بچه‌های انجمن را قلع و قمع می‌کردند، آقای ابطحی و یاران کجا تشریف داشتند؟

رفیقی هم از بچه‌های دانشگاه شیراز بدترش را گفت که از ذکر جزئیات آن معذورم!

خلاصه معلوم نیست جماعت نزدیک به خاتمی که کارت دانشجویی هم ندارند چطوری به این راحتی وارد می‌شوند و آب هم از آب تکان نمی‌خورد؟

به این می‌گویند معجزه هزاره سوم، ورژن جدید!

به قول دوستی، گوشت قربانی، تحصیل کرده‌اش بهتر است! در نتیجه باید دانشجوها را انداخت جلو.

رفیقی دفتر تحکیمی هم می‌گفت خاتمی و شرکا تنها در صورتی به غیرقانونی بودن توقیف دفتر تحکیم اعتراض خواهند کرد که دفتر تحکیمی‌ها از خاتمی حمایت کنند و بچه‌های انجمن‌های مختلف را راضی به این کار کنند. الله اعلم!

Labels:

Sunday, February 15, 2009
بحث شیرین خودروهای گازسوز و اقتصاد
در دوران انتخابات اخیر آمریکا، بارها بحث وابستگی آمریکا به سوخت وارداتی مطرح شد. 

بارها گفته شد که آمریکا به عنوان یک منبع گاز طبیعی چرا باید این همه اسیر فن‌آوری بنزینی باشد؟

---

یادم آمد به اولین بار که بحث جایگزینی سوخت در ایران مطرح شده بود. سال‌ها قبل از انقلاب.

تاکسی‌های دو شهر بزرگ ایران را گازسوز کردند. شیراز و مشهد.

گاز کپسول نبود، گاز طبیعی فشرده بود. تا سال ۱۳۸۲ هنوز تعدادی داشتند کار می‌کردند.

کسی این تاکسی‌ها را اخیرا دیده است؟

سال ۱۳۸۱ گزارشی از آن خودروها را خواندم.

---

ایران یکی از بزرگ‌ترین منابع گاز طبیعی دنیا را دارد. یک مخزن مشترک با قطر داریم. 

بسیاری از کشورهای جهان دارند به دنبال جایگزین بنزین می‌گردند.

بعضی از کشورها نیز از فن‌آوری سوزاندن گاز طبیعی برای رانش اتوبوس‌ها استفاده می‌کنند. یعنی از گازوئیل خبری نیست!

---

خودروهای گازسوز معجزه نمی‌کنند، و حتی آنها که توامان گاز طبیعی و بنزین می‌سوزانند معجزه نمی‌کنند، هنوز هم ایده‌آل نیستند، اما رفتن به سوی این گزینه وابستگی ایران را به بنزین کم می‌کند.

سال ۱۳۸۰ گزارشی می‌خواندم که وضع ایران از سال ۱۳۸۵ فاجعه‌بار خواهد بود.

سال پیش در آمریکا این مساله بارها مطرح شد که محروم کردن ایران از بنزین وارداتی می‌تواند ضربه بزرگی به اقتصادش وارد کند. به عبارتی سوخت خودرو هم مساله‌ای امنیتی می شد.

همیشه برایم این سوال مطرح بود که مگر من تنها کسی بودم که این گزارش‌ها را می‌خواند؟ نه! ظاهرا از طریق زنگنه وزیر نفت، خاتمی هم این گزارش‌ها را خوانده بود.

اما جماعت سازمان گسترش و خودروسازان بزرگ چقدر به تغییر تکنولولژی علاقه نشان می‌دادند؟

هیچ.

خودروهای ایرانی آن سال‌ها تا رسیدن به استانداردهای محیط زیستی فاصله زیادی داشتند.

مانده بودم وظیفه دولت در این قبال چیست؟

خودرویی مثل پیکان که نمونه‌های اولیه‌اش ۸ تا ۹ لیتر در صد کیلومتر بنزین مصرف می‌کرد، در سال ۱۳۸۱ چیزی در حدود ۱۵ لیتر می‌سوزاند. چه پیشرفتی! خودرویی با مشخصات فنی بدتر، وزنی کمتر، امنیت بدنه کمتر و آلوده‌کنندگی بیشتر. 

مسوولیت دولت در قبال تولید این خودرو چه بود؟ آیا ایران خودرو سازمانی کاملا غیر دولتی و مستقل از دولت بود؟

سال ۱۳۸۰ مدیر عامل ایران خودرو در تلویزیون از فروش میلیاردی این شرکت سخن گفت.

وزارت نفت برآورد کرده بود که اگر پول کارکنان این کارخانه را بدهد،نفع عدم تولید خودروهای این کارخانه معظم بسیار بیشتر بود.

نمی‌دانم این گزارش را به رئیس جمهوری داده بودند؟

آن سال‌ها بحث ورود خودروهای خارجی به ایران بود. خودروسازان شدیدا مخالف بودند.

بعضی از آن خودروها، دوگانه سوز بودند، نمونه‌های مختلف را در نمایشگاه بهینه سازی سوار شدم. مساله جالب مقاومت شدید سازمان گسترشی‌ها بود.

---

باید تحقیق شود که وزارت کشور دولت خاتمی در دوره‌ای خاص در برابر جاگزینی موتورهای گازسوز به جای موتورهای دیزلی مقاومت می‌کرد. این سوال را باید در درجه اول از خرم که بعدا وزیر راه شد پرسید.

---

ایران هنوز امکان گازسوز کردن همه خودروها را ندارد، اما چرا نمی‌توان بخش بزرگی از وسایط نقله را دوگانه سوز کرد؟

چقدر باید سرمایه‌گذاری کرد؟

بررسی کنید ایران سالانه چقدر بنزین وارد می‌کند؟ آیا این یک مساله امنیتی نیست؟ آیا وابستگی ما به چیزی که می‌تواند مهارش دست خودمان باشد عاقلانه است؟

---

مسوولیت دولت‌های پیشین و دولت فعلی در برابر این ضعف چیست؟ 

---

بیایید و بررسی کنید ارتباط میان مصرف زیاد بنزین و آلودگی هوا چیست؟ البته گاز طبیعی هم آلودگی محدود خود را دارد، اما نسبتش به آلودگی ناشی از بنزین و گازوئیل چقدر است؟

فکر می‌کنید خودروسازان ایرانی این را نمی‌دانند؟

فکر می‌کنید مسوولان سازمان حفاظت محیط زیست این را نمی‌دانند؟

فکر می کنید روسای جمهوری ایران این را نمی‌دانند؟

---

بحث من این است که ده‌ها میلیارد دلار در طول دهه هشتاد حرام واردات بنزین شده است. 

پاسخگو کیست؟ 

Labels: